Lekha Books

அவளுடைய குரல் தடுமாறியது. சாதாரண விஷயத்திற்குக்கூட கலங்கக் கூடிய பெண் அவள்! ஒன்று கூறி இரண்டாவதாகக் கூறுவதற்கு முன்பே அவளுடைய கண்களில் கண்ணீர் அரும்பிவிடும். எதையும் தாங்கக்கூடிய தைரியம் அவளுக்கு இல்லை. இந்த வீம்பு காட்டுவது போன்ற விஷயமெல்லாம் வெறுமனே ஒரு நடிப்பு. அவ்வளவுதான். மனதில் எதையும் மறைத்து வைக்கத் தெரியாது. தனியாக நின்று எதையும் சந்திக்கக்கூடிய ஆற்றலும் அவளுக்கு இல்லை. தந்தை இல்லாமல் தாயின் செல்ல மகளாக வளர்ந்ததன் விளைவு அது. 'பாவம்...' - அவன் தனக்குள் கூறினான்.

"நாம ஒருவரையொருவர் விரும்புறோம்னு நீ அம்மாகிட்ட சொன்னியா?"

"சொன்னேன்..."

"பிறகு?"

"நான்தான் சொன்னேனே... அம்மா ரொம்பவும் கோபப்பட்டாங்க. கோபப்பட்டது மட்டுமில்ல. இந்த விஷயத்துல கொஞ்சம்கூட நமக்கு உதவி செய்ய முடியாதுன்னு அம்மா உறுதியான குரல்ல சொல்லவும் செஞ்சிட்டாங்க!"

"மை காட். ஆனா, என்னால அதைப்புரிஞ்சிக்க முடியுது, நிர்மலா.உன் அம்மாவுக்கு நாம பல வருடங்களுக்கு முன்னாடி பார்த்த சின்ன பசங்க இல்ல. அம்மாவோட பார்வையில நாம வளர்ந்திருக்கோம். அதுனால இந்த மாதிரி நாம நெருக்கமாக இருக்கறதும் நடக்கறதும் அவங்களோட பழக்கவழக்கங்களுக்குக் கொஞ்சம்கூட ஒத்து வராது. அதுக்காக நாம அம்மாவைக் குற்றம் சொல்லக்கூடாது. நாம அதைப் புரிஞ்சிக்கிட்டு, அதுக்கேத்த மாதிரி நடந்துக்கணும். கொஞ்சம் கொஞ்சமா எதிர்ப்புகளெல்லாம் இருந்த இடம் தெரியாம மறைஞ்சிடும். என்னதான் நெருங்கிப் பழகினாலும் நாம நிச்சயம் தப்பு பண்ண மாட்டோம்னு அம்மாகிட்ட நம்பிக்கை உண்டாகணும். அதுதான் முக்கியம்."

"எது எப்படி இருந்தாலும், சசி, நீங்க வருத்தப்படக்கூடாது"- நிர்மலா சொன்னாள்.

"ம்ஹும்... நான் ஏன் வருத்தப்படணும்? எனக்கு உன்னைப் பற்றி மட்டும்தான் கவலை, நிர்மலா. என்னை யாரும் ஒண்ணும் செய்யமுடியாது. நான் யாரையும் ஒரு புல் அளவுக்குக்கூட பெருசா நினைக்கல. நீ சொன்ன இந்த விஷயங்களெல்லாம் என் வீட்டுலயும் உண்டாகலாம். என் அம்மாவோட குணம் எப்படின்னு உனக்குத்தான் தெரியுமே! என் தாய்க்கும் அவங்களுக்குன்னே இருக்குற சில எண்ணங்களும், கருத்துகளும், அதைவிட அதிகமா பிடிவாதமும் இருக்கு. அப்பாவைப்போல இல்ல அம்மா. ஆனா, அப்பாவாக இருந்தாலும் அம்மாவாக இருந்தாலும் யாராக இருந்தாலும் சரி... என் விருப்பத்துக்கு எதிராக அவங்க இருக்குற பட்சம்... ஐ கேர் ஐ டாம் ஃபார் எனிபடி அண்ட் எவ் படி... சரி அது இருக்கட்டும். நீ என்ன முடிவு செஞ்சே?"

"நானும் அதைத்தான் சொன்னேன். அவங்க எப்படி நடந்தாலும், எனக்கு அதைப்பற்றி கவலை இல்ல!"

"யார் எப்படி எதிர்த்தாலும் நாம என்ன நினைக்கிறோமோ, அதன்படி நடப்போம்னு சொன்னியா? அப்படி சொல்லியிருந்தா, உண்மையிலேயே பெரிய விஷயம்தான். உண்மையாகவே நீ அப்படிச் சொன்னியா?"

அவள் 'ஆமாம்' என்று தலையை ஆட்டினாள்.

"குட். தட் ஈஸ் தி ஸ்பிரிட். ஒரு தாயும் தந்தையும் தாத்தாவும்! நான் அதைக் கேட்கவே விரும்பல. நான் வர்றேன். வந்து உன் அம்மாகிட்ட ஒண்ணு கேட்கட்டுமா?"- என்றான் அவன்.

"வேண்டாம், சசி. அது இருக்கட்டும். நீங்க உங்க அப்பாக்கிட்ட கேட்டீங்களா?"

"நானா? இல்ல... அதுக்கான தேவையே இல்ல. நான் யார்கிட்டயும் எதைப்பத்தியும் கேட்கப்போறதும் இல்ல. எனக்கு இப்போ இருபத்து ரெண்டு வயசு முடிஞ்சாச்சு. அது உனக்குத் தெரியாம இருக்கலாம். நான் ஒண்ணும் இப்போ அம்மாகிட்ட பால் குடிக்கிற குழந்தை இல்ல!"

"அப்போ யார்கிட்ட குடிக்கிறீங்க?"

"போடி..."- அவன் சிரித்தான்.

"எது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். நீங்க இதைப்பற்றி வீட்டுல கேளுங்க. கேட்கலைன்ற சொல் வரக்கூடாது"- அவள் சொன்னாள். "அதெல்லாம் எதுக்கு? அப்பாகிட்ட கேட்டா, அவர் 'வெல்... கோ அண்ட் டூ இட்'னு சொல்லிடுவார். அம்மா விஷயம் அப்படி இல்ல. அவங்களைப் பற்றி உறுதியா சொல்ல முடியாது. நல்ல நேரமா இருந்தா சம்மதிப்பாங்க. இல்லாட்டி ஏதாவது காரணங்கள் சொல்லி சண்டைக்கு வருவாங்க. அதே நேரத்துல நான் பிடிச்ச பிடியில நின்னா, அம்மாவும் சரி அப்பாவும் சரி... யாருக்கும் எனக்கு எதிரா நிற்க தைரியம் கிடையாது."

"அதெல்லாம் சரிதான். அதே நேரத்துல, ஆன்ட்டியும் பிடிச்ச பிடியிலேயே நின்னா?"

"நின்னா அங்கேயே நிற்கட்டும். அவ்வளவுதான். உன் அம்மா இந்த விஷயத்துல எதுக்காக எதிர்ப்பா இருக்கணும்? என்னால அதைத்தான் புரிஞ்சிக்க முடியல..."

"ஏதாவது காரணம் இருக்கும்... நம்மைவிட இந்த மாதிரியான விஷயங்கள்ல அவங்களுக்கு அறிவு அதிகம் இருக்கும். அதுதான் காரணம்."

"புல்ஷிட்! அறிவாம் அறிவு! சுருக்கமா சொல்லப்போனா, நீயும் உன் அம்மா பக்கம்னு சொல்லு!"

"இப்படியெல்லாம் கேட்டா எப்படி சசி! எனக்கு நீங்கதான் முக்கியம். உங்களுக்குப் பின்னாடிதான் மத்தவங்களெல்லாம்..."

"பிறகு... வாட் நான்சென்ஸ் ஈஸ் திஸ்! நீ உன் அம்மாகிட்ட சொல்லு. தேவையில்லாம பிரச்சினைகள் உண்டாக்கக்கூடாதுன்னு. உனக்குப் பதினெட்டு வயது முடிஞ்சிடுச்சு. எனக்கு இருபத்திரெண்டு முடிஞ்சிடுச்சு. இதையெல்லாம் உன் அம்மாகிட்ட சொல்லு..."

"சரி சொல்லுறேன்! அதுக்கு என்ன சொல்லுவாங்கன்னு எனக்குத் தெரியாது. அம்மாவுக்கு விருப்பம் இல்லைன்னா..."

"விருப்பமில்லைன்னா... விருப்பம் வர்றது மாதிரி செய்யணும். விருப்பமில்லாதவங்களை விருப்பம் வர்றது மாதிரி ஆக்க எனக்குத் தெரியும்!"

"என் அம்மாவுக்கு நான் மட்டும்தானே இருக்கேன்!"- அவள் அழத் தொடங்கினாள்.

"நீ ஏன் அழறே? இப்போ என்ன நடந்திருச்சு? முட்டாள்... அழாம இரு. சமத்தா இருக்கப் பாரு. நமக்கு நல்ல நேரம் எப்போ வரும்னு காத்திருப்போம். நீ இப்போ சொன்னேல்ல உன் தாய்க்கு நீ மட்டும்தான் இருக்கேன்னு. அதுதான் நமக்கு இருக்கிற சரியான அஸ்திரமே. நான் ஆன்ட்டியை நேர்ல பார்த்துப் பேசுறேன். ஆன்ட்டி நிச்சயமா எதிர்த்துப் பேச மாட்டாங்கன்னு நான் நம்புறேன். நீ வேலை பார்த்து பணம் சம்பாதிச்சுத்தான் அம்மா வாழணும்ன்ற நிலை இருக்குன்னா, என்னால அதைப் புரிஞ்சிக்க முடியும். கடவுள் அருளால் இப்போ ஆன்ட்டிக்கு அப்படியொரு நிலைமை இல்ல. கடவுளே! ஆன்ட்டி ஏன் இதற்கு எதிரா இருக்கணும்? சரி, அது இருக்கட்டும்... ஒரு விஷயம் கேக்கறேன். உன் அம்மாவுக்கு என் ஜாதி ஒரு பிரச்சினையா இருக்கா என்ன?"

"எனக்குத் தெரியாது."

"சரி இன்னொரு விஷயம்... உண்மையைச் சொல்லணும். உனக்கு இந்த விஷயத்துல எதிர்ப்பு எதுவும் இல்லையே? அதாவது நாம தீர்மானிச்சு இருக்கறதுல..."