Lekha Books

நீங்க என் கிட்ட கேட்ட அதே கேள்வியை நான் உங்ககிட்ட கேட்கிறேன். நம்ப காதலை பெரியவங்க ஏத்துக்கலைன்னா என்ன பண்றது?"

"பெரியவங்க ஏத்துக்கிட்டா அது நம்ப அதிர்ஷ்டம். இல்லைன்னா அது நம்ப தலையெழுத்து..."

"தலையெழுத்தா?"

"ஆமாம் மீரா. எது நடந்தாலும் அது கடவுளின் செயல்தான்."

"இதுதான் உங்ககிட்ட எனக்குப் பிடிச்ச விஷயம். எந்த விஷயமாயிருந்தாலும் வர்றத ஏத்துக்கணும்னு உறுதியா சொல்றீங்களே இந்த மனதிடம் உங்ககிட்ட நிறைய இருக்கு."

"ஆமாம் மீரா. பகல்னு ஒண்ணு இருந்தா இரவுன்னு ஒண்ணும் வரும். இன்பமும் துன்பமும் மாறி மாறி வரும். நன்மையும், தீமையும் கூட இப்படித்தான். நம்ம கலாச்சாரத்துக்குன்னு சில சம்பிரதாயங்கள் இருக்கு. ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்குள்ளயும், குறிப்பிட்ட சில பழக்கவழக்கங்கள் இருக்கு. நெறிமுறைகளும், வழிமுறைகளும் இருக்கு. இதெல்லாம் சேர்ந்த ஒரு வேலிதான் குடும்பம். இந்த வேலியைத் தாண்டின வெள்ளாடுகளா நாம இப்ப பழகிக்கிட்டிருக்கோம். ஜாதி மதம்ங்கற அலைகள்ல நீந்திக்கிட்டிருக்கற பெரியவங்க, அதையெல்லாம் தாண்டி நம்பளோட அன்பைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு பெரிய மனசு வச்சு, கரை சேர்த்தாத்தான் நமக்கு வாழ்க்கை."

"இல்லைன்னா?"

"இல்லைன்னா, இதயத்துல காதல் இயக்கங்கள் நின்னு போகும். மனசு மரத்துப் போகும். உடம்போட மற்ற இயக்கங்கள் மட்டுமே செயல்படும்..."

"அப்படி ஒரு இயந்திரக்கதியாகிப் போன வாழ்க்கை வாழறதுக்கா நாம இப்படி உயிருக்குயிரா காதலிக்கிறோம்?"

"நீ ஏன் முடியலைன்னா என்ன பண்றது? இல்லைன்னா என்ன பண்றதுன்னு எதிர் மறையாவே நினைக்கற, நல்லதே நினைப்போம். நல்லதே நடக்கட்டும். இன்னிக்கு ராத்திரி எங்க அப்பா கிட்ட நம்ப காதலைப் பத்தி சொல்லப் போறேன். அவரை சம்மதிக்க வைக்கிற சாமர்த்தியம் எனக்கு உண்டுன்னு நான் நம்பறேன்."

"எல்லை மீறி பழகிட்ட நாம, ஊரறிய உலகறிய கல்யாணம் பண்ணி கௌரவமா வாழணும். உங்க அப்பா கிட்ட நல்லபடியா பேசுங்க. நானும் எங்க அம்மா கிட்ட உங்களைப் பத்தி இன்னிக்கு பேசிடுவேன்..."

"குணா, ரொம்ப நல்ல பையன்னு உங்க அம்மா கிட்ட எடுத்துச் சொல்லும்மா." கிண்டலாகச் சிரித்தபடியே குணா பேசியதும், அதை ரசித்தாள் மீரா.

'இந்த அழகான சிரிப்புலதான் என் மனசை நான் பறி கொடுத்தேன். அன்னிக்கு இவரோட கைபட்டப்ப வெட்கப்பட்ட நான், அவர் என்னை முழுமையா தொட்டப்ப, சொர்க்கத்தை உணர்ந்தேன். காதலாலயும், அன்பாலயும் இணைஞ்ச எங்க இதயங்கள், எதிர்கால வாழ்க்கையிலயும் இணைஞ்சே இருக்கணும். இதுக்கு அவரோட அப்பா, அம்மாவும், என்னோட அம்மாவும் சம்மதிக்கணும்....

"ஏய்.. மீரா, என்ன திடீர்னு கனவுலோகத்துக்குப் போயிட்ட? நேரமாச்சு கிளம்பலாம் வா." உட்கார்ந்திருந்த அவளுக்குத் தன் கை கொடுத்து தூக்கி விட்டான். அந்தக் கையை கெட்டியாகப் பற்றிக் கொண்டாள் மீரா. குணாவின் பஸ் வந்ததும் அதில் குணா ஏறிக் கொள்ள, அவனுக்குக் கையசைத்து விடை கொடுத்தாள் மீரா. பஸ்ஸில் பயணித்துக் கொண்டிருந்த குணாவின் எண்ணங்களும், போராட்டத்தோடு பயணித்தன. 'அப்பாவிடம் எப்படி பேச்சை ஆரம்பிப்பது? அம்மா இதை எப்படி ஏத்துக்குவாங்க’ என்ற சிந்தனைகள் அவனது இதயத்தை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டன.

6

வீட்டு வாசற்படியில் வழக்கத்துக்கு மாறான இரண்டு ஜோடி செருப்புகளைப் பார்த்த குணா, 'யாரோ வந்திருக்காங்க போலிருக்கே?’ யோசித்துக் கொண்டே உள்ளே போனான்.

அவனைக் கண்டதும் அவனது அப்பா சதாசிவம் வேகமாக அவன் அருகே வந்தார். "உங்க அத்தை பத்மா வந்திருக்கா. சின்ன வயசுல வட நாட்டுப் பையனை காதலிச்சு, எங்களை எதிர்த்து கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு மும்பை பக்கம் செட்டில் ஆயிட்டான்னு சொல்லுவேனே, அவதான் வந்திருக்கா. காதல் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு எங்களை பகைச்சுக்கிட்டுப் போன அவளை இப்ப திடீர்னு நான் எதிர்பார்க்கலை. அவ வந்திருக்கற நிலைமை அவ மேல உள்ள கோபத்தை எல்லாம் மாத்திடுச்சு. வா. வந்து பாரு..."

கட்டிலில் சாய்ந்து படுத்திருந்த பத்மாவின் அருகே அவனை அழைத்துச் சென்றார் சதாசிவம். குணாவின் மனதில் எண்ணங்கள் ஓடியது. 'அத்தை ஏன் இப்படி படுத்திருக்காங்க?’ அவனது மன ஓட்டத்தைப் புரிந்து கொண்ட சதாசிவம், பேச ஆரம்பித்தார்.

"என்னப்பா குணா, அத்தை படுத்திருக்காளேன்னு பார்க்கறியா? அவ மரணப் படுக்கையில இருக்கா. ஈரல் புற்றுநோயாம். புருஷனையும் பறி கொடுத்துட்டு, நோயாளியா தன்னோட ஒரே பொண்ண கூட்டிக்கிட்டு என்னைத் தேடி வந்திருக்கா. அவ மேல உள்ள பழைய கோபம், இப்ப பரிதாபமா மாறியிருக்கு. அவ பொண்ணப் பத்தின கவலை இல்லைன்னா எப்பவோ செத்திருப்பாளாம். நோய் அந்த அளவுக்கு முத்திப் போச்சாம். மரணப் படுக்கையில இருக்கற பத்மா அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையோட கஷ்டப்பட்டு என்னைத் தேடி வந்திருக்கா. அவ பொண்ணுக்கு ஒரு நல்ல எதிர்காலம் அமைஞ்சுட்டா அவ நிம்மதியா கண்ணை மூடுவா. உன்னை பார்க்கணும்னு துடிச்சிக்கிட்டிருக்கா. வந்து அவ பக்கத்துல உட்காரு..."

 சதாசிவம் பேசியதை எல்லாம் கேட்ட குணாவிற்கு எல்லாமே ஏதோ கனவில் நடப்பது போல் இருந்தது.  திகைப்பு மாறாத முகத்துடன், பத்மாவின் அருகே கட்டிலில் உட்கார்ந்தான். நோய் காரணமாக மிகவும் தளர்ச்சியடைந்திருந்த பத்மா, குணாவின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டாள். குணாவை தீர்க்கமாகப் பார்த்தாள். மெதுவான குரலில் பேசினாள்.

"சின்ன வயசுல எங்க அண்ணன் இருந்தது மாதிரியே இப்ப நீ இருக்க. அவருக்கு ரொம்ப பிடிவாத குணம். இப்ப கூட என்னைப் பார்த்து பேசுவாரோ மாட்டாரோன்னு எனக்கு ரொம்ப யோசனையா இருந்துச்சு. காலம் மாறி, நம்ம மனசும் மாறி, பழைய பகை, வருத்தம் இதெல்லாம் போய் பாசம் மட்டுமே இப்ப இருக்கு...."

"பழசைப் பத்தி எல்லாம் பேசி என்ன அத்தை ஆகப் போகுது? உங்களுக்கு நல்லபடியா வைத்தியம் பார்த்தா நீங்க சரியாயிடுவீங்க..."

"சரியாகாதுப்பா குணா, எனக்கே தெரியுது, என்னோட முடிவு நெருங்கிடுச்சுன்னு. என்னோட பொண்ணு ஷீத்தலை உனக்கு, கட்டி வச்சுட்டு அந்த நிம்மதியில போய் சேர்ந்துடணும். உன்னைப் பார்க்கறதுக்காகத்தான் என் உயிரைக் கையில பிடிச்சிக்கிட்டிருக்கேன்."

பத்மா பேசியதைக் கேட்ட குணா அதிர்ச்சி அடைந்தான். 'இன்னிக்கு அப்பாகிட்ட மீராவை பத்தி பேசணும்னு தைரியமா வந்தேன். இங்கே என்னடான்னா புதுசா ஒரு கதை நடக்குது. அத்தை என்னமோ பொண்ணுங்கறாங்க. அவளை நான்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்னு சொல்றாங்க. கடவுளே! இது என்ன குழப்பம்? கல்யாணம் பண்ணிக்காமலேயே மீரா கூட ஒரு நாள் கணவனா வாழ்ந்துட்டேன்.