Lekha Books

என்னை ஒரு மனிதப் பெண்ணாக நினைக்கக் கூடிய ஒரு உயிர் இந்த வீட்டில் இனிமேல் இருக்குமோ என்று நான் சந்தோஷத்துடன் நினைச்சுப் பார்த்தேன். இங்கே இருப்பவர்கள் என்மீது பாசம் வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் தங்களோட அன்பை வெளிப்படுத்த அவர்களுக்கு நேரமே இல்லையே! என்னுடன் பேசுவதற்குக்கூட அவங்க மறந்து போயிடுறாங்க. பிரகாசம்... என் மடியில் படுத்து நான் சொன்ன கதைகளைக் கேட்டுத் தூங்கிய பிரகாசம் என்னைப் பார்த்து, ‘நலமா?’ன்னு இரண்டு வார்த்தைகள் கேட்டே எவ்வளவு நாட்களாகிவிட்டன! சரிதான்... அவருக்கு வேலைப் பளு... அய்யாவோட தொழிற்சாலையை நடத்தக்கூடிய சுமை பிரகாசத்தின் தலைமேலதான் இருக்கு. தினந்தோறும் வேலை நிறுத்தம் அது இதுன்னு அங்கே ஒரே பிரச்சினை... இலங்கையில இருந்து வந்து சேரும் அகதிகளை வேலைக்கு எடுத்தாங்க. வேலைக்கு எடுக்காமல் இருக்க முடியுமா? அங்கே புலிகளின் தலைவர்களாக இருப்பவர்கள் நம்ம சுந்தரத்தின் நண்பர்கள் ஆச்சே! ஆனால், இலங்கையிலிருந்து வந்தவர்கள் கம்யூனிஸ்ட்காரர்கள் என்று நான் கேள்விப்பட்டேன். அவர்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்து அய்யாவின் மனதில் கவலையை உண்டாக்குகிறார்கள். அவர்களுக்கு தண்டனை அளிக்க இறங்கும்போது, சுந்தரம், பிரகாசத்துடன் சண்டை போட இறங்கிடுவார்... அவர்களுக்கிடையே நடக்கும் வாக்கு வாதங்களைக் கேட்டால் ஒரு ஆள் இன்னொரு ஆளைக் கொல்லப் போறாரோன்னு நமக்குத் தோணும். ஒரே ரத்தத்திலிருந்து பிறந்த இரண்டு பிள்ளைகள் எதிரிகளைப்போல நடந்து கொள்வது ஆச்சரியமான ஒரு விஷயம்தானே?”

“சிங்களர்களும் தமிழர்களும் ஒருவரையொருவர் கொலை செய்ய ஆரம்பிப்பார்கள் என்று அந்தக் காலத்தில் நீங்க நினைச்சீங்களா?”

“இல்ல மனோமி... உங்க ஆளுங்களும் எங்க ஆளுங்களும் ஒருவரையொருவர் வெறுப்பாங்கன்னு நான் ஒருநாள்கூட நினைச்சது இல்ல. ஆனால், இது கலியுகம் மகளே. உடன் பிறந்தவர்கள் ஒருவரையொருவர் அடித்துக் கொண்டு இறக்க வேண்டிய யுகம் இது. இதற்கு யாரையும் குறை சொல்லிப் பிரயோஜனம் இல்லை...”

“ரூபாவின் கணவர் எப்படிப்பட்ட மனிதர்? அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் இடையில் அன்பு இருக்கிறதா?”

“அவங்க ஒருத்தர்மேல் ஒருத்தர் அன்பு வச்சிருக்காங்க. சிவன், பார்வதி மாதிரிதான் அவங்க இரண்டு பேரும். அந்தப் பையன் ஒரு கோமாளி மாதிரி நடந்து கொள்வான், அவ்வளவுதான். எந்த நேரம் பார்த்தாலும் நாக்கை வச்சுக்கிட்டு கண்ட கண்ட சத்தங்களையெல்லாம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருப்பான்.”

“சுந்தரத்திற்கு நான் இங்கே வர்றது கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. உண்மையைச் சொல்லுங்க ராஜம்மா... சண்டை போட்ட சம்பவம் நடந்ததா?”

“சண்டை நடந்தது உண்மை. இறுதியில் அது முடிஞ்சும் போச்சு. உன்னை மேற்படிப்புக்காக வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி வைக்கும்படி சுந்தரம் அய்யாவிடம் சொன்னார். அவருக்கு இந்த விஷயத்தில் எதிர்ப்பு இருப்பதற்குக் காரணம் இருக்கு. மறைவில் இருக்கும் புலிகளில் பலர் அவருக்கு நண்பர்களாக இருக்காங்க. அவர்களுக்காகப் பணம் திரட்டுவது சுந்தரம்தான். வானொலி வழியாக யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து அவ்வப்போது சுந்தரத்திற்குச் செய்திகள் கிடைத்துக் கொண்டிருக்கும்.”

“ராஜம்மா, உங்க கருத்து என்ன? புலிகள் கெட்டவங்களா? இல்லாவிட்டால் சிங்களர்களா?”

“கடவுள்கள்தான் கெட்டவர்களாக ஆகியிருக்காங்க.”

நான் படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டே சிரித்தேன்.

“என் மகளே, நீ இந்த உரையாடலைப் பற்றி வேறு யாரிடமும் சொல்லக் கூடாது.”

“நிச்சயமா இல்ல...”

ராஜம்மா போன பிறகும், எனக்குத் தூக்கம் வரவில்லை. எல்லாவித வசதிகளையும் கொண்ட ஒரு தங்குமிடம் கிடைத்தும், நான் சிறிதும் தூக்கம் வராமல் மேலே பார்த்தவாறு படுத்திருந்தேன். வெளியிலிருந்து வீசிய காற்றில் பாரிஜாதம் செண்பகம் ஆகிய மலர்களின் நறுமணங்கள் அறைக்குள் வந்தன. நடு இரவு நேரமாக இருக்கும்... ஒரு முனகல் சத்தம் கேட்டு நான் கண் விழித்தேன். என் கனவிலிருந்து விழுந்த முனகலாக அது இருக்கலாம் என்று முதலில் நான் நினைத்தேன். அது வேதனையை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மிருகத்தின் முனகலாக இருந்தது. மாமாவிடம் நாய் இருக்கிறதா? அதற்கு நோய் உண்டாகியிருக்குமோ? இல்லாவிட்டால்.... பசுவாக இருக்குமோ? நான் எழுந்து என் மெல்லிய இரவு ஆடைக்கு மேலே சால்வையைப் போர்த்த வேண்டும் என்றுகூட நினைக்காமல் டார்ச் விளக்கை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். எல்லாக் கதவுகளும் அடைக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த அறையின் வலது ஓரத்திலிருந்த ஒரு கதவை நான் நெருங்கியபோது, அந்த வேதனைச் சத்தம் மேலும் சற்று உரத்து ஒலிப்பதைப் போல எனக்குத் தோன்றியது கதவைத் தள்ளித் திறந்தவாறு நான் சுற்றிலும் பார்த்தேன். அது ஒரு படிகளின் கீழ்ப்பகுதியாக இருந்தது. படிகளில் ஏறியபோது, நான் வீட்டின் மொட்டை மாடியில் இருந்த அறையை அடைந்தேன். பூச்சிகளுடைய சிறகுகளின் அசைவுகளை நான் கேட்டேன். சிலந்தி வலை என் முகத்தில் பட்டது. டார்ச் விளக்கை அடித்தபோது, ஒரு பாயில் சுருண்டு படுத்தவாறு முனகிக் கொண்டிருந்த ஒரு மனித உருவத்தை நான் பார்த்தேன். அவனிடமிருந்து காயங்கள் பழுத்து உண்டான வாசனை என் மூக்கு துவாரங்களுக்குள் நுழைந்தது. அவனுடைய வலது தோளிலும் கையிலும் ரத்தம் வழிய இருந்த காயங்களை நான் பார்த்தேன். சுருள் முடியைக் கொண்ட அந்த இளைஞனின் தலையை நான் என் மடியில் வைத்தேன். ரத்தம் பட்டு சடை பிடித்திருந்த அந்தத் தலைமுடியையும், மூடிய கண்களின் நீளமான இமைகளையும், திறந்துகிடந்த மார்பையும் நான் துடிக்கும் இதயத்துடன் பார்த்தேன். என்னிடம் இல்லாத ஒரு தனி அன்புடன் நான் அவனுடைய நெற்றியைத் தடவினேன்.

“அழக் கூடாது... நான் வேதனையை இல்லாமல் செய்கிறேன்”- நான் அவனிடம் மெதுவாகச் சொன்னேன். தொடர்ந்து அவனுடைய காயங்களைக் கழுவித் துடைத்து, அதில் போரிக் பவுடரைப் பூசிய பிறகு, நான் ஃப்ளாஸ்க்கைத் திறந்து அவனுடைய வாயில் ஓவல் டின்னை ஊற்றினேன்.

“உங்க பேர் என்ன?”- நான் கேட்டேன்.

“என் பெயர் திருச்செல்வம்”- அவன் சொன்னான். அப்போதும் அவன் கண்களைத் திறக்கவோ என்னைப் பார்க்கவோ இல்லை.

கட்டரகாமாவில் வெடிகுண்டு எறிந்ததில் எரிந்து சாம்பலான என் தந்தையின் உடலின் மீதிகளை திரும்பவும் பார்ப்பதைப் போல நான் உணர்ந்தேன். என் கண்களுக்குள் சிறிது நேரம் இருட்டு நுழைந்தது. சாயங்கால நேரத்தில் ஒலிக்கும் மந்திரங்களை நான் மீண்டும் கேட்பதைப் போல் உணர்ந்தேன். நானும் என் தந்தையும் இருந்த வீட்டிற்குச் செல்லும் பாதையின் இரண்டு பக்கங்களிலும் தொங்கவிடப்பட்டிருந்த வெள்ளைநிறக் கொடிகள்- மரணத்தை அறிவிக்கும் அடையாளங்கள்- காற்றில் அசைந்து ஆடுவதையும் நான் பார்த்தேன்.