Lekha Books

ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அவன் தேம்பித் தேம்பி அழுதான். பிறகு அவனுக்கு எதுவும் ஞாபகத்தில் இல்லை. நீண்ட நேரம் சுய உணர்வின்றி ஒரு சிலையைப் போல அவன் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தான்.

சசியின் தோளில் கையை வைத்து மாதவி அம்மா மெதுவாகக் குலுக்கினாள். அப்போதுதான் அவனுக்கு சுய உணர்வே வந்தது. ஒரு அதிர்ச்சியுடன் அவன் முகத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தான். வெளியே வரும்படி சைகை காட்டியவாறு மாதவி அம்மா நடந்தாள்.

தன்னுடைய மார்போடு சேர்த்துப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த தளர்ந்துபோன நிர்மலாவின் கையை அங்கிருந்து அகற்ற அவனுக்கு மனமே வரவில்லை. இனி இருக்கும் காலம் முழுவதும், வாழ்க்கையின் கடைசி நிமிடம் வரை இப்படியே இருக்க முடியாதா என்று மட்டுமே அப்போது அவன் விரும்பினான். எனினும், மனமில்லாமல் தன்னுடைய உயிர்த்தோழியின் கையை ஒரு ஈரத்துணியைப் போல கீழே இறக்கி வைத்துவிட்டு அவன் மாதவி அம்மாவின் பின்னால் வெளியே நடந்தான்.

உள்ளறையில் சாப்பிடுவதற்காகப் போடப்பட்டிருந்த மேஜையின் அந்தப் பக்கமும் இந்தப் பக்கமுமாக அவர்கள் உட்கார்ந்தார்கள். சமையலறையில் வேலைக்காரி பாத்திரம் தேய்க்கும் சப்தம் கேட்டது. குழாயில் விழுந்து கொண்டிருந்த தண்ணீரின் ஓசை கேட்டது.

நடுக்கூடத்திற்குச் செல்லும் வாசலின் மூலையிலிருந்து மேல் நோக்கிப் போயிருந்த, பூமி வரைபட புத்தகத்தின் நதிகளின் படத்தைப் போல தோன்றிய, சுவரிலிருந்த அந்தப் பழைய விரிசல் முன்பு இருந்ததை விட பெரிதாக இருப்பதாக சசிக்குப் பட்டது. முன்பும் அங்கு அந்த மேஜைக்கு முன்னால் உட்கார்ந்திருந்த சந்தர்ப்பங்களில் அவன் அதை கவனித்திருக்கிறான். அதன் எதிர்ப்பக்கம் இருந்த சுவரில் ஈரத்தால் நிறம் மாறிப்போய் ஆப்ரிக்காவைப் போல காணப்பட்ட அந்தக் கறுப்புக் கறை முன்பு இருந்ததைப்போலவே இப்போதும் இருந்தது. அதுவும் முன்பு இருந்ததைவிட அதிகமாகக் கறுத்திருந்தது. பெரிதாகி விட்டிருந்தது. சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் விரிசல்களும், கறைகளும் முன்பு இருந்ததைவிட பெரிதாகிவிட்டிருந்தனவே தவிர, அவை மறைந்து போய் விடவில்லை. சுவர்களில் மட்டுமல்ல அங்கு வசித்துக் கொண்டிருந்தவர்களின் வாழ்க்கையிலும் கூட அப்படித்தான் இருந்தது. ஆனால், வாழ்க்கையில் காணப்பட்ட விரிசல்களும் கறைகளும் முன்பு இருந்த மாதிரி மட்டுமல்ல- முன்பு இல்லாத பலவும் கூட இப்போது புதிதாக வந்து சேர்ந்திருந்தன.

அவனுக்கு முன்னால் மேஜைமீது கைகளை ஊன்றி கையால் முகத்தைத் தாங்கிக் கொண்டிருந்த மாதவி அம்மா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள். என்ன பேசுவது என்றோ எப்படி சொல்வது என்றோ வடிவம் கிடைக்காமல் அவள் தடுமாறி உட்கார்ந்திருந்ததைப் போல் இருந்தது.

அவள் ஏதாவது சொல்லட்டும் என்று நினைத்து சசியும் உட்கார்ந்திருந்தான். ஆனால், நிமிடங்கள் வேகமாக ஓடிக்கொண்டேயிருந்தன. அவை அமைதியாக கால ஓட்டத்தில் கறைந்து காணாமல்போன பிறகும் யாரும் எதுவும் பேசாமலே இருந்தார்கள். குழப்பங்கள் நிறைந்த எண்ண ஓட்டங்களின் இறுக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு ஒலியால் வெளியே குதித்து வர முடியவில்லை. கடைசியில் பொறுமையைக் கலைத்தது சசிதான். அவன் கேட்டான்: "என்ன? நிர்மலாவுக்கு என்ன ஆச்சு?"

அதற்கு உடனடியாக ஒரு பதிலைத் தர மாதவி அம்மாவால் முடியவில்லை. அப்போது சசி மீண்டும் சொன்னான்: "என்ன அவளுக்கு? எதுவாக இருந்தாலும் என்கிட்ட சொல்லுங்க... தயங்க வேண்டாம்!"

"சசி..." - அவள் அவ்வளவுதான் சொன்னாள்.

"ம்..."

"நீ வருத்தப்படக்கூடாது. அவள் இனிமேல்..."- அவ்வளவுதான் அவளால் கூற முடிந்தது. அதற்குப்பிறகு அவளுடைய தொண்டை தடுமாறியது. அவளுடைய கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டேயிருந்தது.

நிர்மலாவின் தாய் இந்த அளவிற்கு வருத்தமுற்ற நிலையில் இருந்து சசி முன்பு எப்போதும் பார்த்ததில்லை. எப்படிப்பட்ட இக்கட்டான நேரத்திலும் தைரியத்துடனும் தன்னம்பிக்கையுடனும் தலையை உயர்த்தி அவள் நின்றிருக்கிறாளே தவிர, ஒருமுறை கூட அவள் தளர்ந்து போய் இருந்ததில்லை. ஆனால், இப்போது...!

சசியின் எண்ண ஓட்டங்கள் அந்த வழியில் போய்க்கொண்டிருந்த போது அவனை அதிலிருந்து தட்டியெழுப்பிய மாதவி அம்மா சொன்னாள்: "அவளால... அவளால இனிமேல் எழுந்து நடக்க முடியும்னு தோணல... கிட்டத்தட்ட ஒருவருடமா இதே நிலையிலதான் அவ இருக்கா. பாவம்... அவ வற்புறுத்தி சொன்னதுனாலதான் நான் உனக்கு இந்த விஷயத்தைத் தெரியப்படுத்தல... சொல்லப்போனா... உன் வீட்டுல இருந்தவங்களும் அதைத்தான் சொன்னாங்க. உனக்கு இந்த விஷயத்தைச் சொல்லவேண்டாம், படிச்சுக்கிட்டு இருக்கிற உனக்கு இதைத் தெரியப்படுத்தி தேவையில்லாம உன்னைக் கவலைப்படச் செய்ய வேண்டாம்னு அவங்க நினைச்சாங்க!

கனமான ஏதோவொன்றால் தலையில் அடித்ததைப் போல் இருந்தது அப்போது சசிக்கு, அந்த அதிர்ச்சியால் உண்டான உணர்வற்ற நிலையில் இருந்து மீண்டுவர அவனுக்குப் பல நிமிடங்கள் ஆனது கடைசியில் சுயஉணர்வு வந்தபோது அவன் சொன்னான்:

"சுருக்கமா சொல்லப்போனா, நீங்க எல்லாரும் சேர்ந்து அவளைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா சாகடிக்கிற வேலையைப் பார்த்திருக்கீங்க. அப்படித்தானே?"

"என் சசி..."- மாதவி அம்மா வாய்விட்டு கத்தினாள். அதில் பரிதாபமான ஒரு வேதனை தெரிந்தது. வேதனைகள் அதிகமாகி வீங்கிப் போயிருந்த ஒரு இதயம் வெடித்ததைப் போல் அது இருந்தது.

"வேண்டாம். இந்த நடிப்புகளையெல்லாம் பார்த்து நான் ஏமாறத் தயாரா இல்ல. ஆன்ட்டி...இது நீங்க எல்லாரும் ஒண்ணு சேர்ந்து உண்டாக்கினது. என்னால அதை உணர முடியுது. என் கண்கள்ல தூசியை எறிய முயற்சி பண்ணாதீங்க... நான் அந்த அளவுக்குக் குருடன் இல்ல..."

"என் மகனே... சசி, நீ என்ன சொல்ற?"

"உங்களை விட அந்த மகள் மீது அதிகமா அன்பு வச்சிருந்தது நான்தான். அது உங்களுக்குத் தெரியாத ஒரு விஷயம் இல்ல. இருந்தாலும் எல்லா விஷயங்களையும் என்கிட்ட இருந்து நீங்க மறைச்சுவச்சீங்க... திட்டம் போட்டு செய்யப்பட்ட ஒரு சதி இது... அது இருக்கட்டும். அவளுக்கு என்ன? எனக்கு அது தெரியணும்."

"எனக்குத் தெரியாது. லுக்கேமியாவா இருக்கும்னு இப்போ டாக்டர்கள் சொல்றாங்க... ப்ளட் கான்சர்..."

"ஓ மை காட்! ஓ மை காட்!"- சசி உரத்த குரலில் கத்தினான். இதயத்தில் குண்டு பாய்ந்ததைப் போல் இருந்தது அவனுக்கு. அவனுடைய முகம் வெளிறிப்போனது. உதடுகள் துடித்தன. பாதங்களிலிருந்து ஒரு வகை வேதனை மேல்நோக்கிப் பரவுவதைப் போல் அவனுக்கு இருந்தது.

"என்ன இருந்தாலும் நீங்க என் விஷயத்துல இப்படி இருந்திருக்கக்கூடாது. அவள் என்னைத் திருமணம் செய்யிறது உங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா, அது நடக்காம தடுக்குறதுக்கு வேற எத்தனையோ வழிகள் இருக்கு.