Lekha Books

உனக்கு அன்பு காட்டவும், ஆறுதல் சொல்லவும் தெய்வங்கள் போல உன் வளர்ப்புத்தாய், தந்தை இருக்காங்க. நான் யாருமே இல்லாத அனாதையா அவதிப்பட்டேன். அவமானமும் பட்டேன். சர்ச் வாசல்ல தற்செயலா மயங்கி விழுந்த என்னை மதர் சுப்பீரியர் காப்பாத்தி, என் மனசை ஆன்மீக வழியில ஈடுபட வச்சாங்க. அது வரைக்கும் நான் பட்ட துன்பமும், துயரமும் வார்த்தைகளால் வர்ணிக்கவே முடியாது. எனக்காவது குணாதான் அப்பான்னு அடையாளம் காட்ட முடிஞ்சுது. நீ என்கிட்ட வந்து கேட்டது போல உன் வயிற்றில் வளரும் இந்தக் குழந்தை பிறந்து வளர்த்தப்புறம் உன் கிட்ட வந்து, "என்னோட அப்பா யாரு?"ன்னு கேட்டா முகம் தெரியாத ஒருத்தருக்குப் பிறந்தே, அதனால அவரை அடையாளம் காட்ட முடியாதுன்னு சொல்லுவியா? சொல்லு. யாரோட முகத்தைக் காட்டுவே?... கவிதாவை உலுக்கினாள் மீரா.

"என் முகத்தைக் காட்டுவேன்." அனைவரும் திரும்பிப் பார்த்தனர். அர்ஜுன் நின்றிருந்தான். தொடர்ந்தான்.

"இவள் வயிற்றுக் குழந்தைக்கு அப்பாவாக நான் என் முகத்தைக் காட்டுவேன். கவிதாவுக்கு நடந்தது விபத்து. விபத்தால் கால், கை போன்ற உறுப்புகளை இழப்பது போலத்தான் கவிதா தன் கற்பை இழந்திருக்கா. மனதளவில அவ தூய்மையானவ, சிறிதும் களங்கம் இல்லாதவ. அவளை நான் நம்பறேன். காலமெல்லாம் கூடவே வாழப் போகும் என்னைத் தவிர வேறு யாரும் நம்ப வேண்டிய அவசியம் இல்லை. கவிதாவின் குழந்தைக்கும் அப்பா யார்னு கேட்கும்படியான சூழ்நிலை ஏற்படாது. அது இந்த உலகத்துல முகம் காட்டும்போதே நான்தான் உன் அப்பான்னு முகம் காட்ட, நான் இருக்கேன்."

அங்கே அந்த சூழ்நிலையில், அர்ஜுனை யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. 'அமெரிக்காவில் இருந்த அர்ஜுன் திடீரென்று வந்து நிற்கறானே’ யோசித்தனர்.

அவர்களது யோசனையைக் கலைத்தார் கோபால்.

"கவிதா பத்தின எந்த விஷயத்தையும் அர்ஜுன் கிட்ட சொல்ல வேணாம்னு முடிவு பண்ணி இருந்தோமில்லையா? ஆனா, நான் யோசிச்சேன். கவிதாவுக்கு இப்படி ஒரு பிரச்சனை ஏற்பட்டிருக்கற இந்த நேரத்துல நம்பளை விட அர்ஜுன், அவ பக்கத்துல இருந்தா அவளுக்கு நல்ல ஆறுதல் கிடைக்கும்னு தோணுச்சு. ஏற்கெனவே மனநலம் பாதிக்கப்பட்ட கவிதா, மறுபடியும் அப்படி ஆகிடக் கூடாது. அதுக்கு, அர்ஜுன் இங்க வந்தாத்தான் நல்லதுன்னு முடிவு பண்ணேன். அவனுக்கு போன் பண்ணி பேசினேன். நடந்ததையெல்லாம் சொன்னேன். அவனோட முடிவு எதுவோ அதை அப்பிடியே ஏத்துக்கணும்னு என் மனசைத் தயாரா வச்சிருந்தேன். இதோ இப்ப அர்ஜுன் எடுத்திருக்கற முடிவுதான் கவிதாவோட எதிர்கால வாழ்க்கையின் ஆரம்பம்." கோபால் பேசி முடித்ததும் விஜயா மற்றும் சிங்காரம்பிள்ளையின் கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர்.

‘கௌரி மதினி, தன்னோட சுயநலத்துக்காக கவிதாவின் பிறப்பைப் பத்தி என்கிட்ட பேசின விஷ வார்த்தைகளை மனசில் வச்சு குழப்பிக்கிட்டேன். இதோ என் மகன் அர்ஜுன்! பிறப்பிடம் வேறாக இருப்பினும் வளர்ப்பிடம் என் இதயமாக இருந்ததால தெளிவான ஒரு முடிவு எடுத்திருக்கான். உண்மைக்கும், உண்மையான காதலுக்கும் ஒரு அடையாளம் காண்பிச்சுட்டான். தன் அன்பால ரத்தம் வேறாக இருந்தாலும், மன சுத்தம்தான் வாழ்க்கைக்கு முக்கியம்னு நானும் புரிஞ்சுக்கிட்டேன். ரேச்சல் சிஸ்டர் சொன்ன உண்மை என் மனசுக்குள்ளயே என் காலத்தோடயே போகட்டும். இவன் என் மகன்’ நினைத்த கோபால் உள்ளம் பூரித்தார்.

"அப்பா, விளக்கம் முடிஞ்சுதா? இனி ஒரு புதிய முகத்தோட அறிமுகத்துக்காக நான் காத்துக்கிட்டிருக்கேன். வாழ்க்கையிலே அவ நம்பிக்கைதான் அவமானப்பட வேண்டிய விஷயம். நான் என் கவிதாவுக்கு வாழ்க்கைத் துணையா இருப்பேன். துளிர் இலையின் பசுமை போல இவளுடன் இணைந்து வாழ்வேன்."

மதர் சுப்பீரியர், கவிதாவையும், அர்ஜுனையும் ஆசீர்வதித்தார்.

தெய்வங்கள் கோயிலிலும், சர்ச்சிலும் மட்டுமல்ல. சில குடும்பங்களிலும், சிலரது இதயங்களிலும் உள்ளன என்பதை புரிந்து கொண்ட மீரா உட்பட அனைவரும் சிரித்தனர்.