Lekha Books

அழகான தலைமுடியைக் கொண்ட அந்த மாணவனின் சாதாரண கவிதைகள் மழைக்காலத்தில் பெய்யும் மழையைப் போல் அவளை மிகவும் பாதித்திருந்தன. குண்டு குண்டான கையெழுத்தில் எழுதப்பட்ட கவிதைகளைக் கொண்ட நோட்டு புத்தகத்தின் தாள்களை புத்தகங்களுக்கு நடுவிலும், தொப்பிக்கு உள்ளிலும், ஏன் சர்க்கரை போட்டு வைக்கும் பாத்திரத்தில்கூட அவன் திணித்து வைத்தான். அழகாக மடித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் அந்தத் தாள்களைப் பார்த்தால், நான் அவற்றை எடுத்து என் மனைவியின் கையில் தந்து விட்டுக் கூறுவேன்.

"உன் இதயத்தை உருக வைக்கிற இந்தக் கடைசி முயற்சியை இதோ, வாங்கிக்கோ..."

முதலில் அந்தச் சிறு காமதேவனின் அம்புகள் அவளிடம் எந்தவொரு பாதிப்பையும் உண்டாக்கவில்லை. அவள் எனக்கு அந்தக் கவிதைகளைப் படித்துக் காட்டுவாள். பிறகு நாங்கள் அதைப்பற்றிப் பேசிச் சிரிப்போம். அந்தக் கவிதையில் ஒரு பகுதி இப்படியிருந்தது:

'என்றென்றும் நான் உனக்காகவே வாழ்கிறேன்

மற்ற வசதிகளை நான் சந்தோஷமாக மறுக்கிறேன்.

உன்னிலிருந்து வரும் உஷ்ணத்தில் நான் குளிர் காய்கிறேன்.

உன் சலனங்களையும், உன் தலையின்

ஒவ்வொரு அசைவையும் நான் பார்க்கிறேன்.

உன் இனிய படுக்கைக்கு மேலே வட்டமிட்டுப் பறக்கும்

ஒரு கருடன்...'

ஆனால், இரண்டு நாட்கள் கழித்து அந்த மாணவனின் செயலைச் சிந்தித்துப் பார்த்துவிட்டு அவள் சொன்னாள்:

"அவனை நினைச்சு நான் ரொம்பவும் வருத்தப்டுறேன்"

அவள் சொன்னதற்குப் பதிலாக, "நான் பரிதாபப்படுவது அந்த மாணவனை நினைச்சு இல்ல..." என்றேன். அதற்குப் பிறகு அவனுடைய கவிதைகளை என்னிடம் படித்துக் காட்டுவதை அவள் நிறுத்திக் கொண்டாள்.

உயரம் குறைவாக- குள்ளமாக இருக்கும் அந்த இளம் கவிஞன் என்னைவிட நான்கு வயது மூத்தவன். யாரிடமும் பேசுவதற்கு ஆர்வமில்லாத அவன் மது அருந்துவதை வாடிக்கையாகக் கொண்டிருந்தான். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் மதியத்திற்குப் பின்னால் இரண்டு மணிக்கு அவன் சாப்பிட வருவான். பிறகு அதிகாலை இரண்டு மணிவரை அசையாமல் ஒரே இடத்தில் உட்கார்ந்திருப்பான். அவனும் என்னைப்போல ஒரு வக்கீல் குமாஸ்தாதான். அவனுடைய ஆர்வமற்ற போக்கு அவனுடைய அந்த நல்ல வக்கீலை மிகவும் ஆச்சரியப்பட வைத்தது. அத்துடன் தன்னுடைய வேலையைப் பார்ப்பதில் அவன் அக்கறையே இல்லாதவனாக இருந்தான். அடிக்கடி அவன் கட்டைக் குரலில் கூறுவான்:

"எல்லாமே அறிவு கெட்ட செயல்கள்."

"அப்படின்னா அறிவுள்ள செயல் எது?"

"ம்... நான் எப்படி அதை விளக்குவேன்?" என்று கேட்டவாறு அவன் தன் பார்வையை மேற்கூரையை நோக்கிச் செலுத்துவான். தான் நினைப்பதை எப்படிச் சொல்லி விளக்கவேண்டும் என்று அவனுக்கு எப்போதுமே தெரியாது.

அவன் என்னை மிகவும் சோர்வடையச் செய்தான். அதுதான் என்னால் தாங்க முடியாத ஒன்றாக இருந்தது. அவன் நிறைய மது அருந்துவான். ஆனால், கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் அருந்துவான். மது அருந்தும்போது அவ்வப்போது வெறுப்பேற்றும் வகையில் ஏதாவது முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருப்பான். இந்த மாதிரியான விரும்பத்தகாத விஷயங்களைத் தவிர, அவனிடம் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படி வேறு ஏதாவது சிறப்பு அம்சங்கள் இருந்து நான் பார்த்ததில்லை. தன் மனைவியை நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதனிடம் கெட்ட குணங்களைத் தவிர வேறு எதையும் பார்க்கக்கூடாது என்றொரு கூற்றே இருக்கிறதே!

உக்ரெயினிலிருந்த அவனுடைய பணக்காரரான ஒரு உறவினர் ஒவ்வொரு மாதமும் 50 ரூபிள்கள் அவனுக்கு அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார். அந்தக் காலத்தில் அது ஒரு பெரிய தொகையே. ஞாயிற்றுக் கிழமைகளிலும் மற்ற விடுமுறை நாட்களிலும் அவன் என் மனைவிக்கு நிறைய சாக்லேட்டுகளைக் கொண்டு வந்து கொடுப்பான். அவளுடைய பிறந்த நாளன்று அவன் அவளுக்கு ஒரு பரிசு கொடுத்தான். ஒரு மரக்கட்டையில் நின்று கொண்டு பாம்பொன்றைக் கொத்திக் கொல்லும் ஆந்தையின் உருவத்தைக் கொண்ட செம்பால் ஆன ஒரு மணியடிக்கும் கடிகாரம் அது. வெறுப்பு உண்டாக்கிய அந்தக்

கடிகாரம் என்னை எப்போதும் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்கு ஒருமணி ஏழு நிமிடங்களுக்கு முன்பே எழுப்பி விட்டுக் கொண்டிருந்தது.

அவனுடன் இப்படி சிரிக்கச் சிரிக்கப் பழகுவதை என் மனைவி திடீரென்று நிறுத்திக் கொண்டாள். அவனுடைய உணர்ச்சிகளின் சமநிலையை மாற்றியமைத்ததில் தனக்குப் பங்கு இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்டோ என்னவோ அவள் அவனுடன் ஒரு பெண் சாதாரணமாக நடந்து கொள்வதைப்போல் நடக்க ஆரம்பித்தாள். வருத்தப்படக்கூடிய அந்தத் தொடர்பை அவள் எப்படி முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தாள் என்று அவளிடமே கேட்டேன்.

"எனக்குத் தெரியாது" என்றாள் அவள். தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்: "உண்மையிலேயே சொல்லப்போனா அந்த ஆளுகூட எனக்கு எந்தக் காதலும் இல்ல. ஆனா, அவனைக் கொஞ்சம் சலனப்படுத்திப் பார்த்தா என்னன்னு நினைச்சேன். அவனோட மனசுக்குள்ள என்னவோ இருக்குன்றதை மட்டும் என்னால புரிஞ்சுக்க முடிஞ்சது. அதைத் தட்டி எழுப்ப என்னால முடியும்னு நினைச்சேன்..."

அவள் கூறியது உண்மைதான். யாரையாவது தட்டி எழுப்பிக் கொண்டிருப்பது என்பது அவளுடைய எந்தக் காலத்திலும் இருக்கக்கூடிய ஒரு விருப்பமாக இருந்தது. பாராட்டக்கூடிய விதத்தில் அவள் அந்த முயற்சியில் வெற்றியும் பெற்றுக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால், எப்போதும் அவள் தட்டி எழுப்பிவிட்டது ஆணுக்குள் மறைந்திருக்கும் மிருகத்தைத்தான். நான் அவளிடம் சிர்ஸேயின் கதையைச் சொன்னேன். ஆனால், அதனால் எந்தவித பயனும் உண்டாகவில்லை. சிறிது சிறிதாக நான் காளைகளுக்கும் மூட்டைப் பூச்சிகளுக்கும் பன்றிகளுக்கும் மத்தியில் சிக்கிக் கொண்டு தவித்தேன். எனக்கு நன்கு அறிமுகமானவர்களில் பலரும் அவளைப் பற்றி ரோமாஞ்சம் கொள்கிற மாதிரி பல கதைகளைச் சொன்னார்கள்.

ஆனால், அவர்கள் எல்லாரிடமும் நான் மிகவும் மரியாதையை விட்டு சொன்னேன்:

"இப்படியெல்லாம் பேசினா நான் அடிக்க வேண்டியதிருக்கும்."

சிலர் வெட்கப்பட்டு அவர்களே பின்வாங்கினார்கள். வேறுசிலர் என்னையே திருப்பி வார்த்தைகளால் அடித்தார்கள்.

"இப்படி முரட்டுத்தனமா நடக்குறதுனால நீ நினைச்சது நடக்கப்போறது இல்ல"- என் மனைவி என்னிடம் சொன்னாள்: "அவங்க மோசமான கதைகளை வெளியே பரவ விட்டுக்கிட்டுத்தான் இருப்பாங்க. உனக்கு இந்த விஷயத்துல பொறாமை இல்லைன்னு உறுதியா சொல்ல முடியுமா?"

'இல்லை. நான் மிகவும் வயதில் சிறியவன். என்மீது எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது. நான் பொறாமைப்பட வேண்டிய அவசியமே இல்லை. ஆனால், அதே நேரத்தில் சில சிந்தனைகள், உணர்வுகள், பிரச்சினைகள் வாழ்க்கையில் இருக்கின்றன. அவற்றை ஒரு மனிதன் வேறு யாருடனும் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாது. தான் காதலிக்கும் பெண்ணிடம் மட்டும்தான் அதை அவன் சொல்ல முடியும்.