Lekha Books

அர்ஜுன், கவிதா இருவரது அன்பு, காதலாக பரிமளித்து விட்டதைப் புரிந்துக் கொண்ட விஜயா, சென்னைக்குக் கிளம்பினாள். அண்ணன் கோபாலின் வீட்டிற்குச் சென்றாள். அதிகமாக வராத தங்கை விஜயா, திடீரென வந்து நிற்பதைப் பார்த்து ஆனந்த அதிர்ச்சி அடைந்தார் கோபால்.

"என்னம்மா விஜயா, நீ மட்டும் வந்திருக்க...? மாப்பிள்ளை, கவிதா யாருமே வரலியா..."

"நான் மட்டும்தான் அண்ணா வந்தேன். உங்க கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும்னு வந்திருக்கேன். எல்லாம் நல்ல விஷயம்தான்."

"நல்ல விஷயம்தானே? ரொம்ப சந்தோஷம். நிதானமா பேசலாம். நீ முதல்ல குளி. அர்ஜுன் விளையாடப் போயிருக்கான். அவன் வந்ததும் நாம எல்லாரும் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்." என்றவர் சமையல்காரப் பெண் சாந்தியை அழைத்தார்.

"சாந்தி... சாந்தி..."

சாந்தி வேகமாய் வந்தாள். பதற்றத்துடன் பேசினாள்.

"என்னங்கய்யா... கூப்பிட்டீங்களா...?"

"எதுக்குதான் பதறணும்னு ஒரு கணக்கே இல்லையா உனக்கு? எதுக்கெடுத்தாலும் ஒரு பதற்றம். உன்னைத் திருத்தவே முடியாது...."

பதற்றம் மாறி, தெளிவிற்கு வந்துவிட்ட சாந்தி சிரித்தாள்.

"அது என்னமோய்யா, அதுவே பழக்கமாயிடுச்சு... சொல்லுங்கய்யா என்ன செய்யணும்?"

"விஜயாம்மா வந்திருக்காங்க. அவங்களுக்கும் சேர்த்து சமைச்சுடு..."

"விஜயாம்மா வந்திருக்காங்களா? எங்கய்யா எங்கே அவங்க?..."

"இதுக்கும் பதற்றமா? அவங்க குளிக்கப் போயிருக்காங்க."

"கவிதாப் பொண்ணும் வந்திருக்குதாய்யா?"

"இல்லை சாந்தி. விஜயாம்மா மட்டும்தான் வந்திருக்காங்க. போ. போய் சீக்கிரமா சமையலை கவனி."

"சரிங்கய்யா. இதோ ஒரு நிமிஷம்... விஜயாம்மாவுக்குப் பிடிச்ச வெண்பொங்கல், சாம்பார் பண்ணிடறேன்" சொல்லிவிட்டு சாந்தி சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள்.

குளித்து முடித்து வந்த விஜயா, பூஜையறைக்கு சென்று சாமி கும்பிட்டுவிட்டு கோபாலைத் தேடினாள். கோபாலும் குளித்துவிட்டு சாப்பிடும் மேஜைக்கு வந்தார்.

"அர்ஜுன் வந்துட்டானாண்ணா?"

"இல்லைம்மா. இப்பத்தான் ஃபோன் பண்ணினான். அவனோட டென்னிஸ் மாஸ்டருக்கு கால்ல அடிப்பட்டிடுச்சாம். ஆஸ்பத்திரிக்குக் கூட்டிட்டுப் போயிட்டு வர்றதாவும், வர லேட் ஆகும்னும் சொன்னான். நாம சாப்பிடலாம்மா."

அவர்கள் இருவரும் உட்கார்ந்ததும், சாந்தி உணவு வகைகளை எடுத்து வைத்தாள்.

"விஜயாம்மா, நீங்க இங்கே வந்து எவ்வளவு நாளாச்சு? உங்களுக்குப் பிடிச்ச வெண் பொங்கல் பண்ணியிருக்கேன். நல்லா சாப்பிடுங்க. இன்னும் கொஞ்சம் சாம்பார் போட்டுக்கோங்க..."

"மூச்சு விடாம பேசறியே சாந்தி... நீ எப்படி இருக்க? உன் புருஷன் இப்ப எந்த ஊர்ல இருக்கார்?"

"அவரு துபாய்லதான்மா இருக்காரு. துபாய்ல பெரிசா சம்பளம் எதுவும் கிடையாது. இங்கேயே இருக்கலாம். ஆனா பிடிவாதமா போயிட்டாரு. அப்பப்ப ஏதோ பணம் அனுப்புவாரு. எனக்கென்னம்மா குறை... ஐயாவையும், அர்ஜுன் தம்பியையும் கவனிச்சுக்கறதுலயே என் பொழுது நிம்மதியா போகுதும்மா.." பேசிக் கொண்டே பரிமாறினாள் சாந்தி.

"உன்னோட வெண் பொங்கலுக்காகவே அடிக்கடி இங்கே வரலாம் போலிருக்கு சாந்தி..." விஜயா தன் சமையலைப் புகழ்ந்ததும் சாந்திக்கு ஏக மகிழ்ச்சியாகி விட்டது.  பொதுவான விஷயங்களைப் பேசியபடி விஜயாவும், கோபாலும் சாப்பிட்டு முடித்தனர். சாப்பிடும் அறையிலிருந்து வரவேற்பறைக்கு வந்து சோபாவில் அமர்ந்தனர்.

"என்னம்மா விஜயா? ஏதோ நல்ல விஷயம் பேசணும்னு சொன்னியே?..."

"நம்ப கவிதாவும், அர்ஜுனும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் விரும்பறாங்க அண்ணா..."

"நிஜம்மாவா சொல்ற? நான் என்னமோ அவங்க ரெண்டு பேரும் சும்மா ஃப்ரெண்ட்லியாத்தான் பழகறாங்கன்னு நினைச்சுக்கிட்டிருந்தேன்...."

"இல்லைண்ணா... அவங்க ரெண்டு பேரும் காதலிக்கறாங்க. சின்ன வயசுல ஃப்ரெண்ட்லியா அத்தை மக, மாமா மகன்னு பழகின அந்த சின்னஞ்சிறுசுக இப்ப காதலிச்சு, உனக்கு நான், எனக்கு நீன்னு பழக ஆரம்பிச்சுட்டாங்க..."

"இதை எப்பிடிம்மா நீ தெரிஞ்சுக்கிட்ட? கவிதாவோ, அர்ஜுனோ... உன்கிட்ட சொன்னாங்களா?"

"ஆமாண்ணா. கவிதாதான் என்கிட்ட சொன்னா. அவ எதையுமே என்கிட்ட மறைக்க மாட்டா. காலேஜ் விட்டு வந்தப்புறம் முதல் வேலையா என்கிட்ட வந்து அன்னிக்கு முழுசும் காலேஜ்ல நடந்தது எல்லாத்தையும் விலாவாரியா சொல்லிட்டுதான் வேற வேலையைப் பார்ப்பா. பையன்ங்க வந்து அவகிட்ட அசடு வழியறது முதற்கொண்டு, ப்ரின்ஸிபாலை கிண்டல் பண்றது வரைக்கும் எதிலயும் ஒளிவு மறைவுங்கறதே கிடையாது. திடீர்னு ஒரு நாள் நான் படுத்ததுக்கப்புறம் என்கிட்ட வந்து படுத்துக்கிட்டு அவளும், அர்ஜுனும் காதலிக்கற விஷயத்தை சொன்னா. எந்த அளவுக்கு அர்ஜுனை அவ விரும்பறான்னு தெளிவா எடுத்துச் சொன்னா. அப்பதான் எனக்குத் தெரியும்."

"நல்லதாப் போச்சும்மா. நம்ம சொந்தமும், பந்தமும் விட்டுப் போகாம இருக்க, அவங்களாவே எடுத்த இந்த முடிவு, அவங்களோட ஆனந்தமான வாழ்க்கையோட ஆரம்பமா இருக்கட்டும். ரெண்டு பேரும் படிச்சு முடிக்கட்டும். அர்ஜுன் கொஞ்ச நாளைக்கு வெளிநாட்டுக்குப் போகணும். அப்பதான் அவனுக்கு உலக அனுபவம், கிடைக்கும். ஒரு நாலஞ்சு வருஷம் கழிச்சு என்னோட இன்டஸ்ட்ரியை பார்த்துக்கட்டும். இதுதான் என்னோட திட்டம்."

"உங்க திட்டப்படியே நடக்கட்டும் அண்ணா. கவிதா வெளியில வேற யாரையாவது காதலிச்சிருந்தா நாங்க ரொம்ப யோசிக்க வேண்டியிருக்கும். ஆனா அவ விரும்பறது அர்ஜுன்ங்கறதுனால எதைப்பத்தியும் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. அர்ஜுனைப் போல ஒரு நல்ல பையன் இந்தக் காலத்துல கிடைக்கறது ரொம்ப கஷ்டமாச்சே."

"ஆமாம்மா. தாயில்லாம வளர்ற பிள்ளை தறுதலைன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா அதைப் பொய்யாக்கி, தானும் நல்ல பேர் எடுத்து எனக்கும் நல்ல பேர் எடுத்துக் குடுத்திருக்கான் அர்ஜுன். இப்படி ஒரு நல்ல பிள்ளையைப் பெத்துக் குடுத்துட்டு அவன் வளர்றதைப் பார்க்க முடியாம, பிரபா போய் சேர்ந்துட்டாளேன்னுதான் எனக்கு வருத்தம்."

"ஆமாண்ணா. அண்ணி என் மேலயும் அன்பா இருந்தாங்க. நாம குடுத்து வச்சது அவ்ளவுதான்" பெருமூச்சு விட்டாள் விஜயா.

"சரிம்மா. போனது போகட்டும். நம்ப பிள்ளைங்க ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமா வாழறதைப் பார்க்கப் போறோமே. எல்லாம் தெய்வச் செயல்."

அண்ணனும், தங்கையும் தங்கள் அன்பான உரையாடலைத் தொடர்ந்தனர்.

எவ்வித மறுப்பும் இன்றி கவிதாவை, அர்ஜுனுக்கு மணமுடிக்க கோபால் சம்மதித்ததை நினைத்து மனநிறைவுடன் ஊர் திரும்பினாள் விஜயா.

தங்கள் காதலுக்குப் பச்சைக் கொடி காண்பித்த நிகழ்ச்சியை மனதளவில் ஓடவிட்டுக் கொண்டிருந்த கவிதா, தன் நினைவிற்கு வந்தாள்.

"என்ன கவி, திடீர்னு என்னைப் பார்த்ததும் சைலன்ட்டாகி எங்கேயோ கனவு லோகத்துக்குப் போயிட்ட?"

"அ..அ...அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல..."

"எல்லாம் எனக்குத் தெரியும். வீட்டுக்குப் போயிட்டுதான் இங்கே வர்றேன். அத்தைகிட்ட ரொம்ப படபடப்பா பேசிட்டியாமே. என்கிட்ட சொல்லி வருத்தப்பட்டாங்க."

"நான் யாரையும் வருத்தப்படுத்தணும்னு பேசலை. என்னோட நிலைமை என்னை அப்படி பேச வச்சிடுச்சு. உண்மைக்கு வடிவம் இல்லை.