Lekha Books

நான்காவது ஆள் கொஞ்சம் பூனைக் கண்களைக் கொண்ட ப்யூட்டி பார்லருக்குச் சென்று தன் தலைமுடியைச செம்பட்டை நிறத்தில் ஆக்கிக் கொண்ட, உதட்டுக்கு மேலே மீசை உள்ள இளைஞன். அவனை அவள் ஜாக்கி ஷெராஃப் என்று அழைத்தாள்.

இந்தித் திரைப்படங்களையும், கிரிக்கெட்டையும் உயிரென நேசிக்கும் அவள் ஐந்தாவது ஆளின் விஷயத்தில் மட்டும் தோற்றுவிட்டாள். நீலநிற ஜீன்ஸும் வெள்ளை நிறமுள்ள குர்தாவும்தான் அவன் எப்போதும் அணியும் ஆடைகள். தாடியை வளர்ந்து அழகாக ‘டிரிம்’ செய்திருப்பான். ஃப்ரேம் இல்லாத கண்ணாடியும் உண்டு. ஒருவேளை அவன் கவிஞனாக இருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் அறிவு ஜீவி. கவிஞர் என்று பெயரிடலாமா அல்லது புஜி என்று அழைக்கலாமா என்று அவள் சிறிது நேரம் ஆலோசனை செய்தாள்.

சீட்டு எழுதிக் குலுக்கிப்போட்டு எடுத்த போது கவிஞன் என்ற பெயர் வந்தது.

சரோஜா நிவாஸுக்கும் கார்த்தியாயினி இல்லத்திற்கும் இடையில் சுற்றிலும் சுவர் எழுப்பப்பட்ட ஒரு காலி இடம் இருந்தது. அதனால் அங்கிருந்து உரத்த குரலில் பேசினால்தான் இங்கு கேட்கும்.

மாதவன் அண்ணன்மீது கொண்ட பயம் காரணமாக இருக்கலாம் - பேச்சிலர்கள் யாரும் உரத்த குரலில் அவளிடம் எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால், சச்சின் தன் கையை ஆட்டிக் காட்டுவான். சல்மான் ஒரு ஃபிளையிங் கிஸ் அனுப்புவான். ஜாக்கி ஒரு நடனம் ஆடுவான். கவிஞன் ஒரு காதல் பாடகனைப் போல அவளுக்கு நேராக கையை நீட்டிப் பாடுவதைப் போல நடிப்பான். தர்மேந்திரா அவளைப் பார்த்ததும் பார்க்காதது மாதிரி காட்டிக் கொள்வான்.

சுவர் கட்டப்பட்டிருந்த காலி இடத்தில் ஒரு வீட்டிற்கான அடித்தளம் போடப்பட்டு, அது புதர்கள் மண்டிக் காட்சியளித்தது. எப்போதாவது அந்த வீடு உயரமாக எழும்பட்சம், கார்த்தியாயினி இல்லத்தில் நின்று கொண்டு பார்த்தால் சரோஜா நிவாஸ் தெரியவே தெரியாது.

சல்மானுக்கும் ஜாக்கிக்கும் பைக்குகள் இருக்கின்றன. பல நேரங்களில் அவர்களுக்குப் பின்னால் உட்கார்ந்துதான் சச்சினும் கவிஞரும் போவார்கள். காலையில் ரேகா பேருந்திற்காகக் காத்து நிற்கும்போது அவர்களை அவள் பார்ப்பாள். அருகில் வந்து பேசுவதற்கான தைரியம் இல்லாமல் அவர்கள் காதல் வயப்பட்டு அவளைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டுப் போவார்கள்.

ஐந்து பேரும் காலையில் வெவ்வேறு நேரங்களில் போவார்கள். சாயங்காலம் வெவ்வேறு நேரங்களில் திரும்பி வருவார்கள்.

வடக்குப் பக்கம் இருக்கும் சாளரத்தைத் திறந்தால், யாராவது அவளைப் பார்ப்பதற்காக வந்து நிற்பார்கள். அவள் யாரையும் பொருட்படுத்துவதே இல்லை. செல்ஃபோனில் பேசிக் கொண்டோ பேசுவதைப் போல நடித்துக்கொண்டே அறையில் இங்குமங்குமாக அவள் நடப்பாள். இல்லாவிட்டால் மாடியில் இருக்கும் வராந்தாவிலுள்ள கொடியில் நேரத்தை எடுத்துக் கொண்டு ஆடைகளை உலரப் போடுவாள். கார்த்தியாயனி இல்லத்தின் பக்கம் திரும்பிக்கூட பார்க்க மாட்டாள்.

ஒரு நாள் பச்சை, நேவி ப்ளூ நிறத்தில் இருந்த சுடிதாரையும் துப்பட்டாவையும் அவள் இன்ஸ்டிட்யூட்டிற்குப் போவதற்காக அணிந்திருந்தாள். அன்று சாயங்காலம் அவளுடைய செல்ஃபோனில் ஒரு மெசேஜ் வந்தது.

‘ரிலையன்ஸின் மாடல் கேர்ளா? எனினும், பச்சையும் நீலமும் அருமையான காம்பினேஷன். இந்த அழகை நான் ஆராதிக்கிறேன்.’

மெசேஜ் அனுப்பியது யார் என்று அவள் உடனடியாகப் பார்த்தாள். - பாய் நெக்ஸ்ட் டோர்.

பக்கத்து வீட்டு இளைஞன். ஐந்து பேரில் யாராக இருக்கும் இந்த இளைஞன்? யாருக்கும் கொடுத்திராத அவளுடைய செல்ஃபோன் எண் எப்படி அந்த இளைஞனின் கையில் கிடைத்தது?

ரேகா அந்த மெசேஜை மீண்டும் வாசித்தாள். அதை அனுப்பிய ஆளின் செல்ஃபோன் எண்  இறுதியில் இருந்தது.

பக்கத்து வீட்டிலிருக்கும் எந்த இளைஞனின் எண்ணாக இருக்கும் அது? புன்சிரிப்புடன் அவள் படுக்கையில் சாய்ந்தாள்.

3

வேடிக்கை விளையாட்டு ஆரம்பமாகிவிட்டது என்பதை ரேகா புரிந்து கொண்டாள். பேச்சிலர்களில் ஒருவன் பந்தை இந்தப் பக்க மைதானத்தை நோக்கி அடித்து விட்டிருக்கிறான்.

இனி பந்தை அந்தப் பக்க மைதானத்தை நோக்கி திருப்பி அடிக்கலாம். இல்லாவிட்டால் கண்டு கொள்ளாதது மாதிரி வெறுமனே இருக்கவும் செய்யலாம்.

தற்போதைக்கு எதுவும் செய்யவேண்டாம். வெறுமனே எதுவும் செய்யாமல் இருப்போம். விளையாட்டு மெதுவாக நடந்து கொண்டு இருக்கட்டும்.

ரேகா எழுந்து வடக்குப் பக்கம் இருந்த சாளரத்தைத் திறந்து பார்த்தாள். கார்த்தியாயனி இல்லத்திற்கு யாரும் இன்னும் வந்திருக்கவில்லை. வீடு அமைதியாக இருந்தது.

அவள் படிகளில் இறங்கிக் கீழே சென்றாள். சரோஜம் டி.வி.யில் பரத நாட்டியம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளைப் பார்த்ததும் சரோஜம் சிரித்தாள்.

‘‘சரோஜம் ஆன்ட்டி. உங்களுக்கு பரதநாட்டியம் ரொம்பவும் பிடிக்குமா?’’ - அருகில் சென்று சோஃபாவில் உட்கார்ந்தவாறு ரேகா கேட்டாள்.

‘‘தூர்தர்ஷன் மட்டும்தானே இருக்கு! அதுல இருக்குறதைத்தானே பார்க்க முடியும்’’ -  சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘ஏன் கேபிள் இணைப்பு கொடுக்கல?’’

‘‘மாதம் நூற்றைம்பது ரூபாய் கொடுக்கணும். அதை மாதவன் அண்ணன் செய்யவே மாட்டாரு. அவர் டி.வி. பார்க்குறதும் இல்ல...’’

‘‘மாதவன் அண்ணனுக்கு விருப்பமில்லைன்னா பார்க்காமல் இருக்கட்டும். கேபிள் இணைப்பு கொடுக்கணும். இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் எவ்வளவு நிகழ்ச்சிகள் இருக்கு, ஆன்ட்டி! பாடல்களும் நடனங்களும், திரைப்படங்களும்! நூற்றைம்பது ரூபாய்தானே! ஆன்ட்டி அதை நீங்க கொடுங்க.’’

சரோஜம் அதைக் கேட்டுச் சிரித்தாள். அது ஒரு வெளிறிப்போன சிரிப்பாக இருந்தது.

‘‘சம்பளம் கிடைத்தால், அதை அப்படியே நான் மாதவன் அண்ணன் கையில கொடுத்திடுவேன். பிறகு எப்படி என் கையில் பணம் இருக்கும்? கோவிலுக்குப் போகணும்னா அவ்வப்போ இருபதோ, முப்பதோ தருவாரு. எனக்கு வேற என்ன செலவு இருக்கு?’’

அவள் ஆச்சரியத்துடன் சரோஜத்தைப் பார்த்தாள். மத்திய அரசாங்க வேலையில் இருக்கிறாள். தன்னுடைய சம்பளம் முழுவதையும் அண்ணனிடம் கொடுத்துவிட்டு, தன் சொந்தத் செலவிற்குக் கையை நீட்ட வேண்டிய நிலையில் அவள் இருக்கிறாள்.

‘‘ஆன்ட்டி, இனிமேல் உங்களுக்கு தேவைப்படும் பணத்தை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு மீதிப் பணத்தை கொடுங்க.’’ -  ரேகா சொன்னாள்.

‘‘மாதவன் அண்ணனுக்கு அது கொஞ்சமும் பிடிக்காது. ஏன் தேவையில்லாம...’’ - செலயற்ற தன்மையுடன் சரோஜம் சொன்னாள்.

விஷயத்தை மாற்றுவததுதான் நல்லது என்று ரேகா நினைத்தாள்.

‘‘ஆன்ட்டி, அந்தக் கார்த்தியாயனி இல்லத்தில் இருப்பவர்கள் கல்லூரி மாணவர்களா இல்லாவிட்டால் வேலை பார்ப்பவர்களா?’’ - அவள் கேட்டாள்.

‘‘ஏன்? ரேகா, அவங்கள்ல யாராவது உனக்கு பிரச்சினை உண்டாக்கினாங்களா?’’ - பதைபதைப்புடன் சரோஜம் கேட்டாள்.