Lekha Books

அந்த பவளத்தைப் போல் சிவந்திருந்த உதடுகளின் சுவையும், அந்த முதல் முத்தங்களின் பெண்மைத் தன்மையும்...

ஸுஹ்ரா முத்தமிட்ட வலது கால் பாதத்தில் எப்போதுமில்லாத குளிர்ச்சி தெரிந்தது...

ஸுஹ்ராவிற்கு அன்று இரவு முழுவதும் சிறிதுகூட தூக்கம் வரவில்லை. உடல் அனலாகக் கொதித்தது... அதில் அவள் ஆவியானாள்.

ஸுஹ்ராவின் வாழ்க்கைக்கு ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது. எனினும், அதன் சாத்தியத்தைப் பற்றி நினைக்கும்போது அவளுக்கு அச்சம்தான் தோன்றியது.

தாங்கமுடியாத நிச்சயமற்ற நிலையுடன் அவளுடைய இரவுகளும் பகல்களும் சுழிந்து கொண்டிருந்தன.

8

ஸுஹ்ரா மஜீத்தைக் காதலிக்கிறாள். மஜீத் ஸுஹ்ராவைக் காதலிக்கிறான். இந்த விஷயம் அவர்கள் இரண்டு பேருக்கும் நன்றாகவே தெரியும். காதல் வளையத்திற்கு மத்தியில் இருந்தான் மஜீத். எனினும், வாழ்க்கை பற்றிய சிந்தனைகளும் உள்ளுணர்வும்தான் மஜீத்தை வழிநடத்திக்கொண்டிருந்தன. கவுரவத்தை எப்போதும் பெரிதாக நினைக்கக்கூடியவன் மஜீத். தன்னைப்பற்றி அவனுக்கு உயர்வான மதிப்பு இருந்தது. வாழ்க்கை அவனுடைய தந்தையின் உலகத்தைப் போல் இல்லை. குடும்ப விஷயங்களைப் பற்றி அவனுக்கு எதுவுமே தெரியாது. வாப்பாவிடம் ஏதாவது பேசுவது என்றால் உண்மையாகவே பயந்தான் மஜீத்.

அவனுடைய வாப்பா வேறு யாருடைய கருத்தையும் ஏற்றுக் கொள்ளாத சர்வாதிகாரியைப் போல் நடந்து கொண்டிருந்தார். தனக்கு ஏதாவது தேவைப்பட்டால், அவன் தன் உம்மாவைப் பார்த்துக் கேட்டு வாங்கிக் கொள்வான். வாப்பாவின் குரலைக் கேட்கும்போது மஜீத்தின் இதயத்திற்குள்ளிருந்து எதிர்ப்பின் உரத்த குரல் மௌனமாகக் கிளம்பி மேலே வரும். எதற்காக தான் எதிர்க்கவேண்டும்? அதைப் பற்றிய தெளிவான அறிவு மஜீத்திற்கு இல்லை. என்ன இருந்தாலும் அவர் அவனுக்கு ஒரு நல்ல தந்தைதானே? மஜீத்திற்கு தேவையானது எல்லாவற்றையும் அவர் வாங்கிக் கொடுக்கிறாரே! அவன் மீது ஆழமான அன்பை அவர் கொண்டிருக்கிறாரே! பிறகு... ஒரு தந்தை என்ற வகையில் அவர்மீது என்ன குற்றம் இருக்கிறது?

தன்னுடைய வாப்பா மீது கொண்டிருந்த அன்பைவிட அதிகமான அன்பை மஜீத் ஸுஹ்ராவின் வாப்பா மேல்தான் வைத்திருந்தான். ஸுஹ்ரா தன்னுடைய வாப்பாவைப் பார்த்து என்றுமே பயந்தது இல்லை. தன்னுடைய தந்தையைப்பற்றிப் பேசும்போது அவளின் கண்கள் நீரால் நிறைந்துவிடும். தன்னுடைய வாப்பா இறந்த போது மஜீத் அழுதானா? தன் உம்மா இறந்தால் நிச்சயமாக மஜீத் அழுவான். உம்மாமீது அவனுக்குப் பயமில்லை. வாப்பாவைப் பார்த்து அவன் பயப்பட்டான் - பயத்துடன் கலந்த அன்பு அவனுக்குத் தன் வாப்பா மீது இருக்கிறது.

மஜீத்திற்கு வீட்டிலேயே இருப்பது சிறிதும் பிடிக்காது. அதிகநேரம் அவன் தன் வீட்டிற்கு வெளியில்தான் இருப்பான். இல்லாவிட்டால் தன்னுடைய சொந்த அறைக்குள்ளேயே இருப்பான். இப்படி அவன் நாட்களை ஓட்டிக்கொண்டிருந்த போதுதான் மிகவும் முக்கியமான ஒரு சம்பவம் நடந்தது.

மஜீத் அன்று நகரத்திலிருந்த பள்ளிக்கூடத்தில் கடைசி வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அப்போதுதான் அறுவடை தொடங்கியிருந்தது. நல்ல வெயில் காலம். போதாததற்கு நோன்புக் காலம் வேறு. ஒருவாய் தண்ணீர்கூட குடிக்காமல், எச்சிலைக்கூட உள்ளே போக விடாமல் பகல் முழுவதும் பட்டினி கிடக்கும் காரணத்தால் சாதாரண விஷயத்திற்குக் கூட மஜீத்தின் வாப்பா வெறிபிடித்த மனிதரைப் போல் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

ஒரு நாள் காலையில் மஜீத்தின் வாப்பா வயலுக்குச் செல்வதற்கு முன்பு மஜீத்திடம் சொன்னார்: "அறுவடை செய்து காயப் போட்டிருக்கிற நெல்லை படகு மூலம் கொண்டு வர்றாங்க. கூட ஆள் இல்லாமலிருந்தா படகு ஓட்டுறவங்க வர்ற வழியில நெல்லை வித்துடுவாங்க."

"உனக்கு நோன்பு இல்லையே?" - வாப்பா சொன்னார்:

“நீ பள்ளிக்கூடத்துல இருந்து வந்தவுடனே வயலுக்கு வந்திடணும். என்ன சரியா? இல்ல...”

மஜீத் சொன்னான்: “வந்திடுறேன்.”

ஆனால், மஜீத் வயலுக்குச் செல்லவில்லை. வழக்கம்போல பள்ளிக்கூடம் விட்டவுடன் அவன் விளையாடப் போய்விட்டான். சாயங்காலம் நோன்பு திறக்கும் நேரத்தில் தன் வாப்பாவைப் பார்க்காமலிருந்தபோதுதான் அவனுக்கு அவர் வயலுக்கு வரச்சொன்ன விஷயமே ஞாபகத்தில் வந்தது. சிறிதுநேரம் கழித்து நன்கு பொழுது இருட்டிய பிறகு அவன் வாப்பா வந்தார். மஜீத்தைப் பார்த்ததும் அவர் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டார். பயங்கர கோபத்துடன் மஜீத்தின் முதுகில் ஒரு அடி கொடுத்தார். மஜீத்திற்கு தலை சுற்றுவதைப் போலிருந்தது. தலைக்குள் மின்மினிப் பூச்சிகள் பறப்பதைப் போலிருந்தது.

மீண்டும் மீண்டும் அவனுடைய வாப்பா அவனை அடித்தார்.

“ஒண்ணு நீ திருந்தணும். இல்லாட்டி சாகணும். புரியுதா? இல்ல...”

அவனுக்குக் கிடைத்த அடிகளின் சத்தத்தைக் கேட்டு அவனுடைய உம்மா ஓடிவந்து மஜீத்தைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

“கொஞ்சம் நிறுத்துங்க. தெரியாம செய்த தப்புக்கு இப்படியா அடிக்குறது?”

“போடி அந்தப்பக்கம்...” - அவனுடைய வாப்பா உரத்த குரலில் கத்தினார். “நீ அவனைப் பார்த்துக் கேட்டியா?” தொடர்ந்து அவனின் தாயை அவர் அடித்தார். அழுதுகொண்டு அங்கு ஓடிவந்த அவன் சகோதரிகளையும் அவர் அடித்தார். கதவுகளை அடித்து உதைத்து பாத்திரங்களை அவர் விட்டெறிந்தார்.

இந்த ஆரவாரத்திற்கு மத்தியில் மஜீத் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தான்.

“போடா... போ! நீ ஊரெல்லாம் சுற்றி படிச்சிட்டு வா. புரியுதா? இல்ல...” - மஜீத்தின் வாப்பா உரத்த குரலில் கத்தியவாறு அவனுடைய பிடரியைப் பிடித்து வாசலை நோக்கித் தள்ளிவட்டார். மஜீத் குப்புறப் போய் விழுந்தான். உதடு கிழிந்து இரத்தம் வழிந்தது. மஜீத் எழுந்து நிற்க, மீண்டும் அவர் அவனைப் பார்த்துக் கத்தினார்: “போ!”

அவரின் அந்த சத்தம் உலகின் ஒரு மூலையை நோக்கி மஜீத்தை ஓடச்செய்யப் போதுமானதாக இருந்தது.

மஜீத் அந்த இடத்தைவிட்டு அகன்றான். இருளில் படியில் போய் உட்கார்ந்தான். அவனால் அழ முடியவில்லை. கண்களில் ஒரு துளி நீர் கூட இல்லை. பலமான எதிர்ப்பின் கொடுங்காற்று அவனுடைய இதயத்திற்குள் வீசிக்கொண்டிருந்தது. நல்ல வார்த்தைகள் சொல்வதற்கோ ஆறுதல் கூறுவதற்கோ அவனை நோக்கி யாரும் வரவில்லை.

வீட்டில் மயான அமைதி நிலவிக்கொண்டிருந்தது. சரவிளக்கு அடர்த்தியாக எரிந்து கொண்டிருந்தது. இருந்தாலும் மரணம் நடந்த வீட்டைப்போல... ஒரு சிறு அசைவாவது அங்கு இருக்கவேண்டுமே!

பரந்து கிடக்கும் இந்த உலகில் தான் மட்டும் தனியே இருப்பதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். வீட்டையும், ஊரையும் விட்டுப்போக அவன் முடிவெடுத்தான். ஆனால், எங்கே செல்வது? கையில் பணமில்லை. எதுவுமே இல்லாத ஒருவன் தான் என்பதை அவனால் உணரமுடிந்தது. எனினும் வாழ முடியும்! என்ன இருந்தாலும், அவன் ஒரு இளைஞனாயிற்றே!