Lekha Books

6

மாமாவின் அறைக்குச் சென்று நான் அவருடைய வலது கையை மெதுவாகத் தடவினேன். என் கண்களைப் பார்த்தவுடன் மாமாவிற்கு விஷயம் புரிந்துவிட்டது.

“எனக்குப் புற்றுநோய் என்று டாக்டர் சொன்னாரு... அப்படித்தானே?”- அவர் கேட்டார்.

நான் தலையை ஆட்டினேன். அறையில் இருள் பரவத் தொடங்கிவிட்டது என்பதையும், திறந்திருக்கும் ஜன்னல் வழியாக கொசுக்கள் பாடிக் கொண்டே உள்ளே நுழைகின்றன என்பதையும் நான் உணர்ந்திருந்தேன். எனினும், நான் எழுந்து போய் விளக்கை எரிய வைக்கவோ ஜன்னல் பலகைகளை அடைக்கவோ செய்யவில்லை. எங்களுக்கிடையே நிமிடங்கள் நகர நகர மவுனம் ஒரு மண் குன்றைப் போல அதிகமாகிக் கொண்டு வந்தது. மாமாவிடம் அந்தக் கடினமான செய்தியை அவருடைய மூத்த மகன் கூறியிருக்க வேண்டும் என்று எனக்கு நானே கூறிக் கொண்டேன். இந்த அளவிற்கு கவலையை நான் எதற்கு அந்த அன்பே வடிவமான மனிதனுக்கு அளிக்க வேண்டும்? இறுதியில் நீண்ட நேரமான பிறகு, மாமா தன் கையை நீட்டி என் முகத்தில் ஒட்டியிருந்த கண்ணீரைத் துடைத்தார்.

“இந்த வருடத்தின் ஆரம்பத்தில் நீ ஒரு தந்தையை இழந்தே! வருடம் முடிவதற்குள் மீண்டும் அதே வேதனையை நீ அனுபவிக்கப் போறே, மகளே!”- அவர் சொன்னார்.

“ஏதாவதொரு பொருளை, அது நிரந்தரமற்றதாக இருந்தாலும், அது அழிவற்றது என்று நினைப்பதால்தான் மனதில் வேதனை என்ற ஒன்று உண்டாகிறது. எல்லாம் மாறிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. ஒவ்வொரு மாற்றமும் வேறொரு மாற்றத்துடன் தொடர்பு கொண்டிருக்கிறது. எல்லா மாற்றங்களுக்கும் ஒரு காரணம் இருக்கிறது என்னும் அதே நேரத்தில், அந்தக் காரணத்திற்கும் வேறொரு காரணம் இருக்கிறது என்னும்போது, மாறுதல் இல்லாததும், முதலுமான ஒரு காரணம் கட்டாயம் இருக்க வேண்டும் மாமா.”

“மனோமி, நீ என்ன சொல்றே?”

“மாறுதல் இல்லாதது சூனியம் மட்டும்தான் என்கிறேன்.”

“நீ எனக்கு வேதாந்தத்தைக் கற்றுத் தர முயற்சிக்கிறியா?”

“இல்லை, மாமா. தடாகத்தில் தெரியும் நிலவின் உருவத்தைப் பிடிக்க ஆசைப்படுகிற குரங்குக்கு நிகரானவன் வேதாந்தி என்று புத்ததேவன் கூறினார். ப்ரமத்தை நம்பி ப்ரமத்தைத் தேடுபவன், நாற்சந்தியில் ஏணியை வைத்து தான் இதுவரை பார்த்திராத- தனக்குத் தெரிந்திராத கோபுரத்தில் ஏற முயற்சிக்கும் ஒரு மனிதனைப் போன்றவன்.”

“மரணத்திற்கு என்ன அர்த்தம்?”

“ஆத்மா பரமாத்மாவுடன் போய்ச் சேரும்போது அதற்கு நிர்வாணம் கிடைக்கிறது என்று இந்துக்கள் கூறிகிறார்கள். கர்மங்கள் முடிவுக்கு வந்தால், சிந்தனை நின்று விடுகிறது. அப்போது அன்பும் வாழ்க்கையும் சிந்தனையும் இல்லாமல் போய் விடுகின்றன.”

“நினைவு இல்லாமல் போகுமா? உன்னையும் என் பிள்ளைகளையும் நான் செய்து முடிக்காத செயல்களையும் நினைத்து, வேறொரு உலகத்தில் நான் கவலைப்பட்டுக் கொண்டு இருப்பேனா? முதுமைக்கும் மரணத்திற்கும் காரணம் என்ன?”

“ஒரு மனிதன் புத்தரிடம் கேட்டான்: ‘முதுமை என்றால் என்ன? மரணம் என்றால் என்ன?’ என்று. அதற்கு புத்தர் சொன்னார்: ‘ஆன்மாவும் உடலும் ஒன்றாக இருந்தால், உடல் அழியும்போது ஆன்மாவும் அழிந்துவிடும். அது அல்ல- ஆன்மாவும் உடலும் தனித்தனி என்றால், கர்மத்தின் விளைவால் ஆன்மா நல்ல நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்றில்லை. இரண்டும் வெவ்வேறு பாதைகளில் பயணிக்கலாம். முதுமையும் மரணமும் பிறப்பைச் சார்ந்திருக்கின்றன’ என்று. ஆமாம், மாமா... சிந்திப்பதற்கு மனிதன் இல்லையென்றால், சிந்தனை இல்லை. சிந்தனைகள் சிந்திப்பவனுக்கு வடிவம் தருகின்றன. சிந்திக்கப்பட்ட ஒரு சிந்தனை வாழ்ந்தது. ஆனால், அது வாழ்ந்து கொண்டிருக்கவில்லை. வாழப் போவதும் இல்லை. சிந்திக்க இருக்கும் சிந்தனை வாழும். ஆனால், வாழ்ந்ததில்லை. வாழ்ந்து கொண்டிருக்கவும் இல்லை. சிந்திக்கப்படும் சிந்தனை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், வாழ்ந்ததில்லை. இனி வாழப் போவதும் இல்லை. மாமா, உங்களுடைய சிந்தனைகள் கவலைகள் நிறைந்தவையாக இருந்தாலும் சரி... சந்தோஷங்கள் நிறைந்தவையாக இருந்தாலும் சரி... சிந்திக்கப்படுவதற்கு நீங்கள் வேண்டும். நீங்கள் இல்லாமல் போகும்போது, உங்களுடைய சிந்தனைகளும் இல்லாமல் போய்விடும்.”

“நீ என் ஆன்மாவை மறந்து பேசுறே?”

“ஆன்மாவைத் தேடுவது முட்டாள்தனமானது. காரணம், ஆன்மா என்பது மாயை, கனவு. உண்மை அல்ல. ‘புனித பாதை’ என்ற நூலில் புத்தகோஷன் கூறுகிறார்: ‘பெயரும் வடிவமும் மட்டுமே மனிதன்’ என்று. விஞ்ஞான அணுவிலிருந்து பெயர் வடிவம் கிடைக்கிறது. தத்துவஞானி அகம்பாவத்துடன் கூறுகிறான்- தனக்குத் தெரியும், தனக்குத் தெரியும், தனக்குத் தெரியும், தனக்குத் தெரியும் என்று. கண்ணாடிக்குள் பிரதிபலிக்கும் கண்ணாடியைப் போல, கதையில் கதையைப் போல முடிவே இல்லாமல் நீண்டு கிடக்கும் உணர்வுத் தோன்றல்கள்… சில சூழ்நிலைகளின் பாதிப்பால் காய்ந்துபோன மரக்கொம்பு மற்றொரு கொம்பில் உரசும்போது நெருப்புப் பொறி பிறப்பதைப் போல உணர்வு பிறக்கிறது. அதே சூழ்நிலைகளின் மாற்றத்தால் உணர்வு மறைந்தும் போகலாம்.”

“நீ முதலில் சொன்ன அந்த அழகான வார்த்தையான ‘நிர்வாணம்’ என்றால் என்ன? அதை எப்படி அடைவது?”

“ ‘நிர்’ என்றால் ‘மாறுபட்டு’ என்று அர்த்தம். ‘வா’ என்றால் ‘காற்று’ என்று அர்த்தம். காற்றிலிருந்து மாறுபட்டு என்றால் அசையாத நிலை என்று அர்த்தம். காமம், பகை, அறியாமை- இவை மூன்றும் அழிவதுதான் நிர்வாணம். பாலைவனத்தில் சிக்கிக் கொண்ட வழிப்போக்கன் கடுமையான வெயிலில் மரமும் தடாகமும் தெரியும் கானல் நீரைக் காண்பதைப் போலத்தான் நாம் வாழ்க்கையைப் பார்க்கிறோம். கானல் நீரை உண்மையென்று நம்பும் வெறிபிடித்த மனம்.”

மாமா என் கை விரல்களில் முத்தமிட்டார்.  அவருடைய முகத்தில் முன்பு எப்போதும் தெரிந்திராத ஒரு சாந்தத்தை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

ஜன்னலுக்கு வெளியே கறுத்த வெல்வெட்டைப் போன்றிருந்த வானம் திடீரென்று பிரகாசமானது. மரத்தைவிட்டு வெளியே வந்த நிலவொளி, யாரோ திடீரென்று எரிய வைத்த விளக்கைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. வழிகாட்டும் விளக்கு. நிலவை விளக்காகப் பார்த்ததற்காக நான் அந்த நிமிடமே வெட்கப்பட்டேன். சாதாரண காட்சிகளை உருவகங்களாக்கிப் பெரிதாக பார்க்கும் குணம் எனக்கு எப்போதும் இருந்ததில்லை. இந்தியாவிற்கு வந்து இருபத்து இரண்டு நாட்கள் கடந்தபோது, பாரத சிந்தனையின் பாதிப்பு என்னுடைய சிந்தனைகளில் வெளிப்பட்டது.

“உனக்குப் பசிக்கும் மனோமி. நீ கீழே போய் உணவு சாப்பிடு. ராஜம்மாவிடம் இங்கே எனக்குக் கொஞ்சம் கோதுமைக் கஞ்சியைக் கொண்டு வந்து தரச்சொல்லு.”

“ராஜம்மா கோவிலுக்குப் போயிருக்காங்க. இன்னைக்கு ஆவணி அவிட்டம் என்று அவங்க என்னிடம் சொன்னாங்க.”

“அவங்க திரும்பி வர்றப்போ கஞ்சி விஷயத்தை நீ ஞாபகப்படுத்து.”