Lekha Books

“இங்கு வந்தபிறகு மகனே, நீ ரொம்பவும் மெலிஞ்சு போயிட்டே. உன்னை எப்படியெல்லாம் நான் வளர்த்தேன்? உனக்கு நிறம் போதலைன்னு பால்ல பொன்னையும் வசம்பையும் அரைச்சு சேர்த்து உன்னை எத்தனை தடவை குடிக்க வச்சிருப்பேன்டா மகனே!”

எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாக மஜீத் அதே இடத்தில் அமர்ந்திருப்பான். என்ன செய்யவேண்டும்? கையில் காசு எதுவும் இல்லை. பணத்தைச் சம்பாதிப்பதற்கான வழியும் தெரியவில்லை. உதவுவதற்கும் மனிதர்கள் இல்லை...

மஜீத் நாளாக நாளாகச் சோர்ந்து போய்க்கொண்டேயிருந்தான். மனதைச் சரி செய்வதற்கு வேறு வேலைகள் எதுவும் இல்லாததால் மீண்டும் அவன் ஒரு தோட்டத்தை உண்டாக்கும் முயற்சியில் இறங்கினான். இந்த முறை அவன் மட்டும் தனியே.

வாசலுக்கு முன்னால் மஜீத் சதுர வடிவத்தில் வெள்ளை மணலைக் கொண்டுவந்து பரப்பினான். நான்கு மூலைகளிலும் செடிகளைக் கொண்டுவந்து நட்டான். ஸுஹ்ரா வைத்த செம்பருத்தி ஒரு மரமாக வளர்ந்திருந்தது. மஜீத் வந்தபோது, அதில் பூக்கள் உண்டாகியிருந்தன. பச்சிலைக் காடுகளில் இரத்தம் சிதறியிருப்பதைப் போல எப்போதும் மறையாத அடர்த்தியான சிவப்பு நிற மலர்கள்.

அதற்கு அடியில் சாய்வு நாற்காலியைப் போட்டு அதில் படுத்தவாறு அவன் எதையாவது படித்துக்கொண்டிருப்பான். ஆனால், எதையும் அவனால் மனமொன்றி வாசிக்க முடியாது. புத்தகத்தைத் திறந்து மடியில் வைத்தவாறு அவன் அசையாமல் படுத்திருப்பான்.

“உனக்கு என்னடா மகனே, கவலை?” அவனுடைய உம்மா கேட்பாள்.

மஜீத் மெதுவான குரலில் கூறுவான்: “ஒண்ணுமில்ல...”

அதைக்கேட்டு அவனுடைய உம்மா தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்து விடுவாள். அவள் தனக்குத்தானே கூறிக்கொள்வாள்: “எல்லாம் கடவுள் செயல்...”

மஜீத்தின் திருப்திக்காக அவன் விருப்பப்பட்டு வளர்க்கும் செடிகளுக்கு நீர் ஊற்றும் விஷயத்தில் போட்டி போட்டுக்கொண்டு அவனுடைய சகோதரிகள் இருவரும் தங்களுக்குள் சண்டை போடுவார்கள். கடைசியில் இருவரும் ஒன்றாக மஜீத்தின் முன்னால் வந்து கூறுவார்கள்:

“அண்ணா. இன்னைக்குச் செடிகளுக்குத் தண்ணி ஊத்தினது நான்தான்...”

அதற்கு மஜீத் கூறுவான்: “செடிகள்ல வர்ற பூக்களை நீங்க ரெண்டு பேரும் சமமா எடுத்துக்கோங்க.”

“அவன் உம்மாவோட செடி...” - மஜீத்தின் வாப்பா கூறுவார்: “என் பணத்தையெல்லாம் செலவழிச்சு நான் அவனைப் படிக்க வச்சேன். அவன் ஊர் ஊரா சுத்திட்டு எத்தனையோ வருடங்கள் கழிச்சு திரும்பி வந்திருக்கான். அதுவும் வெறும் கையோட அவனோட செடி. இதுதான் அவன் சம்பாத்யம். இந்த வயசான காலத்துல நான் சுகமா பொழுதுபோக்க ஒரு தோட்டம்! எல்லா செடிகளையும் நான் வெட்டி எறியப்போறேன். நான் சொல்றது காதுல விழுகுதாடி? இல்ல...”

அதற்கு மஜீத்தின் உம்மா சொல்வாள்: “ஆயிரம் சொல்லுங்க... வாசல் இப்போ எவ்வளவு அழகா இருக்கு!”

மஜீத்தின் வாப்பா காய்ந்த வெற்றிலையில் சுண்ணாம்பு தேய்த்தவாறு கேட்பார்: “நான் சொன்னது உன் காதுல விழலியாடி? இல்ல...”

“என்ன சொன்னீங்க?”

“எங்கேயாவது போயி கொஞ்சம் புகையிலை வாங்கிட்டு வா.”

மஜீத்தின் தாய் ஒரு பழைய துணியைத் தலையில் இட்டவாறு கிழிந்துபோன ப்ளவ்ஸுடன் பக்கத்து வீடுகளைத் தேடி புகையிலைக்காகச் செல்வாள். வாப்பா, உம்மா, சகோதரிகள், ஸுஹ்ரா - நினைவுகள் மேகங்களைப் போல இதய ஆகாயத்தின் வழியாக வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருக்கும். வறுமை உண்மையிலேயே ஒரு பயங்கரமான நோய்தான். அது உடலையும் இதயத்தையும் ஆன்மாவையும் அழித்துவிடுகிறது. அப்படி உடலும் இதயமும் ஆன்மாவும், அழிந்துபோன பல இனத்தைச் சேர்ந்த இலட்சக்கணக்கான ஆண்களும் பெண்களும்.

அந்தக் காட்சிகள் மஜீத்தின் மனதில் வந்து நிறைந்து கொண்டிருக்கும். தன்னுடைய அழகை இழந்துவிட்ட அந்தக் காட்சிகளை இப்போது நினைத்துப் பார்த்து என்ன பிரயோஜனம்? வாழ்க்கை பிரகாசமான ஒரு அழகு என்பதில் எந்த சந்தேமும் இல்லை. இருந்தாலும் அதன் முகத்தில் ஒட்டியிருக்கும் சேற்றையும் அழுக்கையும் நமக்கு ஏற்றுக்கொள்ள கஷ்டமாகத்தான் இருக்கிறது. வாழ்க்கையின் அவலட்சணங்கள்! வாழ்க்கையின் கஷ்டங்கள்! அமைதியான, அழகான வாழ்க்கை என்ற ஒன்று இருக்கிறதா?

உணவு இல்லாதவர்கள், உடுக்க ஆடை இல்லாதவர்கள், வசிக்க வீடு இல்லாதவர்கள், உடல் ஊனமுற்றவர்கள்.... இப்படிப் பரிதாபமான நிலையில் இருக்கும் எண்ணற்றவர்களின் ஒரு நீண்ட வரிசை... இரவு பகல் எந்நேரமும் மஜீத் எல்லாரையும் நினைத்தவாறு படுத்திருப்பான். எல்லாவற்றையும் நினைத்துப் பார்க்காமல் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று அவன் எண்ணுவான்.

ஆனால், அவனால் எப்படி மறக்க முடியும்? அவன் மூளை எப்போதும் இயங்கிக்கொண்டே இருக்கிறது. இதயம் எப்போதும் எதையாவது நினைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது.

ஸுஹ்ராவைப் பற்றி நினைக்கும்போது மஜீத்தின் கண்களில் நீர் வழியத் தொடங்கிவிடும். அவளை ஒருமுறை பார்க்கவேண்டும் போல் அவனுக்கு இருக்கும். ஆனால், அவள்தான் வேறொருவனுக்கு மனைவி ஆகிவிட்டாளே! இருந்தாலும், தூரத்தில் இருந்தாவது அவளைப் பார்க்கவேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். தன்னுடைய பரிதாபமான நிலையைக் கூறுவதற்காக அல்ல, கடுமையான வார்த்தைகளைக் கூறுவதற்காக அல்ல, வெறுமனே அவளை அவன் பார்க்கவேண்டும். அவளின் குரலை அவன் கேட்கவேண்டும்!

அவள் மஜீத்தை மறந்துவிட்டாள். ஆனால், மஜீத்தால் அவளை மறக்கமுடியுமா?

ஏராளமான மாம்பழங்களைத் தந்து அவர்களை வாழ்த்தியிருக்கும் அந்த மாமரத்தடியில், இரவு நேரத்தின் தனிமையில் மஜீத் உட்கார்நதிருப்பான். யாரையும் எதிர்பார்த்து அல்ல. எதிர்பார்ப்பதற்கு யார் இருக்கிறார்கள்?

மஜீத் நினைத்தான்: ‘நான் வந்திருக்கேன்னு தெரிஞ்சா ஒருமுறைகூட ஸுஹ்ரா இந்தப் பக்கம் வரமாட்டா.’

அவள் எதற்காக வரவேண்டும்? யாரைப் பார்ப்பதற்காக வரவேண்டும்? மஜீத்தைப் தேடிவந்த அவனுடைய உம்மா அவனுக்கு அருகில் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக உட்கார்நதிருப்பாள்.

உம்மா, வாப்பா, சகோதரிகள் இவர்களுக்கு நேரா நேரத்திற்குச் சாப்பாடு கிடைக்க என்ன வழி? மஜீத்தின் வாப்பா கோபப்படுவதில் அர்த்தம் இல்லாமல் இல்லையே! வயதுக்குவந்த மகன்... என்ன செய்வது? என்ன வாழ்க்கை?

ஸுஹ்ரா...

அன்புள்ள ஸுஹ்ரா! நீ வருவாயா?