Lekha Books

மஜீத் கிளம்பினான்.

அதற்கு முன்பு ஸுஹ்ராவைத் தேடிச் சென்றான். எப்போதும் அமர்ந்திருக்கக் கூடிய மாமரத்தடியில் இருட்டின் தனிமையில் அவன் நின்றிருந்தான்.

தூரத்தில் ஸுஹ்ராவின் இனிய குரல் கேட்டது. மண்ணெண்ணெய் விளக்கிற்கு முன்னால் அமர்ந்து அவள் குர்-ஆன் மனப்பாடம் செய்து கொண்டிருந்தாள். இடையில் அவள் தன் முகத்தை உயர்த்தி மாமரம் இருக்கும் திசையைப் பார்த்தாள். எதையோ கேட்பதைப் போல அவளின் கண்கள் எந்தவித அசைவுமில்லாமல் நின்றன. தங்கத்தைப் போன்ற அவளின் கன்னங்கள் பிரகாசித்தன. இரத்தத்தைத் தொட்டதைப் போன்றிருந்த அவளின் உதடுகள் விரிந்தன.

சிறிதுநேரம் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் உட்கார்ந்திருந்த ஸுஹ்ரா மீண்டும் குர்-ஆன் படிப்பதைத் தொடர்ந்தாள்.

“ஸுஹ்ரா...” - மஜீத் அழைத்தான். மெதுவான குரலில்தான். உரத்த குரலில் அழைக்கவே மனம் நினைத்தது. இறுதியாக அவளிடம் விடைபெறலாம் என்று நினைத்த அவன் வேண்டாம் என்று முடிவெடுத்தான்.

மஜீத் நடந்தான் - ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போல. கிராமத்தைத் தாண்டி, நகரத்தைக் கடந்து, காட்டையும் மலைகளையும், மேலும் பல நகரங்களையும் தாண்டி மஜீத் சென்றான்.

சுமார் பத்து வருடகாலம் அவன் பயணம் செய்தான். எங்கெங்கோ திரிந்த நாட்கள் அவை!

அதற்கிடையில் தன்னுடைய வீட்டில் என்ன நடந்தது என்பதோ ஸுஹ்ராவின் வாழ்க்கையில் என்ன மாற்றங்களெல்லாம் உண்டாயின என்றோ மஜீத்திற்குத் தெரியாது. அவன் கடிதங்கள் எதுவும் எழுதவில்லை. எதையும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டாம் என்ற எண்ணத்தில் அல்ல- அவன் சாதாரணமாகவே கடிதம் எழுதவில்லை என்பதே உண்மை. அவனுடைய வீட்டிலிருந்து யாராவது அவனைத் தேடி வந்தால்...?

மஜீத் பயணம் செய்துகொண்டேயிருந்தான். பல வகைகளில் அவனுடைய பயணம் நடந்தது. நடந்தும், வாகனங்களிலும், பிச்சைக்காரர்களுடனும், பயணிகளின் நண்பனாகவும், சன்னியாசிகளின் சீடனாகவும், ஹோட்டல் வேலைக்காரனாகவும், அலுவலக க்ளார்க்காகவும், அரசியல்வாதிகளுடனும், பணக்காரர்களின் விருந்தினனாகவும்... இப்படி பல வகைப்பட்ட நிலைகளில் அவன் வாழ்ந்தான். பல்வேறு மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களுடனும் அவன் பழகினான்.

மஜீத்திற்குப் பணம் சம்பாதிக்க வேண்டுமென்று ஆசை இல்லாமலிருந்தது. அந்த வசதிகளை அவன் சிறிதுகூட தனக்குப் பயன்படுத்திக் கொள்ளவில்லை. வெறுமனே பார்ப்பது, அறிவது... இதுதான் அவன் நோக்கமாக இருந்தது.

சிறு கிராமங்களையும் பெரிய நகரங்களையும் சிறு அருவிகளையும் பெரிய நதிகளையும் சிறு குன்றுகளையும் பெரிய மலைச்சிகரங்களையும் தூசு நிறைந்த விவசாய நிலங்களையும் வெள்ளை மணல் விரிந்து கிடக்கும் பெரிய உலகமான பாலைவனங்களையும்... இப்படி ஆயிரக்கணக்கான மைல்களைத் தாண்டி மஜீத் பயணம் செய்தான். எதைப் பார்ப்பதற்காக? எதைக் கேட்பதற்காக?

மனிதர்கள் எல்லா இடங்களிலும் ஒரே மாதிரிதான் இருந்தார்கள். பேசும் மொழியிலும் அவர்களின் தோற்றத்திலும் மட்டும்தான் வேறுபாடு தெரிந்தது. எல்லா இடங்களிலும் ஆண்களும் பெண்களும்... அவர்கள் பிறந்து, வளர்ந்து ஒருவரோடாருவர் கலந்து மக்கள் தொகையைப் பெருகச் செய்கிறார்கள். பிறகு... மரணம். அவ்வளவுதான். பிறப்பிற்கும் இறப்பிற்கும் இடையிலிருக்கும் கஷ்டங்கள் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. மரணத்துடன் அவை எல்லாம் முடிந்து விடுகின்றனவா? இப்படி பல விஷயங்களையும் சிந்தித்துப் பார்த்த மஜீத் மீண்டும் தன்னுடைய ஊருக்கே திரும்பி வந்தான். எதற்காக? ஸுஹ்ராவைத் திருமணம் செய்து எங்காவது ஒரு இடத்தில் அமைதியாக வாழ்க்கை நடத்தலாம் என்ற எண்ணத்துடன்தான் அவன் வந்தான். ஆனால், ஊரில் அவனே ஆச்சரியப்பட்டு நிற்கும் அளவிற்கு மாறுதல்கள் உண்டாகியிருந்தன.

வியாபாரத்தில் அடிக்கொருதரம் உண்டான இழப்பாலோ அல்லது ஊரில் ஒரு பாலம் உண்டாக்கவேண்டும் என்பதற்காக அரசச்கத்திற்குத் தரும் ஒரு விண்ணப்பம் என்று சொல்லி மிகப்பெரிய ஒரு தொகையை ஏமாற்றி வாங்கிய ஒரு மனிதரின் பத்திரத்தில் கையெழுத்துப் போட்டதாலோ... இப்படி ஏதோ காரணத்தால் மஜீத்தின் வாப்பாவின் சொத்து முழுவதும் கடனில் மூழ்கிப் போயிருந்தது. வாழ்ந்து கொண்டிருந்த வீடுகூட அடமானத்தில் இருந்தது.

அவனுடைய பெற்றோர் இருவரும் வயதாகிப் போயிருந்தனர். சகோதரிகள் இருவரும் வளர்ந்து திருமண வயதைத் தாண்டியிருந்தார்கள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஸுஹ்ராவிற்குத் திருமணம் ஆகிவிட்டிருந்தது!

மஜீத் ஊருக்கு வருவதற்கு ஒரு வருடத்திற்கு முன்பே ஸுஹ்ராவிற்குத் திருமணமாகிவிட்டது. நகரத்தில் எங்கேயோ இருக்கும் ஒரு கசாப்புக் கடைக்காரன் அவளைத் திருமணம் செய்திருந்தான்.

ஸுஹ்ரா மஜீத்திற்காகக் காத்திருக்கவில்லை. ‘சுயநலம்தான் வாழ்க்கை’ என்பதை மஜீத் புரிந்து கொண்டான்.

எது எப்படியோ ஊர்க்காரர்கள் மஜீத்தைப் பார்க்க வந்தார்கள். நான்கைந்து நபர்கள் சுமந்துகொண்டு சென்ற பெட்டிகளையும் படுக்கையையும் பார்த்த மனிதர்கள் மஜீத் நிறைய பணம் கொண்டு வந்திருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டார்கள். ஆனால், உண்மையில் மஜீத்திடம் இருந்தது ஏராளமான புத்தகங்களும் பத்து ரூபாயும்தான்.

மஜீத்திற்கு ஊரில் எங்கு சென்றாலும் நல்ல வரவேற்பு கிடைத்தது. ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் நாள்தோறும் இரண்டு மூன்று முறை அவன் விருந்தாளியாகச் சென்றான். வயிறு புடைக்கச் சாப்பிட்ட பிறகும் அவர்கள் வற்புறுத்தி அவனுக்கு ஊட்டுவார்கள்.

ஆனால், ஒரு மாதத்தில் அவர்களுக்கு உண்மை நிலவரம் என்ன என்பது தெரிந்துவிட்டது. வறுமையில் சிக்கிக் கிடக்கும் அந்தக் குடும்பத்தின் இன்னொரு வறுமைச் சின்னம்தான் மஜீத்தும் என்பதை அவர்கள் தெரிந்து கொண்டார்கள்.

 “அவன் எதுக்கு இங்கே வந்தான்?” - இதுதான் அந்த ஊர்க்காரர்களின் கேள்வியாக இருந்தது. எத்தனையோ வருடங்கள் கழித்து அவன் வந்திருக்கிறான். அதுவும் வெறும் கையுடன்!

வெறுப்பு கலந்த பார்வைகளும் கிண்டலான பேச்சும் மஜீத்திற்கு தினமும் கிடைத்துக் கொண்டிருந்தன. அதன் விளைவாக அவன் வீட்டைவிட்டு வெளியிலேயே செல்வதில்லை. வீட்டில் முன்பு தான் இருந்த அறைக்குள்ளேயே அவன் எப்போதும் முடங்கிக் கிடந்தான். அந்த அறைக்குத்தான் எவ்வளவு பெரிய வரலாறு இருக்கிறது! படித்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில் அவன் பயன்படுத்திய அறை அதுதான். மஜீத்தின் ‘மார்க்க கல்யாணம்’ அந்த அறையில்தான் நடந்தது. விஷக்கல் காலில் குத்தி படுத்துக் கிடந்ததும் அந்த அறையில்தான்.

அந்த அறையில் பழைய சாய்வு நாற்காலியைப் போட்டு வெளியே பார்த்தவாறு மஜீத் சாய்ந்திருப்பான். வீட்டில் சரியான நேரத்திற்கு உணவு சாப்பிட முடியாது. மஜீத்தின் சகோதரிகள் தோலை நீக்கிப் பிரிக்கும் கயிறை அவனுடைய வாப்பா கடை வீதிக்குள் கொண்டுபோய் விற்று ஏதாவது வாங்கிக்கொண்டு திரும்பி வருவார். மிகப்பெரிய புகழின் அந்தஸ்தில் இருந்த அவனுடைய வாப்பா! மஜீத்தின் இதயம் அழுதது. அன்புள்ள வாப்பா!.. அவனுடைய வாப்பா கொண்டு வருவதில் மஜீத்திற்குத்தான் அதிகமாகத் தருவாள். அவனுடைய உம்மா. பிறகு அவள் கருணை கலந்த குரலில் கூறுவாள்: