Lekha Books

அதுக்காக அந்த அப்பாவிப்பெண்ணை இப்படியா படுக்க வைக்கிறது? என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லியிருந்தா, நான் அவளை அமெரிக்காவுக்குக் கொண்டு போயி சிகிச்சைக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்திருப்பேனே! திருமண விஷயம் அதுக்குப் பின்னாடிதானே? திஸ் ஈஸ் இன் மை ஒப்பீனியன் எ கேல்குலேட்டட் அட்டம்ப்ட் டூ மர்டர்"- தடுத்து நிறுத்தியதைப் போல அவனுடைய குரல் திடீரென்று அந்த இடத்தில் நின்றது.

"சசி... எங்களுக்கும் உண்மையான நிலைமை தெரியல. அவள் உடம்புல இவ்வளவு பெரிய நோய் இருக்குன்ற உண்மையே இப்பத்தான் எங்களுக்குத் தெரியும். முதல்ல மஞ்சள் பித்தம்னு நினைச்சுத்தான் சிகிச்சையே பண்ணினோம். ஆனால், நீண்ட நாட்கள் சிகிச்சை செய்த பிறகும், உடம்புல எந்தவிதமான முன்னேற்றமும் உண்டாகலைன்னதுக்கப்புறம் தான் எங்களுக்கே சந்தேகம் வந்தது. சமீபத்துலதான் எங்களுக்கே தெரிய வந்தது. அவளுக்கு இருக்குறது புற்றுநோய்னு. அப்போவாவது உனக்குத் தகவலைத் தெரிவிக்கணும்னு நான் விருப்பப்பட்டேன். ஆனா, அவள் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டா. உனக்கு இந்த விஷயத்தைச் சொல்லவே கூடாதுன்னு உன் அம்மாவும் நினைச்சாங்க."

"அப்படியா?"- அவன் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டான். என்ன சொல்வது என்றோ என்ன செய்ய வேண்டும் என்றோ அவனுக்கு அப்போது எதுவும் தோன்றவில்லை. கடைசியில் நீண்ட நேர அமைதிக்குப் பிறகு அவன் கேட்டான்: "அவளுக்குத் தெரியுமா?"

"என்ன?"

"தனக்கு இருப்பது என்ன நோய்னு?"

"அவள் கேட்கல... நாங்களும் சொல்லல. ஆனா, அவளே மனசுல நினைச்சிருப்பான்னு தோணுது. அதிர்ஷ்டம்ன்றது வாழ்க்கையில நிரந்தரமில்லாத ஒண்ணுன்னு அவள் சொன்னா, பாவம்..."

"மை காட்!"

கைகளில் தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டு ஒரு உயிருள்ள பிணத்தைப் போல சசி அமர்ந்திருந்தான்.

அவனுடைய அறிவு வேலை செய்ய மறுத்தது. மூளைக்குள் இருட்டு நிறைந்தது. உடல் மரத்துப்போனதைப் போல் இருந்தது.

அவன் அழுதான். ஒரு குழந்தையைப் போல தேம்பித் தேம்பி அழுதான். "எங்களுக்குன்னு உதவி செய்யறதுக்கு யார் இருந்தாங்க? எல்லா விஷயங்களுக்கும் நான் ஒருத்திதானே? உன் அப்பா ஒன்றிரண்டு தடவைகள் வந்து நலம் விசாரிச்சாரு. இடையில அவ்வப்போ தொலைபேசி மூலம் பேசினாரு. நான் அதை வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். உன் அம்மாவுக்கு அது பிடிக்கலைன்னு தெரிஞ்சதும் அதைத் தொடர நான் அனுமதிக்கிறது நல்லது இல்லைதானே? விதிக்கப்பட்டவங்களுக்கு என்ன எழுதியிருக்கோ அதை அனுபவிச்சித்தான் ஆகணும் உதவிக்குன்னு ஒரு ஆள்கூட இல்ல..."

மாதவி அம்மா கூறிய ஒவ்வொன்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தானே தவிர சசி முகத்தை உயர்த்திப் பார்க்கக்கூட இல்லை. அப்போது அவன் அழுது கொண்டிருந்தான்- தன்னைச் சிறிதும் கட்டுப்படுத்த முடியாமல்.

அந்த அழுகைக்கு ஒரு முடிவு இருக்காது என்பது மாதவி அம்மாவிற்குத் தெரியும். ஆனால் மேலும் சில நிமிடங்கள் அப்படியே கழிந்தபிறகு, என்னவோ சிந்தித்து முடிவெடுத்த மாதிரி அவன் தன் முகத்தை உயர்த்தினான்.

"எது எப்படி வேணும்னாலும் போகட்டும். நான் அவளை என் கூட அழைச்சிட்டுப் போறேன். அவள் இப்படி அங்குலம் அங்குலமாக இறக்குறதை நான் உயிரோடு இருக்குறதுவரை அனுமதிக்க மாட்டேன். அது மட்டும் உண்மை. யார் சம்மதிச்சாலும் யார் வருத்தப்பட்டாலும்... கடவுள் இந்த விஷயத்துல உங்க யாரையும் மன்னிக்கப்போறது இல்ல... நெவர்... நெவர்..."

"நீ சொல்றதைப் பார்த்தா அவள் என் மகளே இல்லைன்றது மாதிரில்ல இருக்கு!"

"அப்படிப்பட்ட ஒரு சிந்தனை இருந்திருந்தா இவ்வளவு காலமா அதை மறைச்சி வச்சிருக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன? எங்க திருமணத்துக்கு எதிரா நின்னப்பவே, எனக்குச் சந்தேகம் தோணுச்சு. நான் பல விஷயங்களையும் நினைச்சுப் பயந்தேன். ஆனா, அது இந்த அளவுக்கு மோசமா இருக்கும்னு நான் கனவுலகூட நினைக்கல. ஒரு கொலை... கொலை..."- அவன் திடீரென்று தான் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததை நிறுத்தினான்.

அந்த சந்தர்ப்பத்தில் மேலும் ஏதாவது பேசினால் அது தேவையில்லாத பிரச்சினைகளை உண்டாக்கிவிடும் என்று தோன்றியது காரணமாக இருக்கலாம். மாதவி அம்மா அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை. அவள் அமைதியாக இருந்தாள்.

“அவளைத் திருமணம் செஞ்சிக்கிறதா நான் அவளுக்கு வாக்குறுதி தந்திருக்கேன். நான் சொன்ன வாக்கைக் காப்பாத்துவேன். யார் எதிர்த்தாலும் அதைப்பத்தி எனக்குக் கவலையில்ல"- நீண்ட நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு தன்னுடைய இறுதி முடிவு என்பதைப் போல சசி சொன்னான்: "நான் அவளோட உடல் கேட்டைச் சிகிச்சை பண்ணி மாற்றுவேன். அதற்குப் பிறகு அவளைத் திருமணம் செய்வேன் ஆன்ட்டி! நான் அவளை அமெரிக்காவுக்கு அழைச்சிட்டுப் போறதா முடிவு பண்ணியிருக்கேன். அங்கே கொண்டு போயி திறமையான மருத்துவர்களை வச்சு சிகிச்சைகளுக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்வேன். மஞ்சள் பித்தத்துக்கும் புற்று நோய்க்கும் வேறுபாடு தெரியாத முட்டாள்கள்! இடியட்ஸ்..."

"சசி... இதுக்காக நீ அமெரிக்கா போக வேண்டிய அவசியம் இல்ல. சிகிச்சை செய்தால் குணமாகுற வியாதியா இருந்தா எவ்வளவு கஷ்ட நஷ்டங்கள் இருந்தாலும் நாங்க இங்கேயே அதற்கான எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்திருப்போம். அப்படி செய்யாம இருப்போம்னு நினைக்கிறியா?"

"ஆமா, நினைக்கிறேன். அதுனால இந்த விஷயத்தைப் பற்றி என்கிட்ட என்னதான் வாதாடினாலும் பேசினாலும் என்ன செய்தாலும் அதுனால ஒரு பிரயோஜனமும் இல்ல என் கூட வர்றதுக்கு நிர்மலா தயாரா இருந்தான்னா, அவளை நான் அழைச்சிட்டுப் போயிடுவேன்."

"இந்த மோசமான நிலைமையிலயா?"

"ஒவ்வொரு நாள் கடக்குறப்பவும், அவளோட நிலை மேலும் மோசமாகத்தான் ஆகும்."

"ஆனா, சசி... அவளுக்கு... அவளுக்கு அவ உயிரோடு இருக்கப்போறது ரெண்டோ, மூணோ மாதங்கள்தான். அவ்வளவு நாட்கள் இருப்பான்றதே சந்தேகம்."

"சந்தேகப்பட வேண்டியதே இல்ல. இப்படி இங்கேயே இருந்தா ரெண்டோ, மூணோ வாரங்கள் உயிரோட இருந்தாலே பெரிய விஷயம்."

"என் சசி... நான் உன்கிட்ட எப்படி சொல்வேன்? எனக்கு ஒண்ணுமே புரியமாட்டேங்குது!"

மாதவி அம்மா அழுதாள்.

"அவளுக்கு அது தெரியுமா?"- சசி குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு கேட்டான்.

"இல்ல சசி... தெரியாது... அவள்... பாவம்..."

"ரெண்டு மாசம் இல்ல... ரெண்டு நாட்களே அவள் இருப்பான்னாக்கூட நான் அதைக் கட்டாயம் செய்வேன் ஆன்ட்டி! அது என் கடமை. என் சபதம் அது. நான் போய் அப்பாவையும் அம்மாவையும் பார்த்துட்டு வர்றேன். வந்தவுடன் நாங்க திருமணம் செஞ்சிக்குவோம்- உங்க எல்லோரோட ஆசீர்வாதங்களோடவும் ரெண்டு மாதங்கள் இல்ல ரெண்டு நாட்கள் இல்ல. ரெண்டு நிமிடங்கள் மட்டும் அவள் உயிரோட இருந்தாலும் அந்த சபதத்தை நான் கட்டாயம் நிறைவேற்றுவேன்.