Lekha Books

மரம் அல்லது ரப்பரால் ஆன கால் இருக்கவே செய்கிறது. பேன்ட்டும் ஷீக்களும் அணிந்தால்... ஹோட்டல் உரிமையாளர்தான் அவனிடம் இந்த விஷயத்தைச் சொன்னார். மஜீத் மீது அவருக்கு ஒரு இரக்க உணர்ச்சி இருந்தது. துயரக்கடலில் ஆறுதல் என்ற தீவைக் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை மஜீத்திற்கு இருந்தது. இரவில் மற்றவர்கள் தூங்கியபிறகு மஜீத் ஸுஹ்ராவிடம் கூறுவான் : “தூங்கு சினேகிதியே தூங்கு...” ஆனால், மஜீத் பார்ப்பது நட்சத்திரங்கள் நிறைந்த பரந்து கிடக்கும் வானத்தைத்தான்.

ஸுஹ்ராவை எப்போது பார்க்க முடியும்?

மஜீத் அதிகாலையில் படுக்கையை விட்டு எழுவான். காலைக் கடன்கள் முடித்து தேநீர் குடித்து முடிந்து தன் வேலையை ஆரம்பிப்பான். நகரம் எப்போதும் உற்சாகமாகவே இருக்கும். ஒரே ஆரவாரம் - ஆண்களின், பெண்களின், வாகனங்களின் ஓசைகள் - அந்த ஓசைகளைக் கேட்டவாறு மஜீத் பாத்திரங்களைக் கழுவி அடுக்கிக் கொண்டிருப்பான்.

அப்படி இருக்கும்பொழுது அடுத்த கடிதம் வந்து சேர்ந்தது.

அது ஸுஹ்ராவின் கையெழுத்து அல்ல.

வேறு யாரையோ வைத்து மஜீத்தின் தாய் எழுதியிருக்கிறாள். அதை வாசித்தபோது நகரத்தின் இரைச்சல் சத்தம் முழுமையாக நின்று விட்டதைப்போல் அவன் உணர்ந்தான்.

“அன்புள்ள மகன் மஜீத் படித்துத் தெரிந்து கொள்வதற்காக உன்னுடைய உம்மா எழுதிய கடிதம்.

முந்தா நாள் அதிகாலையில் நம் ஸுஹ்ரா மரணத்தைத் தழுவி விட்டாள். அவள் வீட்டில் என் மடியில் தலை வைத்துப்படுத்தவாறு அவள் உயிர் பிரிந்தது. பள்ளிவாசலுக்கருகில் அவளுடைய வாப்பாவின் கல்லறைக்கு அருகிலேயே ஸுஹ்ராவை அடக்கம் செய்தோம்.

எங்களுக்குத் துணையாகவும் உதவியாகவும் இருந்த ஸுஹ்ரா போய்விட்டாள். இனி அல்லாவை விட்டால் எங்களுக்கு இருப்பது நீ மட்டும்தான்.”

மகனே, போனமாதம் 30-ஆம் தேதி நம்முடைய வீட்டையும் நிலத்தையும் கடன்காரர்கள் எடுத்துக்கொண்டு விட்டார்கள். உடனே வீட்டை காலி பண்ணிவிட்டு வெளியேறவேண்டும் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். இந்த இரண்டு பெண் பிள்ளைகளையும் உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டுக் கிடக்கும் உன் வாப்பாவையும் அழைத்துக்கொண்டு நான் எங்கு போவேன்?

மகனே, நான் தூங்கி எவ்வளவோ நாட்களாகிவிட்டன. உன் சகோதரிகளின் வயதையொத்த பெண்கள் மூன்று, நான்கு குழந்தைகளுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஏதாவது நடக்கக்கூடாதது நடந்துவிட்டால்... மகனே, இங்கு இருக்கும் முஸ்லிம்கள் கண்ணில் இரத்தமே இல்லாதவர்கள். நானும் வாப்பாவும் எவ்வளவோ சொல்லியும் அவர்கள் கேட்பதாயில்லை. உடனே வீட்டைவிட்டு வெளியேற வேண்டும் என்கிறார்கள்.

நம் ஜாதியைச் சேர்ந்த நல்லவர்களான பணக்காரர்கள் அங்கு இருக்கிறார்கள் அல்லவா? அவர்களிடம் சொன்னால் ஒரு நல்ல வழி பிறக்காமல் இருக்காது. தயங்காமல் நீ போய் அவர்களிடம் மனம் திறந்து உண்மையைக் கூற வேண்டும்.

என் தங்க மகனே, ஸுஹ்ரா உயிருடன் இருந்தபோது எனக்கு எவ்வளவோ ஆறுதலாக இருந்தாள். இங்கிருக்கும் கஷ்டங்களைச் சொல்லி உன்னைத் தேவையில்லாமல் மன வருத்தத்திற்கு ஆளாக்க வேண்டாம் என்று ஸுஹ்ரா சொல்லிவிட்டாள். அதனால்தான் இதுவரை உனக்குக் கடிதம் எழுதவில்லை. இரண்டு மாதங்களாக ஸுஹ்ரா உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாகக் கிடந்தாள். அவளுக்கு சிகிச்சை செய்யக்கூட இங்கு யாருமில்லை. மரணத்தைத் தழுவுதற்கு முன்பு அவள் உன்னுடைய பெயரைச் சொன்னாள். நீ வந்து விட்டாயா... வந்து விடடாயா என்று பலமுறை அவள் கேட்டாள்... எல்லாம் அல்லாஹுவின் விதி!”

மஜீத் அப்படியே அதிர்ச்சியடைந்து நின்று விட்டான்.

எல்லாம் அமைதியாகி விட்டதைப்போல்...

பிரபஞ்சமே சூனியமாகி விட்டதைப்போல...

இல்லை! பிரபஞ்சத்திற்கு எதுவும் நடக்கவில்லை. நகரம் இரைந்து கொண்டிருந்தது. சூரியன் வானத்தில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது. காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. எல்லாமே கைவிட்டுப் போய் விட்டதைப்போல் அவன் உணர்ந்தான். வாழ்க்கைக்கு அர்த்தமே இல்லாமல் போய் விட்டதா? பிரபஞ்சங்களைப் படைத்த கருணை வடிவமான கடவுளே!

மஜீத் மீண்டும் பாத்திரங்களைக் கழுவி மிகவும் கவனத்துடன் அடுக்கத் தொடங்கினான். தாயும், தந்தையும், சகோதரிகளும் எங்கு போவார்கள்? யார் இருக்கிறார்கள் உதவ? அல்லாவே அவரின் கருணை தவழும் கைகள் நீளுமா?

ஸுஹ்ரா!

நினைவுகள்... வார்த்தைகள்... செயல்கள்.... முகபாவங்கள்.... ஓவியங்கள்.... அவனுடைய மனதில் என்னவெல்லாம் அடுத்தடுத்து வந்து கொண்டிருக்கின்றன! சாவைத்தழுவுவதற்கு முன்பு ‘மஜீத் வந்தாச்சா? வந்தாச்சா?’ என்று அவள் கேட்டிருக்கிறாள்!

நினைவுகள்.

கடைசி நினைவு...

அன்று... மஜீத் விடைபெற்றுவிடடு கிளம்பத் தயாராக இருந்தான். ஸுஹ்ரா என்னவோ சொல்ல ஆரம்பித்தாள். அதை அவள் முடிப்பதற்கு முன்பு பஸ்ஸின் ஹார்ன் சத்தம் தொடர்ந்து ஒலிக்க ஆரம்பித்தது. அப்போது மஜீத்தின் உம்மா அங்கு வந்தாள்... மஜீத் வாசலுக்கு வந்தான். பூந்தோட்டத்தைத் தாண்டி படியில் இறங்கி... அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

மேற்கு திசையில் தங்க நிறத்தில் மேகங்கள்... இளம் மஞ்சள் வெயிலில் மூழ்கி நிற்கும் மரங்களும், வீடும், வாசலும், பூந்தோட்டமும்...

மஜீத்தின் சகோதரிகள் இருவரும் முகத்தை வெளியே காட்டியவாறு கதவின் மறைவில் நின்றிருக்கிறார்கள். அவனுடைய வாப்பா சுவரில் சாய்ந்தவாறு வாசலில் அமர்ந்திருக்கிறார். உம்மா வாசலில் நின்றிருக்கிறாள்.

ஈரமான விழிகளுடன் செம்பருத்திச் செடியைப் பிடித்துக் கொண்டு பூந்தோட்டத்தில் நின்றிருக்கிறாள்... ஸுஹ்ரா.

சொல்ல நினைத்த விஷயம் அப்போதும் அவள் மனதில் இருந்திருக்க வேண்டும்.

அன்று கடைசி கடைசியாக ஸுஹ்ரா சொல்ல நினைத்தது என்னவாக இருக்கும்?