Lekha Books

அப்போது சிரித்துக்கொண்டே மஜீத்தின் வாப்பா சொன்னார்:

“அடியே... அறுபத்தியேழு!”

அதற்குள் மஜீத்தும் கூட்டி முடித்திருந்தான்.

“சரிதான்... அறுபத்தியேழு” - மஜீத் சொன்னான்.

அவனின் வாப்பா கர்ஜனைக் குரலில் சொன்னார்: “அடியே... அந்த ஸுஹ்ரா நல்ல பொண்ணு. நல்ல புத்திசாலியும் கூட அதே நேரத்துல அவளை நாம படிக்க வைக்கணும்னா அறுபத்தேழு பேரையும் நாம படிக்க வைக்கணும். அந்த அளவுக்கு நம்மகிட்ட சொத்து இருக்காடி?”

மஜீத்தின் உம்மா அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை.

“அவன் இன்னும் வெளியே போகலியா?” - மஜீத்தைப் பார்த்து அவனுடைய வாப்பா சொன்னார்: “போடா!”

மஜீத் வருத்தத்துடன் வெளியே போனான். அவன் ஜன்னலருகில் நின்று இருட்டினூடே ஸுஹ்ராவின் வீட்டைப் பார்த்தபோது, கைகளில் முகத்தைத் தாங்கியவாறு மண்ணெண்ணெய் விளக்கின் மஞ்சள் நிற சுடரைப் பார்த்தவணண்ணம் தீவிர சிந்தனையுடன் வாசலில் உட்கார்ந்திருந்தாள் ஸுஹ்ரா.

அப்படி அவள் எதைப்பற்றி சிந்தித்துக்கொண்டிருக்கிறாள்?

7

ஸுஹ்ராவின் வாழ்க்கை எந்தவித இலக்கும் இல்லாமல் கழிந்து கொண்டிருந்தது. பெரும்பாலான நேரங்களில் அவள் மஜீத்தின் வீட்டில்தான் இருப்பாள். எல்லாருக்கும் அவள்மீது பிரியம் உண்டு. இருப்பினும், அவள் முகத்தில் எப்போதும் ஒரு கவலை குடிகொண்டிருக்கும். எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் கவலைப்படக்கூடாது என்று மஜீத்தின் உம்மா அடிக்கடி அவளைப் பார்த்துக் கூறுவாள்.

“எனக்கு கவலை ஒண்ணுமில்ல...” - புன்னகையுடன் ஸுஹ்ரா கூறுவாள். எனினும் தன்னுடைய குரலில் கலந்திருந்த கவலையின் சாயலை அவளால் மறைக்கவே முடியவில்லை. அதைப் பார்த்து மஜீத்தும் கவலைப்பட்டான்.

அவன் கூறுவான்: “ஸுஹ்ரா, முன்னாடி மாதிரி உன் சிரிப்பைக் கேட்கணும்போல இருக்கு!”

அவள் கூறுவாள்: “நான் முன்னாடி சிரிச்ச மாதிரிதானே இருக்கிறேன்?”

“இல்ல... இப்போ இருக்கிற உன் சிரிப்புல கண்ணீர் கலந்திருக்கு...”

“அப்படியா? அது நான் வளர்ந்துட்டதுனால இருக்கலாம்...”

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் கூறுவாள்: “நாம வளராமலே இருந்திருக்கலாம்.”

வளர்ந்ததனால்தான் கவலைகளும் விருப்பங்களும் உண்டாயினவா?

அவர்கள் சிறு பிள்ளைகளாகத்தான் இருந்தார்கள். தங்ளை அறியாமலே அவர்கள் வளர்ந்து விட்டார்கள். மார்பும் தலையும் வளர்ந்த ஒரு இளம்பெண்ணாக ஸுஹ்ரா ஆனாள். மஜீத் அரும்பு மீசை முளைத்த ஒரு இளைஞனாக மாறினான்.

தன்னுடைய எதிர்காலத்தைப் பற்றி மிகவும் கவலைப்பட்டாள் ஸுஹ்ரா. அவள் சகோதரியும், தாயும், அவளும் யாரும் இல்லாத அனாதைகள். அவளுடைய தந்தையின் மரணத்திற்குப்பிறகு அந்தக் குடும்பத்தின் முழுச்சுமையும் அவள்மீது வந்து விழுந்தது.

அவளுக்குப் பதினாறு வயது. என்ன இருந்தாலும் பெண்தானே! எனினும், அவள்தான் அந்தக் குடும்பத்தைக் காப்பாற்றியாக வேண்டும். எவ்வளவு காலத்திற்கு மஜீத்தின் உம்மாவிடமிருந்து உதவிகள் பெற்றுக் கொண்டிருக்க முடியும்; மற்றவர்களின் இரக்க குணத்தின் கீழ் வாழ்க்கையை நடத்திக்கொண்டிருக்க முடியும்! அங்கு மஜீத் மட்டுமே இருப்பானேயானால் அவளுக்கு எந்தவித பிரச்சினையுமில்லை.

மஜீத்தின் வாப்பா, உம்மா, சகோதரிகள் யாருடனும் ஸுஹ்ராவுக்கு எந்தவொரு கருத்து வேறுபாடும் இல்லை. இருந்தாலும் மஜீத்திடம் அவளுக்கு இருக்கும் ஏதோவொன்று மற்றவர்களிடம் இல்லை என்பதென்னவோ உண்மை. மஜீத் தனக்கு முன்னால் இருக்கும்போது அவளுக்கு எதுவும் தோன்றாது. அவன் இல்லாத நேரங்களில்தான் அவளுக்குப் பிரச்சினையே.

மஜீத் காலையில் பள்ளிக்கூடம் சென்று சாயங்காலம் திரும்பி வரும்வரை அவள் ஒருவித பதைபதைப்புடனே இருப்பாள். மஜீத்தின் உடல் நலத்திற்கு ஏதாவது சிறு பாதிப்பு உண்டானால் கூட அவளால் தூங்க முடியாமற்போய்விடும். எந்த நேரத்திலும் மஜீதிற்குப் பக்கத்திலேயே இருக்கவேண்டும். இரவு-பகல் எந்நேரமும் அவனை உடனிருந்து கவனிக்கவேண்டும் என்று மனப்பூர்வமாக ஆசைப்படுவாள் ஸுஹ்ரா.

அவள் விருப்பப்பட்ட மாதிரியே ஒரு சம்பவம் அந்த நேரத்தில் நடந்தது. மஜீத்தின் வலது காலில் கல் குத்திவிட்டது. நகரத்திலிருக்கும் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அவன் படிக்கப்போய் நான்கு வருடங்கள் ஆனபிறகு அந்தச் சம்பவம் நடந்தது. பள்ளிக்கூடத்திற்கு வரும் வழியில் காலில் வலி தோன்றியது. நொண்டி நொண்டித்தான் அவன் வீட்டிற்கே வந்தான். மறுநாள் காலின் அடிப்பகுதியில் இலேசான பழுப்பு தெரிந்தது. உடம்பு பயங்கரமாக வலிக்க ஆரம்பித்தது. மஜீத் கட்டிலில் படுத்தவாறு அனத்திக் கொண்டிருப்பான். காலில் பழுத்திருந்தது வெடித்தால் வலி சரியாகிவிடும் என்று எல்லாரும் கூறினார்கள். ஆனால், ஆட்கள் யாராவது அருகில் சென்றால் வாய்விட்டு அழ ஆரம்பித்துவிடுவான் மஜீத்.

வீட்டில் எப்போதும் ஆட்களின் கூட்டமாகவே இருந்தது. அவன் உடல்நலத்தை விசாரிப்பதற்காக வந்தவர்களின் ஆரவாரம் அடங்கிய அபூர்வ நிமிடங்களில் ஸுஹ்ரா அறைக்குள் சென்று மஜீத்தின் காலின் அருகில் அமர்ந்து பழுத்திருந்த இடத்தை உதட்டால் ஊதிக் கொண்டிருப்பாள். பழுத்த பெரிய கொய்யாப் பழத்தைப்போல காலுக்குள் வீங்கிப்போயிருந்தது. அது உண்டாக்கிய வேதனையை மஜீத்தால் தாங்கிக்கொள்ளவே முடியவில்லை.

“ஸுஹ்ரா, நான் சாகப்போறேன்..." - மஜீத் கவலையுடன் அழுதான்.

அதற்கு என்ன செய்வது? அவளுக்கு ஒரு பிடியும் கிடைக்கவில்லை. அவளுக்கு அழுகை வந்துவிடும் போல இருந்தது. அவள் மஜீத்தின் வலது காலைத் தன்னுடைய கன்னத்தோடு சேர்த்து வைத்துக்கொண்டாள்.

பாதத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டாள்.

முதல் முத்தம்...!

அவள் எழுந்து சென்று சூடாக இருந்த நெற்றியைத் தடவியவாறு மஜீத்தின் முகத்தை நோக்கிக் குனிந்தாள்.

அவளின் தலைமுடி கட்டைவிட்டு அவிழ்ந்து மஜீதின் மார்பின் மீது பரவிக்கிடந்தன. அவளுடைய மூச்சு அவன் முகத்தில் பட்டது. அவளிடமிருந்து வந்த நறுமணம். ஒரு மின்சக்தி நாடி நரம்புகளில் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. காந்தத்தால் இழுக்கப்பட்டதைப் போல மஜீத்தின் முகம் உயர்ந்தது. அவனுடைய கைகள் அவளுடைய கழுத்தைச் சுற்றின. அவளை அவன் தன்னுடைய மார்போடு சேர்த்து இறுக அணைத்துக் கொண்டான். அவளைத் தன்னுடைய உடம்போடு உடம்பாய் அவன் சேர்த்துக் கொண்டான்.

“ஸுஹ்ரா!”

“என்னோட...”

ஸுஹ்ராவின் சிவந்த உதடுகள் மஜீத்தின் உதடுகளில் பதிந்தன.

வாழ்க்கையின் ஆரம்பக் கட்டத்தில் இருப்பவர்களாக இருந்தாலும் அன்று முதல் முறையாக எழுந்த உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்புடன் அவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் மறந்து ஒட்டி இணைந்தார்கள். ஒருவருக்கொருவர் ஆயிரமாயிரம் முத்தங்களைப் பரிமாறிக்கொண்டனர். கண்கள், நெற்றி, கன்னங்கள், கழுத்து, மார்பு - இருவரும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு நின்றனர். சுகமான ஒரு களைப்பும், புதிதான ஒரு நிம்மதியும் அவர்களுக்குத் தோன்றின. என்னவோ நடந்தது! அது என்ன?

“பழுத்து இருந்தது வெடிச்சிருச்சு...” - புன்னகையுடன்,தெய்வீகமான ஒரு சங்கீதத்தைப் போல ஸுஹ்ரா மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

மஜீத் எழுந்து நின்றான். ஆச்சரியம்! பழுத்த இடம் உடைந்திருந்தது. வெட்கத்தால குனிந்திருந்த ஸுஹ்ராவின் காதல் உணர்வு பரவியிருந்த முகத்தையே மஜீத் பார்த்தான்.