Lekha Books

திருச்செல்வத்தின் அழகான முகத்தை நான் இலங்கையில் பல இடங்களிலும் சுவரொட்டிகளில் பார்த்திருக்கிறேன். அவனுடைய தலைக்கு இலங்கை அரசாங்கம் இரண்டு லட்சம் ரூபாய் பரிசாக அளிப்பதாக அறிவித்திருந்தது. பயங்கரவாதிகளில் மிக பயங்கரவாதியான திருச்செல்வத்தைச் சிறையில் அடைக்க உதவி செய்பவர்களுக்கு எதை வேண்டுமானாலும் கொடுக்க ஜனாதிபதி ஜெயவர்த்தன தயாராக இருந்தார். உயிருடனோ பிணமாகவோ திருச்செல்வத்தை இலங்கை காவல்துறையிடம் ஒப்படைத்தால்...

முப்பது வயதுகூட ஆகாத ஒரு இளைஞன். எதிர்காலத்தை மோதல்களில் வைத்துக்கொண்டு நடந்து திரியும் ஆண். எதிர்காலத்தின் தந்தை! கண்களைத் திறந்தபோது, அவன் என்னை இலங்கைப் பெண்ணாகப் பார்ப்பானோ என்று நான் பயந்தேன். இறப்பதற்கு நான் பயப்படவில்லை. ஆனால், என்னால் வேறொரு மனிதன் தலை குனிந்து நிற்க வேண்டிய ஒரு சூழ்நிலையை... என்ன காரணத்தாலோ... நான் நல்லதாக நினைக்கவில்லை.

“இங்கே வந்து கிடந்து எவ்வளவு நாட்களாச்சு?”- நான் அவனிடம் கேட்டேன்.

“நேற்று இரவு திருவனந்தபுரம் வழியாக வந்தேன்”- அவன் சொன்னான்.

“பதினெட்டாம் தேதி... அப்படித்தானே?”

“இல்லை... பத்தொன்பதாம் தேதி. சுந்தரம் என்னை பெண் வேடத்தில் இங்கு கொண்டு வந்தார். நாளை இரவு ஒரு டாக்டரை யாருக்கும் தெரியாமல் இங்கே கொண்டு வருவதாக சுந்தரம் சொல்லியிருக்காரு.”

“நீங்க ஏன் கண்களைத் திறக்காம இருக்கீங்க?”

“திறக்க முடியல. தாங்க முடியாத வேதனை. என் கண்களிலும் அவங்க காயத்தை உண்டாக்கிட்டாங்க.”

“யார்?”

“இலங்கை கப்பல்படை. நாங்கள் வந்து கொண்டிருந்த படகை அவர்கள் வெடிகுண்டு வீசித் தகர்த்துட்டாங்க. மற்றவர்கள் இறந்திருக்க வேண்டும்... கடலில் நீந்திக் கொண்டிருந்த என்னைத் தூக்கி எடுத்து அவர்கள் குத்தி காயம் உண்டாக்கிட்டாங்க. ஆனால், நான் அவர்களிடமிருந்து போராடி ஓடிட்டேன். ரத்தத்தைச் சிந்தியவாறு நான் நீருக்கடியில் நீந்தினேன். ஒரு விஷயத்தை நினைக்கும்போது எனக்கு மனசுல சந்தோஷமா இருக்கு.”

“எதை நினைக்கும்போது உங்களுக்கு சந்தோஷமா இருக்கு?”

“நான் ஒரு சிங்களக்காரனை நீரில் வைத்து மூச்சுவிட முடியாமல் செய்து சாகடிச்சேன். ஒருத்தன்தான் என்றாலும் அவன் செத்துட்டான்.”

“சிங்களர்கள்மீது உங்களுக்கு அந்த அளவிற்கு வெறுப்பா?”

“ஆமாம்... அவங்க முழுசா இறப்பதைப் பார்க்க நான் விரும்புறேன்.”

அவனுடைய கைகளையும் கால்களையும் மூடியபோது, என் கைகள் நடுங்கின. அந்த மொட்டை மாடியிலும் புத்தமதத் துறவிகளுடைய மந்திரங்களின் உச்சரிப்பு கேட்பதைப் போல மீண்டும் எனக்குத் தோன்றியது. நான் வேகமாக என் படுக்கையறைக்குத் திரும்பினேன். கட்டிலில் மல்லாந்து படுத்துக் கொண்டே நான் அழைத்தேன்: “நிஸ்ஸாம்க!”

என் விளையாட்டுத் தோழன் அங்கு வந்து நின்றிருந்தால் மீண்டும் நான் அவனிடம் கூறுவேன்: “ஓ... நிஸ்ஸாம்க! என்னால் யாரையும் வெறுக்க முடியவில்லை. என் தந்தையைக் கொன்றவர்களையும் என்னால் வெறுக்க முடியவில்லை.”

5

அண்ணாதுரை

சென்ற முறை டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தியைப் பார்த்தபோது அவர் சொன்னார்: “இரண்டு வாரங்கள் மருத்துவமனையில் தங்கியிருங்க. எல்லா சோதனைகளையும் நடத்தி, உங்களுடைய நோய் என்ன என்பதை டாக்டர்களாகிய நாங்கள் கண்டுபிடிக்கிறோம். வேதனையும் மனக்குழப்பமும் ஆரம்பமாகி கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் ஆகிவிட்டது என்கிறீர்கள். பதினாறு ராத்தல் எடை குறைஞ்சிருக்கு. எவ்வளவு பெரிய நோயாக இருந்தாலும், அதை ஆரம்பத்திலேயே கண்டுபிடித்துவிட்டால், சிகிச்சை செய்து மாற்ற எங்களால் எளிதில் முடியும்.”

“நோயைவிட என்ன நோய் என்று தீர்மானிப்பதற்கு நான் பயப்படுறேன்.”

“உங்களைப்போல் உலக அனுபவமும் அறிவும் உள்ள ஒருவர் மருத்துவமனையில் கிடப்பதற்கு மனமில்லாமல் இருப்பதற்கான அர்த்தம்தான் எனக்குப் புரியவில்லை. நீங்கள் பிள்ளைகளைப் படிக்க வச்சீங்க. நல்ல நிலைக்கு அவர்களைக் கொண்டு போகவும் செய்தீர்கள். உங்களின் பல கடமைகளையும் நீங்கள் செவ்வனே செய்து முடித்திருக்கிறீர்கள். இனிமேல் மரணத்தைப் பற்றிக் கூட நீங்கள் பயப்பட வேண்டியதில்லை.”

“ஒரே ஒரு கடமை மீதமிருக்கிறது. என் பழைய நண்பரான டென்னக் கூனின் மகளை அழகான ஒரு இளைஞனுக்குத் திருமணம் செய்து தர வேண்டும்... அவள் குடும்ப வாழ்க்கைக்குள் நுழைவது வரையில், நான் வாழ்க்கையில் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு தொங்கிக் கொண்டிருப்பேன்.”

“உங்களுக்கு அப்படியொண்ணும் சொல்லுற மாதிரி நோய் எதுவும் இருக்குன்னு நான் நினைக்கல. ஆனால், வயதைக் கணக்கில் எடுக்கும்போது, நோய்க்கான எந்த அறிகுறியையும் தீவிரமாக எடுக்க வேண்டியது உங்களுடைய குடும்ப டாக்டர் என்ற முறையில் என்னுடைய கடமை... என்னுடன் ஒத்துழையுங்கள்...”

“நான் மருத்துவமனைக்கு வர்றேன் டாக்டர். ஆனால், எனக்கு ஒரு மாதம் விடுமுறை வேணும். ரூபாவின் பிரசவம் முடியட்டும். மனோமியின் திருமணம் நடக்கட்டும். அதற்குப் பிறகு உண்மையாகவே நான் எந்தவித சோதனைக்கும் தயாராக இருப்பேன்.”

ரூபா பிரசவம் ஆன நாளன்று மருத்துவமனையில் மனோமிதான் அவளுக்கு உதவியாகத் தங்கினாள். இரவில் அவளுக்கு சப்பாத்தியும் குழம்பும், ரூபாவிற்கு பாலும் ரொட்டியும் கொண்டு வந்து கொடுத்துவிட்டு நானும் மூர்த்தியும் வீட்டிற்குத் திரும்பி விட்டோம்.

“கடவுள் உன்னைக் காப்பாற்றட்டும்”- நான் புறப்படுகிற நேரத்தில் அவளுடைய தலையில் கையை வைத்துக் கொண்டு சொன்னேன். அவள் எங்களுடன் மருத்துவமனையின் கேட் வரை நடந்து வந்தாள். உள்ளே இடம் இல்லாமலிருந்ததால், வெளியே பாதையின் ஓரத்தில் காரை மூர்த்தி நிறுத்தியிருந்தான்.

“நாளைக்கு உன்னை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல நான் கார் கொண்டு வர்றேன்”- மூர்த்தி சொன்னான்.

“வேண்டாம்... நான் மாமாவின் காரில் வந்திடுறேன்”- அவள் சொன்னாள்.

“அது என்ன அப்படிச் சொல்றே? என் டிரைவிங் உனக்கு பிடிக்கலையா?”

“விருப்பமில்லாத பதிலைக் கேட்காமல் இருக்க வேண்டுமென்றால், கேள்வி கேட்காமல் இருப்பது நல்லது”- மனோமி சொன்னாள். அவள் மூர்த்தியைப் பார்க்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகத் தன்னுடைய முகத்தைத் திருப்பி வைத்துக் கொண்டு பேசினாள். அவளுடைய நடவடிக்கை மிகவும் வினோதமாக இருப்பதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன். என் மருமகன் ஏதாவதொரு விதத்தில் அவளைக் கவலை கொள்ளச் செய்திருப்பானோ என்று நான் பயந்தேன். ‘மூர்த்தி அப்படிப்பட்டவன் இல்லையே!’ என்ற நான் எனக்குள்ளேயே கூறிக் கொண்டேன்.

மூர்த்தியின் காரில் பயணம் செய்யும்போது நான் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு அவனிடம் கேட்டேன்:

“மூர்த்தி, மனோமிக்கு உங்கள் மீது அப்படியென்ன பகை?”

“பகை ஒண்ணும் இல்ல. ஆண்களுடன் பேசுவது என்றால் அவளுக்குப் பெரிய அளவில் உற்சாகமே இருக்கு. நீங்க அதைக் கவனிக்காமல் இருக்கலாம். அவளால் பிரகாசமும் வேதவல்லியும் ஒருவரோடொருவர் பேசிக் கொள்ளாதவர்களாக ஆகிவிட்டார்கள்.”