Lekha Books

சரோஜத்தின் அழகில் அப்படியொன்றும் குறைவு உண்டாகியிருக்கவில்லை என்று ரேகாவிற்குத் தோன்றியது. ஆடம்பரம் சிறிதும் இல்லாத உடல். நெற்றியில் திருநீறு. ஒரு பக்தையாக நின்றிருந்தாள்.

‘‘மகளே... உன் அறை மாடியில இருக்கு.’’

அவளை சரோஜம் படிகளில் ஏறி மாடிக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அங்கிருந்த கதவைத் திறந்தபோது விசாலமான அறை தெரிந்தது. கட்டில், மேஜை, நாற்காலி. மேலே பழைய பாணியில் அமைந்த சீலிங் ஃபேன்.

அறையில் இரண்டு சாளரங்கள் இருந்தன. ஒரு சாளரத்தை சரோஜம் திறந்தாள்.

‘‘பிடிச்சிருக்கா?’’ - சரோஜம் கேட்டாள்.

‘‘ம்... நல்ல காற்றும் வெளிச்சமும் இருக்குற அறை’’ -  ரேகா சொன்னாள்.

‘‘இன்னொரு சாளரத்தைத் திறக்க வேண்டாம். தெரியுதா?’’

‘‘ஏன்?’’

‘‘அந்தப் பக்கம் ஒரு வாடகை வீடு இருக்கு. நான்கைந்து பேச்சிலர்ஸ் அங்கே தங்கியிருக்காங்க.’’ - சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘பேச்சிலர்ஸா?’’

‘‘ம்... ஒரு ஆளைத் தவிர நான்கு பேரும் இளைஞர்கள். திருமணம் ஆகாதவர்கள்னு தோணுது.’’

ரேகாவிற்கு விஸில் அடிக்க வேண்டும்போல் இருந்தது. அடுத்த மூன்று மாதங்கள் மிகவும் சுவாரசியமாகக் கடந்து செல்லும் என்பது மட்டும் உறுதி.

2

சரோஜத்திற்கு தலைமுடி சற்று சுருண்டிருந்தது. காலையில் குளித்து முடித்து பின்னப்பட்ட தலைமுடி இரு தோள்களையும் தாண்டி பரந்து கிடக்கும். பிள்ளை எதுவும் பெறாததால் அவளுடைய உடல் வனப்பிற்கு எந்தக் கேடும் உண்டாகவில்லை.

ரேகாவின் சித்தியின் வயதுதான் என்றாலும் அந்த அளவிற்கு வயது இருப்பதை சரோஜத்தைப் பார்க்கும்போது யாராலும் உணர முடியாது. கரை போட்ட முண்டும், மேற்துண்டும், கருப்பு நிற ரவிக்கையும்தான் அவளுடைய ஆடைகள். அவளுடைய வெளுத்த உடலுக்கு எல்லா நிறங்களும் பொருத்தமாகவே இருக்கும்.

அவளை ரேகா எப்படி அழைப்பது? அக்கா என்று அழைக்கலாம். ஆனால், தன்னுடைய சித்தியின் தோழியாக சரோஜம் இருக்கும்போது ரேகா அப்படி அழைத்தாள் சரியாக இருக்காது.

ஆன்ட்டி என்று அழைக்கலாம். அப்படி அழைப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

‘‘ரேகா மதியம் எதுவும் சாப்பிடலையே?’’ - சரோஜம் கேட்டாள்.

‘‘இல்லை ட்ரெயினை விட்டு இறங்கி நேரா இங்கேதான் வர்றேன்’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘அப்படின்னா கீழே வா. மாதவன் அண்ணன் சாப்பிட்டுட்டார். நாங்கள் பன்னிரெண்டரை ஆகுறப்போ சாப்பிடுவோம். ஒருமணி ஆயிடுச்சுன்னா, அஞ்சல் நிலையத்துக்கு போகணும்ல? இன்னைக்கு நீ வரணும்ன்றதுக்காக நான் காத்திருந்தேன்’’- சரோஜம் சொன்னாள்.

அவள் கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள். மணி ஒன்று கடந்து பத்து நிமிடங்கள் ஆகியிருந்தன.

‘‘ஆன்ட்டி... நீங்க போங்க வீட்டுக்கு ஃபோன் பண்ணி இங்கே வந்து சேர்ந்துட்டதா சொல்லணும். நான் இதோ வந்திடுறேன்.’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘ஃபோன் கீழே இருக்கு.’’

‘‘என் கையில மொபைல் இருக்கு.’’

சரோஜம் அதைக் கேட்டுச் சிரித்தாள். வரிசையான வெண்மை நிறப் பற்கள். அழகான சிரிப்பு. ஆனால், அந்தச் சிரிப்பில் கவலையின் சாயல் இருந்தது.

அவள் திரும்பி அறையிலிருந்து கீழே இறங்கினாள். பின்பாகம் வரை கூந்தல் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. தலைமுடியின் நுனியில் ஒரு துளசிக் கதிர் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

ஹேன்ட் பேக்கிலிருந்து தன்னுடைய செல்ஃபோனை எடுத்து ரேகா வீட்டிற்கு எண்களை அழுத்தினாள். சிவராமகிருஷ்ணன்தான் தொலைபேசியை எடுத்தார்.

‘‘அப்பா, நான் இப்போ சரோஜா நிவாஸுக்கு பத்திரமா வந்து சேர்ந்துட்டேன்.’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘கஷ்டம் எதுவும் இல்லையே!’’

‘‘இல்லப்பா...’’

‘‘ஏதாவது இருந்தால், தொலைபேசி மூலம் சொல்லிடு.’’

‘‘ஏதாவது இருந்தால், அவ்வப்போது என்னோட ரன்னிங் கமெண்ட்ரியை நீங்க எதிர்பார்க்கலாம். நான் இங்கே வந்து சேர்ந்துட்டேன்னு சித்திக்கிட்ட சொல்லிடுங்க. சித்திக்கிட்ட நான் பிறகு தொலைபேசி மூலம் பேசிக்கிறேன்.’’

‘‘சரி...’’

‘‘அம்மாவிடமும் விஷயத்தைச் சொல்லிடுங்க.’’

பேசி முடித்து ரேகா படிகளில் கீழே இறங்கிச் சென்றாள். படிகள் இறங்கிச் செல்லும் அறைக்கு அருகில் இருந்தது சாப்பிடும் அறை. வெள்ளியைப் போல ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த இரண்டு ஸ்டீல் ப்ளேட்டுகளில் சம்பா அரிசியாலான சாதத்தை சரோஜம் பரிமாறினாள்.

‘‘கை கழுவிவிட்டு, உட்காரு’’-  அவள் சொன்னாள்.

சாப்பிடும் அறையிலேயே வாஷ்பேசின் இருந்தது. ரேகா கைகளைக் கழுவிவிட்டு சாப்பிடுவதற்காக உட்கார்ந்தாள்.

‘‘ரேகா நீ சைவம் இல்லையே?’’ & சரோஜம் கேட்டாள்.

‘‘இல்ல...’’

‘‘மாமிசமோ மீனோ இல்லாமல் ஒரு கவளம்கூட மாதவன் அண்ணன் வாய்க்கு உள்ளே இறங்காது. காலையில் ஒன்பது மணி ஆயிடுச்சுன்னா, நான் அஞ்சல் அலுவலகத்துக்குப் போகணும்ல? அதனால மாதவன் அண்ணன்தான் மார்க்கெட்டுக்குப் போயி எல்லாவற்றையும் வாங்கிக் கொண்டு வருவாரு. ஜானகி வந்து எல்லாவற்றையும் தயார் பண்ணி வச்சிட்டுப் போயிடுவாள். ஜானகிக்கு நான்கைந்து வீடுகள்ல வேலை இருக்கு.’’

வறுத்த மீனை சரோஜம் ரேகாவின் ப்ளேட்டில் பரிமாறினாள். அவள் சைவம். ஏதோ ஒரு ஊறுகாய், அப்பளம், வெண்டைக்காய் பொரியல் ஆகியவற்றை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு சாதம் சாப்பிட்டாள்.

‘‘மாதவன் அண்ணன் இங்கே இல்லையா?’’ - ரேகா கேட்டாள்.

‘‘தூங்கிக்கிட்டு இருக்காரு. சாப்பிட்டு முடிச்சு மூணு மணி வரை தூங்குவாரு. அதற்குப் பிறகு பாப்பனம்கோட்டிற்குப் போவாரு. அங்கேயிருந்து சாயங்காலம்தான் வருவாரு.’’ - சரோஜம் கூறினாள்.

‘‘மாதவன் அண்ணனின் மனைவியும் பிள்ளைகளும் இங்கே வந்து இருக்காததற்குக் காரணம் என்ன?’’

இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டிருக்கக்கூடாது என்று அந்தக் கணத்திலேயே ரேகாவிற்குத் தோன்றியது. தான் தேவைக்கும் அதிகமாக சுதந்திரம் எடுத்துக் கொண்டு விட்டோமோ என்று அவள் நினைத்தாள்.

 ‘‘அய்யோ... இல்ல ரேகா... நான் இங்கே தனியாகத்தானே இருக்கேன்! இங்கே என்னை நினைச்சுத்தான் அவர் அங்கே போய் இருக்காம இருக்கார்.’’

சாப்பிட்டு முடித்து தட்டுகளைக் கழுவுவதற்காக ரேகாவும் சென்றாலும் சரோஜம் அதற்குச் சம்மதிக்கவில்லை. மெதுவாக முன்னோக்கி நடந்து சென்றாள். கம்பிகளாலான வேலி கட்டிய ஒரு வராந்தா அங்கே இருந்தது. அங்கு உறுதியான மரத்தாலான ஒரு பழைய நாற்காலி இருந்தது. மாதவன் அண்ணனின் சிம்மாசனம் அது என்பதை அவள் புரிந்துகொண்டாள்.

முற்றத்தின் மத்தியில் துளசித்தளம் இருந்தது. நிறைய கிளைகளையும் இலைகளையும் கொண்ட கிருஷ்ண துளசியும் அந்தக் கூட்டத்தில் இருந்தது. முற்றத்தில் ஏராளமான செடிகள் இருந்தன. மந்தாரையும் மாங்காய் நாறியும், நந்தியார் வட்டையும், கொத்தமல்லியும்... அங்கிருந்த மரத்தில் பிச்சுக்காடி படர்ந்திருந்தது. கேட்டிற்கு அருகில் ஒரு ராஜமல்லிகை இருந்தது.

வடக்குப் பக்கத்தில்தான் பேச்சிலர்கள் தங்கியிருக்கும் வீடு இருக்க வேண்டும்.