Lekha Books

அந்த நிமிடத்தில் அழகான அந்த வீட்டையும் அங்கிருக்கும் குடும்ப உறுப்பினர்களையும் விட்டுவிட்டு இலங்கைக்குப் போவது குறித்து எனக்கு மிகப் பெரிய சந்தோஷம் உண்டானது. பாசங்கள் மனப்பூர்வமானதாக இல்லை என்றிருந்த சூழ்நிலையில், தன்னுடைய வார்த்தைகளாலும் கறை படியாத அன்பாலும் மனோமி அதை எனக்குப் புரிய வைத்தாள். நான் இறுதியில் சுதந்திரமானவனாக மாறிக் கொண்டிருந்தேன். என்னுடைய மனம் பாடியது. அது தோட்டத்திலிருந்த பாரிஜாதக் கிளைகளில் வானம்பாடியைப்போல சிறகுகளை அடித்தது.

அலுவலக அறையில் என்னுடைய நண்பரும் வக்கீலுமான சண்முகம் உட்கார்ந்திருந்தார். அவர் எழுந்து என்னை இறுக அணைத்தார்.

“விவரம் தெரிஞ்சிருப்பீங்களே?” – நான் கேட்டேன்.

“ம்... நான் வருத்தப்படுறேன்.”

“எனக்கு மரணத்தைப் பற்றிக் கொஞ்சம்கூட பயம் இல்லை. என் கடமைகள் எல்லாவற்றையும் நான் எப்பவோ முடித்துவிட்டேன். மனோமிக்காகக் கொஞ்சம் பணத்தை ஒதுக்கி வைக்கணும்னு நான் நினைச்சேன். ஆனால், அவள் அதை ஏற்றுக் கொள்ளல. அவளுக்கு அவமானமோ மனவேதனையோ தரக்கூடிய எந்தவொரு செயலையும் நான் செய்யமாட்டேன்.”

“மிஸ் மனோமிக்கு இலங்கையில் சொத்து இருக்கா? அவங்களுக்கு சந்தோஷமா வாழ்வதற்குப் பணம் இருக்கா?”

“இல்லை, சண்முகம். அவள் மிகவும் ஏழை. ஆனால், அவள் புத்த மதத்தை நம்புகிறவள். சன்னியாசினியாக ஆக ஆசைப்படுகிறாள் என்று நினைக்கிறேன். அந்த அளவிற்கு ஆன்மிக சக்தி கொண்ட ஒரு பெண்ணுக்குப் பணத்தைப் பரிசாகத் தந்து அவளை தலை குனிய வைக்க நான் தயாராக இல்லை.”

“நீங்க இலங்கையில் இரண்டு வார காலம் தங்கிட்டு வரலாம்னு போறதா பிரகாசம் சொன்னார். உடல்நலம் இவ்வளவு மோசமாக இருக்கிற நிலையில், இந்தப் பயணத்தைத் தவிர்ப்பதுதானே நல்லது?”

“இல்ல, சண்முகம். நான் இழந்த மன அமைதியைத் திரும்பவும் அடைவதற்காகத்தான் போவதே...”

“மன அமைதி கிடைக்குமா? அங்கே தமிழர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் செத்து விழுந்து கொண்டே இருக்காங்களே!”

“தமிழர்கள் மட்டுமல்ல... சிங்களர்களும் இறக்கிறார்கள். மரணத்திற்கு இனத்தைத் தெரிந்து கொள்ளக் கூடிய முட்டாள் தனமான குணமெல்லாம் கிடையாதே! அங்குள்ளவர்களின் ரத்தம் ஆரியமோ திராவிடமோ இல்லை. அது ஆரிய திராவிட ரத்தம். அதை மறந்து விட்டு அவர்கள் அழகான அந்தத் தீவில் மரணத்தை விதைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.”

“நீங்க யாருடைய பக்கம்? சிங்களர்களின் பக்கமா?”

“நான் கொல்லப்படுகிறவர்களின் பக்கம்தான் நிற்கிறேன். கொல்லப்படும் கள்ளங்கபடமற்றவர்களின் பக்கம்... திடீர் ஆச்சரியத்துடன் இறந்துவிழும் இலங்கைக்காரர்களின் பக்கம். ஈழல் என்றால் என்னவென்று தெரியாமல்- பிரபாகரனைப் பற்றியோ அமிர்தலிங்கத்தைப் பற்றியோ கேள்விக் கூடப்பட்டிராமல், மரணத்தைத் தழுவும் அப்பாவிகளின் பக்கம்... அவர்கள் இறுதியாக அழுவது சிங்கள மொழியிலாக இருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் தமிழாகக் கூட இருக்கலாம். அதில் எந்தவொரு வேறுபாட்டையும் நான் பார்க்கவில்லை. அப்படியே பார்த்தாலும் அதைப் பெரிதாக நினைக்கவில்லை. இரண்டு கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் அம்மா என்றோ அம்மி என்றோ அழைத்து இறந்து கீழே விழுகிறார்கள். பெண்களின் தொடைகளுக்கு இடையில் பிறந்தவர்கள்... அன்பு என்றால் என்னவென்று தெரிந்தவர்கள்...”

“நீங்க ஒரு கவிஞரைப்போல பேசுறீங்க?”

 “ஆமாம்... ஒரு காலத்தில் நானும் கவிதைகள் எழுதினேன். கவிஞனாக ஆக வேண்டும் என்று நினைத்தேன். பிறகு மனோமியின் தாய் - தந்தை ஆகியோரின் உதவியால் வியாபாரியாக மாறினேன். என் வர்த்தகம் முடிந்துவிட்டது. என் தொழிற்சாலைகள் எப்போதோ பூட்டப்பட்டு விட்டன.”

“அப்படின்னா இன்னைக்கு உயிலைப் புதுப்பித்து எழுத வேண்டியதில்லை. அப்படித்தானே?”- சண்முகம் கேட்டார்.

“கண்ணுக்குத் தெரியாத சொத்துக்களைப் பரிசாகத் தர உயிலோ வக்கீலோ தேவை இல்லையே!”

சண்முகம் என்னுடன் சேர்ந்து விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்.

அன்று இரவு சாப்பிடுவதற்காக உட்கார்ந்திருக்கும்போது நான் என்னுடைய குடும்ப உறுப்பினர்களை ஒரு தனிப்பட்ட பாசத்துடன் பார்த்தேன். பொதுவாகவே ‘உர்’ என்று இருக்கும் பிரகாசம் தன்னுடைய இளைய மகனின் வாயில் சப்பாத்தியைப் பிய்த்து வைத்துக் கொண்டிருந்தான். குழந்தை சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். வேதவல்லி, பிரகாசம் அமர்ந்திருந்த நாற்காலியைப் பிடித்துக் கொண்டு என்னை எதிர்பார்த்து நின்றிருந்தாள்- வைரம் பதிக்கப்பட்ட நகைகளை அணிந்து கொண்டு, நான் சம்பாதித்த புகழின் முக்கிய நபர் என்பது மாதிரி.

சுந்தரம் மனோமிக்கு எதிரில் சிரிக்காத உதடுகளுடன் உட்கார்ந்திருந்தான். மேஜையை வலம் வந்து கொண்டு ராஜம்மா ஒவ்வொரு பாத்திரங்களையும் ஒவ்வொருவரையும் நேர்க்கி நீட்டிக் கொண்டிருந்தாள். மூர்த்தியும் ரூபாவும் அப்போதுதான் வந்து சேர்ந்தார்கள்.

“மூர்த்தி, குழந்தையைக் கொண்டு வரலையா?”- நான் கேட்டேன்.

அந்தக் கேள்விக்கு ரூபாதான் பதில் சொன்னாள்:

“இல்ல, அப்பா.”

“இரவு நேரமாக இருப்பதால் கொண்டு வரல... அப்படித்தானே? இரவு என்றால் குழந்தை பயப்படுமா?”

“இல்ல, அப்பா...”- ரூபா சொன்னாள். “இரவின் தனிப்பட்ட இருட்டைப் பார்த்து பயப்படுறதுக்கு குழந்தைக்குக் கண் பார்வை இல்லையே!”

நான் அதிர்ந்து போய் விட்டேன். அதை நினைத்துப் பார்க்காமல் அவளை வேதனைப்படுத்திவிட்டேன் என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

“அப்பா, நீங்க இப்போ பயணம் செய்வது சல்லது இல்லன்னு மூர்த்தி சொல்றாரு”- ரூபா சொன்னாள்.

“ஆமாம், சார். சிறிது சிகிச்சையும் ஓய்வும் முடிந்த பிறகு போறது நல்லது”- மூர்த்தி சொன்னான்.

“அய்யா, நீங்க போறப்போ என்னையும் உடன் அழைச்சிட்டுப் போனா நல்லா இருக்கும். நான் சூப்பும் மிளகு ரசமும் உண்டாக்கித் தருவேன்”- ராஜம்மா சொன்னாள். அவளுக்கு எனக்கு இருக்கும் நோயைப் பற்றித் தெரியாது. அதனால் அவள் மகிழ்ச்சியுடன் காணப்பட்டாள்.

“மனோமி சூப் உண்டாக்கித் தருவாள்”- நான் சொன்னேன்.

“மனோமி வர்றப்போ வெறும் கையோட வந்தாள். திரும்பிப் போறப்போ அய்யா, உங்களைத் தன்னுடன் அழைச்சிட்டுப் போறா”- ராஜம்மா சொன்னாள்.

சிறு குழந்தைகள் மட்டும் ராஜம்மாவின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு சிரித்தனர்.

“சண்முகம் போயாச்சா?”- சுந்தரம் கேட்டான்.

“ம்...”

“உயிலை மாற்றி எழுதுவதற்காக தான் வரப்போவதாக சண்முகம் தொலைபேசியில் சொன்னார்”- பிரகாசம் சொன்னான்.

நான் அமைதியாக இருந்தேன். ஆனால், மனோமியின் வெளிறிப் போன முகம் மாறுவதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது. அவள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பதை நிறுத்திவிட்டு, ஏதோ கேட்க முயற்சிப்பதைப் போல் என் முகத்தையே பார்த்தாள்.

“அப்பா, நீங்க உயிலை மாற்றி எழுதினீங்களா?” – சுந்தரம் கேட்டான்.

“நான் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்த சொத்தைப் பிரித்துக் கொடுப்பதற்கு எனக்கு உரிமை இருக்கு”- நான் சொன்னேன்.

“உங்களுக்காக கஷ்டப்படுற என்னிடம்கூட கேட்காமல்...”- பிரகாசம் சொன்னான்.

“அம்மா, உயில் என்றால் என்ன?”- சந்தீப் வேதவல்லியிடம் கேட்டான்.