Lekha Books

ஆர்டர் தந்த உணவுப்பொருட்கள் அதற்குள் மேஜைமீது வந்து சேர்ந்திருந்தன. எதுவும் பேசாமல் இரண்டு பேரும் சாப்பிட ஆரம்பித்தனர்.

கடந்த காலத்தைப் பற்றி இரண்டு பேரும் நினைத்துக் கொண்டிருந்தனர். அவற்றுக்குள் மறைந்திருந்த மறக்க முடியாத சம்பவங்களைப் பற்றி... மகிழ்ச்சியுடன், வருத்தத்துடன், கூச்சத்துடன், ஏக்கத்துடன், அமைதியாக, வேதனையுடன் கடந்து சென்ற நூறு நூறாயிரம் நிமிடங்களைப் பற்றி...

"எது எப்படி இருந்தாலும் இதைப்பற்றி இப்போதைக்கு நாம கவலைப்பட தேவையே இல்ல. அடுத்த வருடம் சசி அமெரிக்காவுக்குப் போக வேண்டியதிருக்கும். படிப்பு முடிவடையணும்னா மூணு நாலு வருடங்கள் அங்கேயே அவன் படிச்சாகணும். ஒரு வேளை அவன் அங்கேயே இருக்குற ஒரு பொண்ணைப் பார்த்து காதலிக்கலாம். இப்படி பல விஷயங்கள் நடக்க வாய்ப்பு இருக்கு. அதுக்குப்பிறகுதான் நம்ம விஷயங்களைப் பற்றி நாம நினைக்கணும். அதற்குள் என்னென்ன நடக்கும்னு யாருக்குத் தெரியும்? அவங்களோட தலையில என்ன எழுதியிருக்குன்னு நமக்குத் தெரியாதே! நிலைமை அப்படி இருக்குறபோ, வர்றது வரட்டும். வர்றதைச் சந்திப்போம். நீ சொல்றது மாதிரி அவங்க சிறுபிள்ளைத்தனம் மாறாதவங்களா இருந்தா, நாம பயப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமேயில்ல. எது எப்படி இருந்தாலும் அந்தக் காலத்துல யாரோ சொன்னது மாதிரி நாலு மைல்களுக்கு அப்பால் இருக்குற ஆற்றைக் கடக்குறதுக்கு இங்கேயே துணியைத் தூக்கணுமா என்ன? ஆற்றுல தண்ணியே இல்லாம வெறும் மணல் மட்டும் இருக்கலாம்."

 "இன்னொரு முறை சொல்றேன். அது எப்படி இருந்தாலும் அவங்களுக்குள்ளே இருக்குற உறவு தொடர நாம அனுமதிக்கக்கூடாது. எனக்கு வேண்டியது அது ஒண்ணுதான்"- அதைச் சொன்னபோது மாதவி அம்மாவின் கண்களில் நீர் நிறைய ஆரம்பித்தது.

"ஓ... மை காட்! யூ ஆர் சீரியஸ்! இந்த அளவுக்கு நான் நினைக்கல. சரி, அது இருக்கட்டும்... நாங்க தாழ்ந்த ஜாதிக்காரங்கள்னுதான் பிரச்சினையா?"

"அதை எல்லாம் என்கிட்ட கேட்காதீங்க. எப்படி வேணும்னாலும் நினைச்சுக்கோங்க. நாம நினைக்கிற மாதிரி பல விஷயங்கள் நடக்குறது இல்ல. ஒண்ணு மட்டும் நான் சொல்லுவேன். நான் உயிரோடு இருக்குறப்போ அப்படி ஒரு விஷயம் நடக்காது."

"அதைத்தான் தேவையில்லாத பிடிவாதம்னு சொல்லுறது. சாதாரண பிடிவாதம் இல்ல. கெட்ட பிடிவாதம். நாம என்னதான் முயற்சி பண்ணினாலும் நாம நினைக்கிறதைப் போல எல்லாம் நடக்குறது இல்ல. இதுவரை இல்லாமலிருந்த இந்த ஜாதி சிந்தனை இப்போ திடீர்னு எங்கேயிருந்து வந்துச்சு? அதுதான் எனக்குப் புரியாதது. யாராவது சொல்லியிருப்பாங்க. ஊர்க்காரங்களுக்கு வேற வேலையே இல்ல..."

"அது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். என் முடிவை நான் உறுதியா சொல்லிட்டேன்."

"முடிவு உறுதியானதா? பிறகு எதுக்கு என்கிட்ட கேட்க வரணும்?"

அவருக்குக் கோபம் வர ஆரம்பித்தது. எனினும் தன்னைத்தானே கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு அவர் சொன்னார்: "நாம சொல்லி அவங்க கேட்பாங்கன்னு தோணுதா?"

"நான் பார்க்குறேன்- என் மகள் நான் சொல்றதைக் கேக்குறாளான்னு..."

"சண்டை போடுறதா திட்டம் போட்டாச்சா?"

"தேவைப்பட்டால்..."

"தேவையில்லாம எதுக்கு? ஏதாவதொரு ஹோட்டல் அறையில நம்ம பிள்ளைங்க ரெண்டு பேரும் செத்துக் கிடக்குறதா..."- அவ்வளவுதான் அவரால் சொல்ல முடிந்தது. அதைக்கூற வேண்டும் என்று கூட அவர் நினைத்திருக்கவில்லை.

ஆனால், அப்படிச் சொன்னது அளவுக்கும் அதிகமான ஒரு பாதிப்பை மாதவி அம்மாவிடம் உண்டாக்கிவிட்டது. அவள் அதைக்கேட்டு நடுங்கிவிட்டாள்.  அவளுடைய முகம் வெளிறிப் போய்விட்டது. அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டு அவள் முழுமையாகத் தளர்ச்சியடைந்து விட்டாள். அதற்கு மேல் அவளால் ஒரு வார்த்தை கூட பேச முடியவில்லை. ஒரு கற்சிலையைப் போல அவள் மரத்துப் போய் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

அவளைவிட நிலை குலைந்த மனதுடன் அமர்ந்திருந்தது அவர்தான். சொல்லக்கூடாத ஒன்றைத்தான் சொல்லிவிட்டதை நினைத்து தன்னைத்தானே குற்றம் சுமத்திக்கொண்டார்.

எது எப்படி இருந்தாலும் அதற்குப்பிறகு இரண்டு பேரும் அதைப்பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை.

சாப்பிட்டு முடித்து வெளியே வந்த போது அவர் சொன்னார்: "வா... நான் வீட்டுல கொண்டு போய் விடுறேன்."

"வேண்டாம்."

"இன்னைக்கு ஏன் எல்லா விஷயங்கள்லயும் இப்படி பிடிவாதம் பிடிக்கிறே?"

"பிடிவாதத்தால இதைச் சொல்லல. போற வழியில வேற சில வேலைகள் இருக்கு... பிறகு பார்ப்போம்."

அதைச் சொல்லிவிட்டு அவர் வேறு ஏதாவது தடை சொல்லுவதற்கு முன்பு அவள் திரும்பி நடந்தாள். அவள் வெறுமனே பொய் சொன்னாள். வேறு வேலைகள் எதுவும் இருக்கிறது என்பதற்காக மாதவி அம்மா அப்படிச் சொல்லவில்லை. மனப்பூர்வமாக அப்படிப்பட்ட ஒரு உதவி தேவையில்லை என்று நினைத்ததால்தான் அவள் அப்படி நடந்து கொண்டாள்.

அவள் கண்களை விட்டு மறையும் வரை அவர் அங்கேயே நின்றிருந்தார். தான் இதுவரை பார்த்திராத, இதுவரை அறிமுகமாயிராத யாரோ ஒரு பெண் தூரத்தில் மக்கள் கூட்டத்திற்குள் நடந்து மறைந்து போகிறாள் என்றுதான் அவர் நினைத்தார்.

அவர் காரில் ஏறி 'ஸ்டார்ட்' செய்தபோது ஒரு பிச்சைக்காரப் பெண் அருகில் வந்து அவரை அழைத்தாள்: "ஸாப்!"

"ச்சீ... போ இங்கேயிருந்து."

அவர் பட்டாசு வெடிப்பதைப் போல் வெடித்தார். அதைக் கேட்டு அந்தப் பெண் நடுங்கிவிட்டாள். அவர் சொன்ன மொழியை அவளால் பிரிந்து கொள்ள முடியவில்லை என்றாலும் அவர் மனதில் என்ன நினைத்துத் திட்டுகிறார் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. பல மொழிகளிலும் பலரிடமிருந்தும் அவளுக்கு எப்போதும் கிடைப்பது ஒரே அர்த்தத்தைக் கொண்ட திட்டுதல்தான். எனினும், அவள் அதே இடத்தில்தான் நின்றிருந்தாள்.

அவர் திரும்பிப் பார்க்காமல் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்து முன்னோக்கி நகர்ந்தபோது அவள் தனக்குள் முணுமுணுத்தாள்.

"ஸாலா... பான்சோத்..."