Lekha Books

அப்படியாவது அந்த அப்பாவிப் பொண்ணோட ஆத்மாவுக்கு சாந்தி கிடைக்கட்டும்."

"வேண்டாம் சசி... வேண்டாம். நீ அப்படிப்பட்ட காரியத்துலயெல்லாம் இறங்க வேண்டாம்"- தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு மாதவி அம்மா சொன்னாள்.

"இந்த விஷயத்துல வேண்டியது வேண்டாதது எல்லாத்தையும் தீர்மானிக்க வேண்டியது நாங்க... நாங்க இல்ல... நான், ஆன்ட்டி! தேவையில்லாம பிடிவாதம் பிடிக்காதீங்க. நாங்க சின்னக் குழந்தைங்க இல்லையே! வேண்டிய அளவுக்கு எங்களுக்கு அறிவு வளர்ச்சி இருக்குல... புரிஞ்சிக்கிற அளவுக்கு வயசு இருக்குல்ல... அப்படின்னா எங்க விருப்பப்படி நடக்குறதுக்கான சுதந்திரமும் எங்களுக்கு இருக்கு!"

"இல்ல. நான் அதை அனுமதிக்கமாட்டேன். உனக்குச் சுதந்திரம் மட்டும்தான் இருக்கு. எனக்கு அதிகாரம் இருக்கு. நான் அதை அனுமதிக்க மாட்டேன்."

"எனக்கு யாரோட அனுமதியும் தேவையில்ல..."

"நீ ஒரு விஷயத்தப் புரிஞ்சிக்க முயற்சி பண்ணு. ஆவேசம் ஆபத்தை உண்டாக்கும். அதை நீ புரிஞ்சிக்கணும்."

"இவ்வளவு காலமா அதைத்தான் நான் செய்துக்கிட்டு இருந்தேன். புரிஞ்சிக்கிறதுக்கான முயற்சி... அதைத்தான் இப்போ பார்த்துட்டேனே!"

"பார்க்கல... பார்க்கப் போறதும் இல்ல. அதனாலதான் நான் திரும்பவும் சொல்றேன். நீ சொல்றது மாதிரி நீங்க நடக்க முடியாது. நீ நினைக்கிறது மாதிரி இது உங்க ரெண்டு பேர் சம்பந்தப்பட்ட விஷயமும் இல்ல."

"எனக்குத் தெரியும் ஆன்ட்டி!"

"இல்ல...உனக்குத் தெரியாது. நீ அவளைத் திருமணம் செய்ய முடியாது."

"அதை நான் முடிவு செய்வேன். முடிவு செஞ்சாச்சு!"

"வேண்டாம் சசி... வேண்டாம்... அது நடக்காது. நடக்கக்கூடாது!"

"என்ன?"- சசி ஆச்சரியத்துடன் கண்களை அகல விழித்தான். இவ்வளவு பிடிவாதமா?

"ஆன்ட்டி, நீங்களா இதைச் சொல்றீங்க?"- சசி ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான். "ஆமா... நான் அதுக்குச் சம்மதிக்க மாட்டேன்."

"ஒய்...ஒய்...ஒய்...? எதுனால? உங்களுக்கு என் மேல இந்த அளவுக்கு விரோதமா?"

"அந்த அளவுக்கு அன்பு. அதனால. நான் சொல்லாமலே உனக்குத் தெரியும்ல... நீ எனக்குச் சொந்த மகன் மாதிரி..."

"பிறகு என்ன?"

"என்னன்னு கேட்டா என்னால பதில் சொல்ல முடியாது!"

"எனக்குத் தெரியும். ஜாதி... மகனைவிட அது பெரியதாச்சே! ஜாதியும் குடும்ப உறவுகளும்... ஆனா, இவ்வளவு காலமா இந்த ஜாதி உணர்வும் சமூக உறவுகளும் எங்கே போயிருந்துச்சு? திடீர்னு அது எங்கேயிருந்து இங்கே வந்துச்சு? அன்பை விட பெருசா- ஆன்ட்டி, ஜாதியும், சமூகமும், ஊரும், ஊர்க்காரர்களும்?"

"எது வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். இப்படிப்பட்ட ஒரு உறவுக்குத் துணையா மனசறிஞ்சு என்னால இருக்க முடியாது."

"அதுக்கு மனசுன்னு ஒண்ணு இருக்கணுமே! ஆன்ட்டி, நான் உங்களுக்குச் சொந்த மகனைப் போலன்னு எப்பவும் சொல்வேன்ல! அதுக்காக இப்படியா?"

"ஆமாம், சசி... இப்பவும் அதைத்தான் நான் சொல்றேன். எனக்கு நீ மகன்தான். அதுதான் கடவுள் தர்ற தண்டனையும். இனிமேல் நான் அதை மறைச்சு வைக்கல. நீ... நீ..."

"ம்... சொல்லுங்க. இவ்வளவும் சொல்லியாச்சில்ல? இனி சொல்லாம என்ன இருக்கு?"

"நீ... நீ... நிர்மலாவோட அண்ணன். அவள் உன்னோட தங்கச்சி!"

"அதனால?"

"அண்ணன் தங்கச்சியைத் திருமணம் செய்ய முடியாது."

"சும்மா பைத்தியக்காரத்தனமா பேசாதீங்க, ஆன்ட்டி..."

"பைத்தியக்காரத்தனம் இல்ல, சசி. நிர்மலாவும் உன் அப்பாவோட..."

"என்ன?"

"ஆமாம், மகனே. உன் அப்பாவுக்குக் கூட அது தெரியாது. இப்போ வரைக்கும் நான் அதை யார்கிட்டயும் சொன்னதுமில்ல. என் வாழ்க்கையில இருந்து நிரந்தரமா நான் அதைத் துடைச்சு அழிக்கணும்னு முயற்சி பண்ணினேன். அந்தக் களங்கம்... அதன் ஞாபகங்கள்... அந்தக் கெட்ட சம்பவத்தின் நினைவு... அந்த முயற்சியில் நான் வெற்றி அடைஞ்சிட்டேன்னு நினைச்சு நான் அமைதியா வாழ்ந்துக்கிட்டு இருந்தேன்.ஆனா, இப்போ நான் தோத்துட்டேன். நான் தோத்துட்டேன்... தோத்துட்டேன்!"

மாதவி அம்மா கட்டுப்பாட்டை மீறி குலுங்கி குலுங்கி அழுதாள்.

சசி ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. அமர்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு நீண்ட நேரமாகச் சிறிது கூட அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தான். அவன் செயலற்ற ஒரு கருங்கல் சிலையைப் போல அங்கேயே உணர்ச்சியற்றுப் போன நிலையில் இருந்தான்.

மாதவி அம்மாவும் அசையவில்லை. அந்த சில நிமிடங்களில் அவளுடைய ஞாபக அறையில் முன்பு எப்போதோ தன்னைக் கீழ்ப்படுத்திய அந்த மோசமான செயல் காட்சி வடிவில் ஒவ்வொன்றாகப் படுவேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது. கால ஓட்டத்தில் எப்போதோ கடந்து போன விஷயமாக அது இருந்தாலும் அதன் இழைகள் இப்போதும் தங்களை வெளியே காட்டிக் கொண்டுதானிருந்தன.

உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் அது அவளுடைய பலவீனத்தால்- அடங்கிப் போனதால் நடந்த ஒன்றா? இல்லை. நிச்சயம் அப்படிக் கூறுவதற்கில்லை. அப்படியென்றால் அதை ஒரு பலாத்காரம் என்று கூறலாமா? இருக்கலாம். முதிர்ச்சி அடையாத இதயத்தின் சபலம்! மனதை மயக்கிய சூழ்நிலையின் சதி!

அதை நினைக்கும்போது இப்போது அவளுக்குச் சந்தேகம் தோன்றுவதுண்டு- எப்படி அது நடந்தது என்று. ஆனால், இப்போதும் அந்தச் சம்பவத்திற்கு உண்மையான ஒரு காரணத்தை அவளால் கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை.

இல்லை... அது பலாத்காரமில்லை. தான் அதில் பங்காளியாக இருக்கவில்லை என்று எப்படி உறுதியான குரலில் கூறமுடியும்?...

"அம்மா..."

உள்ளேயிருந்து நிர்மலாவின் மெல்லிய குரல் கண்ணீரைப் போல வெளியே வந்தது.

மாதவி அம்மா அதிர்ச்சியடைந்து எழுந்தாள். முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு அவள் மெதுவாகத் தன் மகளை நோக்கி நடந்தாள்.

அப்போதும் முன்பு இருந்ததைப் போலவே சசி அதே இடத்தில் எந்தவிதமான அசைவும் இல்லாமல் உட்கார்ந்திருந்தான்- ஒரு கருங்கல் சிலையைப் போல.

உள்ளே சென்ற மாதவி அம்மா அடுத்த நிமிடமே திரும்பி வந்து மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

"சசி... மகள் கூப்பிடுறா."

அவன் உள்ளே சென்றபோது முன்பு பார்த்ததைப் போலவே அவள் கழுத்துவரை மூடிப் படுத்திருந்தாள். ஆனால், இப்போது அவளுடைய முகம் மிகவும் பிரகாசமாக இருந்தது. துடிப்பு தெரிந்தது. அந்தக் கண்கள் நட்சத்திரங்களைப் போல மின்னின. அந்த உதடுகளுக்கிடையில் முன்பைப்போல முல்லை மொட்டு விரிந்தது.

அவன் அவளுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக கட்டிலின் ஓரத்தில் உட்கார்ந்தான். "சசி..."- அவள் அழைத்தாள். மிகவும் கவனமாகக் கேட்டால்தான் அந்தக்குரலே காதில் விழும் என்ற அளவிற்கு அது மிகவும் பலவீனமாக இருந்தது.

"ம்..."- அவன் மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

ஆனால், அவளுக்கு அது புரிந்துவிட்டது. விருப்பமில்லாத ஏதோ ஒன்று இதற்கிடையில் நடந்திருக்கிறது என்பதை அவனுடைய முக வெளிப்பாட்டிலிருந்தே அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.