Lekha Books

வடக்குப் பக்கம் இருந்த சாளரத்தைத் திறக்கக்கூடாது என்று சரோஜம் ஆன்ட்டி கூறியிருக்கிறாளே! அவள் மெதுவாக சாளரத்தைத் திறந்து பார்த்தாள். மஞ்சள் நிற பெயின்ட் அடித்த ஒரு வீடு சுவருக்கு மேலே தெரிந்தது. ஒற்றை அடுக்கைக் கொண்ட கான்க்ரீட்டாலான வீடு அது.

பேச்சிலர்கள் வேலையில் இருக்கக் கூடியவர்களாக இருப்பார்களா? இல்லாவிட்டால் கல்லூரியில் படிக்கும் மாணவர்களா? மாணவர்களாக இருக்கும்பட்சம் கல்லூரியில் படிக்கும் பிள்ளைகள் என்று கூறப்பட்டிருப்பார்களே! பேச்சிலர்கள் என்று குறிப்பிடப்பட்டதால் அவர்கள் வேலையில் இருப்பவர்களாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

ரேகா தன்னுடைய அறைக்குச் சென்றாள். வேண்டுமென்றால் சிறிது நேரம் படுக்கலாம். படுத்தால் தூங்கிவிடுவாள். பகல் நேரத்தில் தூங்கினால் இரவு உறக்கம் வர நேரமாகும். இதில் வந்திருப்பது புதிய வீடு வேறு.

வடக்கு பக்கம் இருக்கும் சாளரத்தைக் கொஞ்சம் திறந்து பார்த்தால் என்ன?

சரோஜம் ஆன்ட்டி அதைத் தெரிந்துகொண்டுவிட்டால் நிலைமை மோசமாகிவிடும். அவள் சென்று கதவை அடைத்துத் தாழ்ப்பாள் போட்டாள். வார்னீஷ் அடித்த மரப்பலகைகளாலான இரண்டு கதவுகள் இருந்தன. சாளரத்திற்கு ஓசை உண்டாக்காமல் தாழ்ப்பாளை நீக்கி அவள் ஒருபக்க சாளரத்தை மெதுவாகத் திறந்தாள்.

பேச்சிலர்கள் இருந்த வீட்டின் மொட்டை மாடியில் இழுத்துக் கட்டப்பட்டிருநவ்த கொடியில் நான்கைந்து பேன்ட்டுகளும் சில சட்டைகளும் உலர்வதற்காகத் தொங்கவிடப்பட்டிருந்தன. அவற்றுடன் இரண்டு ஜீன்ஸ்களும் இருந்தன. அப்படியென்றால் ஜீன்ஸ்களை சலவை செய்ய வேண்டும் என்ற கட்டாயம் உள்ள ஆளும் அந்தக் கூட்டத்தில் இருப்பதை அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

ஏதோ ஒரு அறையிலிருந்து ஒரு இந்திப் பாடல் கேட்டது. யாரும் பாடவில்லை. டேப் ரிக்கார்டரோ, டெலிவிஷனோதான்.

முன்பக்கமிருந்த வெற்றிடத்தில இரண்டு பைக்குகள் நின்றிருந்தன. முற்றத்தில் குறுக்காக ஒரு நெட் இழுத்துக் கட்டப்பட்டிருந்தது. பேட்மிட்டனோ, ஷட்டில காக்கோ விளையாடக்கூடிய பார்ட்டிகளாக அவர்கள் இருக்க வேண்டும்.

தெற்குப் பக்கத்தில் இரண்டு சாளரங்கள் இருந்தன. இரண்டு அறைகள் அங்கு இருக்க வேண்டும். ஒன்று திறந்து கிடந்தது. திடீரென்று வாசலில் யாரோ கதவைத் தட்டும் சத்தத்தை ரேகா கேட்டாள் அவள் அதிர்ந்து போய் விட்டாள்.

‘‘ரேகா... ரேகா...’’

சரோஜத்தின் குரல்தான்.

ஓசை உண்டாகாதபடி அவள் சாளரத்தை அடைத்தாள். பிறகு நடந்து சென்று கதவைத் திறந்தாள்.

‘‘என்ன ஆன்ட்டி?’’ -அவள் கேட்டாள்.

‘‘படுத்திருந்தியா? மாதவன் அண்ணன் எழுந்திரிச்சிட்டாரு. உன்னைப் பார்க்கணும்னு சொன்னாரு. அதுனாலதான் நான் வந்தேன்’’- மன்னிப்புக் கேட்கிற தொனியில் சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘அதுனால என்ன? நான் வர்றேனே! மாதவன் அண்ணனை நானும் தெரிஞ்சிக்கணுமே!’’

சரோஜத்துடன் சேர்ந்து ரேகா படிகளில் இறங்கிச் சென்றாள். எங்கோ பயணம் போவதற்காகத் தயார் நிலையில் நின்றிருந்தார் மாதவன் அண்ணன். உடலுக்கேற்ற உயரமும், எடையும் அவருக்கு இருந்தன. பேன்ட்டும், சட்டையும் அணிந்திருந்தார். கொஞ்சம் தொப்பை காணப்பட்டது. ஒட்ட வெட்டிய தலைமுடி, நுனியில் பிரித்து வைக்கப்பட்ட மீசை, புகை பிடித்துக் கறுப்பான உதடுகள், சரோஜம் ஆன்ட்டியின் சகோதரர்தான் மாதவன் அண்ணன் என்ற விஷயம் பார்க்கும்போது யாருக்கும் தோன்றாது. சரோஜம் ஆன்ட்டின் நிறம் மட்டுமே மாதவன் அண்ணனுக்கும் இருந்தது.

‘‘ரேகா என்பதுதான் பெயர் அப்படித்தானே?’’ -  மாதவன் அண்ணன் கேட்டார்.

‘‘ஆமாம்...’’ -  அவள் சொன்னாள்.

‘‘உங்க கம்ப்யூட்டர் கல்லூரி எங்கே இருக்கு?’’

‘‘வெள்ளையம்பலத்துல...’’

‘‘இடம் தெரியுமா?’’

‘‘இல்ல... கண்டுபிடிச்சிடலாம்.’’

‘‘இது நகரம்... உங்க ஊர் மாதிரி இல்ல. ரொம்பவும் கவனமா இருக்கணும். ஏதாவது சிரமம் இருந்தால், சொன்னா போதும்...’’

அவள் தலையை ஆட்டினாள்.

‘‘அப்படின்னா, நான் போயிட்டு வர்றேன் சரோஜம்.’’

ஒரு ப்ளாஸ்டிக் பையை எடுத்துக்கொண்டு மாதவன் அண்ணன் வெளியேறினார்.

‘‘சாலைக்குப் போய் காய்கறி வாங்கிக்கிட்டு பாப்பனம்கோட்டுக்குப் போங்க. வெறும் கையோட போனால், வசந்தா அண்ணி முணுமுணுக்க ஆரம்பிச்சிடுவாங்க’’- சரோஜம் சொன்னாள்.

அவளுடைய வார்த்தைகளில் கோபமா அல்லது வெறுப்பா- இவற்றில் எது மறைந்திருக்கிறது என்பதை ரேகாவால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.

அப்போது கேட்டைத் திறந்து ஒரு பத்து வயதுப் பையன் வந்தான். அவனுடைய கையில் இரண்டு பால் கவர்கள் இருந்தன.

‘‘ஜானகியின் மகன். பழவங்காடி விநாயகர் கோவிலுக்கும் ஆற்றுக்காலுக்கும் போறப்போ என்னோட வர்றது இவன்தான்’’ - சரோஜம் சொன்னாள்.

கோபாலகிருஷ்ணன் வெட்கத்துடன் சிரித்தான்.

‘‘கோபாலகிருஷ்ணன், என்ன வகுப்பு படிக்கிறே?’’ - ரேகா கேட்டாள்.

‘‘ஐந்து...’’ -  அவன் சொன்னான்.

‘‘ரேகா, உனக்குக் கடையில் இருந்து எதாவது வாங்கணும்னா கோபாலகிருஷ்ணனிடம் சொன்னால் போதும். அவன் வாங்கிக் கொண்டுவந்து தருவான்.’’

‘‘சரி... கோபாலகிருஷ்ணனை என்னுடைய உதவியாளராகவும் நான் நியமித்துவிட்டேன்.’’ - அவள் சொன்னாள்.

கடையிலிருந்து ஒரு பொருள் தேவைப்பட்டது. ஆனால், கோபாலகிருஷ்ணன் மூலம் அதை வாங்க முடியாது என்பதும் அவளுக்கு நினைவில் வந்தது.

சரோஜம் இரண்டு பேருக்கும் தேநீர் தயாரித்துக் கொடுத்தாள்.

‘‘சாயங்காலம் நான் ஸ்ரீகண்டேஸ்வரம் கோவிலுக்குப் போறேன். ரேகா, நீர் வர்றியா?’’ சரோஜம் கேட்டாள்.

கல்வி கற்பதற்காகத்தானே வந்திருக்கிறாள்! நாளை வகுப்பு தொடங்குகிறது. கடவுளின் ஆசியைத் தேடுவது ஒரு தவறும் இல்லை.

‘‘நானும் வர்றேன் ஆன்ட்டி.’’

‘‘அப்படின்னா சீக்கிரமே நீ குளிச்சுத் தயாராகணும்.’’

குளித்து முடித்து ரேகா பட்டுப்புடவையை எடுத்து அணிந்தாள். கோவிலுக்குப் போகிறாள் அல்லவா? புடவை கட்டுவதுதான் பொருத்தமாக இருக்கும்.

‘‘புடவை உடுத்தினவுடன் ரேகா, நீ ஆளோ மாறிப்போயிட்டியே? சுடிதார் அணிந்துகொண்டு வந்த ரேகா மாதிரியே இல்லை...’’ ஆச்சரியத்துடன் சரோஜம் சொன்னாள்.

அவள் சிரித்தாள். தன் எத்தனையெத்தனை வேடங்களை ஆன்ட்டி இனிமேல் பார்க்கப் போகிறாள் என்று அப்போது அவள் மனதில் நினைத்துக் கொண்டாள்.

வீட்டைப் பூட்டி, கேட்டை அடைத்துவிட்டு அவர்கள் சாலையில் இறங்கினார்கள். பேச்சிலர்கள் இருக்கும் வீட்டின் வழியாகத்தான் அவர்கள் நடந்தார்கள். கேட்டைத் தாண்டி இருந்த சுவரில் வீட்டின் பெயர் பெயர் எழுதப்பட்டிருப்பதை ரேகா பார்த்தாள். கார்த்தியாயனி இல்லம்.

இங்கு இருக்கும் வீடுகள் அனைத்து பெண்களின் பெயர்களில் தான் இருக்குமோ?

‘‘ஆன்ட்டி, கோவில் பக்கத்துலயா இருக்கு?’’ -  ரேகா கேட்டாள்.

‘‘பேருந்துல போணும்’’ - சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘நாம ஆட்டோ பிடிச்சுப் போனா என்ன?’’

‘‘எதற்குத் தேவையில்லாம பணத்தைச் செலவழிக்கணும்? நாம தொழுதுட்டு வெளியே வர்றது வரை அவங்க காத்திருக்க மாட்டாங்க. திரும்பி வர்றதுக்கு இன்னொரு ஆட்டோவைப் பிடிக்கணும்.’’

அவர்கள் பேருந்தில்தான் கோவிலுக்குச் சென்றார்கள். கோவிலில் நல்ல கூட்டம் இருந்தது. சிவனுக்கு சமர்ப்பிக்க சரோஜம் குவளை மாலை வாங்கினாள்.