Lekha Books

அதனால் அவள் சொன்னாள்: "டோன்ட் ப்ளேம் மை மதர் ஆர் யுவர் பேரன்ட்ஸ் ப்ளீஸ்... அவங்க திட்டம் போட்டு ஒரு கெடுதலும் செய்யல. என்னை நம்புங்க."

"யெஸ்... நான் உன்னை நம்புறேன், டியர்..."- அவன் சொன்னான்.

பிறகு இரண்டு பேரும் சிறிது நேரத்திற்கு எதுவும் பேசவில்லை. கடைசியில் அவள் கேட்டாள்: "சசி, அமெரிக்காவுல இருந்து எனக்கு எதுவும் கொண்டு வரலையா?" அப்போது எவ்வளவோ நாட்களாக இல்லாமலிருந்த அந்தப் புன்சிரிப்பு அவளுடைய வறண்டுபோய் காணப்பட்ட உதடுகளில் பளிச்சிட்டது.

"நான் வந்துட்டேன்ல... அது போதாதா?" அவன் விளையாட்டாகக் கேட்டான்.

அதற்குப் பதில் கூறுவதற்குப் பதிலாக அவள் அவனுடைய கையை அழுத்திக் கிள்ளினாள்.

"இப்பவும் அந்தக் கெட்ட பழக்கம் உன்கிட்ட இருந்து போகவே இல்ல"- அவளுடைய கையை மெதுவாகத் தடவியவாறு அவன் சொன்னான்.

"எப்படி மறப்பேன்? யார் இறுகப் பிடிக்கிறது எப்படின்னு எனக்குச் சொல்லித் தந்ததுன்னு ஞாபகத்துல இருக்கா?"

"ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்கிறேன். ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்கிறேன்."- திடீரென்று அவன் முகம் வாடியது.

இதற்கிடையில் அவன் தன் பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து ஒரு சிறிய பொட்டலத்தை வெளியே எடுத்து திறந்தான்.

"என்ன அது?"- ஒரு சிறு குழந்தையின் ஆர்வத்துடன் அவள் கேட்டாள்.

சசி எதுவும் பேசவில்லை. பேசாமல் அவன் பொட்டலத்தைப் பரித்து அதற்குள் இருந்த ஒரு மோதிரத்தை வெளியே எடுத்தான். சிறிய சிறிய வைரக்கற்கள் பதிக்கப்பட்ட ஒரு திருமண மோதிரம் அது. அதை அவன் அவளிடம் நீட்டினான்.

"ஓ! மை... மை..."- அவளிடம் ஆச்சரியம் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சுடன் வெளிப்பட்டது. அப்போது அவளுடைய கண்களுக்கு அந்த வைரக் கற்களைவிட பிரகாசம் இருந்தது.

"உனக்கு இதைப் பிடிச்சிருக்கா?"- அவன் கேட்டான்.

"ப்யூட்டிஃபுல்... ப்யூட்டிஃபுல்... சிம்ப்ளி மார்வலஸ்"- அவளால் மகிழ்ச்சியை அடக்க முடியவில்லை.

"உன்னை விட இது ஒண்ணும் ப்யூட்டிஃபுல் இல்ல..."- அவன் சொன்னான். அதைக் காதில் வாங்காமலே அவள் தன்னுடைய இடது கையின் மோதிர விரலை அவனுக்கு நேராக நீட்டினாள்.

அவன் மெதுவாக மிகவும் கவனத்துடன் அந்த மோதிரத்தை அவளுடைய விரலில் அணிவித்தான். மிகவும் மெலிந்து போயிருந்த விரலில் அது இறுக்கமற்று கிடந்தது.

அதற்கு மேல் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல், என்ன கூறுவது என்று தெரியாமல் உள்ளேயிருந்து வந்து கொண்டிருந்த உணர்ச்சிப் பெருக்குடன் அவளையே உற்றுப் பார்த்தவாறு அவன் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தான்.

"என்ன, கனவு காணுறீங்களா?" அவனுடைய கையைத் தட்டியவாறு நிர்மலா சொன்னாள்.

அப்போதுதான் அவன் சிந்தனையிலிருந்து திடுக்கிட்டு விடுபட்டான்:

அப்போது அவள் கவலையுடன் கேட்டாள்:

"நீங்க எதையாவது மறந்துட்டீங்களா?"

"என்ன சொன்னே?"

அவள் உதடுகளை குவித்துக்கொண்டு அவனையே உற்றுப் பார்த்தாள்.

"ஓ! மை டியர்! - அவன் உரத்த குரலில் கத்தினான்.

உரத்த குரலில் அவ்வாறு கத்தியவாறு அவன் அவளுடைய மார்பின் மீது சாய்ந்தான். பிறகு ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போல அவன் அவளுடைய நெற்றியிலும் முன் தலையிலும் கன்னத்திலும் மாறி மாறி தொடர்ந்து முத்தங்களைப் பதித்தான்.

"மை டார்லிங்... மை ஒன்லி டார்லிங்..." அவன் நிறுத்தாமல் கூறிக் கொண்டேயிருந்தான். அவன் மனக்கட்டுப்பாட்டை முழுமையாக அப்போது இழந்திருந்தான்.

அவளுடைய தளர்ந்து போன கொடிகளையொத்த கைகள் அவன் மீது கிடந்தன.

இரண்டு பேர்களின் கண்களிலிருந்தும் அணை திறந்ததைப் போல கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

நிமிடங்கள்! பெருமூச்சு விட்டு நின்றிருந்த நீண்ட நிமிடங்கள்!

சுய உணர்வு இல்லாமல் போன நிமிடங்கள்!

அந்த நீண்ட நிமிடங்களின் இறுதியில் அவன் மெதுவாக அவளுடைய தளர்ந்து போன கைகளுக்குள்ளிருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்ட போது அவள் கண்களை மூடி படுத்திருந்தாள்- மயக்கத்தில் இருப்பதைப்போல, கனவு கண்டு கொண்டிருந்ததைப் போல.

கட்டிலிலிருந்து ஓசை எதுவும் உண்டாக்காமல், அசைவு எதுவும் இல்லாமல் அவன் எழுந்து நிற்க முயற்சித்தபோது, அவள் திடீரென்று கண்களைத் திறந்தாள்.

அப்போது அவளுடைய உதடுகள் என்னவோ கூறுவதற்காகத் துடித்தன. மலர முயற்சிக்கும் பூவிதழ்களைப் போல அவை நடுங்கின.

"சசி..."- அவள் அழைத்தாள்- ஒரு கிளிக்குஞ்சின் அழுகையைப்போல மெல்லிய குரலில். அவள் என்னவோ கூற முயற்சிக்கிறாள் என்பது அவனுக்கும் புரிந்தது. அவன் முகத்தைக் குனிந்துகொண்டு அவளையே பார்த்தான்.

"சசி, நீங்க வீட்டுக்குப் போயிட்டா வந்தீங்க?"

"இல்ல... உன்னைப் பார்க்காம நான் வீட்டுக்குப் போவேன்னு நினைச்சியா?"

"அப்படின்னா போயிட்டு வாங்க. அங்கே அப்பாவும் அம்மா£வும் காத்திருப்பாங்கள்ல?"

"இல்ல, நிர்மலா... நான் யாருக்கும் முன்கூட்டி சொல்லாமத்தான் வந்திருக்கேன். நான் வந்தது உன்னைப் பார்க்கமட்டும்தான்..."

"இருந்தாலும் போயிட்டு வாங்க. நீங்க வர்றதுக்குள்ள என் உடல் நிலையும் சரியாயிடும்"- அவள் சொன்னாள்.

சசி அதற்கு 'சரி' என்று தலையை ஆட்டினாள்.

கடைசியாக விடை பெறுவதற்காக அவன் மீண்டும் உள்ளே சென்ற போது அவள் முதல் பிரசவம் முடிந்து குழந்தையை முதல் தடவையாகப் பார்க்கும் தாயைப் போல தன் கை விரலில் இருந்த வைர மோதிரத்திலிருந்து கண்களை எடுக்காமல் அதையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டு படுத்திருந்தாள். அவளுடைய உதடுகளுக்கிடையில் மலர்ந்து கொண்டிருந்த முல்லை மலர் அப்போது அமைதியாக இருந்தது. அந்த நட்சத்திரங்களெல்லாம் இருண்ட மேகங்களுக்குள் மறைந்து போயிருந்தன.

"நான் போயிட்டு வர்றேன்"- சசி சொன்னான்.

அவள் 'சரி' என்று தலையை ஆட்டினாள்.

அவனுடைய உதடுகள் அவளுடைய தகித்துக் கொண்டிருந்த நெற்றியில் மெதுவாக முத்தமிட்டன. சில நிமிடங்கள் அவை அங்கேயே இருந்தன. கடைசியில் கண்களைத் துடைத்தவாறு அவன் திரும்பி நடந்தபோது அவள் அழைத்தாள்: "சசி..."

அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

"சசி... ஐ... ஐ லவ் யூ..."- பலமே இல்லாத மெல்லிய குரலில் அவள் சொன்னாள்.

அப்படியே திரும்பிப் பார்த்தவாறு சிறிது நேரம் அவன் அங்கேயே நின்றிருந்தான்- எதுவும் பேசாமல்...

கூடத்தின் இருட்டுக்குள் அப்போது நடந்து போய்க் கொண்டிருந்த சசிக்குப் பின்னால் அந்த இரண்டு பேரும் இனி எந்தக் காலத்திலும் ஒன்று சேர முடியாதபடி அவர்களுக்கிடையில் இருந்த அந்த படுக்கையறை கதவை விதியின் கரங்கள் அப்போது நிரந்தரமாக அடைத்தது.

மாலை நேரத்திற்கு முன்பே இருள ஆரம்பித்து விட்டிருந்த வானத்தில் காட்டு யானைகளைப் போல கூட்டம் கூட்டமாக கருமேகங்கள் திரண்டு நின்றிருந்தன. குளிர்ந்த ஈரக் காற்றுக்கு பலம் ஏறியது.