Lekha Books

“ரூபா, நீ என்ன இப்படிப் பேசுறே?”- மாமா வெறுப்புடன் கேட்டார்: “மனோமியின் தலைமுடி மிகவும் அழகாக இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன். அவளுடைய தாயின் தலைமுடியும் சுருள் சுருளாகத்தான் இருக்கும். எந்தச் சமயத்திலும் தலைமுடியைச் சரிபண்ண வேண்டும் என்று நீ இவளை அழகு நிலையத்திற்கு அழைத்துச் செல்லக்கூடாது.”

“அப்பா, உங்க குரலில் ஒரு உரிமையாளரின் ஈடுபாட்டை நான் உணருகிறேன். மனோமியின் தலைமுடியின் சுருள் தன்மையைச் சரி பண்ணுகிற விஷயத்திற்காகவோ, தலைமுடியைக் குறைப்பதற்காகவோ நீங்க எதற்கு சங்கடப்படணும் அப்பா? மனோமி ஒரு சுதந்திரமான பெண்ணல்லவா? சட்டப்படி அவள் மீது உங்களுக்கு எந்தவித உரிமையும் இல்லையே!” - ரூபாவதி அழுத்தத்துடன் சொன்னாள்.

நாக்கு நுனியால் மீண்டும் ஒரு வினோதமான சத்தத்தை மூர்த்தி உண்டாக்கினான்.

“சட்டப்படி மனோமி மீது எனக்கு உரிமை இல்லாமல் இருக்கலாம்” – மாமா சொன்னார்: “ஆனால், தார்மிக ரீதியான சில உரிமைகள் எனக்கு இருக்கே!”

“தர்மத்துக்கும் அதர்மத்துக்கும் இடையில் இருக்கும் இடைவெளியைப் பற்றி ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு கருத்து இருப்பதுண்டு”- ரூபாவதி சொன்னாள்.

“மாமா, எனக்காக நீங்களும் ரூபாவும் எந்தச் சமயத்திலும் சண்டை போட்டுக் கொள்ளக் கூடாது. என்னுடைய வரவால்... மாமா, உங்க குடும்பத்துல சண்டை உண்டாகும்னு தெரிஞ்சிருந்தால் நான் வந்திருக்கவே மாட்டேன்.”

“நாங்கள் சண்டை போடல மனோமி”- மாமா சொன்னார்: “ரூபாவுக்கு இது ஒன்பதாவது மாதம். அவளுடைய நரம்புகள் தளர்ந்துபோய் இருக்கின்றன. இது முதல் பிரசவம் ஆச்சே!”

ரூபா அடுத்த நிமிடம் குனிந்து, தன்னுடைய முகத்தைக் கையால் மறைத்துக்கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள். நான் அவளுடைய தோள்களை இறுக அணைத்துக் கொண்டேன். அவளுடைய வேதனைக்குக் காரணம் நான்தான் என்ற நினைப்பு என்னை கவலை கொள்ளச் செய்தது. என்மீது இந்த அளவிற்கு விரோதத் தன்மை அவளிடம் இருக்கும் என்பதை நான் சிறிதும் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. சிறு வயதில் இருக்கும்போது அவளும் சுந்தரமும் என்னுடன் சேர்ந்து திருடனும் போலீஸும் விளையாட்டு விளையாடும்போது, என்னை அடிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை வந்தால், அதிலிருந்து விலகிப் போக நினைப்பாள் அவள். அவளை ரூபா என்று அழைக்கக் கூடாது என்று மாமா பலமுறை அப்போது என்னிடம் கூறியிருக்கிறார். ‘ரூபாவை நீ அக்கா என்றும்; சுந்தரத்தை அண்ணா என்றும் அழைக்கணும்’ என்று கூறுவார் மாமா. ‘நான் தமிழ்ப் பெண் இல்லையே!’ என்று பதில் கூறியவாறு எல்லா நேரங்களிலும் நான் ஓடித் தப்பித்துக் கொள்வேன்.

“ரூபா அக்கா, நீ ஏன் இப்படி அழறே? உன் கவலையைப் போக்க நான் என்ன செய்யணும்?” - நான் கேட்டேன். அவள் என் வலது கையைத் தடவ மட்டும் செய்தாள்.

“கர்ப்பமாக இருக்கும் பெண்களுக்கு ஹிஸ்டீரியா இருப்பது வழக்கம் என்று நான் நூல்களில் படிச்சிருக்கேன்”- மூர்த்தி சொன்னான். அவனுடைய கண்கள் அப்போதுகூட கண்ணாடியில் என்னைத் தேடிக் கொண்டிருந்தன.

சுந்தரத்தையும் பிரகாசத்தையும் பார்ப்பதற்கு நான் மிகவும் ஆவலாக இருந்தேன். 1974-ஆம் ஆண்டில் மாமாவின் குடும்பம் எங்களிடம் விடைபெற்றுப் பிரிந்து சென்றபோது, பிரகாசத்திற்கு பதினேழு வயதும், சுந்தரத்துக்கு பத்து வயதும், ரூபாவிற்கு பனிரெண்டு வயதும், எனக்கு எட்டு வயதும் இருக்கும். காலம் அவர்களிடம் உண்டாக்கிய மாற்றங்களை நேரில் பார்க்க வேண்டும் என்ற விருப்பமும், அவர்கள் ஆண்களாக இருக்கும் ஒரே காரணத்தால் அவர்களைப் பார்ப்பதற்கு சிறிது வெட்கமும் ஒரே நேரத்தில் என் மனதில் தோன்றின.

“மாமா, சுந்தரத்திற்கும் பிரகாசத்திற்கும் உங்க அளவுக்கு உயரம் இருக்குமா?”- நான் கேட்டேன்.

“என்னைவிட அவர்களுக்கு உயரமும் பருமனும் இருக்கு. பிரகாசத்தின் பிள்ளைகளுக்கும் நல்ல உயரம். ஆறு வயதான பிரதீப் இப்பவே என் தோள்வரை இருப்பான்”- மாமா சொன்னர்.

“வளர்ச்சிக்கான ஹார்மோனைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருப்பீங்கள்ல? அதை பிரகாசமும், வேதவல்லியும் தங்களின் இரண்டு பிள்ளைகளுக்கும் பாலில் கலந்து தர்றாங்க”- உரத்த குரலில் சிரித்தவாறு மூர்த்தி சொன்னான்.

“மாமா, இது பொய்தானே?”- நான் கேட்டேன்.

“இங்கே சிறிது காலம் தங்கியிருக்கும்போது...”- ரூபா சொன்னாள்: “உனக்குப் புரியும். என் மூர்த்தியின் வாயில் இருந்து உண்மையான வார்த்தைகள் மிகவும் அபூர்வமாகத்தான் வெளியே வரும் என்பதை நீயே தெரிஞ்சுக்குவே.”

அழுகை முடிந்து, கண்ணீரின் அடையாளங்கள் முழுமையாக நீங்காமல் இருந்த அந்த முகத்தில் மலர்ந்த புன்சிரிப்பு மிகவும் அழகாக இருப்பதைப்போல் நான் உணர்ந்தேன்.

“ரூபா... நான் உங்க எல்லோருடனும் சேர்ந்து வாழுறப்போ, என்னுடைய எல்லா கவலைகளையும் நான் மறந்துவிடுவேன்”- நான் சொன்னேன்.

“ஆமா மனோமி... நீ எல்லா கவலைகளையும் மறக்கணும். இன்னையில இருந்து உனக்கு புதிய ஒரு வாழ்க்கை ஆரம்பமாகுது”- மாமா சொன்னார். அந்த நிமிடத்தில் மீண்டும் முன்னிருக்கையில் அமர்ந்திருந்த மூர்த்தி கோழிகள் கத்துவதைப் போல ஒரு சத்தத்தை உண்டாக்கினான்.

2

“இந்தியாவில் வாழ்வதாக இருந்தால், புதிய ஒரு பிறவியே எடுக்கணும்”- மூர்த்தி சொன்னான்: “சிங்களர்களை உயிருடன் புதைக்க வேண்டும் என்று தமிழர்கள் சத்தியமே பண்ணியிருக்காங்க.”

நான் அப்போதும் உரக்க சிரித்தேன். விஷயத்தின் தீவிரத் தன்மையை அப்போதுகூட நான் புரிந்து கொண்டிருக்கவில்லை.

மாமாவின் வீடு அடையாறு கலாச்சேத்ரா காலனிக்கு அருகில் இருந்தது. அரை ஏக்கர் பரப்பளவு கொண்ட தோட்டத்தின் நடுப்பகுதியில் கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்த ஒரு பெரிய கட்டிடம்... கார் போர்ட்டிக்கோவில் போய் நின்றவுடன் ஓடி வந்தது அவளுடைய பிள்ளைகள் அல்ல – ராஜம்மா என்ற வயதான பெண்தான். அவள் என்னைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு கேட்டாள்: “மனோமி... மகளே... இந்தக் கிழவியை ஞாபகத்தில் இருக்குதா?”

அவள் மாமாவின் மகளுக்கு ஆயாவாக இருந்தாள். இலங்கையில் என் தாய்க்கு தமிழ் கற்றுத் தந்தவள் ராஜம்மாதான். நான் அவளின் தாம்பூலம் கமழ்ந்து கொண்டிருந்த கன்னத்தில் முத்தமிட்டேன்.

“ராஜம்மா, உங்களிடம் எந்தவித மாறுதல்களும் உண்டாகவில்லை. நீங்க முன்னாடி இருந்ததைவிட ரொம்பவும் அழகா இருக்கீங்க.”

“ராஜம்மா இன்னைக்குக் காலையில் மவுண்ட் சாலையில் இருக்கும் ஒரு அழகு நிலையத்திற்குப் போய் ஒப்பனை பண்ணிக்கிட்டாங்க”- மூர்த்தி சொன்னான். அந்த வாக்கியத்தின் முடிவில் அவன் வாயைத் திறந்து ஹா... ஹா... ஹா... என்று சிரிக்கவும் செய்தான்.

வரவேற்பறையில் பொன்நிறத்தைக் கொண்ட ஃப்ரேமிற்குள் அத்தையின் படம் தொங்கிக் கொண்டிருப்பதை நான் பார்த்தேன்.