Lekha Books

தாமஸ் காரில் பயணம் செய்யும்போது, அவனை அவ்வப்போது பார்த்திருக்கிறான். மெதுவாக சிரிப்பான். தடிமனான ஒரு பெண்தான் அவனுடைய மனைவியாக இருந்தாள்.

அதைத் தாண்டி இருந்த ஒரு பெரிய வீடு இப்போது சிதிலமடைந்து போய் காணப்பட்டது. பேருந்தில் செல்லும்போது சில நேரங்களில் அந்த வீட்டைப் பார்ப்பதுண்டு. பாதையின் அருகில் அந்த வீட்டின் நிலத்தில் ஒரு விளையாட்டு மைதானம் இருந்தது. வழிப்போக்கர்கள் ஓய்வு எடுப்பதற்காக கட்டப்பட்டது அது. முன்பு கோடை காலத்தில் அங்கு மோர் கொடுப்பதுண்டு. மிகவும் வயதான ஒரு மனிதர் அந்த வேலையைச் செய்தார். பெரிய கல்லால் ஆன தொட்டி நிறைய மோர் கலக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும். உப்பும் வற்றலும் சேர்த்து, எலுமிச்சம் பழத்துண்டை அறுத்துப்போட்டு தயார் பண்ணிய அந்த மோர்நீருக்கு நல்ல சுவை இருந்தது. நீளமான கைப்பிடி இணைக்கப்பட்ட ஒரு குவளையைக் கொண்டு அந்த வயதான மனிதர் மோரை மொண்டு ஊற்றுவார். குடிப்பவர்கள் குனிந்து நின்று கொண்டு கையைக் குவித்து உதட்டுடன் சேர்த்து வைக்க வேண்டும். கையில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மிகவும் கவனத்துடன் மோர் விழுந்து கொண்டிருக்கும். நகரத்திற்கு பெரிய சுமையுடன் செல்பவர்களும் திரும்பி வருபவர்களும் அங்கு வந்து பசியையும் தாகத்தையும் போக்கி, அந்த மைதானத்தில் உட்கார்ந்து ஓய்வு எடுத்துவிட்டுத்தான் போவார்கள்.

அந்த ஏற்பாடுகள் அனைத்தும் அந்த வீட்டில் இருந்துதான் செய்து வந்தார்கள். ஒரு பெரிய செலவு வந்திருக்கும். அந்த வயதான மனிதருக்கு சம்பளம் என்ன கிடைத்திருக்கும்? யாருக்குத் தெரியும்? ஒரு வாழ்க்கைக் காலம் முழுவதும் தாகமெடுத்து வருபவர்களுக்கு நீர் கொடுத்த அந்த மனிதர் ஒரு பெரிய நிலையில் வைத்து நினைக்கப்பட வேண்டியவர்தான். எத்தனை லட்சம் பேருக்கு அந்த மனிதர் நிம்மதி அளித்திருக்கிறார்! ஒருமுறைகூட சுளித்த முகத்துடன் அந்த மனிதரைப் பார்த்ததில்லை. கவனக் குறைவுடன் நீரை மொண்டு கொடுத்து மூக்கில் காரமான நீர் நுழைந்து, யாரையும் அந்த மனிதர் சிரமத்திற்கு உள்ளாக்கவில்லை. உண்மையிலேயே அந்த வயதான மனிதரை புண்ணியத்தைச் சம்பாதித்தவர் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

இப்போது அவர் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதற்கு வழியில்லை. அவர் எங்குள்ளவரோ? யாருக்குத் தெரியும்? சொர்க்கம் என்ற ஒன்று இருந்தால், அவர் நிச்சயமாக சொர்க்கத்தில் இருக்கக்கூடிய தகுதியைக் கொண்டவர்தான். அந்த வீடு செய்தது நல்ல காரியம்தானே? ஆனால் அது சிதிலமடைந்து போயிருக்கிறது.

அந்தக் கருங்கல் தொட்டி வெறுமனே கிடக்கிறது. விளையாட்டு மைதானம் பாழ்பட்டுக் கிடக்கிறது. அங்கு சிறிது நேரம் உட்கார்ந்தால் என்ன? கால் நூற்றாண்டுக்கு முன்பு இருந்த ஒரு வாழ்க்கை நெறியின் தகர்ந்த சின்னம்தான் அது. இப்படிப்பட்ட பிரம்மாண்டமான கல்தொட்டிகளை இப்போது தயார் பண்ணுவதில்லை. அதற்கான தேவையும் இல்லை. ஒரு வாழும் காலம் முழுவதையும் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருக்கும் வெயிலில் பசியாலும் களைப்பாலும் வாடிவரும் பயணிகளுக்கு நீர்மோர் மொண்டு கொடுக்க செலவழித்திருக்கிறார்கள். அந்தப் பாதையில் செயல்படக்கூடிய ஒரு மனிதனை இப்போது பார்க்க முடியுமா? அந்த வயதான மனிதர் இளம் வயதில் இருந்தபோது, அந்த வேலையில் சேர்ந்த வேளையில் அவருடைய தந்தையோ மூத்தவரோ கூறியிருப்பார்கள்:

"இவனுடைய ஆன்மா புண்ணியம் செய்தது. வழிப்போக்கர்களுக்கு நீர் தருவது என்பது எல்லாருக்கும் கிடைக்கக்கூடிய வேலை இல்லை.''

இப்போது வாழ்க்கைக்கு எப்படி விலை கற்பிக்கிறார்கள்?

உன்னத வாழ்க்கை, வாழ்க்கையின் செயல்கள் ஆகியவற்றின் சின்னம் முதுமைக் கோலத்தில் நின்று கொண்டிருக்கும் நிலை - விஸ்வநாதன் இந்தப் பின்புலத்தில் ஒரு ஓவியத்தை வரையக் கூடாதா? இந்த சிதிலமடைந்த கட்டிடம், அதன் கருங்கல் தூண்களில் கைகளைக் குவித்து நீட்டிக் கொண்டு நின்றிருக்கும் பெண் வடிவம் இருக்கிறது. அந்தக் கைகளுக்குள் எண்ணெய் ஊற்றி விளக்கு பற்ற வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அகலமும் நீளமும் கொண்ட படிக்கற்கள் சேதமடைந்திருக்கின்றன. எனினும், ஒரு காலத்தில் அது நல்ல நிலையில் இருந்தது. அந்த வயதான மனிதர் முழுமையான சந்தோஷத்துடன் மோர் ஊற்றுகிறார் - விஸ்வநாதன் அந்த ஓவியத்தை வரைய மாட்டான். அவனுக்கு ஓவியம் வரைவதற்கு பஞ்சாபை சேர்ந்த பெண் வேண்டும். நைனிட்டாலின் ஏரி வேண்டும். அந்த ஓவியக்கலை ரசனையில்தான் என்ன ஒரு விரும்பத்தகாத தன்மை! உன்னத நிலைக்கு உணர்ச்சிகளின் வழியாக... என்ன பைத்தியக்காரத்தனம் அது! சோதனை முயற்சியாம்... சோதனை முயற்சி. பஞ்சாபின் ஏரியில் நடக்கும் உல்லாசப் பயணம்தான் சோதனை முயற்சியா? என்னவோ? யாருக்குத் தெரியும்?

அந்த ஓவியங்கள் அனைத்திற்கும் ஒரு ஒற்றுமையான உருவம் இருப்பதைப் போல தோன்றியது. ஒரே ஒரு விஷயம்தான் இருந்தது ஓவியம் வரைவதற்கு. பஞ்சாபைச் சேர்ந்த பெண்! அது சரியா? சரியாக இல்லாமலிருந்தால் தேவையில்லை. "ஒரு பறவையில் இருந்து உதிரும் சிறகுகளைப்போல இருந்தன விஸ்வநாதனின் ஓவியங்கள்" என்று இல்லாமலிருந்தால் நல்லதாக இருக்கும்.

அந்த விளையாடும் இடத்தில் ஆடும் நாயும் புலியும் விளையாடிய படம் வரைந்து காணப்படுகிறது. இப்போதும் அங்கு ஆட்கள் பொழுதைப் போக்குகிறார்கள். யார் ஆடும் நாயும் புலியும் விளையாடுகிறார்கள். எதுவும் செய்ய முடியாத நேரம் போக்கிகள்! அவர்கள் நேரத்தை வீண் செய்கிறார்கள். அந்த விளையாடும் இடம் நேரத்தை வீண் செய்வதற்காக உண்டாக்கப்பட்டது அல்ல. கடுமையான, தூக்க முடியாத சுமையைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்த வழிப்பயணிகளுக்காக உண்டாக்கப்பட்டது அது. அருகிலேயே ஒரு சுமைதாங்கி இருக்கிறது. அங்கு சுமையை இறக்கி வைத்துவிட்டு, மோர் அருந்திவிட்டு ஓய்வெடுக்கலாம். அதுதான் நோக்கமாக இருந்தது.

அந்த சாலையின் ஓரத்தில் வீட்டின் வாசலில் ஒரு பெண்ணும் மூன்று நான்கு குழந்தைகளும் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். அங்கேயிருந்து முன்பு ஒரு மாணவி வந்து கொண்டிருப்பாள். அவள் "பி" பிரிவில் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். அடுத்த வருடம் "ஏ" பிரிவிற்கு வந்துவிட்டாள். அவளுடைய பெயர் என்ன... என்ன...? ஞாபகத்தில் வரவில்லை... அந்தப் பெண் மிகவும் மெலிந்து போய் இருக்கிறாள். கன்னங்கள் ஒட்டிப்போய்... கண்களில் குழி விழுந்திருக்கிறது... தலைமுடி மிகவும் குறைவாக இருக்கிறது. அந்தப் பெண் சிரிக்கிறாள். அந்தச் சிரிப்பு நன்கு தெரிந்த ஒன்றாகத் தோன்றியது.

"யசோதரா!''

அந்தப் பெண் அழைக்கிறாள். திடீரென்று அப்போது "ஏ" பிரிவில் படித்த மாணவியின் பெயர் ஞாபகத்தில் வந்தது. கலாவதி!

சற்று புன்னகைக்க முடியுமா? இப்படி வாழ்க்கையில் எத்தனை எத்தனை தடவைகள் புன்னகைக்க வேண்டும்! வெளிப்படையாக சிரிக்க வேண்டும்!