Lekha Books

“மாமா, நான் கோதுமைக் கஞ்சி உண்டாக்கித் தர்றேன். வேணும்னா ஒரு பாத்திரம் கிரிபாத் உண்டாக்கித் தர்றேன். இலங்கையை விட்டு வந்த பிறகு, தேங்காய்ப்பால் ஊற்றப்பட்ட அந்தக் கஞ்சியை நீங்க குடிச்சிருக்க மாட்டிங்க.”

“தேங்க்யூ, மகளே!”

படிகளில் என் காலடிச் சத்தம் கேட்டதும், உணவறையில் உரையாடல் நின்றது. அவர்கள் என்னைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும். எல்லோரும் வழக்கத்திற்கு மாறாக சற்று முன்பே இரவு உணவு உண்பதற்கு வந்து சேர்ந்திருந்தனர்.

“அப்பாவைக் கூப்பிடுங்க”- வேதவல்லி சொன்னாள்.

“இன்னைக்கு தாத்தாவுக்குப் பிடித்தமான சேமியா பாயசம் இருக்கு”- பிரகாசத்தின் மூத்த மகன் உரத்த குரலில் சொன்னான்.

என் முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சிகளைப் பார்த்ததால் இருக்க வேண்டும்- பிரகாசம் கேட்டார்: “என்ன ஆச்சு? அப்பாவைப் பற்றி டாக்டர் என்ன சொன்னார்?”

“அப்பாவுக்கு கல்லீரலில் புற்றுநோய் இருக்கு.”

“கடவுளே! இனி நாம என்ன செய்வது?”- வேதவல்லி யாரிடம் என்றில்லாமல் கேட்டாள்.

“அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டியதிருக்கும். அப்படித்தானே?”- பிரகாசம் கேட்டான்.

“இனிமேல் அறுவை சிகிச்சை செய்வதால் எந்தவிதப் பயனும் இல்லை என்பது டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தியின் கருத்து.”

“டாக்டர் கிருஷ்ணமூர்த்தி தவறுதலா கூறியிருக்கலாமே! நான் டாக்டர் தாமஸை ஃபோன் பண்ணி வரச் சொல்றேன்.”

பிரகாசம் நாற்காலியை விட்டு எழுந்தான்.

“வேண்டாம்...”- நான் சொன்னேன்: “இப்போ அப்பாவை சிரமப்படுத்துவது நல்லது இல்ல. நாளைக்குக் காலையில் அப்பாவின் சம்மதத்தைப் பெற்று, புதிய டாக்டரை அழைப்போம். இன்னைக்கு அப்பா நிம்மதியா தூங்கட்டும்.”

“அப்பா எப்படி தூங்குவார்?”- பிரகாசம் கேட்டான்: “புற்றுநோய் என்பது தெரிந்த பிறகு, அப்பா இன்னைக்கு இரவு தூங்குவார்னு நீ நினைக்கிறீயா?”

“உங்க அப்பாவுக்கு மரண பயம் இல்லை.”

“தாத்தா சாகப் போறாரா?” – பிரகாசத்தின் மூத்த மகன் கேட்டான்.

இளைய மகன் நாற்காலியை விட்டு வேகமாக எழுந்தான்.

“நான் தாத்தா சாகுறதைப் பார்க்கணும்”- அவன் படிகளில் ஏற ஆரம்பித்தான்.

“சந்தீப், உன்னை நான் அடிக்கப் போறேன்”- வேதவல்லி உரத்த குரலில் சொன்னாள்.

“சுந்தரம் எங்கே?”- பிரகாசம் கேட்டான்.

“சுந்தரம் திருநெல்வேலிக்குப் போயிருக்கார்.”

“எல்லா சுமைகளையும் என் தலையில் வைத்துவிட்டு அவன் ஊர் சுற்றப் போயிடுவான். தொழிற்சாலையில் வேலை நிறுத்தம் ஆரம்பித்து இன்னைக்கு இரண்டு வாரங்கள் ஆகிவிட்டன. இது தொடர்ந்து நடந்தால், நாம சிரமப்படுற நிலைமைக்கு வந்திடுவோம். போராடும் தொழிலாளிகளை வேலையை விட்டு விலக்கிவிட்டு, புதிய ஆட்களைத் தொழிலுக்கு எடுப்போம் என்று சொன்னபோது, சுந்தரம் என்னைப் பார்த்துக் கோபப்பட்டான். கொள்கைகளைச் சத்தம் போட்டு பேசுவதும், சொற்பொழிவு ஆற்றுவதும் அவனுக்கு மிகவும் எளிய விஷயங்களாக இருக்கலாம். எல்லோரின் கண்களிலும் மிகப் பெரிய வில்லனாக தெரிந்து கொண்டிருப்பவன் நான்தானே? தீபாவளிக்கு போனஸ் வேண்டும் என்று சொல்லிப் பிடிவாதம் பிடித்தால், நான் பணத்திற்கு எங்கு போவேன்? ஒரு வங்கியும் இனிமேல் எனக்கு ஓவர் ட்ராஃப்ட் தராது. வேலை நிறுத்தம் தொடர்ந்தால், வீட்டை விற்றுவிட்டு, சென்னையை விட்டுப் புறப்பட்டு ஏதாவது குக்கிராமத்தில் போய் வாழ வேண்டிய சூழ்நிலை நமக்கு வரும்.”

“குக்கிராமம் என்றால் என்ன, அம்மா?”- பிரதீப் என்ற சிறுவன் வேதவல்லியிடம் கேட்டான்.

“பேசாம இரு”- வேதவல்லி சொன்னாள்.

“நமக்கு என்ன ஆச்சு? இரண்டு மூன்று வாரங்களாக எல்லா சம்பவங்களும் நடக்கக் கூடாதவையாகவே இருக்கின்றன. ரூபாவின் குழந்தை கண் பார்வை தெரியாமல் பிறந்துவிட்டது. தொழிற்சாலையில் வேலை நிறுத்தம் தொடங்கிவிட்டது. அப்பாவுக்குப் புற்று நோய் வந்திருக்கு. ராஜம்மா இன்னைக்கு என்னிடம் சொன்னாங்க. ‘யாராவது நம்ம குடும்பத்தை அழிப்பதற்காக கெட்ட மந்திரச் செயல் எதையாவது செய்திருப்பார்களோ?’ என்று.”

“பிரகாசம்... நீங்கள் மந்திரவாதத்தை நம்புறீங்களா?”- நான் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டேன்: “படித்தவரான நீங்க இந்த அளவுக்கு எப்படி மூடநம்பிக்கை கொண்டவரா ஆனீங்க?”

“நான் நம்பக் கூடியவன்தான். என் நம்பிக்கை மூடத்தனமானதா இல்லையான்னு முடிவு செய்ய வேண்டியது நீ அல்ல”- பிரகாசம் கோபத்துடன் சிலிர்த்தவாறு என் பக்கம் திரும்பிக் கொண்டு சொன்னான்.

“ஏன் இப்படிக் கோபப்படுறீங்க? நான் என்ன தப்பு செய்திட்டேன்?”

“கோபப்படாமல் இருக்க முடியுமா?”- வேதவல்லி எழுந்து உரத்த குரலில் சொன்னாள்: “நீ எங்களின் விஷயத்தில் ஏன் தலையிடுறே? நீ ஒரு இலங்கைக்காரி... சிங்களக்காரி... நீ எங்களுக்கு அந்நியமானவள். இங்கே வந்து நீ எங்களுக்கு அறிவுரை சொல்லவும் உபதேசங்கள் கூறவும் ஆரம்பிச்சுட்டே.... அதை எங்களால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாது. நீ வருவதற்கு முன்னால் இங்கே உள்ள சகோதரர்கள் சண்டை போட்டுக் கொண்டதில்லை. அப்பா என்னையும் ரூபாவையும் திட்டியதில்லை. நீ வந்த பிறகு இந்த வீட்டிலிருந்த செல்வம் போயிடுச்சு. நீ என்னைக்கு இங்கே கால் வச்சியோ, அன்னைக்கு தொடங்கியது எங்களுடைய சனி தசை.”

“எனக்குத் தெரியாது... நான் போயிடுறேன். எவ்வளவு சீக்கிரமா முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரமா நான் திரும்பிப் போயிடுறேன். பிரகாசம், எனக்கு ஒரு டிக்கெட் வாங்கித் தர முடியுமா?”

“மனோமி அக்காவுடன் நானும் போகப் போறேன்”- சந்தீப் சத்தமான குரலில் சொன்னான்.

“மனோமி கூட நீ போகவில்லை. யாரும் போகவில்லை. அவள் தனியாக வந்தாள். அவள் தனியாகவே போகவும் செய்வாள்”- வேதவல்லி சொன்னாள்.

நான் என்னுடைய தட்டில் வைத்திருந்த சப்பாத்தியைக் கிழித்து துண்டுகளாக ஆக்கினேன். என் தொண்டை வறண்டு விட்டதைப் போல் உணர்ந்தேன். முதல் முறையாக அந்த வீட்டில் எனக்கு ஒரு அன்னிய உணர்வு உண்டானது. என் நெற்றியில் அன்று சாயங்காலம் ராஜம்மா வைத்த குங்குமம் என் நெற்றியைப் பொசுக்குவதைப்போல் நான் உணர்ந்தேன். உணவு அறையில் மேஜைக்கு எதிர்பக்கத்தில் ஒரு பெரிய கண்ணாடி இருந்தது. அதில் தெரிந்த என்னுடைய புதியதும் இதற்கு முன்பு நான் பார்த்திராததுமான வடிவத்தை நான் வெட்கத்துடன் பார்த்தேன். தமிழ்ப் பெண்களைப் போல நான் கூந்தலில் பூச்சரம் அணிந்திருந்தேன். அடர்த்தியான சிவப்பு நிறத்தைக் கொண்ட ஒரு காஞ்சிபுரம் புடவையைத்தான் நான் உடுத்தியிருந்தேன். என் ரசனைக்கு சிறிதும் ஒத்து வராத ஒரு வண்ணம்- சிவப்பு.

“நான் வந்திருக்கக் கூடாது” – நான் முணுமுணுத்தேன்.

“திடீர்னு எதையும் முடிவு செய்ய வேண்டாம்”- பிரகாசம் சொன்னான்: “அப்பாவுக்கு மனதில் கவலை உண்டாக்கக் கூடிய எந்த விஷயத்தையும் நாம செய்யக்கூடாது. நீ போற விஷயம் இந்தக் கட்டத்தில் அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சா, அவர் ரொம்பவும் கவலைப்படுவாரு. சிறிது காலம் பொறுத்திரு.”