Lekha Books

டம்ளரிலிருந்து கொஞ்சம் பீரைக் குடித்துவிட்டு அதை மேஜை மீது வைத்துவிட்டு அவர் சொன்னார்: "அடடா­! என்ன இருந்தாலும் குளிர்ந்த பீர் குளிர்ந்த பீர்தான். நான் கேக்கறேன்னு தப்பா நினைக்கக்கூடாது. நீ ஏன் கொஞ்சம் பீர் சாப்பிடக்கூடாது?"

"வேண்டாம்"- மாதவி அம்மா சொன்னாள்.

"உண்மையாகவேவா?"

"ஆமா..."

"அப்படின்னா சரி... நௌ, ஐ ஆம் ரெடி டூ ஃபேஸ் தி அட்டாக். சரி... சொல்லு"- நாற்காலியில் நன்றாகச் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டு பிரபாகர் சொன்னார்: நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு இப்படியொரு சூழ்நிலை அமைஞ்சிருக்கு..."

அடுத்த நிமிடம் வரை மாதவி அம்மாவின் மனதில் ஒரே ஒரு சிந்தனை மட்டுமே இருந்தது. என்ன கூறுவது, எப்படி கூறுவது என்பதைப் பற்றி அவள் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். எது எப்படி இருந்தாலும் சொல்ல வந்த விஷயத்தைச் சொல்லாமல் இருக்க முடியாது. இன்று இல்லாவிட்டாலும் நாளை கூறியே ஆகவேண்டும். அதனால் அவள் மனதைப் பக்குவப்படுத்திக்கொண்டு மெதுவாக என்னவோ கூற முயன்றாள். அப்போது அவர் கேட்டார்: "இந்த அளவுக்கு ஆழமா சிந்திக்கிற அளவுக்கு அப்படி என்ன நடந்திடுச்சு? இப்படி இருக்குறதைப் பார்த்தா...?"

அவர் அதை முடிப்பதற்கு முன்பே பணியாள் மீண்டும் அங்கு வந்தான். அவர்களுக்கு முன்னால் தட்டுகளையும் டம்ளர்களையும் வைத்தான்.

"சசி... ரெண்டு நாட்களுக்கு முன்னாடி அங்கே வந்திருந்தான். ஆனா, வீட்டுக்குள்ளே வராமலே அவன் போயிட்டான்..."- சொல்ல ஆரம்பித்ததை முடிக்காமல் மாதவி அம்மா திடீரென்று நிறுத்தினாள்.

"ஓ... இதைத்தான் பெரிய விஷயமா நினைச்சிக்கிட்டு சொல்ல வந்தியா? என்ன இருந்தாலும் சின்ன பிள்ளைதானே! அவனுக்கு எப்படி நடந்துக்கணும்னெல்லாம் தெரியுமா? இதையெல்லாம் பெருசா எடுத்துக்க வேண்டாம். இன்னும் சொல்லப்போனா அப்படி நடந்துக்கிட்டது வேற யாருமல்ல... நம்ம சசிதானே! அவன் அந்த வீட்டுல ஒரு அன்னியன் ஒண்ணுமில்லையே! அவன் வீட்டுக்குள்ள வரலைன்னு நீ குற்றம் சொல்ற. அவன் வயசுல ஏதாவது பொண்ணுங்க இருக்குற வீட்டுக்குள்ள எனக்கே தெரியாம நான் உள்ளே நுழைஞ்சேன்னு வச்சுக்கோ, வீட்டுக்காரங்க என் காலை ஒடிச்சிட்டுத்தான் மறு வேலை பார்ப்பாங்க..."- தன் பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு சிகரெட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்து புகைத்தவாறு அவர் சர்வசாதாரணமாகச் சொன்னார்.

"நான் சொல்ல வந்ததை முழுசா சொல்லிடுறேன். அதுக்கு முன்னாடியே துப்பாக்கியில குண்டு போட்டு சுட ஆரம்பிச்சா எப்படி?"- மாதவி அம்மாவிற்குக் கோபம் வந்தது.

"ஓகே... துப்பாக்கியில குண்டு போடவும் இல்ல. சுடவும் இல்ல... போதுமா? ஆனால், ஏதாவது சொல்லிக்கிட்டு இருந்தா மட்டும் போதாது. அப்படியே சாப்பிடவும் செய்யணும். காசு கொடுத்து வாங்குறதை வீண் செய்திடக்கூடாது."

அது எதுவும் மாதவி அம்மாவின் காதில் விழவில்லை. அவள் தான் சொல்ல வந்ததைச் சொல்ல ஆரம்பித்தாள். தான் நிறுத்திய இடத்திலிருந்து அவள் மீண்டும் தொடர்ந்தாள்:

"சசியும் நிர்மலாவும் சமீபகாலமா கொஞ்சம் நெருக்கம்னு தோணுது... அது..."

"அப்படியா? ஒண்டர்ஃபுல்! ஆனா சமீப காலமா ஒண்ணும் இல்லையே! சின்னப் பசங்களா இருக்கறப்ப இருந்தே அவங்க அப்படித்தானே வளர்ந்து வந்திருக்காங்க! அன்னைக்கும் இன்னைக்கும் அவங்க ஒண்ணும் தெரியாதவங்க இல்லையே! அப்படி இருக்குறப்போ அதுல என்ன குற்றம் இருக்கு?"- அவர் கேட்டார்.

"ஆனா, இது குழந்தைப் பருவம் இல்ல."

"அதுனால?"

"அந்த நெருக்கம் வேண்டாம்."

"வெல்... எனக்கு புரியல"- அவள் சொன்னதை நம்பமுடியாமல் பிரபாகர் விழித்தார்.

"அந்த நெருக்கம் வேண்டாம்னு நான் சொல்றேன்!"

"அப்படிச் சொல்றியா? அப்படின்னா நான் ஒண்ணு கேட்கட்டுமா? அவங்க நெருங்கிப் பழகுறதுல தப்பென்ன இருக்கு? அதை விட நல்ல விஷயம் நம்ம மத்தியில வேற ஒண்ணு இருக்கான்னுகூட நான் நினைக்கிறேன். உண்மையா சொல்லப்போனா, அப்படியொரு விஷயம் நடக்குறதை நான் விரும்புறேன்."

"இருக்கலாம். ஆனா, விஜயத்தைப் பற்றி நினைக்க வேண்டாமா? அவுங்களுக்கு இதெல்லாம் பிடிக்காதுன்னு தெரியாதா, எங்க நிலையோ..."

"மாதவி அம்மா, இது தந்தையும் தாயும் நீர்மானம் செய்யுற ஒரு விஷயம் இல்ல. அந்தப் பிள்ளைங்க முடிவு செய்ய வேண்டிய விஷயம். அங்கே தந்தையும் தாயும் மற்றவங்களும் நுழையவேண்டிய தேவை இருக்குன்னு நான் நினைக்கல. அப்படி நுழையிறதுனால ஏதாவது பிரயோஜனம் உண்டாகப்போறதும் இல்ல. காலம் மாறிடுச்சு. பிறகு... விஜயத்தோட விஷயம்... அவள் அப்படித்தான் இருப்பா... இருந்துட்டுப் போகட்டும்..."

"ஆனா, ஒரு உறுதியான முடிவு எடுக்குற அளவுக்கு நம்ம பிள்ளைங்க இன்னும் வளரல. அவங்க இப்பவும் குழந்தைத்தனம் மாறாமத்தான் இருக்காங்க."

"அப்படி நாம நினைக்கிறோம்."

"எது எப்படி இருந்தாலும், இதை நான் விரும்பல."

"காரணம்?"

"காரணம் எது வேணும்னாலும் இருக்கட்டும்."

"ஆனா, நம்மோட விருப்பத்தையும் எதிர்ப்பையும் யார் பெருசா நினைக்கப் போறாங்க? முடிவு எடுக்க வேண்டியவங்க முடிவு எடுப்பாங்க. நாம அதுல என்ன செய்ய முடியும்?"

"கட்டாயம் செய்யணும்!"

"விஷயம் என்னன்னு சொல்லு!"

"ஏதாவது விஷயம் இல்லேன்னா இதைச் சொல்றதுக்காக நான் இங்கே வருவேனா?"

"சரி... அப்படின்னா ஒண்ணு செய். இதைச் சாப்பிடு"- அவர் ஒரு தட்டை அவளுக்கு முன்னால் நகர்த்தி வைத்தவாறு சொன்னார்.

"என் மனைவியோட குணம் ஒரு தனி ரகம். அது எனக்குத் தெரியும். இரண்டு தலை சேர்ந்தாலும் நாலு மார்பகங்கள் சேராது. சும்மாவா அப்படிச் சொன்னாங்க! ஆனா, அது நம்மை மட்டும் பாதிச்சா போதும். நம்ம பிள்ளைகளையும்..."

"அதிகமா பேச நான் தயாரில்ல. இப்படிப்பட்ட ஒரு உறவை நான் விரும்பல. யார் என்ன சொன்னாலும் சரி!"

"இது தேவையில்லாத பிடிவாதம்!"

"பிடிவாதம்னு சொன்னாலும் பரவாயில்ல."

அவர் உண்மையிலேயே ஆச்சரியத்தில் உறைந்து போனார். இந்த அளவிற்கு எதிர்பார்த்து அவர் வரவில்லை. பணவிஷயம், இல்லாவிட்டால் நிர்மலாவின் படிப்பு சம்பந்தப்பட்ட விஷயம், இல்லாவிட்டால் அப்படிப்பட்ட வேறு ஏதாவது பிரச்சினையாக இருக்கும். அதற்காகத்தான் தன்னை உடனடியாகப் பார்க்க அவள் விரும்புகிறாள் என்றுதான் அவர் நினைத்திருந்தார்.

இப்போது அவர் தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கிவிட்டார்.

சிறிது நேரம் அப்படியே சிந்தனையில் மூழ்கிய பிறகு அவர் சொன்னார்: "சரி... எது வேணும்னாலும் இருக்கட்டும்... உணவைச் சாப்பிடு. அதற்குப் பிறகு மற்ற விஷயங்களைப் பார்ப்போம். உணவு சாப்பிடறப்போ மனசுக்குள்ளே ஜீரணம் ஆகாம எதுவும் இருக்கக்கூடாதுனு பொதுவாகச் சொல்லுவாங்க."

மாதவி அம்மா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.