Lekha Books

அவர்கள் பணக்காரர்களாக இருந்திருப்பார்களேயானால் மேளதாளம், பட்டாசு, விருந்து, ஆரவாரம் எல்லாமும் இருந்திருக்கும்.

மஜீத்தைப் பார்த்தவுடன் ஸுஹ்ராவின் உம்மா உரத்த குரலில் கத்தியவாறு ஓடிவந்தாள்.

"என் பிள்ளையே, நீ எதுக்கு வந்தே?"

மஜீத் மனதில் ஒருவித கவலையுடன் வேதனையுடன் சொன்னான்:

“காதுக்குத்தைப் பார்க்குறதுக்கு...”

அப்போது ஸுஹ்ராவும் அங்க வந்துவிட்டாள். அவள் முகம் சிவந்தும், கண்கள் கலங்கியும் இருந்தன. மேலிருந்து கீழ்வரை இரண்டு காதுகளையும் குத்தி துளைபோட்டிருந்தார்கள். கறுப்பு நூல் போட்டுக் கட்டியிருந்தார்கள். வலது காதில் பதினொன்று துளைகளும் இடது காதில் பத்து துளைகளும் போடப்பட்டிருந்தன. துளைகள் பழுத்து காய்ந்தவுடன், நூலை நீக்கி வெள்ளியால் ஆன கம்மலை அதில் அணிவிப்பார்கள் என்பதையும், அதற்குப்பிறகு கல்யாணத்தின்போது வெள்ளிக் கம்மலை அகற்றி அதற்குப்பதிலாக தங்கத்தால் ஆன கம்மலை அணிவிப்பார்கள் என்பதையும் மஜீத் ஏற்கனவே அறிந்து வைத்திருந்தான்.

மஜீத் ஸுஹ்ராவைப் பார்த்துக் கேட்டான்: “எதுக்கு காது குத்துறாங்க?”

“எனக்குத் தெரியாது.”

“ரொம்ப வலிச்சுதா?”

ஸுஹ்ரா வலி ஒரு பக்கம் இருக்க, புன்னகைத்தாள்: “கொஞச்ம்...”

இதற்கிடையில் மஜீத்தைக் காணவில்லையென்று ஆட்கள் தேட ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். இரண்டு ஆட்கள் அவனைத் தூக்கி வீட்டிற்குக்கொண்டுபோய் படுக்க வைத்தார்கள்.

அந்தச் சம்பவம் ஒரு ரகளையையே உண்டாக்கிவிட்டது. மஜீத்தை அவனுடைய வாப்பா கண்டபடி திட்டனார். அவனுடைய உம்மாவை வாப்பா வாய்க்கு வந்தபடி சத்தம் போட்டார். ஸுஹ்ராவின் வாப்பாவையும் உம்மாவையும்கூட அவர் திட்ட ஆரம்பித்தார். அத்துடன் இந்த விஷயம் முடிந்தது.

மஜீத்திற்கு ஒரு விழா எடுக்கப்பட்டது. அன்று மஜீத்தைக் குளிப்பாட்டி புதிய ஆடைகளை அணிவித்தார்கள். செண்ட் பூசி புதிய குடை சகிதமாக அவனை பள்ளிவாசலுக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அது ஒரு பெரிய கொண்டாட்டமாகவே நடந்தது. நன்கு அலங்கரிக்கப்பட்டு அவனைக் கொண்டுசென்ற அந்தச் சம்பவத்தைப் பற்றி ஸுஹ்ரா கிண்டலாகச் சொன்னாள்:

“அடடா... பையனோட நாமூஸைப் பார்க்கணுமே!” அவள் சொன்னாள் : “ஏதோ பொண்ணைக் கட்டப்போற மாதிரி...”

5

ஸுஹ்ராவும் மஜீத்தும் அந்த வருடம் தேர்ச்சி பெற்றார்கள். கிராமத்துப் பள்ளிக்கூடத்தின் கடைசி வகுப்பில் நடந்த சம்பவம் அது. தொடர்ந்து நகரத்திலிருக்கும் உயர்நிலைப்பள்ளியில் போய்ப்படிக்கவேண்டும் என்ற ஸுஹ்ராவின் ஆர்வம் நிறைவேறாமற்போன ஒரு சம்பவம் நடைபெற்றது. மஜீத் வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக ஒரு மரணத்தைப் பார்த்தான். ஸுஹ்ராவின் வாப்பா இந்த உலகை விட்டு நீங்கினார்.

அத்துடன் அவளும் அவளின் இரண்டு தங்கைகளும் உம்மாவும் யாரும் இல்லாத அனாதைகளாக ஆனார்கள்.மொத்தத்தில் அவர்களுக்கென்றிருந்தது ஒரே ஒரு அறையைக் கொண்ட சிறிய வீடு மட்டுமே. பாக்கு வியாபாரத்தின் மூலம் கிடைத்த லாபத்தைக் கொண்டு தான் அவளின் வாப்பா இதுவரை அந்தக் குடும்பத்தைக் காப்பாற்றி வந்தார்.வெள்ளை நிறத்தில் தொப்பியும் செம்மண் படிந்த பழைய வேட்டியும் அதே நிறத்திலிருக்கும் மேற்துண்டும்தான் எப்போதும் அவர் அணிந்திருந்தார். கருந்தாடியுடன் கூடிய வெளுத்த வட்டமான முகத்தில் கறுப்பான விழிகள் எப்போதும் புன்சிரித்த வண்ணமிருக்கும். முன்னோக்கி இலேசாக வளைந்து, மடிக்கப்பட்ட கோணியைக் கையிடுக்கில் வைத்தவாறு அவர் நடந்து செல்வார். ஊரிலிருக்கும் வீடுகளில் ஏறி பாக்கு வாங்கி கோணியில் நிறைத்துக்கொண்டு தானே தலையில் வைத்து சுமந்துகொண்டு போய் நகரத்தில் அதை விற்பனை செய்வார். பேசுவது என்றால் அவருக்கு விருப்பம் அதிகம். தான் பார்த்த ஊர்களில் உள்ள விசேஷங்களைப் பற்றி அவர் மஜீத்திடம் கூறுவார். வெளியில்தான் உண்மையான முஸ்லிம்கள் இருக்கிறார்களென்றும் அந்தக் கிராமத்திலுள்ளவர்கள் மூடநம்பக்கைகளில் உழன்று கொண்டிருப்பவர்களென்றும் அவர் கூறுவார். ஊரிலிருப்பவர்கள் கடின மனம் கொண்டவர்களாக இருக்கிறார்களென்றும், நல்ல மனிதர்களைப் பார்க்கவேண்டுமென்றால் வெளியில்தான் போய் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது என்றும் அவர் சொல்லுவார்.

“இங்கே இருக்குறவங்க மனசில் தாங்கள்தான் உண்மையான முஸ்லிம்கள்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க. அறிவில்லாத மனிதர்களின் குறுகிய பார்வை அது! கடவுள் அருளால நீங்கள்லாம் படிச்சு பெரிய ஆளுகளா வர்றப்போ இந்த நிலைமை அடியோட மாறிடும்.”

ஸுஹ்ராவை நன்கு படிக்க வைக்கவேண்டும் என்பதுதான் அவருக்கு வாழ்க்கையிலேயே மிகப்பெரிய இலட்சியமாக இருந்த்து.

“பிறகு” அவர் கூறுவார்: “அவ பெரிய உத்தியோகத்துல இருக்குறப்போ நம்மளை மறந்திடுவா. இது என் வாப்பான்னு சொல்றதுக்கு அவளுக்கே வெட்கமா இருக்கும்.”

“நீங்க சொல்றது சரிதான்...” மஜீத் கடைக்கண்ணால் பார்த்தவாறு சொல்லுவான். “ஸுஹ்ரா எப்பவும் தன்னை உயர்வா நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கிறவதான்.”

அப்போது ஸுஹ்ரா கதவின் மறைவில் நின்றவாறு கண்களை அகலவிரித்துக்கொண்டு, பற்களைக் கடித்தவாறு சிறிய கோபம் மேலோங்க மெதுவான குரலில் கூறுவாள்: “கொஞ்சம் பெரிய ஒண்ணு”

அந்த மாதிரியான நேரங்களில் மஜீத் அவளைத் தண்டிப்பான். அந்தத் தண்டனை தனித்துக் கூறக் கூடியதாக இருக்கும். அவனிடம் எப்போதுமிருக்கும் ரப்பரால் ஆன வில்லில் மடியிலிருந்து ஒரு சிறு உருண்டையான கல்லை எடுத்து வைத்து ஸுஹ்ராவின் முழுங்காலை நோக்கி மெதுவாகச் செலுத்துவான். பொதுவாக அவனுடைய குறி தப்பாது.

அவள் முழுங்காலில் கல் பட்டவுடன் அவன் கூறுவான்: “அந்தக் கதவுல இருக்குற சுண்ணாம்பு மேல நான் அடிச்சேன். அது உன்மேல பட்டுடுச்சு.”

ஸுஹ்ரா அசைய முடியாது நிற்பாள். அவளுடைய கண்களிலிருந்து ஒன்றிரண்டு துளி கண்ணீர் திரண்டு நிற்கும். அவ்வளவுதான். அது எதையும் பார்க்காமல் ஸுஹ்ராவின் உம்மா மஜீத்தைப் பார்த்துக் கூறுவாள். “நீ சரியா குறி பார்த்து எங்களோட காலையும் சட்டியையும் உடைப்பே. மஜீத், உங்களைப் போல பணக்காரங்களா நாங்க?”

“ஒ.. நான் இனிமேல் குறிவச்சு அடிக்கவே மாட்டேன். நான் இந்த ஊரை விட்டு தூர இடத்துக்குப் போகப்போறேன்”.

“எங்கே?”

“தூரத்துல இருக்குற ஊருக்கு”

“ஆனா...” ஸுஹ்ரா கூறுவாள்: “சாயங்காலம் வீட்டுக்கு வந்திடணும்..”

இதுதான் மஜீத்தைப் பற்றி ஸுஹ்ரா கொண்டிருக்கும் அபிப்ராயம். ஸுஹ்ராவைப் பற்றிய மஜீத்தின் அபிப்ராயம் அப்படியல்ல.

“நான் ஊர் ஊரா சுத்திட்டு திரும்பி வர்றப்போ ஸுஹ்ரா பெரிய உத்தியோகத்துல இருப்பா. அப்போ இந்த அம்மணி என்னைப் பார்த்தா, பார்த்த மாதிரியே காட்டிக்கமாட்டா”

தூரத்திலிருக்கும் நல்ல ஒரு எதிர்காலத்தைப் பார்த்ததைப்போல் ஒரு மெல்லிய புன்னகை அவள் முகத்தில் அரும்பும்.

நீண்டநேர சிந்தனைக்குப் பிறகு அவள் கூறுவாள்: “பையா, நீதான் படிச்சு படிச்சு பெரிய உத்தியோகத்துல போய் உட்காரப்போற! எங்கக்கிட்ட பணம் எதுவும் இல்லியே!”

அப்போது ஸுஹ்ராவின் வாப்பா கூறுவார் “அல்லாஹ் நமக்குப் பணத்தைத் தருவார்- நாம மூணுபேரும் பள்ளிக்கூடத்துல இருந்து ஒண்ணா திரும்பி வருவோம். நான் பாக்கு வித்துட்டு ஒவ்வொரு நாளும் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் பக்கத்துல வந்து நிக்கிறேன்! “