Lekha Books

பல விஷயங்களையும் நினைத்து ஸுஹ்ரா புன்னகைப்பாள். பிறகு மெதுவான குரலில் கூறுவாள்: “கொஞ்சம் பெரிய ஒண்ணு!”

அப்போது மஜீத் தன்னுடைய கோபம் முழுவதையும் அடக்கிக் கொண்டு ஒரே வார்த்தையில் கூறுவான்: “ராஜகுமாரி!”

அதைக்கேட்டவுடன் வெள்ளிமணியின் மந்திர ஓசையைப் போல சோகமாகச் சிரித்தவாறு அவள் தன்னுடைய விரல்களையே பார்ப்பாள். அங்கிருந்த நகங்கள் முழுமையாக வெட்டப்பட்டிருக்கும். சுறுசுறுப்பிற்கும் சுத்தத்திற்கும் பள்ளிக்கூடத்திலேயே சரியான உதாரணம் ஸுஹ்ராதான். மஜீத்தின் ஆடைகளில் எப்போது பார்த்தாலும் மையும் கறையும் இருக்கும்.

அவன் ஊரிலுள்ள எல்லா மாமரங்களிலும் போய் ஏறுவான். மரங்களின் உச்சியிலிருக்கும் கிளைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு இலைகள் வழியாகப் பரந்து கிடக்கும் உலகைப் பார்ப்பதில் அவனுக்கு அப்படியொரு விருப்பம். வானத்தின் விளிம்பைத்தாண்டி இருக்கும் உலகங்களைப் பார்க்கவேண்டும் என்ற தணியாத வெறி அவனுக்கு இருந்தது. கற்பனையில் மூழ்கியவாறு அவன் மரத்தின் உச்சியில் நின்று கொண்டிருக்கும்பொழுது மரத்திற்கு அடியிலிருந்து ஸுஹ்ரா அவனைப் பார்த்துக் கேட்பாள்:

“மக்கா தெரியுதா பையா?”

மஜீத் அதற்குப் பதிலாக உயரத்தில் மேகங்களோடு சேர்ந்து பறந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் பருந்துகளின் பாட்டு என்று நம்பப்படும் வரிகளைத் தன்னுடைய இனிமையான குரலில் பாடுவான்:

“மக்காவைப் பார்க்கலாம்... மதீனாவின் பள்ளிவாசலையும் பார்க்கலாம்..”

4

ஸுஹ்ராவின் காதுகுத்துக் கல்யாணத்தில் மஜீத் கலந்து கொண்டது - தாங்கிக்கொள்ள முடியாத வேதனையுடனும் யாருக்கம் தெரியாமல் மறைந்தும்தான்.

மஜீத் மார்க்கம் செய்யப்பட்டு படுத்திருந்தான். அப்போது அவனுக்கு விடுமுறை நாட்கள். மஜீத்தின் சுன்னத்து கல்யாணம் கிராமத்தையே கலக்கிய ஒரு சம்பவமாக இருந்தது. பட்டாசு வெடிப்புடன் ஒரு பெரிய விருந்தும் நடந்தது. பேண்ட் வாத்தியங்களுடனும் க்யாஸ் விளக்குகளுடனும் நடந்த அந்த ஊர்வலத்தில் யானைமீது உட்கார்ந்திருந்தான் மஜீத். அதற்குப் பிறகுதான் பிரியாணி விருந்து நடைபெற்றது. ஆயிரத்துக்கும் அதிகமான ஆட்கள் அந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கெண்டார்கள். விருந்துக்கு முன்னால்தான் மார்க்கம் நடந்தது. அந்த நாள் முழுவதும் மஜீத் பயந்து நடுங்கிக் கொண்டிருந்தான். எதையோ அறுக்கப்போகிறார்கள்! எதை அறுப்பார்கள்? இறந்து விடுவோமோ? இப்படி பலவகைகளிலும் எண்ணிக்கொண்டிருந்த அவன் பயத்தில் தளர்ந்து போயிருந்தான். அன்று விருந்துவரை நாம் உயிருடன் இருக்கமாட்டோம் என்ற எண்ணத்தில்தான் அவன் இருந்தான். என்ன நடக்கப்போகிறது என்பதைப்பற்றி அவனுக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை. உலகத்திலுள்ள எல்லா முஸ்லிம் ஆண்களையும் மார்க்கம் செய்திருக்கிறார்கள். அப்படி செய்யப்படாதவர்களே இல்லை. இருப்பினும்... “இந்த மார்க்கம்ன்றதை எப்படி செய்யிறாங்க?” என்று மஜீத் ஸுஹ்ராவைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

அவளுக்கு அதைப்பற்றி எதுவுமே தெரியவில்லை.

“எது எப்படியானாலும், நீ சாகமாட்டே...” என்று கூற மட்டுமே அவளால் முடிந்தது. இருந்தாலும் மஜீத்திடம் சிறிதும் பதைபதைப்பு குறையவில்லை. ‘அல்லாஹு அக்பர்’ என்று ‘தக்பீர்’ பந்தலில் கம்பீரமாக முழங்கப்பட, மஜீத்தை அவனுடைய வாப்பா கையில் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு சிறு அறைக்குள் அழைத்துச் சென்றார். அங்கே குப்புறப் போடப்பட்ட வெள்ளைத்துணி விரிக்கப்பட்ட உரலுக்கு முன்னால் பதினோரு திரிகளைக்கொண்ட குத்துவிளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அறையில் நாவிதனான ‘ஒஸ்ஸான்’ தவிர பத்துப் பன்னிரண்டு ஆட்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் மஜீத்தின் சட்டையைக் கழற்றி, துணியை நீக்கி பிறந்த கோலத்தில் அவனை உரலில் மீது உட்கார வைத்தார்கள். எல்லாமே அவனுக்கு வினோதமாக இருந்தது. அவர்கள் இப்போது என்ன செய்யப் போகிறார்கள்? சூழ்நிலை ஒரே பரபரப்பாக இருந்தது.

மஜீத்தின் கண்களை மூடினார்கள். கைகளையும் கால்களையும் தலையையும் ஆட்கள் பிடித்துக்கொண்டார்கள். அவனால் சிறிதுகூட அசையமுடியவில்லை. ‘அல்லாஹு அக்பர்’ என்ற சத்தம் தவிர வேறு எதுவும அவன் காதில் விழவில்லை. மஜீத்திற்கு நன்றாக வியர்த்துக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. அந்த ஆர்ப்பாட்டத்துக்கு மத்தியில் அவனுடைய தொடைகளின் இணைப்பில் சிறிது வேதனை தோன்றுவதைப்போல இருந்தது. காய்ந்த தென்னை மட்டையை நீக்குவதைப் போன்ற ஒரு உணர்வு. ஒரே ஒரு நிமிடம்தான். எல்லாம் முடிந்ததும அவன்மீது நீரைத் தெளித்தார்கள். இலேசாக எரிச்சல் இருப்பதைப்போல இருந்தது. இனம் புரியாத ஒரு குழப்பநிலை.

மஜீத்தைப் படுக்க வைத்தார்கள். தலைக்கும் கால்களுக்கும் தலையணை போட்டார்கள். அந்த ஆர்ப்பாட்டத்திற்கு இடையில் மஜீத் ஒன்றைக் கவனித்தான். சிவப்பு மை இருக்கும் புட்டிக்குள் கைவிரலை விட்டதைப் போல... அல்ல... கையில் படாமல் புட்டியின் வாய்ப்பகுதியிலிருந்து விரலின் தலைப்பகுதியைச் சுற்றிலும் சிவப்பு மை அப்பியிருப்பதைப் போல... அங்கே இரத்தம் படிந்திருந்தது என்று கூறுவதே பொருத்தமானது. ஸுஹ்ராவிடம் மறுநாள் இவ்வளவு விஷயங்களையும் மஜீத் சொன்னான்.

அவள் ஜன்னலுக்கு அப்பால் நின்றுகொண்டு கேட்டாள்:

“மஜீத், நீ பயந்துட்டியா?”

“நானா?” மஜீத் படுத்துக்கொண்டே வீரவசனம் பேசினான் : “நான் ஒண்ணும் பயப்படல...”

அந்த நேரத்தில் ஸுஹ்ரா தன்னுடைய காது குத்தும் விஷயத்தைப் பற்றிச் சொன்னாள். பத்துப் பன்னிரண்டு நாட்களில் அவளுடைய காதுகுத்தும் நிகழ்ச்சி நடக்கப்போகிறது!

“மஜீத், உன்னால வரமுடியாதுல்ல...?”

மஜீத் சொன்னான் : “நான் வருவேன்.”

ஆனால், அந்தநாள் வந்தபோது மஜீத்தால் அசையக்கூட முடியவில்லை. முதலில் ஸுஹ்ராவின் உம்மாவும் பிறகு ஸுஹ்ராவும் வந்தார்கள். வீட்டிலுள்ளவர்களை அவர்கள் அழைப்பது அவனுடைய காதுகளில் விழுந்தது. சிறிதுநேரம் கழித்து ஸுஹ்ராவை ஜன்னலுக்கு அருகில் அவன் பார்த்தான். உற்சாகத்தால் அவளுடைய முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது. கண்களில் கூட அந்தப் பிரகாசம் இருந்தது.

“இன்னைக்கு எனக்கு காது குத்து...”

மஜீத் எதுவுமே பேசாமல் வெறுமனே புன்னகைத்தான். அந்தப் புன்னகை அவளிடமும் படர்ந்தது. மஜீத் அவளின் அழகான காதுகளைப் பார்த்தான். காதுக்குத்து! அது ஒரு சடங்கு! “காதுகளை ‘குனுகுனா’வென்று குத்தி துளை போடும்போது அவை வலிக்காதா?” மஜீத் ஆச்சரியப்பட்டான்.

அவள் சொன்னாள்:

“எனக்குத் தெரியாது. வந்து பாரு...”

அவள் ஓடி மறைந்தாள்.

மஜீத்திற்கு போகவேண்டும்போல் இருந்தது. படுத்திருந்த இடத்தைவிட்டு அவனால் எழுந்து நிற்கவே முடியவில்லை. இருப்பினும் சிறிதுநேரம் கழிந்தபின் யாருக்கும் தெரியாமல் மஜீத் படுத்திருந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்தான். உடல் பயங்கரமாகக் கனத்தது. அம்மிக் குழவியைப்போல கனம்! ஆயிரம் புண்களின் வேதனை... எல்லாம் சேர்ந்து இதயத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். சிறு சிறு எட்டாக வைத்து யாரும் பார்க்காத வகையில் மஜீத் ஒளிந்து ஒளிந்து வெளியேறினான். நீரில்லாத வாய்க்கால் வழியே மெதுவாக நடந்து வயலில் ஏறி ஸுஹ்ராவின் வீட்டை நோக்கி நடந்தான். அங்கு பெரிய கொண்டாட்டமோ, ஆட்களின் கூட்டமோ எதுவும் இல்லை. அது அவர்கள் பணக்காரர்களாக இல்லாத காரணத்தால்தான் என்பதை மஜீத் புரிந்துகொண்டான்.