Lekha Books

அவளும் நானும் அடுத்த நிமிடம் எங்களுடைய பேச்சை நிறுத்தி விட்டோம். கடலில் அலைகள் சக்கரங்களாக உருள்வதை ஞாபகப்படுத்தக் கூடிய அந்த மந்திர உச்சரிப்பு அவளுடைய கண்களை நனையச் செய்தது. அந்த நிமிடத்தில் அவள் என்னிடம் சொன்னாள்:

“இனி மேல் நீ மந்திரங்களைக் கேக்குறப்போ, என்னை நினைச்சுக்கலாம்.”

நான் எதுவும் கூறவில்லை. சூரியன் மறையப்போகும் நேரம் என்பதால் வானம் சிவக்க ஆரம்பித்திருந்தது. மனோமியின் சுருள் சுருளான தலைமுடி, காற்றில் தென்னங் கீற்றுகளைப் போல பறந்தது.

ஆமாம்... அந்த மாலை நேரம் எனக்கு ஒரு கொடுப்பினைதான்.

மனோமி

அன்றே பிரகாசத்தையும் சுந்தரத்தையும் பார்க்க வேண்டும் என்று நான் விரும்பினேன். ஆனால், மாமா சொன்னார்: “இன்னைக்கு நீ சீக்கிரமே தூங்கப் போ. நாளைக்குக் காலையில் எட்டு மணிக்கு சாப்பிடுகிற நேரத்தில் நீ எல்லோரையும் பார்க்கலாமே!”

“என்னைப் பார்ப்பதற்கு பிரகாசத்திற்கும் சுந்தரத்திற்கும் விருப்பம் இல்லையா? நான் வருகிறேன் என்பது தெரிந்தும் என்னைப் பார்க்காமல் அவர்கள் வெளியே போனதற்குக் காரணம் என்ன?” என்று கேட்டதற்கு மாமா சொன்னார்:

“என் பிள்ளைகள் உன்னைப் பார்க்க விருப்பப்படாமல் இருக்க மாட்டார்கள். ஏழு பிறவிகளிலும் அவர்கள் உன்னுடைய உடன் பிறப்புகளாகத்தான் இருப்பார்கள்.”

மாமாவின் வார்த்தைகளில் இருந்த உற்சாகம் அவருடைய குரலில் இல்லை. உணவு சாப்பிடுவதற்கு நடுவில் அவர் சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு, அவ்வப்போது எங்கேயோ பார்த்துக் கொண்டு ஒரு சிலையைப் போல அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார்.

“என்ன அப்பா, எப்போதும் இல்லாம இப்படி...?”

“விமான நிலையத்திற்குப் போனதால் அய்யாவுக்கு ஒரே களைப்பு”- ராஜம்மா சொன்னாள்.

“மாமாவின் உடல்நிலை அந்த அளவுக்கு மோசமாகவா இருக்கு?”- நான் ரூபாவிடம் கேட்டேன்.

மாமா தலையை ஆட்டினார்.

“இல்ல மனோமி... எனக்கு எந்தவொரு பிரச்சினையும் இல்லை. என் வயதைக் கொண்டவர்களுக்குச் சாதாரணமா இருக்கக் கூடிய விஷயங்களான நீரிழிவு, இதய நோய், ரத்த அழுத்தம்...”

“அப்பா, உங்களுக்கு மருத்துவப் பரிசோதனை செய்றதுக்கான காலம் வந்துவிட்டது. கடந்த மார்ச் மாதத்தில்தானே கடைசியா சோதனை நடத்தியது?”- ரூபா கேட்டாள்.

“ஆமாம்... மார்ச் மாதத்தில்தான். இப்போ ஜூலை மாதம் ஆயிடுச்சு. இந்த முறை மருத்துவமனைக்குப் போறப்போ என்னுடன் மனோமி வரட்டும். ரூபாவால் இந்த முறை வர முடியாதே!”

சாப்பிடுவதற்கு சாதமும் சாம்பாரும் வறுத்த மாமிசமும் ரசமும் அப்பளமும் இருந்தன. முன்பு மாமாவின் வீட்டில் சாப்பிட்ட பொழுதுகளை நான் அன்புடன் நினைத்துப் பார்த்தேன். ராஜம்மாவின் கைத்திறமைக்கு வயது அதிகமானதால் சிறிதும் குறைச்சல் உண்டாகவில்லை.

மாடியில் எனக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறையில் ஒரு இரட்டைக் கட்டிலும் சிறிய ஃப்ரிட்ஜும் கண்ணாடியும் அலமாரியும் இருந்தன. குளியலறையில் வெந்நீர் வரக்கூடிய கீஸரும் குளியல் தொட்டியும் இருந்தன. மிகவும் வேகமாக நான் குளித்து முடித்தேன். பிறகு ஜன்னலுக்கு அருகில் உட்கார்ந்தபோதுதான் பாரிஜாதம் மலர்ந்து உண்டாக்கிய நறுமணம் என்னைப் புத்துணர்வு கொள்ளச் செய்தது. கீழேயிருந்த தோட்டத்தில் ஐந்தெட்டு மரங்களை நான் பார்த்தேன். ஒரு நீச்சல் குளமும் அங்கு இருந்தது. குளத்தின் ஓரத்தில் இருந்த திண்ணைமீது அரை நிர்வாணக் கோலத்தில் ஒரு மனிதன் உட்கார்ந்திருந்தான். திண்ணைமீது கல்லில் செதுக்கி வைக்கப்பட்ட ஒரு சிலையாக இருக்குமோ என்று நான் முதலில் சந்தேகப்பட்டேன். அந்த அளவிற்கு அந்த இளைஞன் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் இருந்தான். அவன் மனிதர்கள் சாப்பிடும் உணவைச் சாப்பிடக் கூடியவனாக எனக்குத் தெரியவில்லை. பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவன் தன் இரண்டு கைகளையும் மேல்நோக்கித் தூக்கினான். அவற்றை மீண்டும் அவன் கீழே இறக்கினான். அவனுடைய மார்பில் ஒரு தகடு ஒளிர்வதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது. நிலவைவிட வெளுத்திருக்கும் ஒரு வெள்ளித் தகடு. முகம் இருட்டில் இருந்தது. அவன் மேல்நோக்கிப் பார்த்தபோது, நான் ஜன்னலில் பிடித்திருந்த என் பிடியை விட்டுவிட்டு என் படுக்கையில் சாய்ந்தேன். சிறிது நேரம் தூக்கத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு படுத்திருந்தபோது, கதவை யாரோ தட்டும் தத்தம் என் காதுகளில் விழுந்தது. கதவைத் திறந்தபோது, ராஜம்மா ஒரு ஃப்ளாஸ்க்குடன் நின்றிருந்தாள்.

“மனோமி, இதோ ஓவல் டின்... தூங்குறதுக்கு முன்னால் இதைக் குடிக்கணும்”- அவள் சொன்னாள்.

வயது அதிகமானதால் சுருங்கிப் போயிருந்த அந்தக் கைகளை நான் என் கைகளில் எடுத்தேன்.

“உட்காருங்க ராஜம்மா”- நான் சொன்னேன்: “கொஞ்ச நேரம் என்னிடம் பேசிக்கொண்டு இருங்க. இலங்கையை விட்டு வந்ததாலோ என்னவோ, என் மனம் அமைதியில்லாமல் இருக்கு.”

“சந்தோஷமா இரு...”- கிழவி சொன்னாள்: “மனோமி, உன்னை சுந்தரத்துக்குத் திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்று அய்யா ரூபாவிடம் சொன்னதைக் கேட்டப்போ எனக்கு சந்தோஷமா இருந்தது.”

“அந்தத் திருமணத்திற்கு நாங்கள் சம்மதிக்கலைன்னா..?”- நான் கேட்டேன்.

“சம்மதிக்காமல் இருக்கக் காரணமே இல்லையே! சுந்தரம் நல்ல உடல்நலத்தைக் கொண்ட இளைஞன். விரும்புகிற அளவுக்குப் பணம் இருக்கு. நீ அழகான பெண். அய்யாவுக்கு நீ என்றால் உயிர். இந்த வீட்டிலேயே நீயும் வேதவல்லியும் ஒண்ணா சேர்ந்து ஆட்சி நடத்த வேண்டும் என்பதுதான் எல்லோருடைய விருப்பமும்.”

“எல்லோருடைய விருப்பமா? எந்தச் சமயத்திலும் அது உண்மை அல்ல. மாமா இந்தத் திருமணத்தில் விருப்பம் கொண்டிருக்கலாம். உங்களுக்கும் விருப்பம் இருக்கலாம். மீதி இருப்பவர்களுக்கு இதில் விருப்பமே இல்லை என்பதை என்னால் புரிஞ்சிக்க முடியுது.”

“அப்போ இருந்த மாதிரியே இப்பவும் நீ சரியான புத்திசாலிதான்! மனிதர்களின் முகத்தைப் பார்த்த உடனே அவங்க மனசுல என்ன நினைக்கிறாங்கன்றதை உன்னால கண்டுபிடிக்க முடியுதுன்னு நினைக்கிறேன்.”

“சொல்லுங்க ராஜம்மா... நான் வர்ற விஷயத்தைப் பற்றி இந்த வீட்ல சண்டைகள் உண்டாச்சுல்ல?”

ராஜம்மா தரையில் விரிக்கப்பட்டிருந்த விரிப்பில் உட்கார்ந்தாள்.

“இங்கே... என் பக்கத்துல கட்டிலில் வந்து உட்காருங்க. இங்கே நீங்கதான் எனக்கு அம்மா.”

நான் அந்த வயதான பெண்ணைப் பிடித்து எழ வைத்து கட்டிலில் உட்கார வைத்தேன். அவளுடைய கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

“உன்னை என் மகளாகவே நான் நினைக்கிறேன்”- அவள் தொண்டை இடறச் சொன்னாள்: “நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கல. அதனால் ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கக் கூடிய அதிர்ஷ்டம் எனக்குக் கிடைக்கல. பிரகாசமும் சுந்தரமும் ரூபாவதியும் என் பிள்ளைகளாக வளர்ந்தாங்க. உன்னையும் அப்போ ஒரு மகளாகத்தான் நான் நினைச்சேன். நீ சென்னைக்கு வரப் போறேன்னு கேள்விப்பட்டப்போ, மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தது நானாகத்தான் இருக்கும்.