இளம் பருவத்துத் தோழி - Page 18
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6729
பொய் சொல்பவர்கள் உண்மை கூறுபவர்கள் என்று இரு வகைப்பட்டவர்களும் உலகத்தில் இருக்கத்தானே செய்வார்கள்! உதவி வேண்டும் என்று கெஞ்சி கேட்கிறபோது மஜீத்தை அவர்கள் நம்பாமல் போய்விட்டால்?
யாரையும் எதிர்பார்க்காமல் பணம் சம்பாதிப்பதற்கு என்ன வழி என்பதை மணிக்கணக்கில் உட்கார்ந்து அவன் சிந்தித்தான். என்ன தொழில் செய்தால் நன்றாக இருக்கும்? இதுவரை தான் படித்திருக்கும் கல்வியையும் உலக அனுபவங்களையும் வைத்து...
ஒருவகை ஆவேசத்துடன் மஜீத் பயணம் புறப்பட தீர்மானித்தான். வீட்டிலிருந்த பொருட்களை விற்று அவனுடைய வாப்பா பணத்தைத் தயார் பண்ணிக்கொண்டு வந்து அவன் கையில் தந்தார்.
“நான் போயிட்டு சீக்கிரம் திரும்பி வர்றேன்” மஜீத் ஸுஹ்ராவிடம் எல்லா விஷயத்தையும் விளக்கிச் சொன்னான். “நான் எல்லோரையும் உன்கிட்ட ஒப்படைச்சிட்டுப் போறேன், ஸுஹ்ரா...”
“நீ திரும்பி வர்றது வரை நான் இவங்களை நல்லா பார்த்துக்குவேன்.”
ஸுஹ்ரா அந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டாள்.
மஜீத் தெளிவான ஒரு தீர்மானத்துடன் பயணத்திற்கான வேலைகளில் இறங்கினான்.
ஒரு மாலை வேளையில் மேற்கு திசையில் தங்க நிறத்தில் மேகங்கள் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தன.
மஜீத்தின் பெட்டியையும் படுக்கையையும் எடுத்துக்கொண்டு ஒரு பையன் பஸ் நிலையத்தை நோக்கி நடந்தான். மஜீத் எல்லாரிடமும் விடைபெற்றான்.
அவனுடைய வாப்பா சொன்னார் : “எனக்குப் பார்வை தெரியல. வெள்ளெழுத்துக்கான ஒரு கண்ணாடி வாங்கிட்டு வர்றியா? இல்ல...”
“வாங்கிட்டு வர்றேன்.” என்று சொன்ன மஜீத் அறைக்குள் சென்றான். கண்ணில் நீர் வழிய ஜன்னலுக்கு அருகில் ஸுஹ்ரா நின்றிருந்தாள்.
“ஒண்ணு சொல்லட்டுமா?” அவள் சொன்னாள்.
மஜீத் புன்னகைத்தான்: “சொல்லு, ராஜகுமாரி சொல்லு...”
“பிறகு...?”
அவளால் அதற்குமேல் பேசமுடியவில்லை. அந்த நேரத்தில் பஸ்ஸின் ஹாரன் தொடர்ந்து ஒலித்தவண்ணம் இருந்தது. மஜீத்தின் உம்மா அறையின் வாசலில் வந்து நின்றாள்.
“மகனே, சீக்கிரம் கிளம்பு. வண்டி புறப்பட்டுப் போகுது.”
மஜீத் புறப்பட தயாரானான். ஸுஹ்ராவின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.
மஜீத் கேட்டான்: “நான் போயிட்டு வரட்டுமா?”
அவள் தன் தலையைக் குனிந்து அவனுக்கு அனுமதி தந்தாள்.
நிச்சயமற்ற எதிர்காலத்தை நோக்கி மஜீத் புறப்பட்டான்.
படிவரை சென்று திரும்பிப் பார்த்தபோது கண்களில் பட்ட ஸுஹ்ராவும் வீடும் அவனுடைய இதயத்தை விட்டு எப்போதும் அழியாத ஓவியங்களாகி விட்டனர்.
இலட்சியங்களும், கடமைகளும் மஜீத்தை தைரியத்துடன் முன்னோக்கி அழைத்துச் சென்றன.
11
ஸுஹ்ராவைத் திருமணம் செய்யவேண்டும்.
அதற்குமுன்பு தன் சகோதரிகளுக்கு கணவர்களைத் தேடவேண்டும். வரதட்சணைகளுக்கும் நகைகளுக்கும் தேவையான பணத்தைச் சம்பாதிக்க வேண்டும். அதைச் சம்பாதிப்பதற்காக ஏதாவது ஒரு வேலையைத் தேட வேண்டும். ஆனால்... மஜீத்திற்குக் கிடைத்தது ஏமாற்றம்தான். அவனுக்கு எங்கும் வேலை கிடைக்கவில்லை. அப்படியே வேலை கிடைப்பதாக இருந்தால், அது கிடைப்பதற்கு சிபாரிசு செய்ய ஆள் தேவைப்பட்டது. அந்த வேலை கொடுப்பதற்கு லஞ்சம் கேட்பார்கள். தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றதற்கான சான்றிதழும் கையில் இருக்க வேண்டும். இவை எதுவும் இல்லாமல் வேலை கிடைப்பதென்பது சாதாரண விஷயமாக இருக்கவில்லை. இருந்தாலும், அவன் தொடர்ந்து வேலைக்காக முயற்சித்தான். பல நகரங்களையும் சுற்றித் திரிந்தான்.
கடைசியில் தான் பிறந்த இடத்தைவிட்டு ஆயிரத்து ஐந்நூறு மைல் தூரத்திலிருந்த ஒரு பெரிய நகரத்தை மஜீத் அடைந்தான். இதற்கிடையில் நான்கு மாதங்கள் ஒடிவிட்டிருந்தன.
அங்கு அவனுக்கு ஒரு வேலை கிடைத்தது. வேலை ஒன்றும் கஷ்டமாக இருக்கவில்லை. நல்ல பணம் வரக்கூடிய வேலையாக அது இருந்தது. கொஞ்சம்கூட ஓய்வு இல்லாமல் அந்த வேலையைச் செய்ய வேண்டும். நூற்றுக்கு நாற்பது சதவிகிதம் கமிஷனாகக் கிடைக்கும். நிறுவனத்தின் உரிமையாளரே அவனிடம் இந்த விஷயத்தைச் சொன்னார்.
நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான சைக்கிள்கள் இருந்தன. அதில் சாம்பிள்களை எடுத்துக்கொண்டு செல்லவேண்டும். நிறுவனம் இருந்த இடத்திலேயே தங்குவதற்கு இடமும் கொடுக்கப்பட்டது.
மஜீத் அங்கு வேலை செய்ய ஆரம்பித்தான். சிறிய ஒரு தூக்குப் பெட்டியில் சாம்பிள்களை அடுக்கி வைத்துக்கொண்டு அவன் ஆர்டர் ‘புக்’ செய்வதற்காகப் புறப்படுவான். நகரெங்கும் சுற்றி, ஆர்டர்கள் வாங்கி முடித்து மகிழ்ச்சியுடன் மாலை நேரத்தில் திரும்பி வருவான்.
இப்படியே ஒருமாதம் ஓடி முடிந்தது. எல்லா செலவுகளும் போக மஜீத் வீட்டிற்கு நூறு ரூபாய் அனுப்பி வைத்தான். தன்னுடைய வாப்பாவிற்கு வெள்ளெழுத்திற்கான ஒரு கண்ணாடியையும் வாங்கி அனுப்பி வைத்தான். ஸுஹ்ராவிற்கும் மற்றவர்களுக்கும் ஆடைகள் வாங்கி அனுப்பி வைத்தான்.
இன்னொரு மாதமும் முடிந்தது.
அடுத்து வரும் நாட்களில் என்ன நடக்கப்போகிறது என்பதை யாராலும் கணித்துக் கூறமுடியாது அல்லவா? கவலைப்படக் கூடிய ஒரு விஷயம் நடக்கப்போகிறது என்று யாரும் எதிர்பார்க்கமாட்டார்கள். மஜீத் அப்படி எதையும் எதிர்பார்க்கவில்லை. இருந்தாலும், எதிர்பாராத சில விஷயங்கள் நடக்கத்தான் செய்கின்றன.
அது ஒரு திங்கட்கிழமை. மஜீத்திற்கு நன்றாக ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. அது ஒரு உச்சி பகல்பொழுது வழக்கம்போல சூட்கேஸை சைக்கிளில் தொங்கவிட்டவாறு கடலையொட்டியுள்ள தார்போட்ட சாலைவழியே அவன் சைக்கிளில் போய்க்கொண்டிருந்தான். சாலை இறக்கமாக இருந்தது. அவன் வேகமாக வண்டியை ஓட்டினான். பெட்டி அந்த வேகத்தில் குலுங்கியது. சிறிது நேரத்தில் அதன் கைப்பிடி சுழன்று சக்கரத்திற்கு இடையில் போய் விழுந்தது. அவ்வளவுதான் மஜீத் சைக்கிளிலிருந்து தூக்கி எறியப்பட்டு தூரத்திலிருந்த கம்பி வேலியில் மோதி அதற்கு அருகிலிருந்த ஆழமான சாக்கடையில் போய் விழுந்தான்.
ஒரு மலை தன் உடல்மீது இடிந்து விழுந்ததைப் போல, என்னவோ ஒடிந்ததைப் போல, வேதனையான ஒரு நினைவை, தன்னிடமிருந்து
என்னவோ அறுத்து துண்டிக்கப்பட்டு மாற்றப் பட்டிருப்பதைப்போல் மஜீத் உணர்ந்தான். எல்லாம் இருளில் நடந்து முடிந்ததைப் போல... எல்லாம் நினைவுகளின் ஆழத்தில்... கடுமையான காற்று வீசிக் கொண்டிருக்கும் இரவு நேரத்தில் இடி, மின்னலைப்போல சில நேரங்களில் ஞாபகங்களின் வெளிச்சம் வரும். தாங்க முடியாத வேதனை... மருந்துகளின் தாங்கமுடியாத வாசனை... மனிதர்களின் வேதனையை வெளிப்படுத்தும் முனகல்கள்... வாயிலிருந்து தொண்டை... வழியாக உயிருள்ள நீண்டு உருண்ட ஏதோவொன்று கீழே இறங்குகிறது. வயிற்றில் சூடான திரவம் நிறைந்திருக்கிறது. ஒரு தோணல்... இப்படிப்பட்ட அனுபவங்களுடன் யுகங்கள் கடந்து கொண்டிருக்கின்றன.
என்ன நடந்தது?
நினைவுகள் எங்கோ தூரத்தில் இருக்கின்றன. எதுவும் தெளிவாக இல்லை. வெண்மையான புகையைப் போல, வெள்ளி மேகங்களைப்போல, நினைவுகள் மஜீத்திடமிருந்து தூரத்தை நோக்கிச் செல்கின்றன. எல்லாம் அவனை விட்டுப்போய் மறைகின்றனவோ?
இல்லை... வாழவேண்டும்! வாழ்க்கை! கடினமான தாங்கமுடியாத வேதனை - எனினும் வாழவேண்டும்! மஜீத் முயற்சித்தான்.