Lekha Books

“சத்தம் போட்டுச் சொல்லாதீங்க. யாராவது கேட்டால் சுந்தரம்தான் தண்டனையை அனுபவிக்கணும்.”

“சின்ன வயசல இருந்தே சுந்தரம் இதே மாதிரிதான். தவறு செய்ய தைரியம் இல்லை. ஆனால், தவறு செய்தவர்களை ஆதரிப்பார். மற்றவர்களின் பாவத்தைக் கடன் வாங்கக் கூடிய ஒரு வினோதமான பிறவி சுந்தரம் என்று சொல்லலாம்.”

“நீங்கள் என் பிள்ளைகளை அன்பு செலுத்தி வளர்த்த வயதான பெண். இல்லாவிட்டால் நான் இப்படிப்பட்ட வசைபாடலைக் கேட்டதற்காக உங்களை மிதிச்சு நொறுக்கியிருப்பேன்.”

அதைக் கேட்டு ராஜம்மா சிரித்தாள்.

“மனோமியின் திருமணத்தை முடிவு செய்யணும். இல்லாவிட்டால் அவளை திரும்பவும் இலங்கைக்கு அனுப்பி வைக்கணும்.”

-    நான் சொன்னேன்.

“ஆமாம்... இலங்கைக்கு அவளைத் திரும்ப அனுப்பி வைக்க வேண்டியதுதான்.”

“அவளுடன் சேர்ந்து நானும் இலங்கைக்குப் போகப் போறேன். அந்தத் தீவை விட்டு இங்கே வந்து பதினேழு வருடங்கள் ஆயிடுச்சு. சொர்க்கத்தைப் போன்ற அந்த நாட்டிற்கு இன்னொரு முறை போக வேண்டும் என்றும்; அங்கிருக்கும் கடற்கரையில் நின்று கொண்டு சூரியன் மறைவதை மீண்டும் ஒரு முறை பார்க்க வேண்டுமென்றும் என் மனதில் ஆசையா இருக்கு.”

“பயணம் செய்யக்கூடிய அளவிற்கு உங்களுக்கு உடல் நிலை சரியில்லை. மருத்துவமனையில் வந்து படுக்கும்படி டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தி சொன்னாருல்ல...?”

“நோயாளியாக ஆனதுனாலதான் எனக்கு சீக்கிரம் இலங்கைக்கு போகணும்ன்ற விருப்பமே வந்தது. என்னுடைய உடல் நலத்தையும் இளமையும் நான் அங்கே எறிஞ்சிட்டு வந்துட்டேன். இழந்தவற்றையெல்லாம் திரும்ப எடுக்க நான் ஆசைப்படுறேன்.”

“உங்களுக்கு புண்ணியகாந்தி மீது ஒருவித ஈர்ப்பு இருந்திருக்குமோன்னு பல நேரங்கள்ல நான் நினைச்சிருக்கேன்...”

“உங்களுடைய கற்பனைகள் அளவுக்கு மீறிப் போகுது தாயே!”

ராஜம்மா ஈறுகள் தெரியும்படி உரத்த குரலில் சிரித்தாள்.

அன்று இரவு எனக்கு தூக்க மாத்திரைகள் சாப்பிட்டும் தூங்க முடியவில்லை. ரத்த அழுத்தம் காரணமாக வந்த தலைவலி என் தலையை பாடாய்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. கண்கள் மங்கலாவதைப் போலவும் காதுகளில் காற்று சீட்டி அடிப்பதைப் போலவும் நான் உணர்ந்தேன். நான் எழுந்து வரவேற்பறைக்குச் சென்று ராஜம்மாவை அழைத்து, கொஞ்சம் காபியும், பொறித்த ரொட்டித் துண்டும் கொண்டு வரச் சொன்னேன். அவள் சமையலறையில் வேலை செய்யும்போது, தோட்டத்தில் நரி ஊளையிடும் சத்தம் என் காதுகளில் விழுந்தது. அதற்குப் பிறகு திரும்பவும் அமைதி நிலவியது. அப்போது நான் ஒரு மனிதனின் முனகல் சத்தத்தைக் கேட்டேன். பிரசவ வலியை அனுபவிக்கும் பெண்கள் சாதாரணமாக வெளிப்படுத்தக் கூடிய ஒரு மெல்லிய சத்தம்... தலையணையையோ வேறு எதையோ கடித்துக் கொண்டு வேதனையை வெளியே தெரியாமல் அழுத்த முயற்சிக்கும் ஒரு ஆள் அழுவதாக நான் உணர்ந்தேன். “முனகுறது யாரு? வேலைக்காரர்களில் யாருக்காவது உடல் நலம் சரியில்லையா?” – நான் ராஜம்மாவிடம் கேட்டேன்.

“முனகறது புலிதான். சுந்தரம் அந்த மனிதனிடம் டாக்டரை அழைத்துக் கொண்டு வந்திருக்காரு. உடலெங்கும் காயங்கள் இருக்குறதா கேள்விப்பட்டேன். பெண் வேடம் அணிவித்து இலங்கையிலிருந்து ராமேஸ்வரத்துக்குக் கொண்டு வந்திருக்காங்க.”

“சுந்தரம் மொட்டை மாடியில் இப்போ இருப்பானா? நான் அவனைப் பார்த்துப் பேச வேண்டியதிருக்குன்னு சொல்லுங்க.”

“சரி... படிகளில் ஏறித்தான் என் முழங்கால்கள் இப்படி வலிக்குது. எனக்கு எழுபது வயது ஆயிடுச்சுன்ற விஷயத்தை இங்கே இருக்குற யாரும் நினைப்பதே இல்லை”- ராஜம்மா முணுமுணுத்துக் கொண்டே நடந்தாள்.

சுந்தரம் டாக்டரை அனுப்பிவிட்டு, வரவேற்பறைக்கு வந்தபோது கடிகாரம் இரண்டு முறை ஒலித்தது.

“அப்பா, இன்னைக்கு உங்களுக்கு உறக்கம் வரலையா?”- அவன் கேட்டான்.

“எனக்கு இந்த வீட்டில் எப்படி உறக்கம் வரும்? நீங்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து அந்த அப்பாவி சிங்களப் பெண்ணை வேட்டையாடுறப்போ, நான் எப்படி உறங்குவேன்? நீங்க என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்? நீங்கள் நல்ல பழக்க வழக்கங்களைக் கொண்டவர்கள் இல்லை என்பதை அவளுக்குத் தெரிய வைக்க முயற்சிக்கிறீங்களா?”

“அப்பா, விஷயத்துக்கு வாங்க. நான் என்ன செய்யணும்னு நீங்க நினைக்கிறீங்க?”

“எனக்கு அந்தக் குடும்பத்தின் மீது இருக்கும் நன்றி உனக்கு நல்லா தெரியும். நீ அவளை மனைவியாக ஆக்கிக் கொள்வாய் என்று நான் நினைச்சிருந்தேன்...”

“அப்பா, உங்களுக்கு விருப்பம் இருந்தால், அந்தத் திருமணம் நடக்கட்டும். ஆனால், புலிகள் என்னை உயிருடன் விட்டு வைப்பாங்கன்னு நீங்க நினைக்கிறீங்களா? அவர்கள் என்னைக் கொன்றுவிடுவார்கள். அப்பா, சிங்களக் காரியைத் திருமணம் செய்தால், அவங்க என்னைக் கொன்றுடுவாங்க.”

“நீயும் அவளை எதிரியாக நினைக்கிறியா? அவளைக் கொல்ல நீயும் விரும்புறியா? உண்மையைச் சொல்லு... அவளுடைய உயிருக்கு இந்த வீட்டில் ஆபத்து எதுவும் இருக்குமா? அப்படின்னா நான் அவளையும் அழைச்சிக்கிட்டு இலங்கைக்குப் பயணமாயிடுறேன்.”

“நீங்களா? இந்த இக்கட்டான நேரத்தில் நீங்க இலங்கைக்குச் செல்வதா? நிச்சயமா நடக்காத விஷயம். அப்பா, உங்களை இலங்கைக்குச் செல்ல நாங்கள் நிச்சயமா அனுமதிக்க மாட்டோம்.”

“இறப்பதற்கு முன்னால் இலங்கையை மீண்டும் ஒருமுறை பார்க்க நான் ஆசைப்படுறேன். அங்கு போனாலாவது எனக்கு மன அமைதி கிடைக்கும் என்று நான் நம்புறேன். அங்கு இருக்குறப்போ நான் மகிழ்ச்சியான மனிதனாக இருந்தேன். அன்பு செலுத்தப்பட்ட மனிதனாக இருந்தேன். ஆமாம், மகனே... நான் இலங்கைக்குப் போக வேண்டும்.”

மனோமி

ரத்த அழுத்தப் பரிசோதனை மற்றும் இதர சோதனைகள் ஆகியவற்றின் முடிவைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக நான்தான் மருத்துவமனைக்குச் சென்றேன். டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தி என்னைக் கண்டதும் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டார்: “நீங்க மட்டுமே வந்திருக்கீங்க! ஏன் ஆண் பிள்ளைகள் வரவில்லை?”

“சுந்தரம் திருச்சிராப்பள்ளிக்குப் போறார். பிரகாசத்திற்கு நேரமில்லை. தொழிற்சாலையில் வேலை நிறுத்தமும் ஆர்ப்பாட்டமும் நடந்தன. வேலைவாய்ப்பு அதிகாரி வீட்டுக்கு வந்து பிரகாசத்துடன் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்.”

“அப்படின்னா மிஸ்டர் அண்ணாதுரையின் நோய் பற்றிய விவரங்களை நான் உங்களுக்குத் தெரியப்படுத்துறேன். அவருக்கு புற்று நோய் இருக்குன்னு தெளிவாகி இருக்கு. அறுவை சிகிச்சை செய்ய முடியாத அளவிற்கு அது வயிற்றில் முற்றிப் போயிருக்கு. கல்லீரலைத்தான் புற்றுநோய் பாதிச்சிருக்கு. வலியைக் குறைக்கக்கூடிய மருந்துகளைக் கொடுத்து ஓய்வெடுக்கச் செய்ய மட்டுமே நம்மால் முடியும். என்னைக்கு வேணும்னாலும் அவர் இறக்கலாம். ஒரு மாதத்திற்குள் மரணம் நடக்க வாய்ப்பு இருக்கு. மிஸ் மனோமி, ஐயாம் ஸாரி...”