Lekha Books

17

தன் சிநேகிதியைப் பார்த்துவிட்டு, அவளுடன் கிராமத்தில் தங்கி விட்டு வரலாம் என்று ஆசையுடன் புறப்பட்டுச் சென்ற மகள், இப்படி ஒரு நிலைமையில் திரும்பி வருவாள் என்று சிறிதும் எதிர்பார்க்காத விஜயாவும், சிங்காரம்பிள்ளையும் அதிர்ச்சி அடைந்தனர்.

"ஐயோ, நாங்க பெத்த பிள்ளை இல்லை; மத்தவங்க யாரோ பெத்த பிள்ளைன்னு தெரிஞ்சு, மிரண்டு போன அதிர்ச்சியில இருந்து கவிதா மீள்றதுக்குள்ள, அவளுக்கு இன்னொரு அதிர்ச்சியா? அதுவும்... புத்தம் புதுசா பூத்த பூப்போல சந்தோஷ முகத்தோட போன என் பொண்ணு இப்பிடி வாடி வதங்கின பூங்கொடியா வந்து நிக்கறாளே..." குரலெடுத்து அழுத விஜயாவை அமைதிப்படுத்தினார் சிங்காரம்பிள்ளை.

"அழுகையை நிறுத்திட்டு கிளம்பு விஜயா. முதல்ல கவிதாவை ஆஸ்பத்திரிக்குக் கூட்டிட்டுப் போகணும். சீக்கிரம்..."

கவிதாவை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பினார்கள். ரங்கநாயகியின் அம்மா கூறிய தகவல்கள், டாக்டருக்குப் பெரிய அளவில் உதவ வில்லை. ஸ்கேன் அது இது என்று ஏகப்பட்ட பரிசோதனைகள் செய்யப்பட்டது.

மனநிலை பாதிக்கப்பட்டிருப்பதைப் புரிந்துக் கொண்ட டாக்டர், மருந்து, மாத்திரைகளை பரிந்துரைத்து அவர்களை வீட்டிற்கு போகச் சொன்னார்.

"எங்க கவிதா, பழைய கவிதாவா எங்களுக்கு வேணும் டாக்டர். எத்தனை லட்சம் செலவானாலும் பரவாயில்லை. வெளிநாட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போறதுன்னாலும் கூட போகலாம் டாக்டர்..."

"தேவையில்லை மிஸ்டர் சிங்காரம்பிள்ளை. நான் எழுதிக் குடுத்திருக்கற மருந்துகளைத் தவறாம குடுங்க. இந்த மாத்திரைகளுக்குத் தூக்கம் வரும். பயந்துடாதீங்க. நல்லா தூங்கி முழிக்கட்டும். மனரீதியான பாதிப்புகளுக்குத்தான் இப்ப கவிதாவுக்கு ட்ரீட்மெண்ட் குடுக்கறேன். அதனால கொஞ்சம் கொஞ்சமாத்தான் மாறும். குணமாகும். பொறுமையா இருங்க. என்னோட வைத்தியத்துக்கு மேல, கடவுளோட அனுக்கிரகமும் துணை வரணும். வரும். நம்பிக்கையோட இருங்க..."

"டாக்டர், எங்க கவிதா... எங்க... கவிதா...." மேலே பேச இயலாமல் அழுகை வெடித்தது விஜயாவிற்கு.

"அழாதீங்கம்மா. நீங்கதான் வேளை தவறாம கவிதாவுக்கு மருந்து குடுத்து, அவ பக்கத்துலயே இருந்து பார்த்துக்கணும். அழுது அழுது நீங்களும் உடம்புக்கு வந்து படுத்துக்கிட்டா எல்லாருக்கும் கஷ்டம். அழாம, கவிதாவை வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போங்க."

"சரி டாக்டர்."

கவிதாவை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்து அவளைக் கண்ணின் கருமணியாய் பாதுகாத்தாள் விஜயா. மனநிலை மாறிப்போனதால் செயல்களும் வித்தியாசமாய் மாறிப்போன கவிதாவைப் பார்த்து, அவளது தாயுள்ளம் பரிதவித்தது.

18

"அண்ணா, கவிதாவுக்கு நேர்ந்த கதியைப் பார்த்தீங்களா அண்ணா? தோழியைப் பார்க்க ஊருக்குப் போறேன்னு போனவ, மனநிலை சரியில்லாதவளா திரும்ப வந்திருக்கா அண்ணா..."

தங்கையின் தவிப்புகளுக்கு ஆறுதல் சொல்ல வந்த கோபால், அவளுடன் இரண்டு நாட்கள் தங்கி இருந்தார். மனதிற்குள் கௌரி விதைத்திருந்த விஷ விதை துளிர்த்திருந்த போதும், தங்கையின் மீதுள்ள அதீத பாசத்தால் அவளுக்கு ஆறுதல் கூறினார். தைர்யமாக இருக்கும்படி தேற்றினார்.

விசேஷங்கள், நல்ல காரியங்கள் போன்ற சந்தர்ப்பங்களை விட துன்பத்தில் துவண்டிருக்கும் பொழுதுதான் உடன்பிறப்புகளுக்கும், உறவுகளுக்கும் உற்ற துணையாய் இருப்பது நலம்தரும் என்பதைப் புரிந்துக் கொண்ட கோபாலின் பண்பு, விஜயாவிற்கு பெருத்த ஆறுதலளித்தது. அண்ணனின் அண்மையால் ஓரளவு மனம் அமைதியடைந்த விஜயா, அவர் கிளம்பும்பொழுது கதறி அழுது விடை கொடுத்தாள்.

19

இரவும், பகலும் மாறி மாறி பல முறைகள் வந்தன. ஒரு நாள் விட்டு ஒரு நாள் வீட்டிற்கே வந்து கவிதாவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் டாக்டர் மாதவன்.

"மிஸ்டர் சிங்காரம்பிள்ளை... மருந்து, மாத்திரைகள் குடுக்கறதோட ரியாக்ஷனா கவிதாகிட்ட ஓரளவு முன்னேற்றம் தெரியுது. ஆனா..."

டாக்டர் மாதவன் 'ஆனா’ என்று இழுத்ததும்.. பதறிப் போனார்கள் விஜயாவும், சிங்காரம்பிள்ளையும். "பயப்படும்படியா ஒண்ணுமில்லையே டாக்டர்?" இருவரும் ஒருசேர கேட்டனர். இருவரையும் பரிதாபமாகப் பார்த்தார் மாதவன்.

"ஸாரி... சார். கவிதா, மனரீதியா மட்டும்தான் பாதிக்கப்பட்டிருப்பாள்ன்னு நினைச்சேன். ஆனா... அவ... இப்ப உடல்ரீதியா...."

"ஐயோ... கவிதாவுக்கு என்ன ஆச்சு டாக்டர்...?"

"கவிதா... கர்ப்பமா இருக்கா...."

இதைக் கேட்ட விஜயா மயங்கி விழப் போனாள். அவளைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு, அவளை உட்கார வைத்த சிங்காரம்பிள்ளை, அதிர்ச்சி குறையாத திகிலுடன் டாக்டரை ஏறிட்டார்.

"டாக்டர்... கவிதா... கர்ப்பமா...?"

"ஆமா மிஸ்டர் சிங்காரம்பிள்ளை. நான் குடுக்கற மருந்துகள் போலவே இந்த விஷயமும் கசப்பானதுதான். ஆனா உண்மை..."

"கல்யாணம் ஆகாமலே எங்க மக கர்ப்பமா? கழுத்தில தாலி இல்லாமலே அவ வயித்துல குழந்தையா? கடவுளே..." விஜயா தலையில் அடித்துக் கொண்டு அழுதாள்.

20

மனரீதியாக பாதிக்கப்பட்டு தனக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதையே அறியாத நிலையில் கவிதா கர்ப்பமாக இருக்கும் துயரமான தகவலைத் தன் அண்ணனுடன் பகிர்ந்துக் கொண்டாள் விஜயா.

அவளுக்கு என்ன வார்த்தைகள் கூறி தேற்றுவது என்று புரியாமல் தவித்தார் கோபால். 'தாயைப் போலவே முறை தவறி விட்டாளா கவிதா? கௌரி மதினி சொன்னது போல எவளோ ஒரு முறை தவறியவளுக்குப் பிறந்ததால்தான் கவிதாவிற்கும் இந்த நிலையா? 'மாமா’... 'மாமா’ன்னு என் மீது உயிரையே வைத்திருக்கும் பூங்கொடி போன்ற அந்தப் பெண்ணை நான் இவ்விதம் நினைப்பது சரிதானா? கவிதாவை அர்ஜுன் காதலிப்பதாக விஜயா சொன்னாளே? ஒரு வேளை அர்ஜுனும், கவிதாவும் உடலால் ஒன்று பட்டு விட்டார்களா? கடவுளே எதுவுமே புரியலியே? என் மகன் அப்படிப்பட்டவன் அல்லவே? அவர்கள் காதலுக்குத்தான் நான் பச்சைக் கொடி காட்டி விட்டேனே? அந்த தைர்யத்தில்தான் இருவரும் தங்களை மறந்து, இப்படி ஒரு நிலையாகி விட்டதா? இருக்காது. என் மகன் அப்படி முறை கேடாக நடந்து கொள்ளவே மாட்டான்...’குழப்பங்கள் மன உளைச்சலை அளித்தன.

வெளிநாட்டில் இருக்கும் அர்ஜுனுக்கு கவிதா பற்றிய எந்த விஷயத்தையும் கூறக்கூடாது என்று அனைவரும் சேர்ந்து முடிவு எடுத்திருந்தனர். எனவே, தன் உள்ளக் கிடக்கையை வெளியிடும் தடம் அறியாது கவலையில் மூழ்கினார் கோபால்.

21

சொகுசுக் காரில் சாய்ந்து அமர்ந்தபடி பிரயாணித்துக் கொண்டிருந்தார் கோபால். முக்கியமான மீட்டிங் ஒன்றிற்காகப் போய் கொண்டிருந்தார். எதிரே அசுர வேகத்தில் ஒரு லாரி வந்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்த டிரைவர் இடது பக்கமாய் காரை வளைத்துத் திருப்ப, சரியாக மூடப்படாத காரின் கதவு திறந்துக் கொண்டது. சாய்ந்திருந்த கோபால், காரின் வெளியே விழுந்தார். பதறிப்போன டிரைவர், காரை நிறுத்தினான். கோபாலின் கையைப் பிடித்துத் தூக்கினான்.

"ஒண்ணுமில்ல சேகர். லேஸான அடிதான்." என்று சொன்னபடியே எழுந்தார். முழங்கைகளில் சிராய்ப்பு சற்று ஆழமாகப் பட்டிருந்தது. ரத்தம் வடிந்தது.