Lekha Books

‘‘இல்ல... தலை இருக்குறப்போ வால் ஆடணுமா என்ன?’’

அவள் அப்படிச் சொன்னதைக் கேட்டு அவளுடைய தந்தை மிகவும் சந்தோஷப்பட்டார். தன்மீது மகள் வைத்திருக்கும் மதிப்பை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

‘‘இருந்தாலும் அம்மாக்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லிடு. நாம அவளை ஒரு பொருட்டாகவே நினைக்கலைன்னு பேச்சு வந்துடக்கூடாது...’’

‘‘சரி அப்பா... ரொம்ப நன்றி.’’

விளம்பர இடைவேளை முடிந்திருந்தது. சேனலில் முதலைகளைப் பற்றிய ஒரு டாக்குமெண்டரி ஆரம்பித்தது.

ரேகா எழுந்து தன் தாயின் அருகில் சென்றாள். சுபத்ரா சமையலறையில் இருந்தாள். வகுப்பு முடிந்து வந்துவிட்டால், அதற்குப் பிறகு சமையல் செய்வதில் அவள் ஆர்வமாக இறங்கிவிடுவாள்.

‘‘வா மகளே. நான் உனக்கு மீன் குருமா தயாரிக்கிறது எப்படின்றதைச் சொல்லித் தர்றேன். இவ்வளவு நாட்களா நீ ஹாஸ்டல்ல இருந்தே. இனியாவது நீ கொஞ்சம் சமையல் விஷயங்களைக் கத்துக்கணும்.’’ - ஆர்வத்துடன் சுபத்ரா சொன்னாள்.

‘‘அம்மா, அது நடக்குற மாதிரி தெரியல. நான் ஒரு கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ்ல சேரப்போறேன். கோர்ஸ் நடக்குறது திருவனந்தபுரத்துல...’’

‘‘அதாவது உனக்கு அப்பா, அம்மாகூட இருக்கணும்ன்ற எண்ணமே இல்ல... அப்படித்தானே? இங்கேயிருந்து புறப்படணும்ன்றதுதான் உன்னோட ஆசையே...’’

‘‘எப்படியாவது போகாம இருக்க முடியுமா அம்மா? ஏதாவதொரு மடையனுக்கு நீங்க என்னைத் திருமணம் செய்து கொடுப்பீங்க. அவன் என்னைத் தன்னோட அழைச்சிட்டுப் போயிடுவான்ல?’’

அதேதான் நானும் சொன்னேன். நல்ல வீட்டுல போய் இருக்கப்போகிற பெண்ணான நீ ஒரு தேநீர் தயாரிக்கவோ, சட்னி உண்டாக்கவோ தெரியாமல் இருக்குறேன்னா, அந்த வெட்கக்கேடு எனக்குத்தான்.’’

‘‘அந்த விஷயத்தைப் பற்றி நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம் அம்மா. தேநீர் தயாரிக்கவும், சட்னி அரைக்கவும் தெரிஞ்ச பிறகுதான் நான் இங்கேயிருந்து கிளம்புவேன்.’’

கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸில் சேர்வதற்கு இறுதியில் சுபத்ரா அவளுக்கு ஒப்புதல் தந்தாள்.

இன்ஸ்டிட்டியூட்டின் இ-மெயில் முகவரி பத்திரிகையில் இருந்தது. ரேகா அன்றே அப்ளிகேஷன் ஃபாரம் கேட்டு ஒரு கடிதம் அனுப்பினாள். மூன்றாவது நாள் ஃபாரம் வந்து சேர்ந்தது.

ஃபாரத்தை பூர்த்தி செய்து அவள் தன் தந்தையிடம் தந்தாள். வங்கியிலிருந்து ட்ராஃப்ட் எடுத்து, அத்துடன் சேர்த்து அனுப்பியது சிவராமகிருஷ்ணன்தான்.

ஒருவாரம் சென்றதும் கோர்ஸுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு விட்டதாகவும், பதினைந்தாம் தேதி வந்து கோர்ஸில் சேர்ந்துகொள்ள வேண்டுமென்றும் அறிவிப்பு வந்தது. அப்போதுதான் வேறொரு பிரச்சினை எழுந்தது.

‘‘திருவனந்தபுரத்துல நீ எங்கே தங்குவே மகளே?’’

‘‘அங்கே எனக்கு சில ஃப்ரண்டுகள் இருக்காங்க அம்மா. நான் அவங்களை தொடர்பு கொள்ளுறேன். தங்குறதுல பிரச்சினை வராது...’’ -ரேகா சொன்னாள்.

பொறியியல் கல்லூரியில் அவளுக்கு சீனியராகப் படித்த ரஜனியின் வீடு சாஸ்தமங்கலத்தில் இருக்கிறது. அன்று இரவில் அவள் ரஜனியின் வீட்டுக்குத் தொலைபேசி மூலம் தொடர்பு கொண்டாள்.

ரஜனியின் தாய்தான் பேசினாள்.

‘‘அவள் இப்போ பெங்களூர்ல இருக்குறா மகளே. அங்கே பெல்லில் அப்ரண்டிஸா சேர்ந்திருக்குறா. என்ன விசேஷம் மகளே?’’

‘‘எனக்கு அங்கே ஒரு கோர்ஸ்ல சேர்றதுக்கு அட்மிஷன் கிடைச்சிருக்கு அம்மா. தங்குறதுக்கான இடத்தை இன்னும் ஏற்பாடு பண்ணல...’’-ரேகா சொன்னாள்.

‘‘இங்கேயே தங்கலாம். ரஜனியோட சித்தப்பா மகன் மருத்துவக் கல்லூரியில் அட்மிஷன் கிடைச்சு, போன மாதத்துல இருந்து இங்கே எங்ககூடத்தான் தங்கியிருக்கான். அவனுக்கு ஒரு அறை தொடுத்துட்டதால...’’

அங்கு தன் காரியம் நடக்காது என்பதை ரேகா புரிந்து கொண்டாள்.

‘‘வேண்டாம் அம்மா. நான் வெறுமனே கூப்பிட்டேன். அவ்வளவுதான்...’’-அவள் தொலைபேசியை வைத்தாள்.

ஒய்.டபிள்யு.சி.ஏ- யில் ஜாலி குருவிலா இருக்கிறாள். அவள் அங்குள்ள ஏ.ஜீஸ் அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கிறாள். ப்ரீ டிகிரி படிக்கும்போது அவர்கள் சேர்ந்து படித்தார்கள். ரேகாவின் நெருங்கிய தோழி அவள்.

தொடர்ந்து அவள் ஜாலியை அழைத்தாள்.

‘‘இப்பவே இங்கே ஃபுல்லா இருக்குடி. வேணும்னா நீ விருந்தாளியா இங்கே இரண்டு நாட்கள் தங்கலாம். அதற்குமேலே இங்கே தங்க முடியும்னு தோணல.’’

அந்த வகையில் அந்தக் கதவும் மூடியது.

ரேகாவிற்கு சந்தீப் ஞாபகத்தில் வந்தான். அவன் அவளுடன் ஒரே வகுப்பில் படித்தவன். வீடு குமாரபுரத்தில் இருக்கிறது. அவனுடைய தந்தை பெரிய பிஸினஸ்மேன். தாய் சமூக சேவகி. அவனுடைய தாய் நினைத்தால் ஏதாவதொரு லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் அவளுக்கு இடம் கிடைக்கும்.

சந்தீப்பை அழைத்து அவள் விஷயத்தைச் சொன்னாள்.

‘‘நீ திருவனந்தபுரத்துக்கு வர்றியா?’’ - அவன் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.

‘‘ஆமாம்... எனக்கு உன் உதவி தேவைப்படுது. உன் அம்மாவிடம் சொல்லி ஏதாவதொரு ஹாஸ்டல்ல எனக்கு ஒரு அறை ஏற்பாடு பண்ணித் தரணும்.’’

‘‘விஷயம் அவ்வளவுதானே! நான் பார்த்துக்குறேன். நாளை மறுநாள் நானே கூப்பிடுறேன்.’’ - அவன் சொன்னான்.

அதைக் கேட்டு அவளுக்கு நிம்மதி உண்டானது. தயங்கித் தயங்கித்தான் அவள் சந்தீப்பையே அழைத்தாள். அவனுடைய நடவடிக்கைகள் அவ்வளவு சரியாக இருக்காது. ஆனால், தேவை என்று வருகிறபோது உதவி கேட்காமல் இருக்க முடியாதே!

திங்கட்கிழமைதான் வகுப்பு ஆரம்பமாகிறது. இன்று புதன்கிழமை. ஞாயிற்றுக்கிழமையாவது அங்கு போய்ச் சேர வேண்டும். அதற்கு முன்னால்... வியாழக்கிழமை சாயங்காலம் சந்தீப் அழைத்தான்.

‘‘ரேகா, என் அம்மா எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணிப் பார்த்தாங்க. நல்ல பெயர் வாங்கியிருக்கும் எந்த ஹாஸ்டல்களிலும் இந்தச் சமயத்துல இடம் கிடைக்கல. நல்ல பெயர் இல்லாத சில ஹாஸ்டல்கள் இருக்கு. பரவாயில்லையா?’’

‘‘வேண்டாம்...’’

‘‘இன்னொரு சாய்ஸ் கூட இருக்கு...’’ -அவன் சொன்னான்.

‘‘என்ன?’’

‘‘பன்னிரெண்டுக்கு பன்னிரெண்டு அடி அகலத்தைக் கொண்ட அறையிலதான் நான் இருக்கேன். இன்னொரு கட்டில் போடுற அளவுக்கு இடம் இருக்கு. அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கத் தயாராக இருந்தா, எக்ஸ்ட்ரா கட்டில் போடலாமே நாம...’’

அவள் உடனடியாகத் தொலைபேசியைக் கீழே வைத்தாள்.

இனி என்ன செய்வது? அவளுக்குக் கவலை உண்டானது.

‘‘ஐந்நூறு ரூபாய்க்கான ட்ராஃப்ட் வீணாகப் போகுது. பரவாயில்லை மகளே. அந்த கோர்ஸ் படிக்க வேண்டாம்.’’- சிவராமகிருஷ்ணன் சொன்னார்.

‘‘சரிதான். மூணே மாதங்கள்ல நான் உனக்கு நம்ம ஊர் சமையல் அத்தனையும் கற்றுத் தர்றேன். வேணும்னா கொஞ்சம் சைனீஸ் சமையலைக்கூட...’’ - சுபத்ரா சொன்னாள்.

அவள் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. மூன்று மாத திருவனந்தபுர வாழ்க்கை என்ற ஆசை அத்துடன் தகர்ந்து போனது.

சுபத்ராவின் தங்கை மல்லிகா நான்கைந்து வீடுகளைத் தாண்டி இருக்கிறாள். மல்லிகாவும் கல்லூரி விரிவுரையாளர்தான். அவளுடைய கணவர் டாக்டர் வேணுகோபால் மாவட்ட மருத்துவமனையில் ஆர்த்தோபீடிக்ஸ் சர்ஜனாகப் பணிபுரிகிறார்.