Lekha Books

'டக்' என்ற ஒலியுடன் தொலைபேசி உறவு முடிந்தது. எனினும், அவர் தொலைபேசியைத் தன் காதோடு சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு சிறிது நேரம் என்னவோ சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு உட்கார்ந்திருந்தார். அந்த அளவிற்கு என்ன பெரிய பிரச்சினை இருக்கும்? அவர் ஆச்சரியப்பட்டார். ஆனால், என்னதான் சிந்தித்துப் பார்த்தாலும், அவரால் அதைக் கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை.

"எது வேண்டுமென்றாலும் இருக்கட்டும். நாளைக்குத் தெரிந்து விடுமே!" என்று மனதிற்குள் கூறியவாறு அவர் ரிஸீவரை அதற்குரிய இடத்தில் வைத்தார்.

6

ஒரே பார்வையில் என்னவோ பிரச்சினை இருக்கிறது என்பதை சசி தெரிந்து கொண்டான். அவன் கல்லூரிக்கு வெளியே நிர்மலா வருவதை எதிர்பார்த்துக்கொண்டு ஸ்கூட்டருடன் காத்திருந்தான். நிர்மலா முகத்தையே உயர்த்தாமல் தரையைப் பார்த்தவாறு ஒரு ஓரத்தில் நடந்து வருவதை தூரத்திலேயே அவன் பார்த்துவிட்டான்.

தூய வெள்ளை நிறத்தில் கறுப்பு நிற பார்டர் போட்ட பருத்திப் புடவையை அவள் அணிந்திருந்தாள். அது அவளுக்கு மிகவும் அழகாக இருந்தது. பருத்திப்புடவைதான் அவளுக்குப் பொதுவாகவே பொருத்தமாக இருக்கும். அவளுக்கும் அது நன்றாகத் தெரியும். ஆனால், இன்னும் உடம்பில் சிறிது சதை பிடித்தால் பருத்திப் புடவையை அவள் அணிய முடியாது. ஊதிப் பெரிதாக்கினதைப் போல அது இருக்கும். இல்லை... இதற்கு மேல் அவளுக்கு உடம்பில் சதை பிடிக்கும் என்று தோன்றவில்லை. அவளுடைய தாயின் உடலைப்போலத்தான் அவளுக்கும். நிறமும் நடக்கும் முறையும் தலையை ஒருபக்கம் சாய்ந்தவாறு பார்ப்பதும் எல்லாமே அவளுடைய தாயைப் போலவே தான்.

இப்படிப் பல விஷயங்களையும் சிந்தித்தவாறு அவன் நின்று கொண்டிருந்ததில் அவள் தனக்கு அருகில் வந்து நின்றதை அவன் கவனிக்கவில்லை.

அவள் அவனுக்கு அருகில் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். அப்போதுதான் சசி தன் எண்ணங்களிலிருந்து திடுக்கிட்டு விடுபட்டான்.

"ஓ..."- தன்னிடம் உண்டான தவறை மறைத்துக்கொண்டு அவன் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்: "வந்து ரொம்ப நேரம் ஆச்சா?"

"இல்ல... இப்போதான் வந்தேன். சரி... அது இருக்கட்டும்"- அவள் கிண்டலாகச் சொன்னாள்: "என்ன, ஒரு மணி நேரமா இங்கே வந்து நின்னுக்கிட்டு இருக்கீங்க? பொண்ணுகளை சைட் அடிக்கிறதுக்கா?"

அதைக்கேட்டதும் அவளுக்குள் ஏதோ பிரச்சினை ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதையும் தான் நினைத்தது மாதிரி அவள் சாதாரணமாக இல்லை என்பதையும் அவன் புரிந்து கொண்டான். எனினும் அதே விளையாட்டுத்தனத்துடன் மீண்டும் கேட்டான்: "நீ என்ன சொன்னே?"

"கல்லூரி விட்டு வர்ற பொண்ணுகளை சைட் அடிக்கிறதுக்கா ஒரு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடியே இங்கே வந்து நின்னுக்கிட்டு இருக்கீங்கன்னு கேட்டேன்."

"உண்மையாகச் சொல்லப்போனா சைட் அடிக்கனும் போலத்தான் இருந்துச்சு. ஆனா, நான்... நின்னு என்னையே மறந்துட்டேன்.அந்த சுயநினைவற்ற நிலையில ஒரு கனவு கண்டேன்."

"இந்தப் பழக்கம் எவ்வளவு நாளா இருக்கு?"

"எந்தப் பழக்கம்?"

"மறதியும் கனவு காண்றதும்..."

"எதுவும் பேச வேண்டாம். கறுப்புக்கரை போட்ட வெள்ளை பருத்திப் புடவை கட்டிக்கிட்டு நடந்து வந்த ஒரு பொண்ணைப் பார்த்த பிறகுதான் எல்லாமே!"

"அவ நல்ல புத்திசாலிப் பொண்ணா இருக்கணுமே! அவ யாரு?"

"வா... காட்டுறேன்"- அவன் திரும்பி ஸ்கூட்டரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டு சொன்னான்: "ஏறி உட்காரு. சீக்கிரம்... இன்னைக்கு இந்த வெயில்லதான் போயி ஆகணும். காரை அப்பா எடுத்துட்டுப் போயிட்டாரு. சரி... சீக்கிரம் ஏறி உட்காரு. ஒவ்வொருத்தரும் கழுகு மாதிரி நம்மைப் பார்க்கறதைப் பாரு..."

"அவங்க பார்க்கறதுல தப்பு என்ன இருக்கு? இந்தத் தலைமுடியை வாரியிருக்குற ஸ்டைலையும் சட்டையோட டிஸைனையும் மீசையையும் பார்த்தா ஏதோ தமிழ் சினிமாவுல நடிக்கிற எக்ஸ்ட்ரா நடிகர் போலன்னு எந்தப் பொண்ணுதான் நினைச்சுப் பார்க்காம இருப்பா?"

"ம்... என்னைப்பற்றி நீ அப்படி நினைக்கிறியா? ஏறி உட்காரு. இந்த சினிமாவுல எக்ஸ்ட்ரா இதே இடத்துல நின்னுக்கிட்டு மெதுவா விரலைச் சுண்டிவிட்டா போதும்... மணிமணியா ஒரு டஜன் பொண்ணுக என்னைத்தேடி ஓடி வருவாங்க. ம்... உனக்கு என்ன தெரியும்? சரி, அது இருக்கட்டும். நீ இப்போ ஏறி உட்காரு"- அவன் சொன்னான்.

கால்கள் இரண்டையும் ஒரே பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு அவள் அவனுக்குப் பின்னால் ஸ்கூட்டரில் உட்கார்ந்தாள்.

வண்டியை ஓட்டியபடியே அவன் உரத்த குரலில் பாடத் தொடங்கினான்.

"ச்சீ... பேசாம இருங்க. வழியில போறவங்க எல்லாரும் கேட்கணுமா? மனுசனா இருந்தா, நாணம்னு ஒண்ணு இருக்கணும்."

"இப்படி ஒருத்தி என் பின்னாடி உட்கார்ந்திருக்குறப்போ எனக்கு எப்படி நாணம் வரும்? தேர் இஸ் எ உமன் பிஹைண்ட் வெரி ஷேம்லெஸ் மேன் என்றொரு பழமொழியை நீ கேட்டதில்லையா?"

"ஷட்டப்!"

"ஓகே... ஓகே...

அவன் அதற்குப் பிறகு எதுவும் பேசவில்லை.

ஸ்கூட்டர் வழியிலிருந்து விலகி இடது பக்கமாகத் திரும்பியபோது அவள் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்: "நாம எங்கே போறோம்?"

"நான் கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி கனவு கண்ட அந்தத் திசைக்கு."

அவள் அவனுடைய தோளின் மீது கையை வைத்து இறுகப் பற்றினாள். ஒதுங்கி நின்ற இளம் பெண்களில் சிலர் பொறாமையுடன் அவர்களைப் பார்த்தார்கள்.

பேருந்து நிறுத்தத்தைத் தாண்டி வலது பக்கமாகத் திரும்பியபோது எங்கே போகிறோம் என்பதை அவள் புரிந்து கொண்டாள். எப்போதும் போகக்கூடிய இடமான நேஷனல் பார்க்கை நோக்கித்தான் ஸ்கூட்டர் போகிறது என்பதை அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

பூங்காவிற்குள் நுழையும் இடத்தை அடைந்தவுடன் அவன் ஸ்கூட்டரை நிறுத்தினான். பிறகு பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தவாறு கேட்டான்: "பசி எடுக்குதா?"

"இல்ல..."- அவள் சொன்னாள்.

ஸ்கூட்டர் மீண்டும் ஓடத் தொடங்கியது. அது பூங்காவிற்குள் நுழைந்து ஆட்கள் இல்லாத அகலம் குறைவான பாதைகள் வழியே ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது அவன் சொன்னான்: "இறுக்கமா பிடிச்சுக்கோ. பாதை ரொம்பவும் மோசமா இருக்கு."

"இறுக்கிப் பிடிக்கணுமா?"

"விழாம இருக்கணும்னா..."

"இன்னைக்குன்னு பாதை திடீர்னு மோசமாயிருச்சா என்ன?"- அவள் சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.

"பிடி பெண்ணே- அதிகமா பேசிட்டு இருக்காம."

"அய்யோ..."- சசி உரத்த குரலில் கத்தினான்.

"இறுக்கினது போதுமா?"- அவள் கேட்டாள்.

"இப்படியா வயசுக்கு வந்த பொண்ணுங்க இறுக்குவாங்க."

"அந்த வயசு வரட்டும். அதுவரை இப்படித்தான்."

"அப்படின்னா நான் சொல்லித் தர்றேன். நீ மெதுவா அந்த வயசுக்கு வந்தா போதும். சரியா?"

"தேவை இல்ல... தேவையே இல்ல. வகுப்புல பாடத்தைப் படிக்கிறதுக்கே நேரமில்ல. இந்த நிலைமையில..."