Lekha Books

"முட்டாள்... நான் சொல்லித் தரப்போறது தியரி இல்ல. ப்ராக்டிக்கல். ஒன்லி ப்ராக்டிக்கல். பிறகு எக்ஸ்பெரிமெண்ட்ஸ்..."

"ஷட் அப்... ஸ்டுப்பிட்..."

"இன்னும் கல்யாணமே ஆகல. அதுக்கு முன்னாடி இப்படி ஸ்டுப்பிட்னு அழைக்க ஆரம்பிச்சிட்டியா! அந்தச் சடங்கு நடக்கட்டும். அதுக்குப் பின்னாடி பேரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டாப் போதாதா?"

"வில் யூ ஷட் அப்?"

"ஓகே... ஓகே..."

அவன் ஸ்கூட்டரை நிறுத்தினான்.

அவள் அவனுக்குப் பின்னாலிருந்து குதித்து இறங்கி முன்னாலிருந்த ஒற்றையடிப் பாதை வழியாக மேலே நடந்தாள்.

ஸ்கூட்டருக்கு ஸ்டாண்ட் போட்டுவிட்டு சசியும் அவளுக்குப் பின்னால் நடந்தான்.

அங்கு சற்று மேலே பெரிய கருங்கற்கள் சுற்றிலும் அழகாக அடுக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பெரிய கொன்றை மரம் இருந்தது. அதுதான் அவர்கள் எப்போதும் அமரும் இடம். சில நேரங்களில் அந்த இடத்தை வேறு யாராவது முன்னால் வந்து ஆக்கிரமித்துக் கொள்வதும் உண்டு.

சசி தன் பாக்கெட்டிற்குள் மடித்து வைத்திருந்த ஒரு ப்ளாஸ்டிக் விரிப்பை வெளியே எடுத்து தரையில் விரித்தான்.

"உட்காரு"- அவன் சொன்னான்.

"உட்காரவா? இப்படியா பெண்கள்கிட்ட பேசுறது! ப்ளீஸ் உட்காருன்னு சொல்லுங்க."

"போடி இவளே... நான் இதோ வர்ற பொண்ணுகிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்கேன்."

தரையில் விரித்திருந்த பிளாஸ்டிக் விரிப்பில் முழங்கால்களை மடக்கி வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தவாறு அவள் கேட்டாள்: "ஓ... கனவு காண ஆரம்பிச்சாச்சா?"

"பல வருடங்களுக்கு முன்னாடி ஒரு நாட்டுல ஒரு ராஜகுமாரி இருந்தா"- அவளுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக அமர்ந்து கொண்டு அவளின் கேள்வியைக் காதில் வாங்காதது மாதிரி அவன் கூறிக் கொண்டிருந்தான்.

"நான் கேட்க விரும்பல"-அவள் சொன்னாள்.

"அந்த ராஜகுமாரி இருக்காளே... அந்த ராஜகுமாரி. அவள் ரொம்பவும் அழகா இருப்பா."

"அய்யோ... நான் கேட்க விரும்பலைன்னு சொன்னேன்ல"- அவள் தன் கைகளால் காதுகளை மூடிக்கொண்டாள்.

"அந்த ராஜகுமாரியோட முகம் முழு நிலவைப்போல இருந்தது.  அவளோட கண்கள்..."

"செத்துப்போன மீனைப் போல இருந்துச்சு"- அவள் சொன்னாள்.

"உன் மனசுல எப்பவும் இப்படிப்பட்ட கெட்ட எண்ணங்கள்தான் இருக்குமா?"- அவளுடைய பின் பாகத்தை கையால் கிள்ளியவாறு அவன் கேட்டான்.

"என் அம்மா..."- அவள் உரத்த குரலில் கத்தினாள்.

"மெதுவா... ஆளுங்க ஓடி வந்திடப் போறாங்க"- சசி சொன்னான்.

"அதுக்காக? இப்படியா?"

"நீதான் எல்லாத்துக்கும் காரணம்..."

"கொஞ்சம்கூட உங்களுக்கு வெட்கமா இல்லையா? யூ ஹேட் நோ ஷேம் ஆல்ஸோ!"

அதற்குப் பதில் எதுவும் சொல்லாமல் பதிலாக அவன் மெதுவாக அவளுடைய கையைப் பற்றி தன் மடியில் வைத்தான். பிறகு மேலும் சற்று அவளை நெருங்கி உட்கார்ந்தான்.

அப்போது, உரிய சந்தர்ப்பத்திற்காகக் காத்திருந்ததைப் போல சற்று தயங்கிய குரலில் அவள் சொன்னாள்: "கதை சொல்றது எல்லாம் முடிஞ்சுதா? எல்லாம் முடிஞ்சதுன்னா, நான் ஒரு விஷயம் சொல்றேன். இது விளையாட்டு இல்ல. ஆனா..."

"ஒண்ணு என்ன ஆயிரம்கூட சொல்லு. எவ்வளவு அதிகமா சொல்றியோ, அவ்வளவு நல்லது. நீ நிறுத்தாம சொல்லிக்கிட்டே இரு. நான் என் விஷயத்தைப் பார்க்கறேன்!"

"இது விளையாட்டு இல்ல. தெரியுதா?"

"எனக்குத் தெரியாதா? எது விளையாட்டு, எது சீரியஸ்னு. சரி எது வேணும்னாலும் இருக்கட்டும், நீ சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லு. அதுக்குப் பிறகு விளையாட்டை வச்சுக்குவோம். சரிதானா?"

"சசி..." - சொல்ல வந்ததை அவள் உடனே நிறுத்தினாள். பிறகு ஒரு நிமிடம் கழித்து என்னவோ நினைத்துவிட்டு அவள் சொன்னாள்: "எப்போ பார்த்தாலும் இப்படி விளையாட்டுத்தனமாகவே இருக்கறது நல்லது இல்ல. தெரியுதா? நான் சொல்லப் போறது சாதாரண விஷயம் இல்ல..."

"அப்படியா? ஐ ஆம் ஸாரி..."- அவன் தன் இரண்டு கைகளாலும் காதுகளைப் பிடித்துக் கொண்டு தோப்புக்கரணம் போடுவது மாதிரி முகத்தைக் குனிந்து கொண்டு சொன்னான்.

"அன்னைக்கு... அன்னைக்கு... வீட்டுக்குத் தாமதமா போனேன்ல?"

"ஆமா...?"

"அம்மா அதுக்காகக் கோபப்பட்டாங்க."

"அப்படியா? எதுக்குக் கோபப்படணும்?"- சசி ஆச்சரியத்துடன் கேட்டவாறு அவளையே உற்றுப் பார்த்தான்.

"வீட்டுக்கு ரொம்பவும் தாமதமா திரும்பி வந்ததுக்காக..."

"நானும் உன்கூட இருந்தேன்னு நீ சொல்லலியா?"

"சொன்னேன்."

"அதுக்குப் பிறகுமா?"

"அம்மாவுக்கு அப்படி வந்தது பிடிக்கலன்னு நான் நினைக்கிறேன்."

"நீ என்கூட வந்தது அம்மாவுக்கு பிடிக்கலையா?"

"ஆமா..."- அவள் தலையை ஆட்டினாள். தொடர்ந்து எதுவுமே பேசாமல் தீவிர சிந்தனையில் அவள் இருந்தாள்.

சசிக்கு அது ஒரு ஆச்சரியமானஅனுபவமாக இருந்தது. தன்னுடன் நிர்மலா நெருக்கமாகப் பழகுவது அவளுடைய தாய்க்கு மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய விஷயமாக இருக்கும் என்றுதான் அவன் நினைத்திருந்தான். அதுதான் நிர்மலாவின் தாய் மனதில் மறைந்திருக்கக்கூடிய பெரிய ஆசையாக இருக்கும் என்று அவன் எண்ணியிருந்தான். சிறு வயது முதல் ஒருவரையொருவர் நன்கு அறிந்த பிள்ளைகள்... ஒன்றாக விளையாடி வளர்ந்தவர்கள்... உறவினர்களைப் போல நெருக்கமான இரண்டு குடும்பங்களின் வாரிசுகள்... அவர்களுக்கிடையில் ஏதாவது பொருத்தமின்மை சில விஷயங்களில் இருக்கலாம். அது ஒரு மிகப்பெரிய விஷயம் என்று எடுத்துக் கொள்வதற்கில்லை. அது தனி நபர்களின் குணத்தால் உண்டான வித்தியாசம் என்றுதான் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஜாதி காரணமாக இருக்கலாம்.

பொருளாதார நிலையின் ஏற்ற இறக்கத்தாலும் அப்படிப்பட்ட வேறு சில சிறு காரணங்களாலும் அப்படி உண்டாகலாம். எனினும், நிர்மலாவிடமும் அவளுடைய தாயிடமும் இப்படிப்பட்ட எண்ணங்கள் உண்டாக வேண்டிய அவசியமே இல்லை. ஒருவேளை தெரிந்தவர்களும் ஊர்க்காரர்களும் என்ன சொல்வார்கள் என்பது பிரச்சினையாக இருக்கலாம். கல்லூரி விட்டவுடன் தாமதமாக வீட்டுக்கு வருவதும், ஒரு இளைஞனுடன் சேர்ந்து ரெஸ்ட்டாரெண்ட்டுக்குப் போய் காபி குடிப்பதும் ஒரு தாய் விரும்பக்கூடிய விஷயமாக இல்லாமல் இருக்கலாம். அங்கு தலைமுறை இடைவெளி என்ற ஒன்று இருக்கவே செய்கிறது. என்னதான் முற்போக்கான எண்ணங்களைக் கொண்டவர்களாக இருந்தாலும், ஒரு எல்லைக்கு அப்பால் போக அந்த இடைவெளி அனுமதிப்பதில்லை என்பதே உண்மை.

ஆனால்...

சசி ஒரு கையால் அவளுடைய இடுப்பை அணைத்து அவளைத் தன்னுடன் நெருக்கமாக இருக்கும்படி செய்தவாறு மெதுவான குரலில் கேட்டான்:

"அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் என்னதான் தோணினாலும் இது நம்ம ரெண்டு பேர் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம். நீ அதை வாயைத் திறந்து சொல்லி இருக்கலாம்ல?"

"நான் சொன்னேன். ஆனா, இது நம்ம ரெண்டு பேர் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம்ன்றதை அம்மாவும் நினைச்சுப் பார்க்கணும்ல... அம்மா... அம்மா..."