Lekha Books

‘‘அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல... அந்தப் பக்கம் இருக்குற சாளரத்தை நான் திறக்கிறதே இல்ல. காலையில பேருந்துல ஏறுவதற்காக நிற்கிறப்போ, அந்த வீட்டுல இருந்து பைக்கில் சிலர் ஏறிப்போவதை நான் பார்த்திருக்கேன். அதனால கேட்டேன்’’-  அவள் சொன்னாள்.

‘‘எனக்குத் தெரியாது ரேகா. நான் அந்தப் பக்கம் பார்க்குறதே இல்ல. ஒரு ஆள் கொஞ்சம் வயதான ஆள். மீதி நான்கு பேரும் இளைஞர்கள்.’’

அந்த வீட்டைப் பார்ப்பதே இல்லை என்றாலும், அங்கு மொத்தம் ஐந்துபேர் இருக்கிறார்கள் என்பதையும் ஒருவன் சற்று வயதான ஆள் என்பதையும் மீதி நான்கு பேர் இளைஞர்கள் என்பதையும் சரோஜம் ஆன்ட்டி தெரிந்து வைத்திருக்கிறாள்.

‘‘தேவையில்லாமல் நாம் ஏன் அவர்களைப் பார்த்து பயப்படணும்? அவர்கள் இதுவரை நமக்கு எந்தப் பிரச்சினைகளையும் உண்டாக்கவில்லையே? - ரேகா கேட்டாள்.

‘‘அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. மாதவன் அண்ணனுக்கு அவர்களைப் பிடிக்கவே பிடிக்காது. சாலையில் போறப்போ இந்தப் பக்கம் பார்க்குறதா சொல்லி அவங்கள்ல ஒருத்தனிடம் மாதவன் அண்ணன் கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னாடி சண்டை போட ஆரம்பிச்சிட்டாரு...’’

அங்கும் இங்கும் போகும்போது சரோஜம் ஆன்ட்டியை கேட்டின் வழியாகப் பார்த்த அந்த தைரியசாலி யாராக இருக்கும்?

கேபிள் இணைப்பு கொடுப்பதற்கு மாதவன் அண்ணனை சம்மதிக்கச் செய்ய வேண்டும் என்ற தீர்மானத்துடன் ரேகா அங்கிருந்த எழுந்து மாடிக்கே சென்றாள்.

மறுநாள் காலையில் வகுப்பிற்குப் போவதற்கு அவள் இளம் ரோஸ் நிறத்திலிருந்த சுடிதாரும், டாப்பும், துப்பட்டாவும் அணிந்திருந்தாள். பக்கத்து வீட்டு இளைஞனிடமிருந்து ஏதாவது கமெண்ட் வரும் என்று அவள் எதிர்பார்த்தாள்.

அவள் பேருந்து வருவதை எதிர்பார்த்து, பேருந்து நிலையத்தில் நின்று கொண்டிருக்கும்போது, பேச்சிலர்கள் நான்கு பேரும் இரண்டு பைக்குகளில் அவளைக் கடந்து சென்றார்கள். நான்கு பேரும் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டுதான் போனார்கள். அவள் அவர்களைப் பார்க்காதது மாதிரி நின்று கொண்டிருந்தாள்.

இறுதியில் கார்த்தியாயனி இல்லத்திலிருந்து வெளியே வந்தது தர்மேந்திராதான். தூய வெள்ளை நிறத்தில் பேண்ட், சட்டை, அகலம் குறைவாக இருந்த பெல்ட், கறுப்பு நிற ஷூக்கள் - இவைதான் அவன் அணிந்திருந்தவை. கையில் ப்ரீஃப்கேஸ் இருந்தது.

அவன் வக்கீலாக இருப்பானோ என்று அவள் சந்தேகப்பட்டாள். ப்ரீஃப்கேஸில் கருப்பு நிற கவுன் இருக்க வேண்டும்.

ஒரு ஆட்டோ ரிக்ஷாவைக் கைகாட்டி நிறுத்தி அதில் ஏறி அவன் சென்றான்.

ரேகா கம்ப்யூட்டர் வகுப்பில் இருக்கும்போது ஹேண்ட் பேக்கிலிருந்து மெல்லிய ஒரு பீப் சத்தம் ஒலிப்பதை அவள் கேட்டாள். செல்லில் ஒரு மெசேஜ் வந்திருக்கிறது என்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள்.

யாருடைய மெசேஜ் என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள அவளுடைய மனம் மிகவும் அவசரப்பட்டாலும், அவள் அதை அடக்கிக் கொண்டாள். வகுப்பு முடியட்டும். அதுவரை மன்னிக்க வேண்டும்.

மதிய உணவு இடைவேளை நேரத்தில் அவர் செல்ஃபோனை எடுத்து மெசேஜைப் பார்த்தாள்.

‘எ ரோஸ் இஸ் எ ரோஸ் இஸ் எ ரோஸ். யு ஆர் ஸ்வீட் இன் ரோஸ்.’

பாய் நெக்ஸ்ட் டோர்.’

மெசேஜை வாசித்த அவள் புன்னகைத்தாள். இந்த வகையில் பையன்களின் இலக்கியத்தைத் தினமும் படிக்க வேண்டியதிருக்கும்.

வகுப்பு முடிந்து ரேகா சரோஜா நிவாஸை அடைந்தபோது மாதவன் அண்ணன் முன்பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தார். மிகவும் கவனத்துடன் அவர் செருப்பை பாலீஷ் செய்து கொண்டிருந்தார்.

உணவு சாப்பிடுவதற்கு முன்னால் மாதவன் அண்ணனுடன் சில வசனங்களைப் பேசலாம் என்று அவள் நினைத்தாள். அதற்கு ஆரம்பம் என்பது மாதிரி அவள் அவரைப் பார்த்து இதயத்தின் அடியிலிருந்து சிரித்தாள்.

‘‘என்ன ரேகா, வகுப்பில் பிரச்சினை எதுவும் இல்லையே?’’ - நல்ல மனதுடன் அவர் கேட்டார்.

‘‘இல்ல மாதவன் அண்ணா!’’

‘‘ஏதாவது சிரமங்கள் இருந்தால் சொல்லிடணும்.’’

வகுப்பில் பிரச்சினைகள் இருந்தால், இந்த முன்னாள் இராணுவ வீரர் வந்து என்ன செய்ய முடியும்? ஆனால், இதுதான் வேறொரு விஷயத்தைக் கூறுவதற்கான சரியான நேரம்.

‘‘ஆனால், வகுப்பு முடிந்து வந்த பிறகு பொழுதுபோவது என்பது மிகவும் கஷ்டமான ஒரு விஷயமாக இருக்கு, மாதவன் அண்ணா! பயங்கரமாக போரடிக்குது...’’  - அவள் சொன்னாள்.

‘‘அதற்கு இப்போ என்ன செய்ய முடியும் ரேகா? இருக்குற நேரத்தை வீண் செய்யாமல் இங்கே இருந்துக்கிட்டே எதையாவது படிக்க வேண்டியதுதானே?’’

‘‘படிக்கணும்னா கம்ப்யூட்டர் வேணும். மாதவன் அண்ணா, இங்கே ஏன் கேபிள் இணைப்பு எடுக்கல?’’ - அவள் கேட்டாள்.

‘‘இங்கே ஏன் எடுக்கலைன்னா... நானும் சரோஜமும் டி.வி. பார்க்குறது இல்ல. பிறகு எதற்குத் தேவையில்லாமல் பணத்தை விரயம் செய்யணும்?’’

‘‘இரண்டு மூன்று மாதங்கள் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம்தான். பணத்தை நான் தந்திடுறேன். கேபிள்காரர்களிடம் கொஞ்சம் வரச் சொல்ல முடியுமா?’’

‘‘அதற்கென்ன... இப்பவே சொல்லிடுறேன்.’’

மாதவன் அண்ணன் சட்டையை எடுத்து அணிந்துகொண்டு அப்போதே வெளியேறிப் போனார். ரேகா அதை எதிர்பார்க்கவே இல்லை.

அரைமணிநேரம் சென்றதும் கேபிளுடன் இரண்டு பையன்கள் வந்தார்கள். அவர்களுக்குப் பின்னால் மாதவன் அண்ணன் வந்தார்.

பையன்கள் சாலையிலிருந்து கேபிளை இழுத்து இணைப்பு தருவதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். மாதவன் அண்ணன் ரேகாவைச் சற்று தள்ளிக் கொண்டு போய் நிறுத்தி ரகசியமான குரலில் பேசினார்.

‘‘அவர்கள் இருநூறு ரூபாய் கேட்கிறார்கள். நான் நூற்றைம்பது ரூபாய்ல பேசி முடிச்சிடுறேன். பணத்தை என்கிட்ட கொடுத்திடு...’’

‘‘தர்றேன் மாதவன் அண்ணா! டி.வி.யை மாடியில வச்சிக்கிடட்டா? நான் அங்கேயிருந்தே பார்த்துக்குவேன்’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘அதுனால என்ன? வச்சுக்கோ. நான் பையன்கிட்ட சொல்லிடுறேன்.’’

ரேகா அறைக்குள் சென்று நூற்றைம்பது ரூபாய் எடுத்து மாதவன் அண்ணனிடம் கொடுத்தாள்.

பையன்கள் டி.வி. செட்டை எடுத்து மாடிக்குக் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். கேபிள் இணைப்பு கொடுத்து சேனல்களை சரி பண்ணினார்கள்.

‘‘பாருங்க அக்கா’’ - ரிமோட்டை இயக்கியவாறு பையன் சொன்னான்.

ரேகா சேனல்களை ஒவ்வொன்றாகக் க்ளிக் செய்து பார்த்தாள். மொத்தம் எண்பது சேனல்கள் இருந்தன. அவளுக்குத் திருப்தி உண்டானது.

‘‘மாத வாடகை எவ்வளவு?’’ - வெறுமனே கேட்டாள்.

‘‘போன மாதம் வரை நூற்றைம்பதாக இருந்தது அக்கா. ரொம்பவும் போட்டி. அதனால் இந்த மாதம் முதல் நாங்கள் நூறு ரூபாயாகக் குறைச்சிட்டோம். அந்த அண்ணன்கிட்ட நாங்க சொல்லியிருந்தோமே!’’

மாதவன் அண்ணன் சரியான ஆள்தான். அவள் தன் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.