Lekha Books

இவ்வளவும் முடிந்து மஜீத் திடீரென்று திரும்பிப் பார்த்தான். பேஷ்! ஸுஹ்ராவின் கன்னங்கள் வழியாகக் கண்ணீரின் இரு அருவிகள். அதைப்பார்த்து அவனுக்குச் சந்தோஷமாக இருந்தது.

அவனுடைய மகிழ்ச்சியில் பங்குகொள்வது மாதிரி சூரியன் மலையின் உச்சிக்கு வந்து சிரித்தவாறு மலைச்சரிவில் இருந்த அந்தக் கிராமத்தை தன்னுடைய பொற்கதிர்களால் குளிப்பாட்டிக் கொண்டிருந்தது. மலைக்குப் பின்னால் இரண்டாகப் பிரிந்து மலையையும் கிராமத்தையும் கடந்து தூரத்தில் ஒன்றாகச் சேர்ந்து ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நதி உருகிய பொன்னைப் போல தெரிந்தது. கிராமத்தின் அமைதியான சூழ்நிலையை பாதிக்கும் பறவைகளின் சத்தத்தில் மஜீத் ஆனந்தத்தின் கூத்தாட்டத்தை தரிசித்தான்.

ஆனால், ஸுஹ்ராவின் இதயத்தில் மட்டும் சிறிதுகூட சந்தோஷமே இல்லை. அவள் தாங்கிக்கொள்ள முடியாத ஒரு பெரிய தவறைச் செய்திருக்கிறாள். எந்தக் காரணமுமில்லாமல் அவள் மஜீத்தை அடித்தது தவறுதானே! அதை நினைக்க நினைக்க அவளுக்கு வேதனைதான் உண்டானது. சிவந்துபோய் தடிமனான நான்கு விரல் தடங்கள் மஜீத்தின் உடலில் இருந்தன. அவள் செய்த தவறை எப்படி அழிக்க முடியும்?

மஜீத் சொல்லிக்கொண்டிருந்த தங்க அரண்மனையை மனதில் ஞாபகப்படுத்திக்கொண்ட ஸுஹ்ரா எதுவுமே நடக்காத மாதிரி மெதுவான குரலில் கேட்டாள்:

“பையா, அரண்மனை இருக்குறது எந்த இடத்துல?”

மஜீத் உடனே பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை. சிறிதுநேரம் கழித்து அவன் கேட்டான்:

“ஸுஹ்ரா, நீ ‘உம்’ கொட்டுவியா?”

அவள் வருத்தம் கலந்த குரலில் சொன்னாள்.

“நான் ‘உம்’ கொட்டுறேன்” - தான் சொன்னதற்கு அடையாளமாக அவள் தெளிவான குரலில் ‘உம்...உம்...உம்...’ என்று மூன்று தடவை சொல்லவும் செய்தாள்.

“பிறகு...” - அவன் தொடர்ந்தான்: “தங்க அரண்மனை இருக்குறது மலை உச்சியிலயாக்கும்...”

அரண்மனை மலை உச்சியில் இருந்தால் கிராமம் முழுவதையும் அங்கிருந்தே பார்க்கலாம். அது மட்டுமல்ல - இரண்டு நதிகள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து பெரிய ஒரு நதியாக தூரத்தில் பெருக்கெடுத்து ஓடிக்கொண்டிருப்பதைக் கூடப் பார்க்கலாம். மஜீத்தும் ஸுஹ்ராவும் கிராமத்தின் மற்ற பிள்ளைகளும் பலமுறை மலை உச்சியில் ஏறி பார்த்திருக்கிறார்கள் அல்லவா? அங்கு மஜீத் உண்டாக்கப்போகும் தங்க அரண்மனை உண்மையிலேயே ஆச்சரியப்படக்கூடிய விதத்தில் இருக்கும்.

“பிறகு...” அவள் ஆர்வத்துடன் மஜீத்தைப் பார்த்துக் கேட்டாள்:

“அப்போ தங்க அரண்மனையோட உயரம் எவ்வளவு இருக்கும்?”

உயரத்திற்கு ஏதாவது எல்லை இருக்கிறதா என்ன? - மஜீத் சொன்னான்:

“நல்ல உயரம்...”

நல்ல உயரம் என்று சொன்னதால் எவ்வளவு என்பதை ஸுஹ்ராவால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவள் சுற்றிலும் பார்த்தாள். வாழை மரங்களும் தென்னை மரங்களும் நிறைய இருந்தன. அவள் கேட்டாள்:

“வாழைமரம் அளவு இருக்குமா?”

“வாழை மரம்...” - அவனுக்கு அது பிடிக்கவில்லை. வாழைமரம் அளவு உயரத்தில் அரண்மனை.

“த்ஃபூ” என்று சொல்லியவாறு அவன் ஸுஹ்ராவைப் பார்த்தான்.

அவள் கேட்டாள்:

“தென்னை மர உயரத்துல இருக்குமா?”

அதையும் மஜீத் கிண்டல் பண்ணியதால் ஸுஹ்ரா வானத்தை நோக்கி முகத்தை உயர்த்தியவாறு சந்தேகத்துடன் கேட்டாள்:

“வானம் உயரத்துக்கு...?”

“அதுதான் சரி...” - மஜீத் சொன்னான். “தங்க அரண்மனை வானம் உயரத்துக்கு இருக்கும்.”

அவளுக்கு அதற்குப் பிறகும் ஒரு சந்தேகம் அவள் கேட்டாள்:

“பையா, அதுல நீ மட்டும் தனியாவா இருக்கப்போற?”

“இல்ல...” -மஜீத் அரேபியக் கதைகளை மனதில் நினைத்தவாறு சொன்னான்: “நானும் ஒரு ராஜகுமாரியும்...”

ராஜகுமாரி! அப்படி ஒருத்தி அந்த ஊரில் எந்த இடத்திலும் இல்லை. இருப்பினும்-

“அந்த பொண்ணு யாரு?”

ஒரு ரகசியத்தைக் கூறுவதுமாதிரி மஜீத் சொன்னான்:

“இருக்கா...”

அவன் அப்படிச் சொன்னவுடன் ஸுஹ்ராவின் முகத்திலிருந்த ஒளி மறைந்து போனது. அவளுக்குக் கோபமும் வருத்தமும் உண்டானது. அவள் செடிக் கொம்புகளைக் கீழே போட்டாள். அவளின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் அருவியென வழிந்து கொண்டிருந்தது. அவள் சொன்னாள்: “ராஜகுமாரியை வச்சு நீ இதை எடுத்துக்கோ.”

அதைக்கேட்டு மஜீத் அதிகார குரலில் சொன்னான்:

“அதை எடுத்துட்டு வா பெண்ணே-”

ஸுஹ்ரா தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.

“பையா, நான் உன்கூட வரமாட்டேன். ராஜகுமாரியை வச்சு அதை நீ எடுத்துக்கோ...”

அவள் அப்படி நடந்துகொண்டது மஜீத்தின் மனதை மிகவும் இளகச் செய்தது. அவன் அவளுக்கு அருகில் போய் அவள் முன்னால் உட்கார்ந்தான்.

“ஸுஹ்ரா, நீதான் என்...”

“?...”

“ரா..ஜ..கு..மா..ரி..”

அதைக்கேட்டு அவளுடைய முகத்தில் பிரகாசம் படர்ந்தது.

“போ பையா...”

“உம்மா மேல சத்தியமா...”

அவளுக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. மஜீத், ஸுஹ்ரா இருவரும் சேர்ந்து அந்தத் தங்க அரண்மனையில் ஒன்றாக வசிக்கலாம். நினைக்கும்போதே எவ்வளவு இனிமையாக இருக்கிறது! அவள் கண்ணீருடன், புன்னகையுடன் அப்படியே நின்றிருந்தாள். மஜீத் அவளுடைய நகத்தை வெட்டுவதற்காக முயன்றான்.

“விடு பையா.”

சாரல் மழைக்கு நடுவில் சூரியன் பிரகாசிப்பதைப் போல கண்ணீருக்கு மத்தியில் ஸுஹ்ரா புன்னகைத்தாள்.

“அதற்காக என் நகத்தை வெட்ட வேண்டாம்” - அவள் தன் உதடுகளைக் குவித்துக்கொண்டு சொன்னாள்: “பையா, நீ ஏதாவது சொல்றப்போ நான் உன்னைக் கிள்ளணும்ல”

"ஸுஹ்ரா, நீ என்னைக் கிள்ளுவியா?"

“கிள்ளுவேன்! எப்பவும்... எப்பவும்... கிள்ளுவேன்.”

அவள் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு, புருவங்களை உயர்த்திக் கொண்டு அவனைக் கிள்ள முயன்றாள்.

மஜீத் நடுங்கிப்போய் நின்று கொண்டிருந்தான்.

ஏதோவொரு பெரிய தவறை ஞாபகப்படுத்துவதைப்போல் மஜீத் சொன்னான்:

“ராஜகுமாரி கிள்ளக்கூடாது.”

ராஜகுமாரி கிள்ள முயன்றால், அது ஒரு கொடூரமான பாவச்செயல்! சந்தேகத்துடன் ஸுஹ்ரா கேட்டாள்:

“உம்மா சத்தியமா?”

மஜித் சத்தியம் செய்தான்.

“உம்மா சத்தியமா கிள்ளக்கூடாது.”

அவ்வளவுதான் - அவள் திகைத்துப்போய் நின்றுவிட்டாள். ராஜகுமாரி கிள்ளக்கூடாது என்றால், பிறகு நகங்கள் இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? மிகப்பெரிய ஒரு தியாகத்தைச் செய்வதைப்போல தன்னுடைய இரண்டு கைகளையும் நீட்டிக்கொண்டு அவள் நகங்களை நீக்க சம்மதித்தாள்.

“அப்படின்னா நகத்தை வெட்டிடு.”

பாறையைப் போல் நீளமாக, கூர்மையாக வளர்ந்திருந்த பத்து நகங்களையும் மஜீத் வெட்டி நீக்கினான். நகங்களை வெட்டிய மஜீத் எழுந்தான். அவர்கள் இருவரும் போய் தோட்டம் உண்டாக்கினார்கள். மஜீத்தின் வீட்டின் அகலமான முற்றத்திற்கு முன்னால் அவர்கள் சிறிய குழிகளைத் தோண்டினார்கள். அந்தக்குழிக்குள் ஸுஹ்ரா ஒவ்வொரு கொம்பாக நட்டு, அதைச்சுற்றி மண்ணைப் போட்டு மூடி நீர் ஊற்றினாள். ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு வகையைச் சேர்ந்த பூஞ்செடிகள். பிரிபன், மஞ்சள், கோழிவாலன் இப்படி...  மூலையில் குழி தோண்டி ஒரு செம்பருத்திக் கொம்பை அதில் நட்டாள் ஸுஹ்ரா.