Lekha Books

“நானும்தான் பார்க்குறேன். சமீப காலமா என்னைக் குறை சொல்லிக்கிட்டே இருக்கீங்க. எல்லாம் கடவுளோட செயல்...”

“அடியே... இல்லாட்டி இவனுக்கு இப்படித் தோணுமா? என் தம்பிமார்களுக்கு மொத்தம் இருபத்தாறு பிள்ளைங்க. உன் தம்பிமார்களுக்கும் தங்கச்சிமார்களுக்கும் மொத்தம் இருக்கிறது நாற்பத்தொரு பிள்ளைங்க. அடியே... அவங்க எல்லாரும் இங்கே வந்து சோறு தின்னப்போ நான் ஏதாவது சொல்லியிருக்கேனாடி? இல்ல...”

“என் கடவுளே! ஏன் இப்படியெல்லாம் பேசுறீங்க?”

“அடியே! நீ ஆயிரம் கடவுள்களைக் கூப்பிடு. அதுக்குப் பிறகாவது உனக்குப் புத்தி வருமா? இல்ல... நான் சொல்றதை உன்னால புரிஞ்சுக்க முடியுதா? இல்ல...”

“அப்படின்னா எழுதிக் காட்டுங்க...”

எழுத, படிக்கத் தெரியாத உம்மா சொன்னாள்.

அதைக்கேட்டு மஜீத்தின் வாப்பா விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்.

உம்மாவின் வெண்மை நிற சட்டையில் சிவப்பு நிறத்தில் வெற்றிலைக்காவி துளித்துளியாய் பட்டது.

“போடி அந்தப்பக்கம்...” - மஜீத்தின் வாப்பா உரத்த குரலில் சொன்னார்: “போயி உன் சட்டையை மாத்திட்டு வா. புரியுதாடி? இல்ல...”

மஜீத்தின் உம்மா உள்ளே போய் வேறு சட்டையை மாற்றிக் கொண்டு வந்தாள்.

வாப்பா தொடர்ந்தார்: “எழுதணுமா? அடியே. உன் வாப்பா படிச்சிருக்காரா? இல்ல... அடியே... உன் சகோதரர்கள் படிச்சிருக்குகாங்களா? இல்ல...”

உம்மா விடுவாளா? “ஆமா உங்கள்ல எல்லாரும் நல்லா படிச்சவங்கதான்...”

அதற்கு மஜீத்தின் வாப்பா நீண்டநேரம் எதுவும் பேசவில்லை. அவர் எதுவும் படிக்கவில்லை. வாப்பாவின் வாப்பாவும் வாப்பாவின் உம்மாவும் கூட படிக்கவில்லை. அதை மஜீத்தின் உம்மா ஞாபகப்படுத்தியதும், வாப்பாவிற்குக் கோபம் பொத்துக்கொண்டு வந்தது.

“இதுக்கு மேல ஏதாவது பேசின...?” மஜீத்தின் வாப்பா கர்ஜித்தார்: “உன் கழுத்தை நான் மிதிச்சு நசுக்கிருவேன். புரியுதாடி? இல்ல...”

அதற்கு மஜீத்தின் உம்மா ஏதாவது பதில் சொன்னால் உடனே அங்கு சண்டை உண்டாக ஆரம்பித்துவிடும். வெற்றிலைப் பெட்டியை எடுத்து வாசலில் அவர் வீசி எறிவார். மஜீத்தின் உம்மாவை அடிப்பார். மஜீத்தை அடிப்பார். அவன் சகோதரிகளை அடிப்பார். அது மட்டுமல்ல - மஜீத்தின் செடிகள் முழுவதையும் பிடுங்கி ஒருவழி பண்ணிவிடுவார். அதையெல்லாம் மனதில் வைத்துக்கொண்டு அவன் உம்மா வாய்திறந்து எதுவும் பேசவில்லை. அவள் ஒரு வார்த்தைகூட சொல்லாததால் மஜீத்தின் வாப்பா கேட்டார்: “என்னடி, உன் நாக்குக்கு என்ன ஆச்சு? இல்ல...”

மஜீத்தின் உம்மா அமைதியான குரலில் கேட்டாள்: “நீங்க எதுக்கு இதெல்லாம் பேசுறீங்க? மஜீத் ஏதோ கேட்டுட்டான். கடவுள் அருளால நமக்கு வேண்டிய அளவுக்குச் சொத்து இருக்குல்ல? அந்த ஸுஹ்ராவோட வாப்பா இறந்துட்டாரு. இப்போ அவளுக்குன்னு யாருமில்ல. நாம அவளையும் படிக்க வச்சா என்ன?”

மஜீத் தன் வாப்பா என்ன சொல்லப்போகிறார் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வத்துடன் காத்திருந்தான். அவனுடைய உம்மாவின் கழுத்திலும் காதுகளிலும் அணிந்திருந்த தங்க நகைகள் மின்னின.

“இருக்குடி... நமக்கு வேண்டிய அளவுக்கு சொத்து இருக்கு. உன் வாப்பா சம்பாதிச்சுத் தந்த சொத்தா என்ன இது? இல்லாட்டி உனக்கு இதை வரதட்சணையா தந்தாரா?”

“ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா வரதட்சணை அது இதுன்னு? என்னை என்ன நீங்க சும்மாவா கட்டிட்டு வந்தீங்க? என்னைக் கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்குறப்போ ஆயிரம் ரூபா ரொக்கமா தந்தாங்க. இடுப்புலயும் நகை போட்டு அனுப்பிவச்சதை மறந்துட்டீங்களா?”

“ம்ஹும்... மஜீத்தின் வாப்பா மீசையைக் கையால் நீவிவிட்டவாறு சொன்னார்: “பெரிய ஆயிரம் ரூபா... அடியே... உன்னைப்போல தூங்கு மூஞ்சி ஒருத்தியை ஆயிரம் ரூபா கொடுத்து அனுப்பினாலும், உன்னை மாதிரி கொஞ்சம் கூட அறிவு இல்லாம இருக்கிற ஒருத்தியை வேற எவனாவது கட்டுவானாடி? இல்ல...”

“அப்படின்னா நீங்க வேணும்னா இனிமேல் போயி ஒரு அறிவு உள்ள ஒருத்தியைக் கட்டிக்கங்க...”

“கட்டுவேண்டி...கட்டுவேன்... என்னை மாதிரியான தகுதியுள்ள ஆம்பளைக்கு ஆயிரம் என்ன... பத்தாயிரம் தர்றதுக்குக்கூட ஆள் இருக்கு. புரியுதாடி? இல்ல...”

மஜீத்தின் உம்மா அதற்குப் பதிலெதுவும் கூறவில்லை. தேவைப்பட்டால் அவனுடைய வாப்பாவால் எத்தனை பேரை வேண்டுமென்றாலும் கல்யாணம் கட்டிக்கொள்ள முடியும்தான். அவனின் உம்மா எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தது அவனின் வாப்பாவிற்கு கோபத்தை அதிகமாக்கியது.

“இவ சொல்றதைப் பார்த்தியா, நமக்கு வேண்டிய அளவுக்குச் சொத்து இருக்காம்...”

ஒரு பைசாகூட கையில் இல்லை என்பது மாதிரி இருந்தது அவருடைய பேச்சு. உண்மை என்னவென்பது மஜீத்திற்கு நன்றாகத் தெரியும். அந்த ஊரிலேயே மிகவும் அதிகமான சொத்து அவனுடைய வாப்பாவிற்குத்தான் உள்ளது. ஒவ்வொரு முறையும் தென்னந்தோப்பில் தேங்காய்கள் மலைபோலக் குவிந்து கிடக்கும். ஒவ்வொரு தடவையும் அறுவடை செய்து கொண்டுவரும் நெல்லைப் போடுவதற்கே இடமிருக்காது. அது தவிர, மர வியாபாரத்தில் ஏராளமான லாபம் கிடைத்துக்கொண்டிருந்தது. ஒருமுறை மர வியாபாரம் செய்து, அதற்கு ஈடாக மஜீத்தின் வாப்பா தங்கக் கட்டிகளைக் கொண்டு வந்தார். அதை வெள்ளைத்தாளில் மலைபோலக் குவித்து வைத்துக்கொண்டு சரவிளக்கின் முன்னால் வைத்து அவர் ஒவ்வொன்றாக எடுத்து எண்ணி துணியில் கட்டி பெட்டிக்குள் வைத்துப் பூட்டினார். பூட்டுவதற்கு முன்னால் மஜீத் அதைக் கையில் எடுத்து எடுத்து விளையாடினான். அதன் மஞ்சள் நிறத்தையும் வசீகரத் தன்மையையும் மஜீத்தால் இப்போது கூட மறக்கமுடியவில்லை. அந்த அளவிற்குப் பணக்காரர்களான அவர்கள் இந்த ஒரு ஏழைச் சிறுமியைப் படிக்க வைக்கக் கூடாதா?

மஜீத்தின் உம்மா சொன்னாள்: “இல்லைன்னு சொல்லாதீங்க. நம்மக்கிட்ட தேவையான அளவு சொத்து இருக்குல்ல! இந்த ஊர்ல இருக்கிற மத்த எல்லாரையும்விட நம்மக் கிட்ட சொத்து அதிகமாக இருக்குறது உண்மைதானே? மஜீத்துக்கு ஆகுற செலவுதானே அந்த ஸுஹ்ராவோட படிப்புக்கும் ஆகும்?”

அதைக்கேட்டு மஜீத்தின் வாப்பாவிற்குக் கோபம் வந்துவிட்டது.

“அடியே... உனக்கு அறிவு கொஞ்சம்கூட இல்லைன்னு நான் சொன்னா உன்னால புரிஞ்சுக்க முடியுதா? இல்ல... அடியே... நம்ம ரெண்டு பேரோட இரத்த சம்பந்தம் கொண்ட சொந்தம் எத்தனை பேரு தெரியுமாடி? இல்ல... இருபத்தியாறும் நாற்பத்தொண்ணும் சேர்ந்தா எவ்வளவு வருதுடி? இல்ல...”

மஜீத்தின் உம்மா கேட்டாள்: “எத்தனை வருதுடா மஜீத்?” மஜீத்தின் மூளை குழம்ப ஆரம்பித்தது. பயங்கரக் கணக்குத்தான்! அவன் தாளையும் பென்சிலையும் எடுப்பதற்காக உள்ளே ஓடினான்.

உரத்த குரலில் கிண்டலாக மஜீத்தின் வாப்பா ஒரு சிரிப்பு சிரித்தார்.

“போடி நீயும் உன் அறிவும்...”

மஜீத் தாளையும், பென்சிலையும் எடுத்துக்கொண்டு வந்து இருபத்து ஆறை எழுதி அதற்குக் கீழே நற்பத்தொன்றை எழுதினான். பிறகு வியர்வை வழிந்து கொண்டிருக்க அவன் அதைக் கூட்ட ஆரம்பித்தான்.