Lekha Books

“சிங்களர்கள், கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு ஐந்நூறு வருடங்களுக்கு முன்போ என்னவோ இலங்கைக்கு வந்து சேர்ந்த அகதிகள்தான். தமிழர்களும் கிட்டத்தட்ட அதே காலகட்டத்தில் இங்கே வந்து சேர்ந்திருக்காங்க. சிங்களர்கள் வங்காளத்திலிருந்தும் ஒரிஸ்ஸாவிலிருந்தும் வந்தார்கள். நம்முடைய கலாச்சாரத்தை தமிழர்களின் கலாச்சாரத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பதே முட்டாள்தனமானது...”

நான் திடீரென்று உண்டான கோபத்தின் உச்சிக்குச் சென்றுவிட்டேன். நான் அவளுடைய குடையைப் பிடுங்கி கடலுக்குள் எறிந்தேன்.

“போய் தமிழனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. அதற்குப் பிறகு தலைமுடியில் எண்ணெய்யைத் தேய்த்துக் கொண்டு, பூ மாலையைத் தலையில் வச்சுக்கோ”- நான் சத்தம் போட்டுச் சொன்னேன்.

அடுத்த நிமிடம் மனோமி தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.

“என்னுடைய நீல நிற சில்க் குடை...”- அவள் தேம்பித் தேம்பி அழுதுகொண்டே சொன்னாள். கடல் அலைகளுக்கு மேலே அந்தக் குடையின் நீலநிறத்தை நான் பார்த்தேன். அதற்குப் பிறகும் நான் என்னுடைய குறும்புத்தனத்தை நினைத்து வருத்தப்படவில்லை.

மனோமி ஒரு சிமெண்ட் பெஞ்சில் உட்கார்ந்தாள். தன்னுடைய முகத்தைக் கைகளால் மறைத்துக் கொண்டாள். அவள் அப்போதுகூட ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அழுது கொண்டுதான் இருந்தாள்.

“ஒரு குடை போயிடுச்சுன்றதுக்காக இங்கே நாடகம் நடத்துறியா?”- நான் சிறிதும் இரக்கமே இல்லாத குரலில் கேட்டேன்.

“நாங்கள் ஏழைகள். அப்படிப்பட்ட ஒரு குடையை வாங்கித் தர என் தந்தையால் முடியாது”- மனோமி சொன்னாள்.

“அதை உனக்கு யார் தந்தது?”- நான் கேட்டேன்.

“நான் படித்த பள்ளிக் கூடத்தின் ப்ரின்சிப்பால் மிசஸ் சிரிவர்த்தன எனக்குப் பரிசாகத் தந்ததுதான் அந்தக் குடை.”

நான் அவளுடைய தோளைப் பாசத்துடன் வருடினேன்.

“நான் உனக்கு அதே மாதிரியான ஒரு சில்க் குடையை வாங்கித் தர்றேன்”- நான் சொன்னேன்: “ஒரு வேளை நீ நினைக்கலாம்... எனக்கு சில்க் குடைகள் வாங்கித் தர்ற அளவுக்குப் பணம் இல்லைன்னு. நான் படிக்காதவனாக இருக்கலாம். நான் ஒரு சாதாரண மெக்கானிக்காக இருக்கலாம். ஆனால், என்னிடம் உனக்காக ஒரு பட்டுக்குடை வாங்கித் தர்ற அளவுக்குப் பணம் இருக்கு. நீ சொன்னால் குடை மட்டுமல்ல- வைரமும் இந்திர நீலமும் பதித்த ஒரு மோதிரத்தையேகூட உனக்கு நான் வாங்கித் தருவேன்.”

“எனக்கு எதற்காக மோதிரம் வாங்கித் தர்றே?”

“நம்முடைய திருமணத்தை உறுதிப்படுத்த...”

“உன்னுடைய கோப குணத்தைப் பார்த்து நான் பயப்படுறேன். ஒருநாள் என்னை நீ அள்ளி எடுத்துக் கடலுக்குள் எறிய மாட்டாய் என்பதை உறுதியாகக் கூற என்னால் முடியவில்லை...”

“உனக்கு எப்படிப்பட்ட ஒரு கணவன் வேணும்?”

“என்னுடைய அப்பாவைப் போல அமைதியான ஒரு ஆள்.”

“அமைதியான குணத்தைக் கொண்டதால் உன் அப்பா எதைச் சம்பாதித்து விட்டார்? தமிழர்கள் அவரை இரக்கமே இல்லாமல் கொல்லவில்லையா? வழிபாடு செய்து கொண்டிருந்த உன் அப்பாவைக் கொன்ற தமிழர்கள் மீதுதான் இரக்கத்தைக் காட்டுறே!”

“யாழ்ப்பாணத்தில் கொலைச் செயல் புரிந்த சிங்கள ராணுவத்திடமும் நான் இரக்கப்படலாம். சொந்த வீட்டை வெளியே தேடி அலையும் பிராணிகளைப் போல, மனிதர்கள் தங்களுடைய மரணத்தைத் தாங்களே தேடிக் கொள்கிறார்கள். மரணத்தை வெற்றி பெற்று விட்டதாக வேறொரு மனிதனைக் கொன்றவன் நம்புகிறான். அவன் மரணமடைந்துவிட்டான்; நான் வாழ்கிறேன் என்று கொலை செய்தவனின் மனம் பாடுகிறது. அந்த நிமிடத்திலாவது அவன் மரணத்தைத் தோல்வியடையச் செய்கிறான். பேராசை பிடித்தவனிடம் பேராசை இருப்பது இயல்பான ஒன்றுதானே நிஸ்ஸாம்க?”

அவளுடைய இனிய வார்த்தைகளுக்கான அர்த்தத்தை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. நான் எந்தச் சமயத்திலும் ஒரு தத்துவ சிந்தனை கொண்டவனாக ஆக முடியாமல் போகலாம். என்னுடைய அரசியலில் எனக்கு ஈடுபாடு இருந்தது. ஆனால்? அரசியல் கொள்கைகள் அவளை ஆச்சரியம் கொள்ளச் செய்தன.

4

ஒரு நாள் கார்னர்ஸ் என்ற பல்பொருள் கடைக்கு முன்னால் போகும்போது அவள் சொன்னாள்:

“ஸ்கூட்டரை நிறுத்து. நாம் உள்ளே போய் வசதி படைத்தவர்கள் சாப்பிடக் கூடிய உணவுப் பொருட்களைப் பார்த்து ரசிப்போம்.”

உள்ளே பணம் எண்ணுவதற்கும், பொருட்களை எடுத்துத் தருவதற்கும் அமர்த்தப்பட்டிருந்த சீருடை அணிந்த பெண்கள் எங்களைக் கண்டதாகவே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. உந்து வண்டிகளைப் பிடித்துக் கொண்டு ஷெல்ஃபுகளுக்கு நடுவில் நகர்ந்து கொண்டிருந்தவர்களை நாங்கள் சற்று வெறுப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். எல்லாரும் வயதானவர்களாக இருந்தார்கள். விலை அதிகமானதாக இருந்தாலும், கண்களை நோகச் செய்யாத ஆடைகளை அணிந்திருக்கும் வெளிநாட்டினர்...

“இந்தியர்கள் இங்கு கன்சல்டன்டுகளாக வந்து, ஒரே ஒரு மாலை நேரத்தில் நம்முடைய ஒரு சிங்களக் குடும்பத்தில் ஒரு மாதம் சந்தோஷமாக வாழ்வதற்குச் செலவழிக்கக்கூடிய பணத்தை தங்கள் விருப்பப்படி செலவழிப்பதைப் பார்க்கும்போது என் ரத்தம் கொதிக்குது”- நான் சொன்னேன்.

“இந்தியர்களை மட்டும் ஏன் பழிக்கிறே? பெரும்பாலான கன்சல்டன்டுகளும் வெள்ளைக்காரர்கள்தானே? அவர்கள் பணத்தை செலவழிப்பதைப் பற்றி நீ குறை சொல்லமாட்டே… அப்படித்தானே? வெள்ளைக்காரர்களுக்கு மட்டும் விதிக்கப்பட்ட உரிமைகளில் அது ஒன்று என்று நீ மனசுல நினைக்கிறியா?”- மனோமி கேட்டாள். அவளுடைய கண்கள் ஐஸ்கிரீமும் இனிப்பு தயிரும் வைக்கப்பட்டிருந்த ஷெல்ஃப்களில் தாவி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. நான் ஒரு அரை கிலோ பிஸ்தா ஐஸ்கிரீம் பெட்டியை வாங்கி அவளுக்குத் தந்தேன்.

“இங்கே வந்து ஏதாவது வாங்குவது என்பது நம்மைப் போல் உள்ளவர்கள் செய்யக்கூடாத ஒன்று… அப்படித்தானே?”

“இங்கே வந்து ஐஸ்கிரீமைப் பார்த்து வாயில் எச்சில் ஊற நின்று கொண்டிருப்பது மட்டும் செய்யக்கூடிய ஒன்று… அப்படித்தானே?”

அதைக் கேட்டு மனோமி விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். அவளுடைய அந்தச் சிரிப்பு ஆண்களின் சிரிப்பைப் போல கட்டுப்பாடு இல்லாதது என்று ஒருமுறை என் தாய் என்னிடம் கூறியிருக்கிறாள். கட்டுப்பாடு இல்லாத சிரிப்பு என்பதால் இருக்க வேண்டும்- அது அந்த அளவிற்கு விரும்பக் கூடியதாகவும் இருந்தது.

ஸ்கூட்டரில் அமர்ந்திருக்கும்போது என்னுடைய இடுப்பைப் பிடிப்பதைத் தவிர, அவள் ஒருமுறை கூட என்னைத் தொட்டதில்லை. என் நண்பர்கள் சொன்னார்கள்: “மடையா, அவள் நீ ஒருமுறை கூட கட்டித் தழுவாத தன்னுடைய உடலுடன் இங்கிருந்து போய்விட்டாள். பல வருடங்களாக அந்தப் பெண்ணை ஸ்கூட்டரில் உட்கார வைத்துக் கொண்டு திரிந்தும், உன்னால் எதையும் அடைய முடியவில்லையே!”

நான் அதை ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டேன். ஒரு நாள் சாயங்காலம் நாங்கள் ஒரு ஆங்கிலப் படத்தைப் பார்ப்பதற்காக திரை அரங்கிற்குச் சென்றிருந்தோம். ஸ்கூட்டரை நிறுத்துவதற்காகப் போனபோது, சுவரின் மறு பக்கத்தில் புத்தமத சன்னியாசிகள் மந்திரங்கள் கூறிக் கொண்டிருப்பதை நாங்கள் கேட்டோம்.