Lekha Books

தன் தந்தையின் மரணத்திற்குப் பிறகு ஏதாவது பாதிப்பு உண்டாகிவிடக் கூடாதே என்பதற்காக தான் வீட்டிற்கு வெளியே செல்வதற்கே பயந்து வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாக அவள் எழுதியிருந்தாள். ஒருமுறை கூட டென்னக்கூன் தன்னுடைய கஷ்டங்களைப் பற்றி எனக்கு எழுதியதில்லை. எழுதியிருந்தால் நான் நிச்சயமாக அவருக்கு உதவியிருப்பேன். அவரை பாதித்திருந்த சயரோக நோயை நான் சிகிச்சை செய்து குணமாக்க உதவியிருப்பேன். தன்னுடைய கஷ்டங்களை மறைத்துக் கொண்டு டென்னக்கூன் நகைச்சுவை ததும்பும் கடிதங்களை மட்டும் எனக்கு அனுப்பினார்.

“சுந்தரத்துக்குத்தான் பெரிய பிரச்சினையே!”- ரூபா சொன்னாள்: “புலிகளின் தலைவர்கள்தான் அவனுடைய நண்பர்கள். இனிமேல் அவர்களுடைய முகத்தை எந்த தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு சுந்தரம் பார்ப்பான்?”

“சிங்களப்பெண் என்ற ஒரே காரணத்தால் மனோமி வெறுக்கப்பட வேண்டியவள் அல்ல. கள்ளங்கபடமில்லாத அந்தப் பெண்ணை எதிரியாக நினைக்கக் கூடிய நட்பை சுந்தரம் வேண்டாம் என்று உதறி விடுவதே நல்லது. உயர்ந்த கொள்கைகளைப் பற்றிப் பேசுவதும், மனிதத் தன்மைக்குப் பொருத்தமற்ற செயல்களில் ஈடுபடுவதும் தங்களைத் தாங்களே ஏமாற்றிக் கொள்வதே...” - நான் ரூபாவிடம் சொன்னேன்.

அதற்குப் பிறகும் ரூபா பேச ஆரம்பித்தாள்:

“அப்பா, எங்களுடைய கவலையை உங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. நேற்று என்னுடைய பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் பெண்... அந்த நீதிபதியின் மனைவி என்னைப் பார்த்து, ‘நான் கேள்விப்பட்டது உண்மைதானா ரூபாவதி? உங்க அப்பாவுக்கு சிங்களப் பெண்ணான ஒரு மகள் இருக்கிறான் என்று கேள்விப்பட்டது உண்மையா?’ன்னு கேட்டாங்க. அப்பா, கொஞ்சம் சிந்திச்சுப் பாருங்க. இப்படிப்பட்ட கேள்விகளுக்கு நான் எப்படி பதில் சொல்வேன்?” அதைக் கேட்டு எனக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது.

“உண்மையைக் கூற வேண்டியதுதானே”- நான் சொன்னேன். “உண்மையைக் கூறி புரிய வைப்பதுதான் உன்னுடைய, என்னுடைய, எல்லோருடைய கடமையும். மனோமி என்னுடைய உயிர் நண்பரின் மகள் என்று சொல்ல வேண்டியதுதானே? எனக்கு வியாபாரத்தில் உதவிய ஒரே ஒரு மனிதர் அவளுடைய தந்தை என்ற உண்மையைக் கூற வேண்டியதுதானே! செய்த உதவிக்கு நன்றி செலுத்தக்கூடிய மனிதன் உன் தந்தை என்ற விஷயத்தை நீ அந்த நீதிபதியின் மனைவியிடம் கூறியிருக்க வேண்டும்” என்றேன் நான் அவளைப் பார்த்து.

“உண்மையைச் சொன்னால் அதை யார் நம்புவார்கள்? அப்பா, உங்களுக்கும் ஒரு சிங்களப் பெண்ணுக்கும் பிறந்த மகள்தான் மனோமி என்று பலரும் பேசிக்கிட்டு இருக்காங்க”- ரூபா சொன்னாள்.

“அது முழுமையான பொய்”- நான் உரத்த குரலில் சொன்னேன்: “அப்படிப் பேசுறது மிகப் பெரிய பாவமும்கூட மனோமியின் தாயை ஒரு குருவோட மனைவியின் இடத்தில் வைத்து நான் பார்க்கிறேன். ஸ்ரீராமனும் லட்சுமணனும் சீதையும்போல இருந்தோம் டென்னக்கூனும் நானும் புண்ணியகாந்தியும். பக்தி உணர்வு இல்லாமல் நான் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்ததே இல்லை. அந்த முகத்தைப் பார்த்த அடுத்த நிமிடமே ஒரு தட்டில் கற்பூரத்தை எரிய வைத்து ஆரத்தி எடுக்க வேண்டும் என்று யாருக்கும் தோன்றும். புனிதமான ஒரு உறவைப் பற்றி வாய்க்கு வந்தபடி பேசியவர்களிடம் என்னுடைய மகள் என்ற முறையில் நீ சூடாக பதில் கொடுத்திருக்க வேண்டும்.”

3

“எனக்கு வேண்டியவர்களை நான் ஏன் வெறுப்படையச் செய்யணும்?”- ரூபா என்னிடம் கேட்டாள்.

“உனக்கு நான் வேண்டப்பட்டவன் இல்லையா?”

அந்த நிமிடத்தில் மூர்த்தி நாற்காலியை விட்டு வேகமாக எழுந்தான். “அதோ... விமானம் வந்திடுச்சு...” - அவன் சத்தமாகச் சொன்னான் வரவேற்பறையில் அமர்ந்திருந்த எல்லோரும் மூர்த்தியையே பார்த்தார்கள். விமானம் மெதுவாக இறங்கிக் கொண்டிருந்தது. என்னுடைய இதயத்துடிப்பு எனக்குக் கேட்டது.

“மனோமியை கவலைப்பட வைக்கக்கூடாது” - நான் ரூபாவிடம் சொன்னேன்.”

“அவளைத் தோழியாக என்னுடன் எந்த நேரமும் அழைத்துக் கொண்டு நடந்து செல்ல என்னால் முடியாது. போதாக்குறைக்கு இது எனக்கு ஒன்பதாவது மாதம் வேறு. எனக்கு நடப்பதற்கே மிகவும் சிரமமாக இருக்கும். கால்களில் நீர் வேற கோர்த்திருக்கு.”

“உன்னுடைய பிரசவ சமயத்துல மனோமி உனக்கு உதவியா இருப்பா”- நான் சொன்னேன்.

“எனக்கு உதவி செய்ய டாக்டர்களும் நர்ஸ்களும் இருக்காங்களே!”- ரூபா சொன்னாள்.

“பணம் கிடைக்கும் என்பதற்காக உதவுவதற்கு தயாராக இருப்பவர்களில் இருந்து மாறுபட்டவர்கள் பணத்தை விரும்பாமல் உதவுபவர்கள்”- நான் சொன்னேன். என்னுடைய குரல் கட்டுப்பாட்டை விட்டு விலகி கோபத்தால் கடுமையாக ஒலிப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது.

“அப்பா, அவள் பணத்தை எதிர்பார்த்து உங்களைத் தேடி வரவில்லை என்பதை உறுதியாக உங்களால் கூற முடியுமா?”- ரூபா என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.

“ரூபா, உன் மனதில் இருக்கும் எண்ணங்களை நினைத்து நான் வெட்கப்படுறேன். என் மகளான உனக்கு இப்படிப்பட்ட ஒரு குணம் எங்கிருந்து வந்தது?”

“அப்பா, அவள் விமானத்திலிருந்து இறங்குவதற்கு முன்பே என் குணத்தைப் பற்றி குறை சொல்றீங்க. அவள் வந்து சேர்ந்துட்டா, நீங்க உயிலையே மாற்றி எழுதுடுவீங்கன்னு நினைக்கிறேன்.”

“உனக்கு ஒரு ஆயுள் முழுவதும் சந்தோஷமா வாழ்வதற்கான சொத்தை நான் ஏற்கெனவே தந்திருக்கேன். போதாதற்கு என் தொழிற்சாலையில் உனக்கு பங்கு வேற இருக்கு. நீ டைரக்டர் வேறு. அவளை என் வீட்டில் தங்க வைப்பதால் உனக்கும் மூர்த்திக்கும் எந்தவித இழப்பும் வரப்போவது இல்லை. மனோமிக்கும் நான் மதிப்புடன் திருமணம் செய்து வைப்பேன். அவளும் ஒருவனுடன் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்க்கையை நடத்தவாள்.”

“அப்பா, நீங்க எதுவுமே தெரியாத குழந்தைகளைப் போல பேசுறீங்க. மனோமி ஒரு சிங்களப் பெண்ணாச்சே! அவளை எந்தத் தமிழன் திருமணம் செய்து கொள்வான்? நீங்க எவ்வளவு லஞ்சம் கொடுத்தாலும் அவளுக்குத் திருமணம் என்ற ஒன்று நடக்காது. ஒரு கெட்ட சகுனத்தைப் போல அவள் உங்க வீட்ல வந்து இருக்கப் போறாள்.”

“ச்சே... கெட்ட சகுனமா? நிச்சயமா இல்ல. அவள் மகாலட்சுமியைப் போல வாழ்வாள். அவளுடைய தாய் என்னுடைய அதிர்ஷ்ட லட்சுமியாக இருந்தாள். அவளுடைய தாராள குணத்தால் நான் பணக்காரன் ஆனேன். மனோமியை சுந்தரத்திற்குத் திருமணம் செய்து வைக்க நான் விரும்புறேன். அதற்குப் பிறகு அவள் என் வீட்டிலேயே வாழ்க்கையைத் தொடர்வாள் அல்லவா? தம்பியின் மனைவியாக ஆன பிறகு, நீ அவளை வெறுக்க மாட்டே.”

“அப்பா, முழுமையான சுய உணர்வுடன்தான் இப்படி சம்பந்தமில்லாத விஷயங்களைப் பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்களா? இனப்பற்று கொண்ட என் தம்பி, இலங்கையில் போராடுவதற்காக புலிகளுக்குப் பணம் திரட்டித் தந்த தம்பி, தமிழர்களுடைய பிறவிப் பகைவர்களான சிங்களர்களுக்கு மத்தியில் இருந்து வந்த ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்வதா?