Lekha Books

9

ஸுஹ்ரா வந்தாள்.

மஜீத் வந்திருப்பது தெரிந்து காதல் மேலோங்க அவள் மூச்சுவாங்க ஒடி வந்தாள். ஆனால், அவளைப் பார்க்க மஜீத்திற்குத்தான் மனமில்லாமல் போய்விட்டது. அவன் மிகவும் அதிர்ச்சியடைந்து போயிருந்தான். அவனால் சிறிதுகூட அசைய முடியவில்லை.

“எங்கே?” என்ற ஸுஹ்ராவின் கேள்வியும் “தோட்டத்தில்...” என்ற தன் உம்மாவின் பதிலும் மஜீத்தின் காதுகளில் விழுந்தன. அவனுடைய இதயம் படுவேகமாக அடித்துக்கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம்கூட அசையாமல் மஜீத் அந்தப் பழைய நாற்காலியில் படுத்திருந்தான்.

மாலை வெயிலில் தோட்டம் மூழ்கிவிட்டிருந்தது. பூக்களில் வண்டுகள் பறந்து கொண்டிருந்தன. நறுமணம் கலந்த மெல்லிய காற்று இலைகளை அசைத்துக் கொண்டிருந்தன. மஜீத் மஞ்சள் வெயிலில் மூழ்கிப்போன சிலையைப்போல சாய்வு நாற்காலியில் படுத்திருந்தான்.

ஸுஹ்ராவின் காலடிச் சத்தம் நெருங்கி வந்தது.

“ஓ... புதிய தோட்டம்!”

ஸுஹ்ராவின் துக்கம் கலந்த குரல் பின்னால் கேட்டது. அதைக் கேட்டு மஜீத்தின் இதயத்தில் வலித்தது. சாதாரண வலி என்று அதைச் சொல்வதற்கில்லை. முட்கள் குத்தி ஒடிந்து நின்றால் எப்படியொரு வலி இருக்கும்? அப்படியொரு வலி அங்கு இருந்தது.

தாங்க முடியாமல் அழப்போவதைப் போல சோகமயமாக நின்றிருந்த ஸுஹ்ரா மெதுவான குரலில் கேட்டாள்: “என்னைத் தெரியுதா?”

அமைதியான உலகம். அவனால் எதுவும் பதில் பேச முடியவில்லை. நினைவுகள்...

மஜீத்தின் கண்களில் நீர் நிறைந்தது.

அவள் மீண்டும் கேட்டாள் : “என்மேல கோபமா இருக்கும்!”

மஜீத் மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்த்தான். இதயம் வெடித்துவிடும் போலிருந்தது.

ஸுஹ்ரா முழுமையாக மாறிப்போயிருந்தாள். கன்னங்கள் ஒட்டி,  கைவிரல்கள் மெலிந்து, நகங்கள் தேய்ந்து, வெளிறிப்போய், காதுகளில் கறுப்பு நூல்கள் முடிகளால் மறைக்கப்பட்டு.

அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்தார்கள். நீண்ட... நீண்ட நேரத்திற்கு அவர்கள் இருவரும் பேசாமலே இருந்தார்கள். அவர்களால் பேசமுடியவில்லை என்பதே உண்மை.

சிறிது நேரத்தில் சூரியன் மறைந்தான். வேறுபாடுகளை இல்லாமற் செய்துகொண்டு சுற்றிலும் இருள் வந்து படர்ந்தது. அவர்களுக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை. கிராமத்தைத் தழுவிச் செல்லும் நதியின் இரு பிரிவுகளையும் தன்னுடைய ஒளியால் பிரகாசிக்கச் செய்தவாறு முழு நிலவு மலையின் உச்சியில் எட்டிப் பார்த்தது.

கிராமத்தின் அமைதியைக் குலைத்துக்கொண்டு ஒரு காதல் பாட்டு தூரத்தில் எங்கோயிருந்து கேட்டது. யாரோ ஒரு காதலன் தன்னுடைய யாரோ ஒரு காதலியை நினைத்து சோகம் ததும்பப் பாடிக்கொண்டிருந்தான்.

இவ்வாறு மீண்டும் மீண்டும் யாரென்றே தெரியாத அந்தக் காதலன் பாடிக்கொண்டேயிருந்தான்.

கடைசியில் மஜீத் சொன்னான்: “ஸுஹ்ரா...”

இறந்த காலத்தின் இதயத்திலிருந்து கேட்பதைப்போல அவள் அந்த அழைப்பைக் கேட்டாள்.

“ம்..”

மஜீத் கேட்டான்: “உன் உடம்புக்கு என்ன?”

அவள் சொன்னாள்: “ஒண்ணுமில்லியே!”

“பிறகு ஏன் இவ்வளவு மெலிஞ்சு போயிருக்கே!”

ஸுஹ்ரா அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை. ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டவாறு அவள் சொன்னாள்: “எனக்கு முந்தாநாள்தான் தெரியும்... இங்கே வந்திருக்கிறதே!”

சற்று மன வருத்தத்துடன் மஜீத் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான்:

“நான் திரும்ப இங்கே வரவே மாட்டேன்னு நீ நினைச்சுட்ட இல்ல?”

“எல்லோரும் அப்படித்தான் நினைச்சாங்க நான்...”

“...?”

“எனக்கு மட்டும் தெரியும்... கட்டாயம் நீ திரும்பி வருவேன்னு...”

“பிறகு?”

“அவங்க எல்லாரும் சேர்ந்து முடிவு பண்ணிட்டாங்க. என் சம்மதத்தை யாரும் கேட்கல. உம்மா என்னை தினமும் வாய்க்கு வந்தபடி திட்ட ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. என் வயசுல இருக்குற பொண்ணுங்க எல்லாரும் கல்யாணம் முடிஞ்சு மூணு நாலு பிள்ளைகளைப் பெத்து முடிச்சிருந்தாங்க. தங்கமும் வரதட்சணையும் தராம என்னை யாரும்... ”

“தங்கமும் வரதட்சணையும் வாங்காம உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணுறதுக்கு இந்த உலகத்துல ஒரு ஆள்கூட இல்லையான்னு நீயும் நினைக்க ஆரம்பிச்சுட்டே! அப்படித்தானே?”

“நான் நம்பாம இல்ல. நான் ஒரு நிமிடம்கூட உன்னை மறக்கல. ஒவ்வொரு ராத்திரியிலும் ஒவ்வொரு பகல்லயும் நான் உன்னை நினைச்சு அழுவேன். உனக்கு எந்த ஆபத்தும், உடம்புக்கு எந்தக் கெடுதலும் வந்துடக்கூடாதுன்னு நான் ஒவ்வொரு நாளும் கடவுள் கிட்ட வேண்டிக்குவேன்.”

"நான் உன்னை முழுசா மறந்து போயிருப்பேன்னு நீ நினைச்சிட்டியா, ஸுஹ்ரா?"

“நான் அப்படி நினைக்கல. ஏன் நீ கடிதமே எழுதல?”

“எழுதி அனுப்பலைன்றதுதான் உண்மை. பல நேரங்கள்ல எழுதியிருக்கேன். ஆனா, அனுப்பல...”

“நான் ஒவ்வொரு நாளும் கடிதத்தை எதிர்பார்ப்பேன். இன்னைக்கு வரும் நாளைக்கு வரும்னு எதிர்பார்த்துக்கிட்டு இருப்பேன்.”

“பிறகு எப்படி இந்தக் கல்யாணம் நடந்தது?”

“நான்தான் சொன்னேனே என்கிட்ட யாரும் கேட்கவே இல்லைன்னு. அவங்களுக்கு நான் ஒரு பாரமா எவ்வளவு நாட்களுக்குத்தான் இருக்குறது? என்ன இருந்தாலும், நான் பெண்தானே?”

“....!”

“கடைசியில் வீட்டையும் நிலத்தையும் அடமானம் வச்சு தங்கமும் மற்ற பொருட்களும் வாங்கி கல்யாணத்தை முடிச்சாங்க.”

“பிறகு ஏன் இந்த அளவுக்கு மெலிஞ்சு போயிருக்கே?”

அதற்கு ஸுஹ்ரா பதில் எதுவும் கூறவில்லை.

“சொல்லு ஸுஹ்ரா. ஏன் இப்படி மெலிஞ்சு போயிருக்கே!”

“ஏக்கத்தால.”

“என்ன ஏக்கம்?”

“...!”

“ஸுஹ்ரா...”

“ம்...”

“சொல்லு...”

ஸுஹ்ரா தேம்பித் தேம்பி அழுதாள். தொடர்ந்து மெதுவான குரலில் அவள் தன் கணவனைப் பற்றிச் சொன்னாள்.

“அந்த ஆளு பயங்கர முன்கோபி. அவருக்கு ஏற்கனவே ஒரு பெண்டாட்டியும் இரண்டு குழந்தைகளும் இருக்காங்க. நான் என் வீட்டுக்கு வந்து பணம் வாங்கிட்டு வரணும்னு எப்போ பார்த்தாலும் என்னை வற்புறுத்துவாரு. எனக்கும் தங்கச்சிமாருங்க இருக்காங்களே! நான் முடியாதுன்னு சொன்னா, அந்த ஆளு என்னை அடிப்பாரு. ஒருமுறை என் வயித்துல அவர் எட்டி உதைச்சிட்டாரு. அவ்வளவுதான். நான் குப்புறப்போய் விழுந்தேன். அன்னைக்கு என் பல்கூட உடைஞ்சிடுச்சு... இங்க பாரு...”

அவள் தன் வாயைத் திறந்து காட்டினாள். வெண்மையான பற்களுக்கிடையில் ஒரு கறுப்பு இடைவெளி தெரிந்தது.

“ஸுஹ்ரா...”

“ம்..”

“பிறகு?”

“நான் அந்த ஆளுகூட வாழ்ந்ததுல பசி அடங்குற மாதிரி ஒருநாள் கூட சாப்பிட்டது இல்ல. ஒருநிமிடம் கூட மனநிம்மதியோட இருந்தது இல்ல... சொல்லப்போனா நான் அந்த ஆளுக்கு ஒரு பொண்டாட்டி இல்ல... ஒரு வேலைக்காரின்னு சொல்றதுதான் சரி. கூலிக்கு தேங்காயை உறிச்சு நானே சம்பாதிச்சிக்கணும். வேலையைச் சரியா செய்யலைன்னா, என்னை அவர் அடிச்சு உதைப்பாரு. எனக்குன்னு எதுவும் தர மாட்டாரு. நான் வெளியே இருந்தப்போ...”

“...?”

“தொடர்ந்து நாலு நாட்கள்...”

“...?”

“பட்டினி கிடந்தேன்.”

இதே மாதிரி கூறுவதற்கு அவளிடம் எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கின்றன. எத்தனையோ வெளியே தெரியாத ரகசியங்கள் அவள் மனதில் இருக்கின்றன. பலமுறை அவள் செத்துப்போய் விடலாமா என்று நினைத்திருக்கிறாள். அவள் மனதில் இருந்தது ஒரே ஒரு ஆசைதான்.

“உன்னை ஒரு தடவை பார்த்துட்டு சாகணும்னு நினைச்சேன்.”

“சாகுறதைப் பத்தி தேவையில்லாம நினைச்சு மனசைப் புண்ணாக்கிக்கவேணாம். இனியும் நீ வாழ வேண்டியிருக்கு. பிரகாசமான எதிர்காலம்னு ஒண்ணு எல்லாருக்கும் இருக்கத்தான் செய்யுது. நான் சொல்றதை நம்பு” என்று மஜீத் சொன்னபோது ஸுஹ்ரா பதிலுக்கு ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள்.