Lekha Books

“இறந்துவிட்ட நண்பரின் மகளைப் பத்திரமாக காப்பாற்றும் காரணத்தால் எனக்கு கெட்ட பெயர் வரும் என்றால், நான் அதற்காக வருத்தப்பட மாட்டேன். அவளைக் கைவிடும்படி கடவுளே சொன்னாலும் நான் கேட்க மாட்டேன்.”

அதற்குப் பிறகு அந்த விஷயத்தைச் சொல்லி அவர்கள் என்னிடம் சண்டை போடவில்லை. அவர்களுடைய தாய் இறந்தபோது நான் இளைஞனாக இருந்தேன். என்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ளும்படி பலரும் கேட்டார்கள். ஆனால், ஒரு இரண்டாவது தாயை என் பிள்ளைகள் மீது கொண்டு வந்து திணிக்க நான் மறுத்துவிட்டேன். ஐம்பத்து இரண்டாவது வயதில் சென்னைக்குத் திரும்பி வந்து வசிக்க ஆரம்பித்த நேரத்திலும் நலம் விரும்பிகள், ‘அண்ணாதுரை, நீங்கள் ஒரு அழகான பெண்ணைத் திருமணம் செய்து எதிர்காலத்தைப் பாதுகாப்பாக ஆக்கிக் கொள்ளுங்கள்’ என்று கூறத்தான் செய்தார்கள். ஆரம்பத்தில் சென்னையில் இருப்பவர்கள் மிகுந்த தயக்கத்துடன்தான் என்னுடன் பழகவே செய்தார்கள். இலங்கைக்காரன் அண்ணாதுரை என்றுதான் என்னைப் பெயர் சொல்லியே அவர்கள் அழைத்தார்கள். பிரகாசத்தின் திருமணம், மிகவும் புகழ்பெற்ற ஒரு தஞ்சாவூர் குடும்பத்தில் இருந்த ஒரே மகளுடன் நடந்து முடிந்த பிறகுதான் என் வீட்டிற்கு விருந்தினர்களே வர ஆரம்பித்தார்கள். அதற்கு முன்னால் என் குடும்பத்தைப் பற்றிப் பல வினோதமான கதைகள் சென்னையில் பரப்பி விடப்பட்டிருந்தன. நானும் என் பிள்ளைகளும் ஒருவரோடொருவர் சிங்கள மொழியில்தான் பேசிக் கொள்கிறோம் என்றும்; சிங்களக்காரர்களின் பெயர்பெற்ற ‘சாம்போ’லைத்தான் நாங்கள் தேங்காய் சட்னிக்குப் பதிலாக காலை நேரங்களில் தோசையுடன் சேர்த்துச் சாப்பிடுகிறோம் என்றும் பலரும் கூறித் திரிகிறார்கள் என்று ராஜம்மா ஒருநாள் சொன்னாள். அதற்குப் பிறகு எங்களுடன் நெருங்கிப் பழக ஆரம்பித்தபோது, மக்கள் எங்களைப் பற்றித் தவறாக நினைத்த விஷயங்கள் மாறத் தொடங்கின. என் பிள்ளைகள் பேசிய தமிழில் கொஞ்சம் வெளிநாட்டு வாசனை இருந்ததென்னவோ உண்மைதான். ஆனால், அது இந்தியாவிற்கு வெளியே போயிராத லவ்டேல் மாணவர்கள் மத்தியிலும் இருந்தது. அது கவனிக்கத்தக்க ஒரு குற்றம் என்று யாரும் நினைக்கவில்லை.

இந்தச் சூழ்நிலையில் ரூபாவதி தன் கல்லூரியில் பேராசிரியராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த மூர்த்தியின் காதல் வலையில் போய் விழுந்தாள். கோயம்புத்தூரில் நிரந்தரமாக வசித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு கோடீஸ்வரருடைய மகனுக்கு அவளைப் பெண் கேட்டு வந்திருந்தார்கள். அவள் அதற்கு மறுப்பு தெரிவித்தபோது என்னிடம் சொன்னாள்:

“எனக்குப் பணத்தின்மீது மிகப்பெரிய மதிப்பொண்ணும் கிடையாது. நான் மதித்து மரியாதை கொடுக்கிற அளவுக்கு இந்த கோயம்புத்தூர் மனிதரின் குணங்கள் இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை. மூர்த்தியை நான் மிகவும் பெரிதாக நினைக்கிறேன். அவரைத் திருமணம் செய்து கொள்வதுதான் என் விருப்பம்.”

மூர்த்தியின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் ஜாதி வேறுபாட்டைக் காரணம் காட்டி எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கவில்லை. பெரிய படிப்பு படித்திருப்பதை வெளிக்காட்டக் கூடிய பண்பாடு அவர்களின் ஒவ்வொரு முடிவிலும் தெரிந்தது. யாரும் கேட்காமலே நான் மூர்த்திக்கு ஸ்டெர்லிங் சாலையில் ஒரு இரண்டு அடுக்குகள் கொண்ட கட்டிடத்தையும் ஒரு மெர்ஸிடஸ் பென்ஸ் காரையும் வாங்கிக் கொடுத்து, அவற்றுடன் ஐந்து லட்சம் ரூபாயை வரதட்சணையாகவும் தந்தேன். திருமணம் முடிந்து, நான் கன்னிமரா ஹோட்டலில் கொடுத்த திருமண வரவேற்பிற்கு கவர்னரும் அமைச்சர்களும் மட்டுமல்ல- சிவாஜி கணேசன், ஜெயலலிதா ஆகிய திரைப்பட நட்சத்திரங்கள் கூட வந்திருந்தார்கள்.

நான் தம்பி என்று அழைக்கும் சுந்தரத்திற்கு மட்டும் திருமணத்திற்குப் பெண் கொடுப்பதாகச் சொல்லி யாரும் வரவில்லை. வழக்கறிஞராக இருந்தாலும், அரசியல் வேள்வியில் உழன்று கொண்டிருந்த அந்த இளைஞனை மருமகனாக ஆக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்று ஒரு கோடீஸ்வரன் கூட முயற்சிக்கவில்லை. சுந்தரத்திற்கும் திருமண விஷயத்தில் அப்படியொன்றும் ஆர்வம் இல்லை. மனோமியை அவன் காதலிக்க ஆரம்பித்தால், அவர்களுடைய திருமணத்தை நடத்துவதற்கு நான் தயாராகவே இருக்கிறேன். ஆனால், அப்படியொரு முடிவை எடுக்க வேண்டும் என்று நான் எந்தச் சமயத்திலும் அவர்களிடம் கூறப்போவதும் இல்லை. மனோமியை இளம் பெண்ணாகப் பார்க்கும்போது, சுந்தரம் அவளிடம் மனதைப் பறிகொடுப்பானா? மனோமியின் தாய் குருநகல என்ற இடத்தைச் சேர்ந்த புண்ணியகாந்தி மிகவும் அழகு படைத்தவளாக இருந்தாள். நிலவு வெளிச்சத்தில் ஆம்பல் மொட்டு காட்சியளிப்பதைப்போல, மிகவும் மென்மையாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த அவள், மரண நேரத்தில்கூட என்னையும் தன்னுடைய கணவரையும் மலர்ந்த விழிகளால் தடவினாள். நல்ல குணங்களைக் கொண்ட பேரழகி... விமான நிலையத்தில் போடப்பட்டிருந்த குளிர்ச்சியான நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தபோது கூட நான் புண்ணிய காந்தியை நினைத்துப் பார்த்தேன். எந்த அளவிற்கு சர்வ சாதாரணமாக அவள் தன்னுடைய தங்க வளையல்களைக் கைகளிலிருந்து கழற்றினாள்!

“அண்ணா, என் வளையல்களை எடுத்துக்கோங்க. வியாபாரம் செய்வதற்கு ஒரு இடத்தை உடனடியா வாங்குங்க. நீங்க பணக்காரரா ஆனால், என் கணவரும் பணக்காரரா ஆயிடுவாரு உங்களுக்கிடையே இருக்கும் அன்பின் மதிப்பு என்னைத் தவிர வேறு யாருக்குத் தெரியும்?”- புண்ணியகாந்தி கேட்டாள். அந்த நிமிடத்திலிருந்து என்னுடைய வர்த்தகம் வளர்ந்தது. என்னுடைய செல்வப் பெருக்கத்திற்கான அடிப்படை அந்த வெளுத்த நிறத்தைக் கொண்ட கைகளே என்பதுதான் உண்மை. வளையல்களைக் கழற்றிய பிறகு எதுவும் இல்லாமல் வெறுமனே இருந்த கைகள். எந்த நிமிடத்திலும் என் பிள்ளைகள் அந்த நன்றியை மறக்கவே கூடாது.

ரூபா விமான நிலையத்திலிருந்த குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்தபோது, அவளுடைய முகத்தில் நீர்த் துளிகள் நின்றிருந்தன.

“அந்த துவாலையைப் பயன்படுத்துவதற்கான தைரியம் எனக்கு இல்லை”- ரூபா சொன்னாள்.

“நாற்பது டிகிரி வெப்பம் இருக்கிறதா வானொலி சொன்னது”- மூர்த்தி சொன்னான்.

“அப்பா, நீங்க விமான நிலையத்திற்கு வந்திருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. உங்களுக்கு ரத்த அழுத்தத் தொல்லை இருக்கிற உண்மை மனோமிக்குத் தெரியும். விமானம் ஒரு மணி நேரம் தாமதமா வர்றதா கேள்விப்பட்டேன். அவளை வரவேற்க நானும் மூர்த்தியும் இங்கே இருக்கோமே! அப்பா, நீங்க வீட்டுக்குப் போங்க”- ரூபா சொன்னாள்.

“அவளை நானே வரவேற்கிறேன்”- நான் சொன்னேன்.

“அப்பா, நீங்க குழந்தைகளைப் போல பிடிவாதம் பிடிக்கிறீங்க”- ரூபா குறைப்பட்டுக் கொண்டாள். ரூபாவின் வார்த்தைகளில் மறைந்து கிடந்த கோபத்தை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவள் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஒரு உயர்ந்த இடத்தை அவளுக்கு நான் பரிசாகத் தந்திருக்கிறேன். அவளுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது மனோமி மீது எனக்கு இருந்த இரக்கமும் ஈடுபாடும் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது.