Lekha Books

அவள் நாற்காலிக்கு முன்னால் மஜீத்தின் பாதங்களையொட்டி அமர்ந்திருந்தாள். அவர்கள் இருவரும் நீண்ட நேரம் எதுவும் பேசாமல் நிலவொளியில் மூழ்கிப் போயிருந்த உலகத்தைப் பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தனர். கடைசியில் மஜீத் சொன்னான். “ஸுஹ்ரா... நீ போயி சாப்பிட்டுவிட்டு அமைதியா தூங்கு. நாளைக்கு நாம பார்ப்போம்.”

“என்னால எதுவுமே செய்ய முடியல...” ஸுஹ்ரா எழுந்தாள்.

“அந்த அளவுக்கு சோர்வடைஞ்சிட்டியா?” மஜீத்தும் எழுந்தான்.

ஸுஹ்ரா சொன்னாள்: “எல்லாம் மனக்கவலைதான்.”

“தேவையில்லாம கவலைப்படாதே. போயி அமைதியா உறங்கு.”

“நாளைக்கு எங்கயாவது போறியா?”

“இல்ல...”

“நான் காலையில வர்றேன்” ஸுஹ்ரா நடந்தாள்.

மஜீத் சொன்னான்: “ம்...”

நிலவொளியில் மூழ்கிப் போயிருந்த தென்னை மரங்களுக்கு மத்தியில் அவள் நடந்துபோவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த மஜீத் சாய்வு நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தான். நேரம் போவதே அவனுக்குத் தெரியவில்லை.

கையில் மண்ணெண்ணெய் விளக்குடன் அவனுடைய உம்மா வந்தாள். மஜீத் கண்களை மூடி சாய்ந்திருப்பதைப் பார்த்த அவள் பாசம் மேலோங்கக் கேட்டாள்: “என்னடா மகனே, நீ மட்டும் தனியா இருக்கே?”

“ம்... ஒண்ணுமில்ல...”

“மகனே, அந்த ஸுஹ்ரா எப்படி இருக்கான்னு பார்த்தியா?” கிளியைப்போல இருந்த பொண்ணு. எல்லாம் கடவுளோட செயல்...

“அவளை இந்த நிலைமைக்கு ஆளாக்கினது யாரு?”

மஜீத்திற்குள் கோபமும் வெறுப்பும் உண்டானது.

“மகனே, வந்து ஏதாவது சாப்பிட்டு படு. நீ கண்டதையும் நினைச்சு கவலைப்பட வேண்டாம். எல்லாத்தையும் கடவுள் பார்த்துக்குவாரு.”

மஜீத் அன்று இரவு சிறிதுகூட தூங்கவில்லை. ஸுஹ்ராவும்தான். வயலும் வாய்க்காலும் அவர்களுக்கு இடையில் இருந்தன. இரண்டு சுவர்கள் அவர்களுக்கு இடையில் இருந்தன. எனினும், அவர்கள் தூங்கவில்லை. தங்கள் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய சிந்தனையில் இருந்தார்கள்.

எதிர்காலம்...?

10

ஸுஹ்ராவின் நடவடிக்கைகளில் திடீரென்று ஒரு மாற்றம் தெரிந்தது. அவள் உள்ளத்தில் ஒரு புதிய வெளிச்சம் உண்டானது. முகத்தில் இரத்தம் பரவியது மாதிரி இருந்தது. கண்களில் இதற்கு முன்பு இல்லாதிருந்த ஒளி உண்டானது. சுருண்டிருந்த தலைமுடியின் நடுவில் உச்சி வகுந்தெடுத்து காதுகளை முடிகளால் மூடி அழகாக அதை முடிச்சுப்போட்டுக்கொண்டு அவள் நடந்தாள். அவள் அப்படி நடப்பதைப் பார்த்து பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்த பெண்களே ஆச்சரியப்பட்டு நின்றார்கள்.

“ஸுஹ்ரா இப்போ ரொம்பவும் நல்லாயிருக்கா. இப்போ, அவளைப் பார்த்தா, அவ புருஷனுக்குக்கூட அவளை அடையாளம் தெரியாது.”

புருஷன்!

அவள் எப்போதும் மஜீத்தின் வீட்டில்தான் இருந்தாள். செடிகளுக்கு நீர் ஊற்றுகிற விஷயத்தில் அவளும் மிகவும் கவனமாக இருந்தாள். மஜீத்தின் சகோதரிகள் கூறுவார்கள்:

“இந்தச் செடிகளை நாங்கதான் தண்ணி ஊற்றி வளர்த்தோம்.”

ஸுஹ்ரா அந்த செம்பருத்திச் செடியைப் பற்றிக் கேட்டாள்: “இந்தச் செடி?”

“இது முன்னாடியே இங்கே இருக்கு!”

ஸுஹ்ரா அதற்கு எதுவும் சொல்லவில்லை. எல்லாமே முன்பிருந்தே இருந்து வருபவைதானே!

முன்பிருந்தே...

ஒரு நாள் மஜீத் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான்: “ஸுஹ்ரா, இனி எப்போ போறதா இருக்கே?”

அவன் என்ன கேட்கிறான் என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவள் ஆச்சிரியத்துடன் கேட்டாள்: “எங்கே போறது?”

“கணவனோட வீட்டுக்கு...”

“ஓ...” - அவள் முகம் சுருங்கி விட்டது. “அந்த ஆளு கல்யாணம் பண்ணினது என்னை இல்லை...”

“பிறகு?”

“நான் என்னோடு கொண்டுபோன தங்க நகைகளையும் நான் கொடுத்த வரதட்சணைப் பணத்தையும்தான். அதுல தங்க நகைகள் எல்லாத்தையும் அவன் விற்றுத்தின்னுட்டான். இனி இருக்கிறது பணம் மட்டும்தான். அது தனக்கு கிடைக்கவே கிடைக்காதுன்னு அந்த ஆளுக்கு நல்லாவே தெரியும்.”

சிறிது நேரம் கழித்து மெதுவான குரலில் அவள் சொன்னாள்:

“பிறகு.... என்னைப் பார்க்குறத ஊர்ல இருக்குறவங்க விரும்பலைன்னா, நான் போயிடுறேன்...”

“அப்படி ஊர்க்காரங்க நினைக்கிறாங்களா என்ன?”

"அப்படி  நினைக்கிறாங்கன்னுதான் நினைக்கிறேன்."

அவள் ஒரு ரோஜாப்பூவைப் பறித்து வாசனை பார்த்துவிட்டு கூந்தலில் அதைச் செருகினாள்.

மஜீத் சொன்னான்: “அந்தச் செம்பருத்திப் பூதான் உனக்கு ரொம்பவும் நல்லா இருக்கும்.”

அதைக்கேட்டு ஸுஹ்ரா சிரித்தாள். எனினும், அவளின் முகத்தில் ஒரு கவலை வந்து படரவே செய்தது.

“இந்தச் செம்பருத்தி... ஞாபகத்துல இருக்கா?” சிறிது நேரம் கழித்து அவள் கேட்டாள்.

“கேள்விப்பட்டிருக்கேன்...” என்றான் மஜீத்.

“அப்படின்னா கொஞ்சம் பெரிய ஒண்ணுன்றதைப் பற்றியும் கேள்விப்பட்டிருப்பியே!”

“ம்... ராஜகுமாரி சொல்லிக் கேட்டிருக்கேன்.”

கொஞ்சம் பெரிய ஒண்ணு!

அவர்கள் மிகவும் நெருங்கிவிட்டார்கள் என்றாலும் மஜீத்தின் வாழ்க்கையில் சில வருடங்களாக என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைப்பற்றி அவளுக்கு எதுவும் தெரியாது. அந்த ரகசியங்களைத் தான் அறிய வேண்டும். எல்லா விஷயங்களையும் தான் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும். அவனுக்குத் தெரிந்த எல்லா ஆண்கள்... பெண்களைப் பற்றியும் தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அவள் ஆசைப்பட்டாள். பெண்களைப்பற்றி பேசும்போது ஸுஹ்ரா கேட்பாள்: “அவளுக்கு எவ்வளவு வயசு? நிறமென்ன? அவ என்ன அழகியா? அவளைப்பற்றி அடிக்கடி நினைப்பியா என்ன?”

அவள் கேட்கும் எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் மஜீத் அமைதியாக பதில் கூறுவான். எனினும் அவள் அவனுடைய பதில்களில் திருப்தியடைய மாட்டாள். மஜீத் இன்னும் தன்னிடம் சொல்லாமல் இருக்கும் விஷயங்கள் இல்லாமலா இருக்கும் என்று அவள் நினைத்தாள்.

“என்கிட்ட என்கிட்ட உண்மை மட்டும்தான் பேசணும். தெரியுதா?”

மஜீத் சிரித்துக்கொண்டே கூறுவான்: “என்ன பொண்ணு நீ!”

“பையா...”

அவள் புருவங்களை வளைத்து அவனைப் பார்ப்பாள். பிறகு அவனைக் கிள்ள முயற்சிப்பாள். தொடர்ந்து அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைப்பாள். வெண்மை நிறத்தில் அழகாக இருக்கும் சிறிய பற்களுக்கிடையில் இருக்கும் அந்தக் கறுமையான இடைவெளி, தேய்ந்துபோன கைநகங்கள், கிள்ள முயற்சிக்கும் அவளின் பழைய குணம் - மஜீத்தின் இதயத்தை மூடியிருந்த மெல்லிய தோலை கூர்மையான ஆயுதத்தால் பலமாகக் கிழித்ததைப் போல் அவை இருந்தன.

இந்த மஜீத்துக்கும் ஸுஹ்ராவுக்குமிடையே என்ன?

பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு அதை அறியவேண்டும்!

“அந்தப் பொண்ணு ஏன் தன் புருஷன் வீட்டுக்குப் போகல? என்ன இருந்தாலும் இதெல்லாம் கடவுளுக்கு அடுக்குமா?”

“மஜீத்தும், ஸுஹ்ராவும் ஒருவரோடொருவர் பேசிக் கொண்டிருப்பது ஒழுக்கத்திற்கு எதிரானது. அதனால் வானம் இடிந்து கீழே விழுந்து விடுமோ என்று பலரும் நினைத்தார்கள்.

“அவளோட புருஷன் அவளை அடிச்சு உதைச்சாத்தான் என்ன? ஒரு தடவை அடிச்சதுல பல்லு போயிருக்கலாம். என்ன இருந்தாலும் அடிச்சது அவளோட புருஷன்தானே!”

“ஸுஹ்ரா ...” - மஜீத் ஒருநாள் சொன்னான் : “நம்மளைப் பற்றி பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க என்னவெல்லாமோ பேசிக்கிறாங்க.”