Lekha Books

“எனக்கு எதுவும் தெரியாது. என்ன நடந்தது?”

“மனோமி பிரகாசத்தைத் தன் பக்கம் இழுக்கப் பார்க்கிறாள். நேற்று வேதவல்லிக்குப் புடவைகள் வாங்கினப்போ, பிரகாசம் மனோமிக்கும் புடவைகள் வாங்கினார். ஒரே மாதிரி விலையைக் கொண்ட புடவைகள். புடவைகளைத் தருவதற்கு தனிப்பட்ட காரணம் ஏதாவது இருக்கிறதா என்று ரூபா கேட்டதற்கு ‘மனோமிக்கு எப்போது தேவைப்பட்டாலும் புடவைகள் வாங்கித் தர்றதுக்கு எனக்கு உரிமை இருக்கு’ன்னு பிரகாசம் சொல்லி இருக்காரு. அடுத்த நிமிடம் வேதவல்லி அறையை விட்டு வெளியே போயிட்டா. அதற்குப் பிறகு உணவு சாப்பிடக்கூட அவள் வரவில்லை. இரவு முழுவதும் அறையில் ஒரே ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணிக்கிட்டிருந்தாள் என்று ரூபா சொன்னாள். நான் எதையும் கேட்கல. அப்படியே படுத்துத் தூங்கிட்டேன். இன்னைக்குக் காலையில் நீங்க சொன்னதைக் கேட்காமல் வேதவல்லி தோட்டத்தை நோக்கிப் போனது ஞாபகத்துல இல்லையா?”

“இல்ல... எனக்கு எதுவும் ஞாபகத்துல இல்ல.”

“ரூபாவை மருத்துவமனைக்கு அழைச்சிட்டுப் போறப்போ அவளுடன் வேதவல்லியும் போகணும்னு நீங்க சொல்லியிருந்தீங்கள்ல? வேதவல்லி தோட்டத்துல போயி மறைஞ்சிக்கிட்டாள்... அதற்குப் பிறகுதான் நான் மனோமியை அழைச்சேன்.”

“எனக்கு இவை எதுவும் தெரியாது. இந்த வீட்டில் என்ன நடக்கிறது என்பதே எனக்குப் புரியவில்லை ஒருவருக்காருவர் அன்புடன் நடந்துகொள்ள வேண்டிய நீங்கள் சண்டை போட்டுக் கொள்வதை இந்த வயதான காலத்தில் நான் பார்க்கணுமா?”

“மனோமி வந்து சேரும் வரையில் நாங்கள் யாரும் சண்டையே போட்டதில்லை. அவளுடைய நடவடிக்கைகள்தான் ஆண்களைச் சண்டை போட வைக்குது.”

“மனோமி அப்படிப்பட்ட மோசமான ஒரு பொண்ணுன்னு நான் நினைக்கல. புத்தமத தத்துவங்களில் ஆழமான அறிவு கொண்டிருக்கும் அந்தப் பொண்ணு எந்தச் சமயத்திலும் தவறான செயல்களைச் செய்ய மாட்டாள். நீங்கள் அவளைத் தவறாக நினைக்கிறீர்கள். நீங்க எல்லாரும் சேர்ந்து அவளுக்கு எதிராக ஒரு சதி ஆலோசனை செய்றீங்கன்னு நான் பலமாக சந்தேகப்படுறேன்.”

“மாமா, உங்களையும் அவள் வசீகரம் பண்ணிட்டா. அவளைப் பற்றி குறை சொன்னால், அடுத்த நிமிடமே நீங்கள் ஒரு மாதிரி ஆயிடுறீங்க. உங்களுக்கு வியர்வை வழிய ஆரம்பிச்சிடுது.”

“வாய்க்கு வந்தபடி பேசாதீங்க மூர்த்தி... என் வயதை மனசுல வச்சாவது, என்னை அவமானப்படுத்தாம இருக்கணும்.”

நான் சமையலறைக்குச் சென்று ராஜம்மாவை வரச் சொன்னேன். சண்டை உண்டானது என்ற விஷயம் மட்டுமே அந்தக் கிழவிக்குத் தெரிந்திருந்தது. சண்டைக்கான காரணங்கள் என்னவென்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை.

“மனோமி கள்ளங்கபடமில்லாத பொண்ணு”- அவள் சொன்னாள்: “அவள் சுத்த தங்கம். அவளுக்கு இந்த மூணு முட்டாள்களும் சேர்ந்து தொல்லைகள் கொடுக்குறாங்க...”

“என் பிள்ளைகளையும் மருமகனையுமா நீங்க இப்படி முட்டாள்கள் என்று குற்றம் சுமத்துறீங்க?”- நான் கேட்டேன்.

“மோசமா நடக்குறப்போ நான் அவங்களை எப்படிச் சொல்ல முடியும்? நேற்று காலையில் மனோமியின் காலை மேஜைக்கு அடியில் இரண்டு தடவை மூர்த்தி மிதிப்பதை நானே பார்த்தேன். கடைசியில் பொறுக்க முடியாமல் உணவு சாப்பிடாமலே அவள் எழுந்து போயிட்டாள். போன வெள்ளிக்கிழமை படிகளுக்குக் கீழே வச்சு பிரகாசம் அவளை திடீர்னு கட்டிப்பிடிச்சு பிரகாசத்தை விலக்கி விட்டுட்டு, மேலே ஓடிட்டாள். அதற்குப் பிறகு அழுது சிவந்த கண்களுடன்தான் அவள் சாப்பாட்டு அறைக்குள்ளேயே வந்தாள். அவளை இங்கு மனநிம்மதியுடன் இருக்க அவங்க விடமாட்டாங்க.”

“இவற்றையெல்லாம் கேட்கும்போது என் மனசே ஒரு மாதிரி ஆகுது. நான் அவளை இங்கே வரவழைத்திருக்கக் கூடாது. அவளை அவமானப்படுத்துறதுக்கு இந்த வீட்டுக்கு அவளை வரவழைத்திருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. சுந்தரமுமா? சொல்லுங்க, ராஜம்மா... அவனும் அவளுக்குத் தொல்லை தருகிறானா?”

“சுந்தரம் ஒரு இரவு வேளையில் அவளுடைய அறையில் கதவை பலமாக தட்டிக் கொண்டிருந்தார். அறைக்குள்ளிருந்து எந்தவொரு அசைவும் இல்லை. நான் சுந்தரத்துக்கு அருகில் போனப்போ அவர், “நீங்க போயி தூங்குங்க. எனக்கும் மனோமிக்கும் இடையில் இருக்குற விஷயத்தில் நீங்க தலையிட வேண்டாம்” என்று சொன்னார். ஒரு இரவு தாண்டின நேரத்தில் திருமணமாகாத ஒரு இளம்பெண் இருக்கும் அறையில் நுழைவதற்கு முயலும் ஒரு ஆணை அந்த முயற்சியிலிருந்து விலக்க வேண்டியது என் கடமைன்னு நான் சத்தம் போட்டுச் சொன்னேன். அப்போதுதான் சுந்தரம் தோல்வியை ஒத்துக்கிட்டு தன் அறையைத் தேடிப் போனார்.”

“சொல்லுங்க, ராஜம்மா... நான் இனிமேல் என்ன செய்யணும். என் பிள்ளைகள் மோசமானவர்களா மாறிட்டாங்களே!”

“மனோமிக்குத் திருமணம் செய்து வைத்து சென்னையை விட்டு வெளியே அனுப்புங்க.”

“சுந்தரம் அவளைத் திருமணம் செய்து, அதை நான் பார்க்க விரும்பினேன்.”

“அவள் சுந்தரத்தைத் திருமணம் செய்து கொள்ள மாட்டாள்.”

“சுந்தரம் மீது அவளுக்கு அந்த அளவுக்கு வெறுப்பா?”

அவளுக்கு சுந்தரத்தின் மீது வெறுப்பு இருக்கு. இங்கு இருக்கும் மூணு இளைஞர்கள் மீதும் அவளுக்கு வெறுப்பு இருக்கு. அதை அவள் எல்லா நேரங்களிலும் என்னிடம் கூறியிருக்கிறாள். தன்னுடைய அண்ணன்மார்கள் என்று மனதில் நினைத்திருந்தவர்கள் எல்லோரும் பொறுக்கிகளா ஆயிட்டாங்களே என்று அவள் என்னிடம் கவலைப்பட்டுச் சொன்னாள். அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் பரிசாகக் கொடுப்பதற்காகக் கொண்டு வந்திருந்த வெள்ளை நிற இலங்கை சட்டைகளை அவள் தன் பெட்டியிலேயே வைத்துக்கொண்டாள். `ராஜம்மா, அவர்கள் என் பரிசுக்குத் தகுதியானவர்கள் இல்லை’ என்று மனோமி என்னிடம் சொன்னாள். ஆமாம், எஜமானரே... மனோமி மிகவும் கவலைப்படுறா. அவ்வப்போது அறைக்குள் போயி அழறா. ஆண்களின் தொந்தரவு ஒரு பக்கம். பெண்களின் குத்தல் வார்த்தைகள் இன்னொரு பக்கம். அவள் இப்போ நரகத்துல வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கா. வேதவல்லியும் ரூபாவும் அவளை வெறுக்குறாங்க. தங்களுடைய கணவர்களைக் கைக்குள் போட வந்த மோகினி அவள் என்று வேதவல்லி ரூபாவிடம் சொல்வதை நானே கேட்டேன். கருப்பு நிற இளம் பெண்களுக்கு வெள்ளையா இருக்கிறவர்கள் மீது வெறுப்பு தோணும். ஆனால், இந்த அளவுக்கு வெறுப்பு எதற்கு? இந்த அளவிற்குப் பகை உணர்ச்சி எதற்கு? இது சாதாரண ஒரு விஷயம் அல்ல. மனோமியை இவர்கள் எல்லாரும் ஒண்ணு சேர்ந்து எங்கே கொன்னுடுவாங்களோன்னுகூட நான் பயப்படுறேன்.” 

“கொன்னுடுவாங்களா? நிச்சயமா நடக்காது. இங்கே இருப்பவர்கள் யாரும் கொலை செய்யக் கூடியவர்கள் அல்ல. கொலை செய்வதற்குக் கொஞ்சம் தைரியமும் மன வலிமையும் வேணும்...”

“கொலைக்காரர்களைத்தானே இந்த வீட்டின் மொட்டை மாடி அறையில் கொண்டு வந்து மறைச்சு வச்சிருக்காங்க! இரண்டு வருடங்களாக இப்படிப்பட்ட ஆட்களை சோறு தந்து மொட்டை மாடியில் பாதுகாத்துக் கொண்டிருக்கவில்லையா?”