Lekha Books

அதற்குக் கீழே சிவப்பு பட்டுத் துணியால் மூடப்பட்டிருந்த முக்காலியில், சந்தனத்திரி எரிந்த பாத்திரங்களும் மலர்களும் இருப்பதை நான் பார்த்தேன். ரூபாவிற்கு அவளுடைய இறந்துபோன தாயின் சாயல் இருப்பது வெளிவாகத் தெரிந்தது.

“ரூபா அக்கா, உனக்கு உன் தாயின் அழகு அப்படியே இருக்கு”- நான் சொன்னேன்.

“தேநீரா, காஃபியா?”- ராஜம்மா கேட்டாள்.

“தேநீர்... ஒரு இலங்கையைச் சேர்ந்த பெண்ணுக்குத் தேநீர் இல்லாமல் வேறு எதைக் கொடுத்து உபசரிக்க முடியும்?”- நான் அந்த வயதான கிழவியிடம் கேட்டேன்.

“பிரகாசமும் வேதவல்லியும் பிள்ளைகளும் சுந்தரமும் இங்கே இருப்பார்கள் என்று நான் எதிர்பார்த்தேன்”- மாமா சொன்னார்.

“பிரகாசமும் வேதமும் பிள்ளைகளும் ஆங்கிலத் திரைப்படம் பார்க்கப் போயிருக்காங்க. சாப்பாட்டுக்கு அவர்களை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்க வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாங்க. சுந்தரத்தைத் தேடி சில அரசியல்வாதிகள் வந்தாங்க. அவங்க சுந்தரத்தை அழைச்சிட்டுப் போயிட்டாங்க. மதிய உணவுக்கு வரமாட்டேன்னு சுந்தரம் சொல்லியாச்சு.”

அவர்கள் என்னை வரவேற்க வீட்டில் இல்லாமல் போனது குறித்து நான் மிகவும் கவலைப்பட்டேன். ஆனால், நான் உற்சாகத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு மாமாவின் வீட்டையும் சுற்றுப் புறங்களையும் நடந்தே பார்த்தேன்.

“இது ஒரு அரண்மனை மாதிரியே இருக்கு!” - நான் மாமாவிடம் சொன்னேன். அண்ணாதுரை மாமாவின் முகம் மகிழ்ச்சியால் மலர்ந்தது.

 அண்ணாதுரை

மனோமி இலங்கையிலிருந்து எங்களின் வீட்டிற்கு வரப் போகிறாள் என்ற செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட நிமிடத்திலிருந்து என்னுடைய மூன்று பிள்ளைகளும் என்னுடன் சண்டை போட ஆரம்பித்தார்கள். பிரகாசம் பிறந்ததிலிருந்தே கோப குணத்தைக் கொண்டவனாக இருந்தான். அந்தக் காரணத்தால்தான் இருக்க வேண்டும். அவன் உணவு சாப்பிட உட்கார்ந்தபோது, தன்னுடைய சாப்பாட்டுத் தட்டை எடுத்துத் தரையில் எறிந்து அதை நொறுக்கிவிட்டான். சாப்பாடு பரிமாறிக் கொண்டிருந்த ராஜம்மா பதைபதைப்பு அடைந்து சமையலறைக்குள் ஓடினாள். தான் சமையல் செய்த உணவுப் பொருட்கள் பிடிக்காமல் போனதால், பிரகாசம் சாப்பாட்டுத் தட்டை வீசி எறிந்து உடைத்துவிட்டானோ என்று அந்த வயதான கிழவி தவறாக நினைத்து விட்டாள். தாய் இல்லாத குழந்தைகளைப் பொன்னைப் போல பார்த்து வளர்த்த தன்மீது இந்த அளவிற்குக் கோபமா என்று அவள் அழுது கொண்டே கேட்டாள்.

அமைதியாக உட்கார்ந்து உணவு சாப்பிட நான் முயற்சித்தேன்.

“மனோமிக்கு இனிமேல் என்னை விட்டால் வேறு யாருமில்லை”- நான் சொன்னேன். பிள்ளைகளுக்கு என்னுடைய பழைய வரலாறு நன்றாகத் தெரியும். எவ்வளவோ தடவை நான் அவர்களிடம் அதைக் கூறியிருக்கிறேன்- அந்த நட்புறவு பற்றிய கதையை. இலங்கையில் போய் வசிக்க நேர்ந்த எனக்கு ஒரே ஒரு ஆதரவாக இருந்தது பக்கத்து வீட்டில் இருந்த டென்னக்கூன் மட்டும்தான் என்ற விஷயம் அவர்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும். இப்போதைய வசதியான சூழ்நிலைக்கு மூலகாரணமாக இருந்ததே டென்னக்கூன்தான் என்பதும் அவர்களுக்குத் தெரியும். எனினும், அவருடைய ஒரே மகள் அனாதையாக ஆனபோது அவளுக்கு நான் ஆதரவு அளிக்கும் விஷயத்தில் இந்த அளவிற்கு எதிர்ப்பா?

“நான் புலியும் அல்ல... கரடியும் அல்ல”- நான் ஒருநாள் பிள்ளைகளிடம் சொன்னேன்: “ஒரு அரசியலும் இல்லாத ஒரு சாதாரண மனிதன் நான். என்னுடைய உயிர் நண்பரின் மகளை... அவள் சிங்களக்காரியாக இருந்தாலும் சரி... கறுப்பர்கள் இனத்தைச் சேர்ந்தவளாக இருந்தாலும் சரி... நான் பாதுகாத்துக் காப்பாற்றாமல் இருக்க மாட்டேன். அவளைக் கைவிடக்கூடிய அளவிற்கு நன்றி கெட்டத்தனம் என் இதயத்தில் இல்லை.”

பிரகாசமும் ரூபாவும் சுந்தரமும் எவ்வளவோ தடவை என்னிடம் சண்டை போட்டிருக்கிறார்கள். ரூபா தேம்பித் தேம்பி அழவும் செய்திருக்கிறாள்.

“சென்னையில் நாங்கள் வாழ்வதற்கு மிகவும் சிரமமாக இருக்கும். சிங்களப் பெண்ணை வீட்டில் தங்க வைக்கும் ஒரே காரணத்தால், நாம் எல்லோரும் பலராலும் கண்காணிக்கக் கூடிய நபர்களாக ஆகிவிடுவோம். தொழிற்சாலையில் வேலை பார்க்கும் தொழிலாளர்களே நம்முடைய பகைவர்களாக மாறிவிடுவார்கள். அப்பா, பிரச்சினைகளைப் புரிந்து கொண்டே நீங்கள் இந்த தேவையில்லாத சுமையை தலையில் எடுத்து வைக்க வேண்டாம். அவள் படிப்பில் மிகவும் திறமை படைத்தவளாக இருந்தாள் என்று நீங்க தானே சொன்னீங்க? படிப்பைத் தொடர்வதற்காக அவளை கேம்ப்ரிட்ஜுக்கு அனுப்புங்க. அவளை இந்தியாவில் வசிக்கச் செய்வது ஆபத்தை நாமே தேடி வரவழைத்துக் கொள்வதற்கு நிகரானது”- சுந்தரம் சொன்னான். அவனுடைய குரல் மிகவும் தாழ்ந்த நிலையில் இருந்தாலும், இதயத்திற்குள் இறங்கிச் செல்லக்கூடிய அளவிற்கு அது பலம் கொண்டதாக இருந்தது. அரசியல் உலகில் இளைஞர்கள் மத்தியில் மிகப்பெரிய மதிப்பைப் பெற்றிருக்கும் ஒரு இளம் தலைவனாக சுந்தரம் இருந்தான். அவனுடைய சொற்பொழிவைப் பற்றி பலரும் பாராட்டிப் பேசுவதை மிகவும் ஆச்சரியத்துடன் நான் கேட்டிருக்கிறேன். வசதி படைத்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தாலும், மிகவும் எளிமையான, ஆடம்பரம் எதுவும் இல்லாத ஒரு வாழ்க்கையை சுந்தரம் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தான். பிரகாசம் க்ளப்களிலும், குதிரைப் பந்தயங்கள் நடக்கக்கூடிய நகரங்களிலும் தன்னுடைய பெரும்பாலான நேரத்தைச் செலவிட்டான். சுந்தரம் நூலகங்களில் தன்னுடைய பெரும்பாலான நேரத்தைச் செலவிட்டான். பிரகாசம் பட்டுச் சட்டைகளையும் ஐரோப்பிய பாணியில் தைக்கப்பட்ட சூட்டுகளையும் அணிந்தான். சுந்தரம் தொழிலாளிகள் அணியும் ஆடைகளை அணிந்தான். இரண்டு பேரைப் பற்றியும் என்னால் எடைபோட முடிந்தது. தொழிற்சாலையில் நிர்வாகி என்ற முறையில் பிரகாசம் என்னுடைய வலது கையாக செயல்பட்டான். திடீரென்று ஆடம்பரமாகக் காட்சியளித்த வீட்டிற்கு சுந்தரத்தின் புனிதமான கொள்கைகள் ஒரு தனிப்பட்ட புனிதத் தன்மையைத் தேடித் தந்ததென்னவோ உண்மை. வார்த்தைகளால் கூற முடியாத ஒரு குற்ற உணர்வு இரவு நேரங்களில் எனக்குள் உருவாகி என்னை பாடாய்ப் படுத்திக் கொண்டிருந்தது. சுந்தரத்தின் முகத்தை நினைக்கும்போதெல்லாம், அந்த அமைதியற்ற நிலை படிப்படியாகக் குறைந்து இல்லாமல் போவதை நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். பிரகாசத்தையும் சுந்தரத்தையும்விட ரூபா வேறுபட்டவளாக காட்சியளித்தாள். அவள் சொன்னாள்: “அந்த சிங்களக்காரியுடன் சேர்ந்து வெளியே செல்ல என்னால் முடியாது. என்னை இனிமேல் திருமண விருந்துகளுக்குக் கூட யாரும் கூப்பிட மாட்டாங்க. அவளுக்கு இடம் தந்திருக்கிறோம் என்ற ஒரே காரணத்திற்காக நாம் சமூகத்தில் இருந்து விலக்கப்பட்டவர்களாக ஆகிவிடுவோம்.”

நான் என்னுடைய கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு சொன்னேன்: “நீ அவளை அழைத்துக் கொண்டு எங்கும் போக வேண்டாம். அவள் என் கூட வரட்டும். வயதான காலத்தில் எனக்கு ஒரு வளர்ப்பு மகள் கிடைத்திருப்பது குறித்து நான் மிகவும் சந்தோஷப்படுறேன்.”

“அப்பா, உங்களுக்குக் கெட்ட பெயர் கிடைப்பதை எங்களால பொறுத்துக்க முடியாது”- பிரகாசம் என்னிடம் சொன்னான்.