Lekha Books

ஒருநாள் நான் என் மனைவியைப் பார்த்து தீவிரமான சிந்தனையுடன் கேட்டேன்:

"முக்கிய நபர்களாக இருப்பவர்களுக்குச் சிறகுகள் இருக்குன்னு இப்போதும் நம்புறியா?"

அவளுடைய பதில் உயிரற்று, குற்ற உணர்வு கலந்து இருந்தது. "அப்படியெல்லாம் இல்ல. ஆனா, யானைகளுக்கு அவிச்ச முட்டை கொடுக்குறது முட்டாள்தனம்னு நான் நினைக்கிறேன்."

நாங்கள் இப்படி பேசிக்கொண்டிருந்ததை ஒன்றிரண்டு நிமிடங்கள் கவனித்துக் கொண்டிருந்த எங்களின் நண்பர் எங்களைப் பார்த்துச் சொன்னார்:

"நீங்க ரெண்டு பேரும் உருப்படியா எதைப் பற்றியும் பேசலைன்னு நான் நினைக்கிறேன்."

மேஜையின் ஒரு காலில் தன் முழங்காலை ஒருநாள் இடித்துக்கொண்ட அவர் வேதனையைத் தாங்க முடியாத நிலையில் சொன்னார்:

"கேள்வி கேட்க முடியாத நிலையில் உலகத்தில் வழிநடத்திச் செல்லும் ஒரு பகுதி விதி என்பதை நான் ஒத்துக்குறேன்."

ஒரு நாள் கதவுக்குப் பக்கத்தில் அவரைப் பார்த்த என் மனைவி என் முழங்காலில் பாதி சாய்ந்தவாறு மகிழ்ச்சியான குரலில் சொன்னாள்:

"இந்த ஆளு எவ்வளவு பெரிய முட்டாளா இருக்கணும்! எல்லா விஷயங்களிலும் இவர் முட்டாள்தான் நடக்குறதுல... பார்க்குறதுல... சின்னச் சின்ன விஷயங்களிலும் கூட. ஒரு முழுமையான மனிதர் மாதிரி பார்க்குறதுக்கு தெரியிறாரு. வா... என் கன்னத்தை வருடு."

என்னுடைய விரல்களின் நுனியைக் கொண்டு தன் அழகான கண்களுக்குக் கீழே இருக்கும் கோடுகளை மெதுவாக நான் வருடுவது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஒரு குழந்தையைப் போல என் மீது சாய்ந்து கொண்டு அவள் சொன்னாள்:

"மனிதர்கள் எவ்வளவு ஆர்வத்தைத் தூண்டுறவங்களா இருக்காங்க! மத்தவங்க 'போர்'னு நினைக்கிற ஆளுங்க கூட எனக்கு ரொம்பவும் பிடிச்சிருக்காங்க. ஒரு விளையாட்டுப் பெட்டியைப் பார்க்குற மாதிரி அந்த மனிதனை நான் பார்க்க விரும்புறேன். இதுவரை யாரும் கண்டு பிடிக்காத பல விஷயங்களை என்னால அந்த மனிதன்கிட்ட இருந்து கண்டுபிடிக்க முடியும். சொல்லப்போனா, அதை முதல் தடவையா பார்க்குறதே நானாகத்தான் இருக்கும்."

எதையாவது கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற அவளுடைய தேடல் ஒரு சாதாரண நடிப்பு அல்ல. தனக்குச் சிறிதும் அறிமுகமே இல்லாத ஒரு அறைக்குள் நுழையும் ஒரு குழந்தையின் ஆர்வத்துடன் அவள் தன்னுடைய தேடலை நடத்தினாள். பல நேரங்களில் தன்னுடைய அலட்சியமான கண்களில் அவள் ஒரு பிரகாசத்தை வெளிப்படுத்துவாள். ஆனால், அவளைச் சொந்தமாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தைத்தான் அவள் பலரிடமும் உண்டாக்கினாள்.

தன் உடம்பை அவள் மிகவும் நேசித்தாள். கண்ணாடிக்கு முன்னால் நிர்வாணமாக நின்றிருக்கும்பொழுது அவள் ஆச்சரியத்துடன் கூறுவாள்: "ஒரு பெண் எவ்வளவு அழகா படைக்கப்பட்டிருக்கா! அவ உடம்புல இருக்குற வளைவுகள் என்ன அழகா இருக்கு!"

தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்:

"நான் நல்ல ஆடைகள் அணிஞ்சிருக்கிறப்போ, பலசாலியாகவும் ஆரோக்கியம் உள்ளவளாகவும் அதிக புத்திசாலியாக இருப்பதாகவும் உணர்றேன்."

அவள் சொன்னது உண்மைதான். ஒரு அழகான ஆடை அவளுடைய அறிவிலும், நடையிலும் மிகப்பெரிய மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்து விடுகிறது. அப்போது அவளுடைய கண்களில் இருக்கிற பிரகாசத்தைப் பார்க்கவேண்டுமே! பருத்தித் துணியால் அருமையான ஆடைகளைத் தயாரிப்பது அவளுடைய பழக்கம். அவள் அவற்றை அணிந்திருக்கிறபோது, அது பட்டோ வெல்வெட்டோ என்று நினைக்கிற மாதிரி இருக்கும். அந்தத் துணி ரொம்பவும் எளிமையானதுதான். ஆனால், பார்ப்பதற்குப் பகட்டாக இருக்கும். அந்த ஆடைகளைப் பார்த்து மற்ற பெண்கள் பாராட்டினார்கள். ஆனால், அந்தப் பாராட்டு நேர்மையாக இருக்காது. ஒரு வகை பொறாமை அதில் கலந்திருக்கும். அவளைப் பார்த்து அவர்கள் பொறாமைப்பட்டார்கள். அவர்களில் ஒருத்தி கோபத்துடன் சொன்னதை இப்போது கூட நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்:

"நான் அணிஞ்சிருக்குற கவுன் உன்னோட கவுனைவிட மூணு மடங்கு விலை உள்ளது. ஆனா, உன் கவுன்ல பத்துல ஒரு மடங்கு கூட இது அழகா இல்ல. உன்னைப் பார்க்குறப்போ எனக்குப் பொறாமையா இருக்கு."

இயல்பாகவே பெண்கள் அவளை வெறுத்தார்கள். அவர்கள் அவளைப் பற்றி பலவிதப்பட்ட செய்திகளையும் வெளியே பரப்பினார்கள். தன்னிடமிருக்கும் அழகு அளவிற்கு முட்டாள்தனத்தையும் கொண்ட ஒரு பெண் டாக்டர் என்னிடம் ஒருமுறை சொன்னாள்:

"அந்தப்பெண் உன்கிட்ட இருக்கிற ரத்தம் முழுவதையும் உறிஞ்சிடுவா."

என்னுடைய முதல் காதல் மூலம் நான் ஏராளமான விஷயங்களைக் கற்றுக்கொண்டேன். எனினும், எங்களுக்கிடையில் தலைதூக்கி நின்ற- அனுசரித்துப் போகவே முடியாத கருத்து வேறுபாடுகளைப் பார்த்து நான் மிகவும் வேதனைப்பட்டேன்.

நான் வாழ்க்கையை மிகவும் ஆழமாகப் பார்த்தேன். நிறைய விஷயங்களைப் பார்த்தேன். நிறைய சிந்தித்தேன். தொடர்ந்து அமைதி இல்லாத மனதுடன் நான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். என் மனதிற்குள் கர்ண கொடூரமான குரல்களில் தொடர்ந்து பலரும் பல கேள்விகள் எழுப்பிய வண்ணம் இருந்தனர். அவளால் எனக்குப் பிரயோஜனமில்லை என்று அந்தக் குரல்கள் கூறின.

ஒருநாள் சந்தையில் கடை வைத்திருந்த ஒரு வியாபாரியிடம் முள்ளங்கி திருடிவிட்டான் என்பதற்காக ஒரு ஒற்றைக் கண்ணைக் கொண்டு ஒரு அழகான யூதனை ஒரு போலீஸ்காரர் தன்னுடைய லத்தியால் அடித்துக்கொண்டிருந்ததை நான் பார்த்தேன். தூசு படிந்த ஆடைகளை அணிந்திருந்த அந்த வயதான மனிதன், சாலையில் மெதுவாக அதே சமயம் அமைதியாக ஓவியத்தில் இருக்கும் உருவத்தைப் போல நடந்து செல்வதைப் பார்த்தேன். அவனுடைய அந்த ஒற்றைக் கறுப்புக் கண் வெயில் நிறைந்த மேகமற்ற வானத்தை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. ஒரு மெல்லிய கோட்டைப் போல ரத்தம் அவனுடைய வாயின் ஓரத்திலிருந்து அவனுடைய நீளமான தாடியை நோக்கிக் கீழே வழிந்து கொண்டிருந்தது.

அந்தச் சம்பவம் நடந்து முப்பது வருடங்கள் ஓடி முடிந்த பிறகும் அந்த மனிதனின் வெண்மையான கண் புருவங்கள் நடுங்கியதையும் வானத்தை நோக்கி வெறித்த கண்களில் இருந்த எதிர்ப்புணர்வையும் என்னால் இப்போதும் பார்க்க முடிகிறது. மனிதன் மீது- மனிதர்கள் மீது ஏவிவிடப்படும் அவமானத்தை மறப்பது என்பது எளிதான ஒரு விஷயமல்ல- அவற்றை மறக்கத்தான் முடியுமா?

கோபமும் ஏமாற்றமும் கிழித்து ரணகளமாக்கிய இதயத்துடன் நான் வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்தேன். இவ்வகைப்பட்ட அனுபவங்கள் இந்தச் சமூகத்தை வெறுக்கும்படி என்னைச் செய்தது. மனித மனங்களில் வெறுப்பை உண்டாக்குகிற, சேற்றிற்குள் புதைத்து அசிங்கம் செய்கிற சம்பவங்களைப் பார்த்தபோது நான் ஏதோ ஒரு ஒதுக்கப்பட்ட ஒரு உயிரைப்போல உணர்ந்தேன். அத்தகைய சம்பவங்களைக் காணும் சந்தர்ப்பங்களில்தான் எனக்கும் நான் காதலித்த அந்தப் பெண்ணுக்குமிடையே இருந்த மிகப்பெரிய இடைவெளியை நான் உணர்ந்தேன்.