Lekha Books

ஆட்கள் அதைத் தங்களின் சவுகரியத்துக்கேற்றபடி புரிந்து கொண்டார்கள். பல தவறான புரிந்து கொள்ளல்களை அகற்றுவதற்காக நான் தலையிட வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. பல நேரங்களில் நான் பொறுமையை இழந்திருக்கிறேன். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் பல நேரங்களில் தவித்திருக்கிறேன். நான் காதைப் பிடித்துத் திருகிய ஒரு படித்த மனிதர் இப்படிச் சொன்னார்:

“நான் தப்பு பண்ணிட்டேன்றதை ஒத்துக்குறேன். ஆனா, என் காதைப் பிடிச்சுத் திருகுறதுக்கு அவனுக்கு என்ன உரிமை இருக்கு? நான் ஒரு பள்ளிக்கூடத்துல படிக்குற பையன் இல்ல. அவனை விட இரண்டு மடங்கு வயது எனக்கு. ஆனா, அவன் என் காதைப் பிடிச்சு திருகுறான்! இதைவிட என் தாடையில அவன் ஒரு அடி கொடுத்திருக்கலாம்!”

குற்றம் செய்பவர்களின் தகுதியைக் கணக்குப் போட்டு தண்டனை அளிக்கும் விஷயத்தில் எனக்குத் தேவையான அனுபவம் இல்லாமல் இருந்ததே எல்லாவற்றுக்கும் காரணம்.

அவள் என் கதைகளை அந்த அளவுக்குத் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. முதலில் நான் அதைக் கவனிக்கவில்லை. நான் ஒரு எழுத்தாளனாக வருவேன் என்று நானும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அதுதான் உண்மை. நான் பல நேரங்களில் பல வகைப்பட்ட விஷயங்களிலும் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன். ஆனால், என்னைப் பொறுத்தவரை பத்திரிகையில் எழுதுவது என்பது ஒரு வாழ்வதற்கான வழி என்ற அளவிலேயே இருந்தது. நான் எழுதிய 'ஓல்ட் இஸெர்கில்' என்ற நூலை ஒருநாள் காலையில் அவளுக்கு நான் படித்துக் காட்டினேன். இரவு நேரங்களில் கண் விழித்து கஷ்டப்பட்டு எழுதிய கதை அது. அவள் அப்போது தன்னை மறந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். முதலில் அதற்காக நான் வருந்தவில்லை. நான் படிப்பதை நிறுத்திவிட்டு, அவளையே சிந்தித்தவாறு உற்றுப்பார்த்தேன். நான் மிகவும் நேசிக்கக்கூடிய அந்தத் தலை ஸோஃபாவின் மீது சாய்ந்து கிடந்தது. அவளுடைய உதடுகள் பிரிந்து கிடந்தன. ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல மிகவும் மெதுவாக அவள் மூச்சு விட்டுக் கொண்டிருந்தாள். காலை நேர இளம் வெயில் வயதான பெர்ரி மரக்கிளைகள் வழியாக ஜன்னலில் விழுந்து கொண்டிருந்தது. அவளுடைய மார்பகங்கள் மீதும் கால்கள் மீதும் அது தன்னுடைய பொன்நிற அடையாளங்களை மலர்களைப் போல் தூவிக்கொண்டிருந்தது.

நான் எழுந்து தோட்டத்திற்குள் சென்றேன். என்னுடைய இலக்கியத் திறமையைப் பற்றி எனக்கே சந்தேகம் வர ஆரம்பித்தது. நான் மிகவும் மன வேதனைக்கு ஆளானேன்.

அசுத்தம், விபச்சாரம், வறுமை, அடிமை வேலை இவற்றில் சிக்காத ஒரு பெண்ணைக்கூட வாழ்க்கையில் நான் பார்த்ததில்லை. ஆனால், என்னுடைய குழந்தைப்பருவம் எனக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தது ஒரே ஒரு பெண்தான். அவள் மார்கோத் மகாராணி. ஆனால், மாறுபட்ட கருத்துகள் அடங்கிய பல மலையடுக்குகள் என்னை அவளிடமிருந்து தூரத்தில் நிற்க வைத்தன. இஸெர்கிலின் வாழ்க்கைக் கதையைப் பெண்கள் படிப்பார்களென்றும்; அழகு, சுதந்திரம் ஆகியவற்றிற்கான ஒரு தாகத்தை அந்நூல் அவர்களிடம் ஏற்படுத்தும் என்றும் நான் திடமாக எதிர்பார்த்தேன். ஆனால், நான் மிகவும் விரும்பிக் காதலித்த பெண் இதோ இங்கே சிறிதும் கூச்சமே இல்லாமல் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள்! இது எப்படி நடந்தது? வாழ்க்கை என் கையில் தந்த கருவி பலம்கொண்ட ஒன்றாக இல்லையோ?

அந்தப் பெண்ணுக்கு என் இதயத்தில் ஒரு தாயின் இடத்தைக் கொடுத்திருந்தேன். என்னுடைய படைப்புச் சக்தியை அவள் தூண்டிவிட முடியும் என்று நான் திடமாக நம்பவும், விரும்பவும் செய்தேன். அவள் உடன் இருப்பதால் வாழ்க்கை என்னிடம் உருவாக்கிய கரடு முரடுகள் என்னிடமிருந்து முழுமையாக மறைந்து போய்விடும் என்று நான் எண்ணினேன்.

முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த விஷயம் அது. அந்த நினைவுகள் இப்போதும் என் உதடுகளில் புன்னகை தோன்ற வைக்கின்றன. ஆனால், தூங்கவேண்டும் என்று தோன்றும்போது தூங்கும் விவாதத்திற்கு இடமில்லாத அவளுடைய உரிமையைப் பார்த்து உண்மையிலேயே மனதில் நான் மிகவும் வேதனைப்பட்டேன். கவலையைப் பெரிதாக நினைக்காமல் பேசினால் மனதில் இருக்கும் கவலையை இருந்த இடம் தெரியாமல் விரட்டி விடலாம் என்று நான் நினைத்தேன். மனிதனின் கவலைகளில் சந்தோஷப்படும் ஏதோ ஒரு சக்தி மனிதனின் வாழ்க்கையில் ஊடுருவுகின்றதோ என்று நான் சந்தேகப்பட்டேன். குடும்பத்தில் நாடகங்களை இட்டுக்கட்டி உண்டாக்குவதன் மூலம் மனிதனின் அமைதியான வாழ்க்கையில் ஒரு அமைதியற்ற தன்மையை உண்டாக்கும் ஏதோ ஒரு பிசாசுத்தனமான சக்தியைப் பற்றிக் கூறுகிறேன். கண்ணுக்குத் தெரியாத அந்த அசுரசக்தியை நான் என்னுடைய விரோதியாக நினைத்தேன். அதன் கொடும்பிடியில் சிக்காமல் தப்பிக்க என்னால் முடியக்கூடிய எல்லா வழிகளையும் நான் கையாண்டேன்.

ஓல்டன்பர்க் எழுதிய 'புத்தா ஹிஸ் டீச்சிங்க்ஸ் அன்ட் ஃபாலோயர்ஸ்' என்ற நூலைப் படிக்கும்போது அதில் ஒரு இடத்தில் வரும் 'உயிர் வாழ்வதே மிகவும் துன்பங்கள் நிறைந்தது' என்ற வாக்கியத்தைக் கண்டு, அதைப்பற்றி நான் தீவிரமாகச் சிந்திக்க ஆரம்பித்து விட்டேன். நான் வாழ்க்கையில் அதிக சந்தோஷத்தைப் பார்த்ததில்லை. ஆனால், வாழ்க்கையில் துயரங்களோ நிறைய வருகின்றன. ஆனால், அது தவிர்க்க முடியாத ஒன்றல்ல. பாதிரியார் காரிஸாந்த் எழுதிய 'ரிலீஜியன் ஆஃப் தி ஓரியண்ட்' என்ற நூலைத் தீவிரமாக வாசித்த போது வாழ்க்கையின் அடிப்படை விஷயங்களுக்கு மேல் கவலைகளையும் பயத்தையும் உண்டாக்கும் எந்த அறிவும் வாழ்க்கைக்கு எதிரானதே என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன். ஆன்மிக எண்ணங்களில் மூழ்கிப் போய் சிறிது காலம் வாழந்தபோது அந்த உணர்ச்சிகளின் பயனற்ற தன்மையை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. துயரங்களைப் பார்த்தாலே எனக்குச் சொல்லப்போனால் வெறுப்பாக இருந்தது. வாழ்க்கையின் நாடகங்களை நான் பலமாக வெறுத்தேன். அந்த நாடகங்களை நகைச்சுவையாக, எப்படி புத்திசாலித்தனமாக மாற்றுவது என்பதை நான் கற்றுக் கொண்டேன்.

எங்களின் வீட்டிலும் இப்படிப்பட்ட குடும்ப நாடகம் அரங்கேறியது என்பதையும்; அப்படிப்பட்ட நாடகம் அரங்கேறாமல் தடுப்பதற்காக நாங்கள் இருவரும் எங்களால் முடிந்த அளவு முயற்சி செய்தோம் என்பதையும் சொல்வதற்காக இந்த விஷயங்களைக் கூற வேண்டிய அவசியம் இல்லை. என்னுடைய சுயத்தைத் தேடித் துயரங்கள் நிறைந்த பாதையில் பயணம் செய்தபோது நான் இந்த உண்மைகளைக் கண்டறிந்தேன்.

என்னுடைய மனைவியின் உள்ளே இருந்த அளவுக்கு மீறிய சந்தோஷம் அந்த நாடகத்தில் அவளை நடிக்க விடாமல் செய்து விட்டது. மனோதத்துவத்தில் ஆர்வம் கொண்ட ரஷ்ய ஆண்களும் பெண்களும் பொதுவாக தங்கள் வீடுகளில் அதை மிகவும் ரசித்து மகிழ்வார்கள்.