Lekha Books

"அம்மா, தங்க நகையோ பட்டுத் துணியோ எது மேலயும் எனக்கு ஆசை இல்லைம்மா. வறுமையில கஷ்டப்படாம வாழணும். மன நிம்மதியா இருக்கணும். பணம் என்னம்மா பணம்?..."

"அதென்னம்மா அப்படி சொல்லிட்ட? பணம் இல்லாததுனாலதான் உன்னை வளர்த்து, படிக்க வைக்கறதுக்கு நான் ரொம்ப கஷ்டப்பட்டேன். இப்பவும் வீட்டு மேல கடன் குடுத்தவங்க நேரம், காலம், சூழ்நிலை பார்க்காம தவணைப் பணம் கேட்டு வந்து, குடுக்க லேட் ஆனா மரியாதையில்லாம பேசிட்டுப் போறாங்க. பொருளாதாரம்தாம்மா சுகமான வாழ்க்கைக்கு ஆதாரம். பணம்தான் எல்லாத்துக்கும் பிரதானம். பணம் இருந்தாத்தான் வசதியான வாழ்க்கையை அனுபவிக்க முடியும். மரம், பட்டுப் போனா அதுக்கு எந்த மதிப்பும் கிடையாது. அது போல பொருளாதார ரீதியா மனுஷன் கெட்டுப் போனா, மரியாதையே இருக்காது..."

"பணத்திற்கு அப்பாற்பட்டு எத்தனையோ நல்ல விஷயங்கள் இருக்கும்மா. நல்ல பண்பு, அன்பான மனசு, உதவி செய்யற மனப்பான்மை, பணிவு, இருப்பது போதும்ங்கற திருப்தியான எண்ணம் இதெல்லாம் இருந்தா பணம் இல்லாமயே மனம் நிம்மதியா இருக்கும்மா. பணக்காரங்க எல்லாருமே சந்தோஷமா இருக்காங்களா? அவங்களுக்கும் ஆயிரம் பிரச்னை ஆயிரம் வழிகள்ல வரும்..."

"வந்தாலும் அடிப்படை பிரச்னையா பணப்பற்றாக்குறை இல்லாததுனால அவங்க சமாளிச்சுருவாங்க சுதா..."

"பணத்தினால சரி செய்ய முடியாத விஷயங்கள் எவ்வளவோ இருக்கு… உங்களை அப்பா, அவர் இருந்த வரைக்கும் கஷ்டமே தெரியாம பொத்திப் பொத்தி வச்சிருந்ததுனால உங்களுக்கு வெளி உலகமே தெரியலை. நான் ஸ்கூல்லயும், காலேஜ்லயும் படிக்கறப்ப எத்தனையோ அனுபவங்கள் கிடைச்சிருக்கு. என் கூட படிச்ச பணக்கார சிநேகிதிகள் குடும்பத்துல பணத்தால தீர்க்க முடியாத பிரச்சனைகளைப் பத்தி பேசி இருக்காங்க. இப்ப ஆபீஸ்ல பல பேர் கூட பழகறேன். எவ்வளவோ சிக்கல்கள் பத்திச் சொல்றாங்க..."

"நீ என்னதான் சொல்லு. பணம்தான் வாழ்க்கைக்கு முக்கியம். பணம் இல்லாதவன் பிணம். நீ சொன்னியே, அப்பா இருந்தவரைக்கும் என்னை சுகமா பார்த்துக்கிட்டார்னு. பணம் சம்பாதிச்சதுனாலதான் அது முடிஞ்சுது. அவர் போனப்புறம் அந்தப் பணம் இல்லாம நான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருக்கேன்... சரி, நீயாவது பணக்கார குடும்பத்துல வாழ்க்கைப்பட்டு வசதியா சொகுசா, கார், பங்களான்னு வாழ்வேன்னு ஆசைப்பட்டேன். உன்னோட அழகுக்கு உனக்கு அப்பிடி ஒரு வாழ்க்கை கிடைக்கும்னு நம்பினேன். நீ என்னடான்னா பரத்தைக் காதலிக்கிறேன்னு என்னோட ஆசையிலயும், நம்பிக்கையிலயும் மண் அள்ளிப் போட்டுட்ட... நமக்கு இருக்கறது ஒரே பொண்ணு. அவ மனசுப்படி அவ விரும்பறவனையே கல்யாணம் பண்ணிக்கட்டும்னு நான் இருக்கேன். மத்தபடி நீ அந்த பரத்தைக் காதலிக்கறது எனக்குக் கொஞ்சம் மனக்குறைதான்..."

"மனம் நிறைஞ்ச வாழ்வு வாழறதுதாம்மா ஒரு பொண்ணுக்கு வேணும். குணம் நிறைஞ்ச பரத் கூடத்தான் என் வாழ்க்கை சந்தோஷமா இருக்கும். பணம் என்னிக்கும் நிரந்திரமில்ல. குணம்தான் நிரந்தரம். அதுதான் நிம்மதியைக் குடுக்கும்."

"என்னமோ போ... இந்த வயசுலயே வேதாந்தம் பேசற… உன் இஷ்டம்..."

"சங்கடப்படாதீங்கம்மா. நான் உங்க செல்லப் பொண்ணு இல்ல..." ஜெயாவின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு, கொஞ்சிப் பேசி சமாளித்தாள்.

"ஏதோ செய். நீ நல்லா இருக்கணும்னுதான் நான் ஆசைப்படறேன். நேரமாச்சு. போ. நைட்டி மாத்திட்டு படுத்துக்க. நீ தூங்கறதுக்குள்ள பால் காய்ச்சிக் கொண்டு வரேன்." சுதா அங்கிருந்து நகர்ந்தாள். அவளது நினைவுகளும் பரத்தைச் சுற்றி நகர்ந்தன.

'பரத்... நீங்க எனக்கு வேணும். உங்கப்பா நமக்கு நல்ல பதில் சொல்லணும். ஊரறிய உலகறிய உங்க கூட என் வாழ்க்கை ஆரம்பிக்கணும். நாம ஆனந்தமா வாழணும். என் மேல உயிரையே வச்சிருக்கற நீங்க நிச்சயமா நல்ல சேதியோட வருவீங்க’ நினைவுகளில் நீந்திய சுதா, "இந்தாம்மா பாலைக் குடி" ஜெயாவின் குரல் கேட்டு திடுக்கிட்டாள். சுதாரித்துக் கொண்டு பால் டம்ளரை வாங்கினாள். குடித்தாள்.

"நீங்க படுத்துக்கலையாம்மா?"

"இன்னும் ஒரே ஒரு சீரியல் இருக்கு. அதைப் பார்த்துட்டு நான் படுத்துக்கறேன்."

சிரித்துக் கொண்டே சுதா சிந்தித்தாள்.

'டி.வி.யின் சக்தி மக்கள் மனசை எப்படிக் கொள்ளை அடிக்குது? பாவம் அம்மா. தனிமையில.. இந்த டி.வி.யும் இல்லைன்னா ரொம்ப கஷ்டப்படுவாங்க. அம்மாவுக்கு அடுத்த மாசமாவது கலர் டி.வி வாங்கிக் குடுக்கணும்.’

மறுபடியும் பரத் பற்றிய நினைவுகள் இன்பத்தையும், இனம் புரியாத துன்பத்தையும் அளிக்க, நீண்ட நேரம் தூக்கம் வராமல் தவித்தாள். பின் இரவில்தான் கண் அயர்ந்தாள்.

4

நாட்கள் நகர்ந்தன. ஒரு நாள் காலை. சுதா ஆபீஸ் புறப்பட்டுச் சென்ற ஒரு மணி நேரத்தில் மிகப் பெரிய, அழகிய கார் ஒன்று வந்து நின்றது. 'நம்ம வீட்டு வாசலுக்கு காரா?! வியந்தபடியே வெளியே எட்டிப் பார்த்தாள் ஜெயா.

அந்தக் காரில் இருந்து விக்னேஷும், அவனது தந்தை கணேசனும் இறங்கினர். அதற்கு முன் அவர்களை ஜெயா பார்த்ததில்லை.

'இங்கே சுதான்னு ஒருத்தங்க... அவங்க வீடுதானே?..."

தயங்கியபடியே கேட்ட விக்னேஷை கேள்விக் குறியோடு பார்த்தாள் ஜெயா.

"சுதா வீடுதான். நான் சுதாவோட அம்மா. நீங்க..."

"உங்க பொண்ணு சுதா வேலை பார்க்கற கம்பெனி உரிமையாளர் நான். என் பேர் கணேசன். இவன் என் மகன் விக்னேஷ்..." கணேசன் தங்களை அறிமுகப்படுத்தியதும் பதற்றமானாள் ஜெயா.

"வாங்க வாங்க. உள்ளே வாங்க..."

"உங்களை உட்கார வைக்கக் கூட நல்ல நாற்காலி இல்லைங்க." இரண்டு ஸ்டூல்களை எடுத்துப் போட்டாள் ஜெயா.

"அதனாலென்னம்மா... நாங்க இதிலயே உட்கார்ந்துக்கறோம்" இருவரும் உட்கார்ந்தனர்.

"என்ன சாப்பிடறீங்கய்யா? காபி போடட்டுமா?"

"வேண்டாம்மா. நீங்க சிரமப்படாதீங்க" கணேசன் பேசுவதைப் பார்த்து பெரிதாக ஆச்சர்யப்பட்டாள் ஜெயா.

'எவ்வளவு பெரிய மனுஷங்க இவ்வளவு எளிமையா இருக்காங்களே... எதுக்காக நம்ப வீடு தேடி வந்திருக்காங்க?...’ ஜெயாவின் சிந்தனையைக் கலைத்தது கணேசனின் 'கணீர்’ குரல்.

"நேரடியா விஷயத்துக்கு வந்துடறேம்மா. எங்க மகன் விக்னேஷுக்கு உங்க பொண்ணு சுதாவைப் பெண் கேட்க முறைப்படி வரலாமான்னு உங்க கிட்ட கேட்கலாம்ன்னு வந்திருக்கோம். சுதாவை தப்பா நினைச்சுடாதீங்க. அவளுக்கு இந்த விஷயத்துல சம்பந்தம் இல்ல. இது காதல் விவகாரமும் இல்லை. விக்னேஷ், அவளைத் தன் மனைவியா அடையணும்னு நினைக்கறான். ஆசைப்படறான். சுதா கிட்ட கூட அவன் கேட்கலை.