Lekha Books

அவளுடைய வாய் அதைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருக்கும். உடன்பிறந்த அண்ணனுக்கு வாரிசு இல்லை என்றால் அவரது அத்தனை சொத்துக்களும் தனக்கும், தன் மகனுக்கும் வந்து சேரும் என்று கனவு கண்டு கொண்டிருந்தாள்.

திடீரென சிங்காரம் பிள்ளை, கவிதாவை தத்து எடுத்து வளர்க்க ஆரம்பித்ததும் கௌரியின் பொறாமை குடி கொண்ட மனது, கூடவே வெறுப்பையும் வளர்த்துக் கொண்டது.

எந்த நேரமும் கவிதாவை கரித்துக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தாள். பக்கத்து ஊரில் நிகழும் குலதெய்வம் கும்பிடும் திருவிழாவிற்கு, சிங்காரம்பிள்ளையின் அழைப்பின் பேரில் வந்திருந்த அவள், வேறு ஒரு உறவுக்காரப் பெண்மணியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததைத் தற்செயலாக கவிதா கேட்க நேரிட்டது.

"கவிதாவாம் கவிதா, ரொம்பத்தான் செல்லம் குடுத்து வளர்க்கறாங்க என் அண்ணனும், அண்ணியும். அவ யாரோ, எந்த ஊரோ, என்ன ஜாதியோ, தத்து எடுத்து சொத்துக்கு வாரிசாக்கிட்டாரு எங்க அண்ணன். எங்கேயோ கிடந்து வந்தவளுக்கு கிடைச்ச வாழ்வைப் பார்த்தீங்களா, தரையில கால் பட விடாம தாங்கறதும், பங்களா, கார், ஏ.ஸின்னு சொகுசான வாழ்க்கையும். ஹும்.. விளக்கமாத்துக்கு பட்டுக் குஞ்சலம்...!"

"அட, நீங்க என்ன மதினி ஒரேயடியா அங்கலாய்க்கறீங்க? உங்களுக்குத்தான் ஆம்பளை பிள்ளை அவினாஷ் இருக்கான்ல? இந்த கவிதாவை அவனுக்கு கட்டி வச்சுட்டா அத்தனை சொத்தும் உங்களுக்கு வந்துட்டுப் போகுது?"

"சொத்து, சுகத்தை விட சாதி, சனத்துக்குத்தாண்டி என் வீட்டுக்காரர் மதிப்பு குடுப்பார். இவ என்ன ஜாதியோ என்னவோ? குலம் கோத்திரம் தெரியாத இவ, கௌரவமான எங்க குடும்பத்துல மருமகளா வர முடியுமா? எங்களுக்கு மானம்தான் பெரிசு. சரி. சரி என்னமோ, ஆத்திரம் தாங்காம உன்கிட்ட கொட்டிட்டேன். யார்கிட்டயும் உளறி வச்சுடாதே. இந்த விஷயம் எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும். எங்க அண்ணன் என்கிட்ட சத்தியம் வாங்கி இருக்காரு. யாருகிட்டயும் சொல்லக் கூடாதுன்னு. எவ்வளவு பெரிய பங்களா, எத்தனை காரு, எவ்வளவு பணம்! எல்லாம் கையை வுட்டுப் போச்சேன்னு ஆதங்கத்துல பேசிட்டேன்டியம்மா..." பெருமூச்சு விட்டாள் கௌரி.

கௌரி, அவளது மகன் அவினாஷிற்கு, சிங்காரம்பிள்ளை கவிதாவை பெண் கொடுக்க மறுத்ததுதான் உண்மையிலேயே நடந்த விஷயம். ஜாதி, மதம், குலம், கோத்திரம் என்று அதற்கு ஒரு பொய் சாயம் பூசியிருந்தாள். அவினாஷ், தோற்றத்தில் வாட்ட சாட்டமாக இருந்தாலும், அவனது நடத்தை மோசமாக இருந்தது. ஊதாரித்தனமாக செலவழிப்பது, பெண்களுடன் ஊர் சுற்றுவது, குடிப்பது போன்ற தீய பழக்கங்கள் எல்லாவற்றையும் கொண்டிருந்தான்.

மகனைப் பற்றி தெரிந்தும், சிங்காரம் பிள்ளையிடம் பெண் கேட்டுச் சென்றாள் கௌரி. அந்த சம்பவத்தை நினைக்க நினைக்க கௌரிக்கு ஆத்திரம் மேலிட்டது.

"என்னம்மா கௌரி, உன் மகன் அவினாஷைப் பத்தி உனக்கே தெரியும். தெரிஞ்சும் எந்த எண்ணத்துல எங்க கவிதாவை பெண் கேட்டு வந்திருக்க?"

"நல்ல எண்ணத்துலதான் அண்ணா வந்திருக்கேன். நம்ப குடும்பத்தோட சம்பந்தம் செஞ்சுக்கிட்ட பிறகாவது அவினாஷ் திருந்திடுவான்னு நம்பறேன்..."

"உன் மகன் திருந்தறதுக்கு நாங்க பலியாகணுமா? தங்கச்சிங்கற முறையில உன்மேல நான் அன்பு, பாசம் வச்சிருக்கேன். ஆனா, அதுக்காக நீ கேக்கறதுக்கெல்லாம் சம்மதிக்கணும்னு அவசியம் இல்ல. முதல்ல உன் பையனை திருத்தறதுக்கு வழியை பாரு. இனியொரு தடவை கவிதாவை பெண் கேட்டு இங்கே வராதே. என்னோட தங்கையா நீ எப்ப வேணா வரலாம், போகலாம். அதுக்கு உனக்கு உரிமை இருக்கு. உன் மேல அன்பு செலுத்தறதுக்கு எனக்கு கடமையிருக்கு. நம்ப உறவை இந்த அளவோட நிறுத்திக்கணும்" நறுக்கென்று பேசி, தன் பேச்சை நிறுத்திக் கொண்டார் சிங்காரம்பிள்ளை.

தன் அண்ணன் அவ்விதம் பேசி விட்ட எரிச்சலிலும், மகளைக் கொடுப்பதற்கு மறுத்து விட்ட வெறுப்பிலும் கவிதாவைப் பற்றி எரிச்சலாக உறவுக்காரப் பெண்மணியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாள் கௌரி.

அத்தை பேசியதையெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கவிதாவின் உள்ளம் நொறுங்கியது அப்போதுதான். தன் பிறப்பில் ரகசியம் மறைந்திருப்பதை அறிந்ததும் அப்போதுதான். திரும்பத் திரும்ப காதுகளுக்குள் கேட்கும் இந்த வார்த்தைகள் அவளைத் தூங்கவிடவில்லை. முன் இரவில், தன் பிறப்பைப் பற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தவள், பின் இரவு வரை தன் வளர்ப்பு பற்றிய எண்ணங்களில் மிதந்தாள். கண்களைத் தூக்கம் தழுவும் வரை இதயம் கனத்தது. இதனால் கண்ணீர் வழிந்தது.

'நான் யார்? என்னைப் பெற்ற அம்மா யார்? என் அப்பா யார்? என்னை ஏன் இந்த அம்மா, அப்பா வளர்க்கிறார்கள்? என்னைப் பெற்ற அம்மா, என்னைக் 'கண்ணே’ 'மணியே’ன்னு கொஞ்சி வளர்க்காமல் எங்கே போனாங்க? உயிரோடு இருக்காங்களா?.. இல்லையா?’ இவ்வாறெல்லாம் அவள் நினைவலைகள் புரண்டன. அந்த நினைவலைகள் எழுப்பிய கேள்விக்கணைகளைத்தான் விஜயாவிடம் வீசினாள். அதன் தொடர்பாக, சிங்காரம்பிள்ளை, கவிதாவை சமாதானம் செய்து சர்ச்சுக்கு போகலாம் என்று சொன்னபிறகே ஓரளவு சமாதானமடைந்தாள்.

3

"இதுக்குத்தான் குழந்தையை தத்து எடுக்கும்போதே சொல்லி அனுப்பினோம். குழந்தைக்கிட்ட அவ புரிஞ்சுக்கக் கூடிய வயசு வந்ததும் உண்மையைச் சொல்லிடுங்கன்னு. நீங்க கேக்கலை. நீங்க மட்டுமில்ல. பெரும்பாலும் தத்து எடுக்கிற எல்லாருமே உண்மையை மறைச்சுடறாங்க. உங்க மனசுக்குள்ள மறைஞ்ச அந்த உண்மை அந்தக் குழந்தையோட அறிவுக்கு எட்டும்போது பிரச்னை உருவாகும். நீங்க சொல்லித் தெரிஞ்சுக்க வேண்டிய உண்மையைத் தானாவே தெரிஞ்சுக்கறப்ப அந்தப் பிரச்சனை பெரிசா ஆகி, உங்க குடும்பத்துல குழப்பம் ஏற்படும். உங்க பொண்ணு இப்ப எங்கே? அவ பேர் என்ன சொன்னீங்க?" மதர் சுப்பீரியர் பேசியதை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த சிங்காரம்பிள்ளை தன் அமைதியை கலைத்தார்.

"ஒரு அழகான கவிதையை வாசிக்கறப்ப எப்பிடி நம்ம சுவாசம் கூட சுகம்மா இருக்கோ அதுபோல எங்க வாழ்க்கைக்கு ஒரு சுகம் கொடுக்க, நாங்க உங்ககிட்ட தத்து எடுத்துக்கிட்ட அந்தக் குழந்தைக்கு 'கவிதா’ன்னு பேர் வச்சோம் மதர். பேருக்கு ஏத்த மாதிரி அவ அழகு, அவளோட அன்பு, பேச்சு எல்லாத்துலயும் ஒரு கவித்துவம் இருக்கும். 'யாரோ எழுதிய கவிதை’யை எங்களுக்குன்னு, எங்களோடதுன்னு சொந்தம் கொண்டாடினோம். அந்த சொந்தமும், பந்தமும் இரவல் வாங்கினதுன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்ட கவிதா, தன்னோட பூர்வீகத்தைத் தெரிஞ்சுக்கணும்னு பிடிவாதம் பிடிக்கறா. தன்னை இந்த பூமியில பெத்துப் போட்ட அம்மா, ஏன் தத்து குடுத்துட்டாங்கன்னு வேதனையில துடிக்கறா. இது வரைக்கும் அவ கேட்ட  எதையுமே நாங்க மறுத்ததில்லை.