Lekha Books

ஹரிதாஸ் சாருக்கு என்ன உதவி வேண்டுமென்றாலும், அதைச் செய்ய அவன் தயாராக இருந்தான். அதற்குக் காரணம் இருக்கிறது. பள்ளிக்கூடத்தில் புதிய சிறுநீர் கழிப்பிடம் கட்டுவதற்காக எல்லா மாணவர்களிடமும் வகுப்பு ஆசிரியர் ஒரு அட்டையைத் தந்திருந்தார். ஒவ்வொரு அட்டையிலும் இருபது காலியிடங்கள் இருந்தன. நன்கொடை தருபவர்களை அணுகி ஐந்து ரூபாய்வீதம் வாங்கி, இருபது காலி இடங்களிலும் கையெழுத்துப் போட வைத்து நூறு ரூபாய் சேர்ப்பது என்பது மாணவர்கள்மீது சுமத்தப்பட்டிருந்த கடமை.

அட்டையுடன் கோபாலகிருஷ்ணன் முதலில் அணுகியது சரோஜத்தைத்தான். சரோஜம் ஐந்து ரூபாய் தந்து ஒரு காலி இடத்தில் தன்னுடைய கையெழுத்துப் போட்டுத் தந்தாள். மாதவன் அண்ணனை அணுகியபோது, கையிலிருந்த பணம் தீர்ந்துவிட்டது... அடுத்த மாதம் பார்க்கலாம் என்று கூறிப் பின்வாங்கிக் கொண்டார்.

ஒருவார காலம் பல இடங்களிலும் பிச்சை எடுக்கிற மாதிரி அலைந்தும், அவனால் வெறும் நான்கு காலி இடங்களில்தான் கையெழுத்து வாங்க முடிந்தது. இறுதியில் ஜானகி சொன்னதைப் பின்பற்றி அவன் கார்த்தியாயனி இல்லத்திற்குச் சென்றான். அங்கு ஐந்து சார்கள் இருக்கிறார்கள். ஐந்து காலி இடங்களிலாவது கையெழுத்து கிடைக்காதா?

அவன் போனபோது அங்கு ஹரிதாஸ் மட்டும்தான் இருந்தான். அவனுடைய பரிதாப நிலையைப் பார்த்து ஹரிதாஸ் மீதியிருந்த பதினாறு இடங்களிலும் தன் கையெழுத்தைப் போட்டு, எண்பது ரூபாயைத் தந்தான்.

வகுப்பில் அவனுடைய மானத்தைக் காப்பாற்றிய ஹரிதாஸ் சாரை அவனால் மறக்க முடியுமா?

‘‘அங்கே ஒரு அக்கா படிக்கிறதுக்காக வந்திருக்காங்கள்ல?’’ - ஹரிதாஸ் கேட்டான்.

‘‘ஆமா...’’

‘‘அவளோட பேர் என்ன?’’

‘‘ரேகா...’’ - கோபாலகிருஷ்ணன் சொன்னான்.

‘‘அந்த அக்காவுக்கு ஒரு ஃபோன் இருக்கு. நீ அதைப் பார்த்திருக்கியா கோபாலகிருஷ்ணன்?’’

‘‘பார்த்திருக்கேன் சார். காதுல வச்சுக்கிட்டு நடந்துக்கிட்டே ரேகா அக்கா அதுல பேசுவாங்க.’’ -அவன் சொன்னான்.

‘‘கோபாலகிருஷ்ணன் யாருக்கும் தெரியாமல் நீ அந்த ஃபோனை எடுத்து ட்ரவுசர் பாக்கெட்டுல போட்டு இங்கே கொண்டுவரணும். நான் அதைப் பார்த்துட்டு உடனே திருப்பித் தந்திடுறேன். யாருக்கும் தெரியாமல் நீ அதை அங்கே கொண்டுபோய் வச்சிடலாம்.’’ - ஹரிதாஸ் சொன்னான்.

‘‘அது அக்காவோட அறை. அக்காவுக்குத் தெரியாமல் அதை எடுக்க முடியாது.’’

அதற்கு ஹரிதாஸ் கையில் ஒரு வழி இருந்தது.

‘‘கோபாலகிருஷ்ணன், நீ அங்கேயே இரு. அக்கா குளிக்கிறதுக்காக போனவுடன், அதை நீ எடுத்துக்கிட்டு வந்திடு. முடியும்ல?’’

‘முடியும்’ என்ற அர்த்தத்தில் அவன் தலையைக் குலுக்கினான்.

ஹரிதாஸ் கார்த்தியாயனி இல்லத்திற்குத் திரும்பிச் சென்றபோது வாசலில் அர்ஜுன் அவனை எதிர்பார்த்து நின்றிருந்தான்.

‘‘பையன்கிட்ட என்ன பேசினீங்க அண்ணா?’’ - அவன் கேட்டான்.

‘‘சும்மா பேசிக்கிட்டிருந்தேன்’’ - மோகன்லால் ஸ்டைலில் கண்களை இறுக்கிக்கொண்டு புன்னகைத்தவாறு ஹரிதாஸ் சொன்னான்.

ஐந்து மணியானபோது கோபாலகிருஷ்ணன் திருடனைப்போல் பதைபதைப்புடன் அங்கு வந்தான்.

‘‘கிடைச்சதா?’’  - ஹரிதாஸ் கேட்டான்.

அவன் பாக்கெட்டிலிருந்து ரேகாவின் செல்ஃபோனை எடுத்து ஹரிதாஸிடம் நீட்டினான். அவன் உடனே அர்ஜுனின் செல் நம்பரை அதில் டயல்செய்தான். பெல் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டதும், அழைப்பை ஹரிதாஸ் கேன்சல் செய்தான். ஒரு மிஸ்டு கால். அவ்வளவுதான்.

அர்ஜுனின் நம்பரை ரேகாவின் செல்ஃபோனில் இருந்து அழித்துவிட்டு, ஹரிதாஸ் அதை கோபாலகிருஷ்ணனிடம் திரும்பத் தந்தான். அத்துடன் ஒரு சாக்லேட் பாரையும்.

‘‘யாரிடமும் எதுவும் சொல்லக்கூடாது. சீக்கிரமா இதைக் கொண்டுபோய் வச்சிடு’’ - அவன் சொன்னான்.

கோபாலகிருஷ்ணன் உடனடியாக அங்கிருந்து கிளம்பினான்.

ஹரிதாஸ் வேகமாக அர்ஜுனின் அறைக்குச் சென்றான்.

‘‘டேய், ஒரு மிஸ்டு கால் வந்ததா?’’ - அவன் கேட்டான்.

‘‘வந்தது அண்ணா... ஒரு புதிய நம்பர்...’’ -  அவன் சொன்னான்.

‘‘அது ரேகாவின் நம்பர்.’’

‘‘ரேகாவா?’’

‘‘சரோஜா நிவாஸில் இருக்கும் உன் கனவுக்கன்னி.’’

நடந்த சம்பவங்களை ஹரிதாஸ் சொன்னபோது, அர்ஜுன் அவனை இறுகக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டான்.

‘‘அண்ணா, யூ ஆர் எ ஜீனியஸ்.’’

‘‘கோ மேன்... என்ஜாய்...’’

மறுநாளிலிருந்து ரேகாவிற்கு அர்ஜுன் மெசேஜ்கள் அனுப்ப ஆரம்பித்தான். இன்று அவளுடன் அவன் பேசவும் செய்துவிட்டான். உற்சாகத்தைத் தரக்கூடிய வளர்ச்சிகள்.

‘‘இனி எதுக்கு என் உதவி? அது தேவையில்ல. நீ ஒரு ஆண்பிள்ளை. அவளை டீல் பண்ண நீயே போதும்’’ -  ஹரிதாஸ் சொன்னான்.

‘‘இருந்தாலும், அண்ணா...’’

‘‘போ மகனே, நான் படிக்க வேண்டியதிருக்கு. குட் லக் அன்ட் குட் நைட், மை டியர் ஜாக்கி ஷெராஃப்.’’

சிரித்துக்கொண்டே அர்ஜுன் ஆனந்த் தன்னுடைய அறைக்குச் சென்றான்.

இரவு உணவு முடிந்து, எம்.டி.வியில் நான் ஸ்டாப் ஹிட்ஸைக் கண்டு கொண்டும், கேட்டுக் கொண்டும் இருந்தாள் ரேகா. அப்போது அவளுடைய செல்ஃபோன் ஒலித்தது.

பார்த்தபோது, அதில் ஜாக்கி ஷெராஃபின் நம்பர் இருந்தது.

‘‘ஹலோ...’’ -  என்றாள் அவள்.

‘‘என்ன செய்றீங்க?’’ - அர்ஜுன் கேட்டான்.

‘‘படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே பாட்டு கேக்குறேன், எம்.டி.வி.யில்...’’

‘‘தூங்குறது எப்போ?’’

‘‘பத்து மணி ஆகுலையே! பதினொரு மணிவரை இப்படியே போகும். ஆமா... இப்போ அழைச்சதுக்குக் காரணம்?’’ -  அவள் கேட்டாள்.

‘‘சும்மாதான்.’’

‘‘வெறுமனே சும்மாவுக்கா?’’

‘‘இல்ல... நேர்ல பார்க்கணும்னு நினைக்கிறேன். எப்ப முடியும்?’’ அவன் கேட்டான்.

‘‘இப்பவேன்னா?’’

‘‘இப்பவா?’’ - நம்பிக்கை வராமல் அவன் கேட்டான்.

‘‘ஆமா... நான் சாளரத்துக்குப பக்கத்துல வந்து நிக்கிறேன். விளக்கு இருப்பதால் அங்கேயிருந்து பார்த்தாலே, என்னை நல்லா பார்க்கலாமே’’ -  அவள் சொன்னாள்.

‘‘அப்படி இல்ல... பக்கத்துல பார்க்கணும்.’’

‘‘அதற்கு ஒரு பைனாக்குலர் ஏற்பாடு செய்தால் போதும்.’’

‘‘அழகிதான்... ஒத்துக்குறேன். ஆனால், இவ்வளவு வெய்ட் தேவையில்ல... தலைக்கனம் தேவையில்ல...’’ -  அவன் சொன்னான்.

‘‘அந்த அளவுக்கு வெய்ட் ஒண்ணும் இல்ல. வெறும் நாற்பத்தொன்பது கிலோ மட்டுமே...’’

‘‘அப்படின்னா... அந்த அளவுகளையும் இப்போ சொல்ல முடியுமா?’’

‘‘சொல்லலாம். ஆனா, ஜாக்கி... உங்களோட தூக்கம் பாழாயிடும். போய்த் தூங்குங்க...’’ - ரேகா சொன்னாள்.

அவள் செல்ஃபோனை டிஸ்கனெக்ட் செய்தாள். தற்போதைக்கு இவ்வளவு போதும் உடனடியாக நெருங்கக் கூடாது சில விஷயங்களில் சிறிது காத்திருக்க வேண்டியது கட்டாயத் தேவையாக இருக்கிறது.

அவள் சேனலை மாற்றியபோது நேஷனல் ஜியாகிராஃபிக் வந்தது. திரை முழுக்க ஒட்டகச் சிவிங்கிகள். அவளுக்கு அப்போது தன்னுடைய தந்தையின் ஞாபகம் வந்தது. அவளின் தந்தை இப்போது ஒட்டகச் சிவிங்கிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்.